ความรักเกิดขึ้นเมื่อเดือนสิงหาคม 2560 ครับ และตกลงเป็นแฟนกันในเดือนถัดมา หลังจากที่ตกลงเป็นแฟน เรารักกันดีครับ คุยกันทุกวัน แต่เจอกันเดือนนึง 1-2 ครั้ง ด้วยความที่อยู่คนละจังหวัด น้องอยู่กรุงเทพฯ ผมอยู่ต่างจังหวัด พูดถึงเรื่องความเข้ากันได้ เราเข้ากันได้ดีนะครับ คุยปรึกษากันได้ทุกเรื่อง จะมีก็แต่ตัวผมเอง ที่เป็นคนเงียบๆ มีอะไรมักจะไม่ค่อยพูด ซึ่งน้องก็จะบอกอยู่ตลอดว่า มีอะไรก็แชร์กันนะคะ อย่าเก็บไว้คนเดียว ส่วนเรื่องของการเจอกัน แทบจะทุกครั้งเป็นช่วงเวลากลางคืนทั้งหมด ด้วยงานที่ทำ บวกกับเสาร์อาทิตย์เรียนเพิ่มด้วย ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาไปหาในช่วงเวลาปกติ ที่กล่าวมา น่าจะเป็นสองเหตุผลหลักๆที่ทำให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้ต้องจบลง (ก็มีเรื่องอื่นๆเล็กๆน้อยๆครับ แต่ไม่มีเรื่องนอกใจ) จริงๆผมรู้และเข้าใจในปัญหาพวกนี้นะครับ แต่แค่หวังว่าสักวันในไม่ช้า ตัวผมเองจะบริหารจัดการมันได้อย่างลงตัว
และด้วยความที่รักกันมาดีๆโดยตลอด ไม่เคยมีสักวินาที่ที่จะคิดว่าทุกอย่างจะต้องจบลง จนคืนวันนึงซึ่งเป็นการโทรคุยกันของเราปกติ แต่มีประโยคเอ่ยออกมาว่า พี่คิดว่ารักของเรามาถึงทางตันแล้วหรือยัง....เงียบไปสักพัก ผมจุกจนพูดอะไรไม่ออก สักพักมีอีกประโยคต่อมาว่า...หนูอึดอัด ผมก็ยังพูดอะไรไม่ออกอีกเหมือนเดิม (ลืมบอกไปว่า ก่อนหน้านี้น้องเขาเคยขอจบความสัมพันธ์ไปแล้วครั้งนึง แต่ไม่นานเราก็กลับมาเริ่มกันใหม่) นั่นแหละครับ หมายความว่า นี่คือครั้งที่สอง ผมได้แต่เงียบและคิดในใจว่า น้องเขาคงไม่ไหวแล้วจริงๆ เราจะยื้อเขาไว้ให้ทนอึดอัดแบบนี้ต่อไปหรือ (เป็นวินาที่ที่ผมเองรู้สึกละอายใจมากครับ) ละอายใจที่ทำให้คนที่รักต้องมารู้สึกแบบนี้เป็นครั้งที่สอง สุดท้ายผมพูดทั้งน้ำตาด้วยคำว่า โชคดีนะ แล้วกดวางสาย ปิดเฟสลบไลน์ มาร้องไห้อยู่คนเดียว
ความสัมพันธ์ครั้งนี้จบลง ท่ามกลางความสุขที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ท่ามกลางความรู้สึกที่ให้เขาเป็นคนสุดท้ายในชีวิตรัก ท่ามกลางการคิดวางแผนอนาคตที่จะมีเขาอยู่ ท่ามกลางวันเวลาที่ อีกไม่กี่วันก็จะครบหนึ่งปีที่เป็นแฟนกันมา
