ขอปรึกษาเรื่องครอบครัวหน่อยค่ะ

เราอยากหนีออกจากบ้านอ่ะ เราไม่ได้อยากเป็นแบบวัยรุ่นใจแตกนะ แต่เรามีความคิดว่าเราอยู่ไปในครอบครัวมันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าสำคัญหรือมีค่าอ่ะ เราพยายามเข้าใจครอบครัวเราหลายครั้งมากอ่ะว่าแบบคนเป็นพ่อแม่ก็ต้องห่วงลูก แต่เราอยากให้เค้าห่วงแต่มีขอบเขตให้เรามากกว่าที่จะมาห้ามนั่นห้ามนี้ พอเราทำไม่ดีหรือไม่ถูกใจนะเขาก็จะเอาเรื่องที่เราผิดพลาดมาพูดมาตอกยํ้า พอเราทำเรื่องดีนะแทบจะน้อยครั้งที่เขาจะสนใจหรือมาเห็น เราไม่รู้ว่าเราควรจะรู้สึกยังไง มีครั้งนึงเราเคยทะเลาะกับครอบครัว เราโดนห้ามทุกอย่าง ตอนนั้นความรู้สึกโครตเฟลจริงๆนะ เฟลเเบบวูบไปเลยอ่ะ ไม่ได้เป็นลมนะ5555 อารมณ์ตอนนั้นคิดไม่ออกว่าอยู่เพื่อใคร อยู่ทำไม ใครแคร์เรา เราอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ ตอนนั้นเข้าใจความรู้สึกคนที่เป็นโรคซึมเศร้าเลยอ่ะ อยู่ในห้องกับคนเยอะ ก็เหมือนอยู่คนเดียวในห้องแคบๆอ่ะไม่มีใครที่สามารถจะปรึกษาได้ จนเราลองโทรหาเบอร์ที่เขาให้คำที่ปรึกษา ตอนนั้นก็ไม่มีใครรับตอนนั้นมองไม่เห็นทางออก อยากจะหลุดพ้นออกไปเลยอ่ะ เราก็อยากหนีตั้งแต่คราวนั้นนะแต่ลองคิดกลับกันแล้วแม่หล่ะแล้วไหนจะคนในครอบครัว ก็เลยอยู่แต่คิดว่าอยู่เพื่อตัวเอง เวลาเราอยู่กับครอบครัวเราไม่ได้ไม่มีความสุขนะก็มีความสุขในระดับที่เรายิ้มได้มันไม่ได้มากไปหรือน้อยไป เราพยายามจะเข้าใจแล้วอยู่กับมัน เราต้องเจอสถานการณ์เแบบนั้นหลายครั้งมาก พอถึงในวันนี้เราเหนื่อยอ่ะ เราอยากให้เขาปล่อยเหมือนคนอื่นแต่อยู่ในกรอบไปรับไปส่งกลับตรงเวลาเราทำได้นะเว้ย แต่สุดท้ายก็ได้แค่คิดแหละ55555 เหนื่อยว่ะ