ผมได้มีโอกาสไปเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อนผู้หญิงคนนึง ซึ่งผมไม่ได้รู้สึกกับเธอแค่เพื่อน
คือเราสองคนคุยกันมาซักพักแล้ว แล้วผมก็ได้บอกชอบเธอไป แต่เธอยังลืมแฟนเก่าของเธอไม่ได้เธอบอกกับผมว่ายังทำใจไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากให้ผมหายไป แต่ผมก็ยังอยู่เพื่อให้เธอสบายใจถึงแม้จะทรมารก็ตาม พอมันนานเข้าผมเริ่มเศร้าผมรู้ตัวเลยว่าจิตใจผมกำลังแย่ลง ผมมีความคิดที่จะจากไป จนอาการคิดถึงแฟนเก่าของเธอมันหนักขึ้น ผมจึงชวนเธอไปเชียงใหม่เพื่อให้เธอได้รู้สึกดีขึ้น แต่ผมก็อ่างว่าอยากไปเชียงใหม่ไม่มีเพื่อนไปขอให้เธอไปด้วย ซึ่งทริปนี้ผมคิดแล้วว่าจะเป็นทริปของเธอ ผมจะทำทุกอย่างให้เธอรู้สึกดีขึ้น แล้วก็จะเป็นสิ่งดีๆสุดท้ายที่ผมจะทำให้ วันแรกหลังจะเรามาถึงที่พัก ( เชียงดาว )
เธอดูเศร้ามากๆ เธอร้องไห้ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่รับฟังเธอ ในใจผมอยากจะกอดเธออยากจะทำอะไรได้มากกว่านี้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้
โครตจะอึดอัด วันเเรกก็จะเต็มไปด้วยความเศร้าความอึดอัดใจที่ทำอะไรไม่ได้ มาวันที่สองเราเดินทางไปแม่กำปอง ถึงที่พักเธอเริ่มดีขึ้นแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอพยามฝืนยิ้ม พอเริ่มมืดเราสองคนนอนเตียงเดียวกัน ซึ่งจริงๆแล้วผมตัดสินใจนอนพื้น ( โครตแม่น )แต่มันนอนไม่ได้พื้นมันเย็นมาก เธอเลยบอกให้ขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน พอขึ้นไปนอนผมก็อยากจะจับมือเธอนอนแต่ผมไม่กล้า คืนนั้นผมแทบจะนอนไม่หลับเลย เช้ามาเธอปลุกผมเพราะเธอรู้ว่าผมอยากเห็นพระอาทิตขึ้น เราก็ไปดูพระอาทิตขึ้นด้วยกัน จนถึงเวลาที่ต้องกลับ ผมรู้สึกว่าไม่อยากกลับ เพราะผมตั่งใจแล้วว่าหลังจบจากทริปนี้ผมจะออกมาจากชีวิตเธอ เพราะเหตุนี้ผมถึงไม่อยากกลับอยากใช้ทุกวินาทีให้คุ้ม อยากจะบอกทุกสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ
แต่ผมทำไม่ได้ หลังเราออกจากสนามบินผมนั่งแท๊กซี่ไปส่งเธอ ระหว่างทางผมขอจับมือเธอ ผมกุมมือเธอไว้แน่นมาก ( ผมภาวนาให้รถติดนานๆ ) จนใกล้ถึงปลายทางอยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลผมกุมมือเค้าแน่นกว่าเดิม คือผมรู้ว่าถ้าเค้าลงรถไปผมก็จะไม่เจอเค้าอีกแล้ว พอเค้าลงรถไปผมบอกเค้าไปว่า ไปแล้วนะ.... หลังจากนั้น ผมก็ปิดหมดทุกช่องทางที่เธอจะติดต่อผมได้อีก
#ฝันดีแค่ไหนสุดท้ายผมก็ต้องตื่น
อย่างน้อยมันก็เป็นครั้งนึงที่ผมได้รักด้วยความรู้สึกจริงๆ ผมจะเก็บทุกความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไว้ในใจ ตลอดไป...