...มีดราม่าทิ้งท้าย ด้วยความที่ใกล้จะครบหนึ่งปีที่เป็นแฟน ผมเองก็เตรียมจองร้านอาหาร เตรียมของขวัญไว้เซอร์ไพรส์ แต่ทุกอย่างดันมาจบก่อนครบรอบไม่กี่วัน (เจ็บมากครับ) แต่..ด้วยความที่ตั้งใจไว้แล้ว ผมก็ขับรถไปหาน้องนะ เอาของไปให้ แล้วขับกลับมาพร้อมน้ำตาตลอดทาง มันทรมานมากครับ ที่มองดูเขาจากไป ทั้งที่ หมดทั้งหัวใจเรายังรักเขาอยู่
และนี่คือเรื่องราวที่ผมเพิ่งได้เผชิญมา และตอนนี้ก็ยังคงเฝ้ามองเขาด้วยความรักและห่วงใยอยู่ไกลๆตลอดเวลา ผมอยากทราบว่า ถ้าเพื่อนๆตกอยู่ในสภาวะเช่นเดียวกันนี้ จะมีวิธีรับมืออย่างไร จะเดินหน้าต่อไปอย่างไรให้ใจเจ็บน้อยที่สุด (ขอความคิดเห็นไว้เป็นแรงบันดาลใจครับ)
จบความสัมพันธ์ ทั้งที่ยังรัก (รัก..แต่ไปต่อด้วยกันไม่ได้)
และด้วยความที่รักกันมาดีๆโดยตลอด ไม่เคยมีสักวินาที่ที่จะคิดว่าทุกอย่างจะต้องจบลง จนคืนวันนึงซึ่งเป็นการโทรคุยกันของเราปกติ แต่มีประโยคเอ่ยออกมาว่า พี่คิดว่ารักของเรามาถึงทางตันแล้วหรือยัง....เงียบไปสักพัก ผมจุกจนพูดอะไรไม่ออก สักพักมีอีกประโยคต่อมาว่า...หนูอึดอัด ผมก็ยังพูดอะไรไม่ออกอีกเหมือนเดิม (ลืมบอกไปว่า ก่อนหน้านี้น้องเขาเคยขอจบความสัมพันธ์ไปแล้วครั้งนึง แต่ไม่นานเราก็กลับมาเริ่มกันใหม่) นั่นแหละครับ หมายความว่า นี่คือครั้งที่สอง ผมได้แต่เงียบและคิดในใจว่า น้องเขาคงไม่ไหวแล้วจริงๆ เราจะยื้อเขาไว้ให้ทนอึดอัดแบบนี้ต่อไปหรือ (เป็นวินาที่ที่ผมเองรู้สึกละอายใจมากครับ) ละอายใจที่ทำให้คนที่รักต้องมารู้สึกแบบนี้เป็นครั้งที่สอง สุดท้ายผมพูดทั้งน้ำตาด้วยคำว่า โชคดีนะ แล้วกดวางสาย ปิดเฟสลบไลน์ มาร้องไห้อยู่คนเดียว
ความสัมพันธ์ครั้งนี้จบลง ท่ามกลางความสุขที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ท่ามกลางความรู้สึกที่ให้เขาเป็นคนสุดท้ายในชีวิตรัก ท่ามกลางการคิดวางแผนอนาคตที่จะมีเขาอยู่ ท่ามกลางวันเวลาที่ อีกไม่กี่วันก็จะครบหนึ่งปีที่เป็นแฟนกันมา
และนี่คือเรื่องราวที่ผมเพิ่งได้เผชิญมา และตอนนี้ก็ยังคงเฝ้ามองเขาด้วยความรักและห่วงใยอยู่ไกลๆตลอดเวลา ผมอยากทราบว่า ถ้าเพื่อนๆตกอยู่ในสภาวะเช่นเดียวกันนี้ จะมีวิธีรับมืออย่างไร จะเดินหน้าต่อไปอย่างไรให้ใจเจ็บน้อยที่สุด (ขอความคิดเห็นไว้เป็นแรงบันดาลใจครับ)