ความในใจพี่สาวคนโต

สวัสดีค่ะ ขอแทนตัวว่าคิมนะคะ คือเราเป็นพี่สาวคนโตค่ะ ที่บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ อยู่รวมญาติกันอ่ะค่ะ มีน้องแท้ๆพ่อแม่เดียวกันอีก2คนค่ะชายคนกลางหญิงคนเล็ก เราสามคนพี่น้องมีนิสัยต่างกันมากๆ  เราเป็นคนที่เก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกะใครชอบอยู่เดียวแบบมากๆมีเรื่องทุกข์ใจอะไรเราจะเก็บไว้แก้ไขเองทุกอย่าง เราไม่อยากให้ใครมาลำบากเพราะเรา ที่เราเก็บตัวนิ่งๆครอบครัวเรามองว่าเราด้านชา เค้ามองเราเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็ง เพราะเราด้านชา หน้าตาไม่ค่อยบอกความรู้สึก ซึ่งเราก็ยอมรับว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆเราชอบทำหน้านิ่ง เพราะเรารู้สึกไม่มีความสุข ที่ต้องพยายามเข้มแข็ง หลายคนอาจคิดว่าเราอ่ะโลกส่วนตัวสูง แต่ถ้าหลายคนที่เข้ามาอ่านรู้ความจริงทุกคนจะไม่คิดแบบนั้น เมื่อก่อนเราเป็นเด็กที่ยิ้มเก่ง สนิทกะคนง่าย ชอบทำกิจกรรม เป็นเด็กผญ.ทั่วๆไป แต่แล้วมันมีจุดเปลี่ยนเมื่อตอน2ปีที่ผ่านมา ตอนนั้นเราอยู่ม.3เรามีความกดดันเรื่องอนาคตมากๆจากครอบครัว เขาเลือกทางว่างแผนให้เราทุกอย่างอย่างที่เขาต้องการตัวบงการคือแม่เราเอง เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่งเราไม่ชอบตำราหนังสือเราไม่ชอบโรงเรียน มันเหมือนคุกไม่มีปิดในความคิดเรา จะทำอะไรก็ผิดไปหมด คนเรียนไม่เก่งแบบเราถูกประทับตราว่าโง่เคราไว้กลางหน้าผาก มันทำให้เรากดดันเพิ่มขึ้นไปอีกเราเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจเรา  ถึงแม้จะอยากร้องไห้อยากระบายอยากเลือกเส้นทางเองมากแค่ไหน แต่เราก็ทำไม่ได้.   เพราะเราต้องทำตาม  หลังจากม.3เราก็โดนกดดันว่าต้องทำแบบนั้นทำแบบนี้โดนเปรียบเทียบ กับคนนั้นคนนี้ กับน้องสาวของตัวเองก็ด้วย  เรารู้ไร้ค่ามาก  ทำอะไรก็ผิด เราโง่เราก็ผิด เราโดนมาตลอดเราเก็บความรู้สึกมาตลอดเราเจอปัญหาใหญ่เราอายุแค่15เราจัดการทุกอย่างได้ ซึ่งปัญหาพวกนั้นมันใหญ่มากเพราะมันกินเวลามานาน เราไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น เราจะแอบมาร้องไห้ทุกครั้งที่กลับจากโรงเรียนหรือเวลาโดนด่า  เราไม่รู้จะระบายยังไง เราเลยเลือกที่จะทำร้ายตัวเอง บางทีเราก็คิดฆ่าตัวตาย  เราเหมือนโรคจิต  เราคิดจะฆ่าคนที่ทำร้ายจิตใจเราความรู้สึกด้านมืดพวกนั้นมันทำให้เราปิดกลั้นทุกคนออกจากชีวิต  