เหตุผลที่ผมตัดสินใจ หายไป
คงเป็นเพราะเค้าคงรู้สึกกับผมแค่เพื่อนจริงๆ
มันทรมารมากคับกับความรู้สึกที่ไม่สามารถทำอะไรได้
ปล.เขียนครั้งแรกถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วยนะคับ เพราะบางความรู้สึกมันก็อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ทั้งหมด
แต่ผมเคยบอกกับเธอไว้ว่า อีก 2ปี ผมจะกลับไปที่นั่นอีก ผมก็ยังหวังที่จะเจอเธออีกครั้ง
⏳
ทริปเชียงใหม่ 3วัน2คืน ที่เศร้าที่สุดในชีวิต ทริปบอกลา
คือเราสองคนคุยกันมาซักพักแล้ว แล้วผมก็ได้บอกชอบเธอไป แต่เธอยังลืมแฟนเก่าของเธอไม่ได้เธอบอกกับผมว่ายังทำใจไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากให้ผมหายไป แต่ผมก็ยังอยู่เพื่อให้เธอสบายใจถึงแม้จะทรมารก็ตาม พอมันนานเข้าผมเริ่มเศร้าผมรู้ตัวเลยว่าจิตใจผมกำลังแย่ลง ผมมีความคิดที่จะจากไป จนอาการคิดถึงแฟนเก่าของเธอมันหนักขึ้น ผมจึงชวนเธอไปเชียงใหม่เพื่อให้เธอได้รู้สึกดีขึ้น แต่ผมก็อ่างว่าอยากไปเชียงใหม่ไม่มีเพื่อนไปขอให้เธอไปด้วย ซึ่งทริปนี้ผมคิดแล้วว่าจะเป็นทริปของเธอ ผมจะทำทุกอย่างให้เธอรู้สึกดีขึ้น แล้วก็จะเป็นสิ่งดีๆสุดท้ายที่ผมจะทำให้ วันแรกหลังจะเรามาถึงที่พัก ( เชียงดาว )
เธอดูเศร้ามากๆ เธอร้องไห้ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่รับฟังเธอ ในใจผมอยากจะกอดเธออยากจะทำอะไรได้มากกว่านี้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้
โครตจะอึดอัด วันเเรกก็จะเต็มไปด้วยความเศร้าความอึดอัดใจที่ทำอะไรไม่ได้ มาวันที่สองเราเดินทางไปแม่กำปอง ถึงที่พักเธอเริ่มดีขึ้นแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอพยามฝืนยิ้ม พอเริ่มมืดเราสองคนนอนเตียงเดียวกัน ซึ่งจริงๆแล้วผมตัดสินใจนอนพื้น ( โครตแม่น )แต่มันนอนไม่ได้พื้นมันเย็นมาก เธอเลยบอกให้ขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน พอขึ้นไปนอนผมก็อยากจะจับมือเธอนอนแต่ผมไม่กล้า คืนนั้นผมแทบจะนอนไม่หลับเลย เช้ามาเธอปลุกผมเพราะเธอรู้ว่าผมอยากเห็นพระอาทิตขึ้น เราก็ไปดูพระอาทิตขึ้นด้วยกัน จนถึงเวลาที่ต้องกลับ ผมรู้สึกว่าไม่อยากกลับ เพราะผมตั่งใจแล้วว่าหลังจบจากทริปนี้ผมจะออกมาจากชีวิตเธอ เพราะเหตุนี้ผมถึงไม่อยากกลับอยากใช้ทุกวินาทีให้คุ้ม อยากจะบอกทุกสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ
แต่ผมทำไม่ได้ หลังเราออกจากสนามบินผมนั่งแท๊กซี่ไปส่งเธอ ระหว่างทางผมขอจับมือเธอ ผมกุมมือเธอไว้แน่นมาก ( ผมภาวนาให้รถติดนานๆ ) จนใกล้ถึงปลายทางอยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลผมกุมมือเค้าแน่นกว่าเดิม คือผมรู้ว่าถ้าเค้าลงรถไปผมก็จะไม่เจอเค้าอีกแล้ว พอเค้าลงรถไปผมบอกเค้าไปว่า ไปแล้วนะ.... หลังจากนั้น ผมก็ปิดหมดทุกช่องทางที่เธอจะติดต่อผมได้อีก
#ฝันดีแค่ไหนสุดท้ายผมก็ต้องตื่น
อย่างน้อยมันก็เป็นครั้งนึงที่ผมได้รักด้วยความรู้สึกจริงๆ ผมจะเก็บทุกความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไว้ในใจ ตลอดไป...
เหตุผลที่ผมตัดสินใจ หายไป
คงเป็นเพราะเค้าคงรู้สึกกับผมแค่เพื่อนจริงๆ
มันทรมารมากคับกับความรู้สึกที่ไม่สามารถทำอะไรได้
ปล.เขียนครั้งแรกถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วยนะคับ เพราะบางความรู้สึกมันก็อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ทั้งหมด
แต่ผมเคยบอกกับเธอไว้ว่า อีก 2ปี ผมจะกลับไปที่นั่นอีก ผมก็ยังหวังที่จะเจอเธออีกครั้ง