เพื่อนๆ  ครอบครัว เรากลัวว่าสักวันเราต้องทำร้ายคนที่เรารักแน่ๆ เราเลยตีตัวออกห่าง ตอนนั้นเราไม่รุ้หรอกตัวเองเป็นอะไร ความรู้อธิบายยากมาก อารมแปรปรวน  ไม่มีอารมจะทำอะไรเลย  จนมาปีนี้เมื่อต้นปี อาการเราดีขึ้นโดยเวลาเราเศร้าเราโกรธเราเลือกที่จะฟังเพลงร้องเพลงแต่งเพลง มันคือความฝันเราว่าเราอยากเป็นศิลปิน เราเลือกที่จะใช้วิธีนี้จัดการอารมทั้งหมดแล้วมันก็ดี.   แต่ความคิดที่เลวร้ายมันยังอยู่กับเราตลอด เวลา มันเหมือนรอวันที่เราปลดปล่อยมัน เราเลยปรึกษาผู้เชี่ยวชาญผ่านออนไลน์ผู้เชี่ยวชาญหลายคนบอกว่าเราควรรีบพบแพทย์  โอกาสหายมี50%แต่มีโอกาสกับมาเป็นอีก และ80%คือไม่หาย โรคที่พวกเขาบอกคือโรคซึมเศร้า เขาพวกนั้นพยายามทักมาหาเราให้ไปปรึกษาเเพทย์  แต่เราไม่กล้าปริปากพูดเรื่องนี้กะใครเพราะกลัวโดนหาว่าเราเพ้อเจ้อ เราโรคจิต เราเลยเลือกที่จะเงียบและไม่ไปพบแพทย์ระยะหลังมานี้  เราร้องไห้ทุกวันเราไม่รู้สาเหตุเพราะอยู่เราก็ร้องไห้ อยู่ก็เหมือนมีความสุขแต่ก็ทุกข์ใจอยู่ลึกๆ เราเป็นแบบนี้คล้ายๆว่ามีวามสุขไม่สุดเรียกง่ายๆว่าฝืน   เราโดนน้องทั้งสองต่อว่าด่าทอเสียๆหายๆมาตลอดเราเลือกที่จะเงียบ น้องๆคือที่รักของทุกคนซึ่งต่างจากเรา น้องๆมีพ่อกะแม่อยู่ข้างให้คำปรึกษาคอยปลอบ แต่กับเราเวลาเข้าใกล้ ขอคำปรึกษากับโดนด่าทอ เราเคยเตือนน้องๆเรื่องไม่เคารพเราแล้วแม่กับเข้าข้างน้อง นั้นก็คืออีกสาเหตุที่เราปิดกลั้นตัวเอง เราเคยจำทำร้ายน้องตัวเอง เพราะความรู้สึกข้างในมันสั่ง แต่เราเลือกที่จะหนีมาอยู่คนเดียวตลอด "เราไม่รู้จะเริ่มบอกครอบครัวยังไง เราอยากรักษาเราอยากมีความสุข เราอยากยิ้มแบบไม่ฝืน เราอยากทำอะไรโดยที่เราไม่ต้องฝืนอีก เราอยากใกล้ชิดเพื่อนมากกว่านี้"เราอยากรักษาเราไม่อยากทำร้ายตัวเอง เราไม่อยากเป็นแบบนี้ หลายคนคงไม่เข้าใจที่เราสื่ออกไป  แต่เราอยากจะบอกคุณไว้ว่าความรู้สึกของเราบางทีมันอธิบายยาก เรายังไม่รู้เลยว่าความสุขแบบนี้เรียกอะไร เราสับสนกับตัวเองในบางครั้ง เราพูดไม่เข้าใจเพราะเราไม่รุ้ว่าควรอธิบายแบบไหนถึงจะเข้าใจ ที่เล่าให้อ่านนี้ไม่ใช่ประเด่นหลัก แต่ประเด่นหลักคือ เราควรบอกแม่อย่างไร เราอยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ ใครมีความคิดแนวคิดช่วยบอกเราหน่อยมันมืดจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