เป็นลูกคนเดียว กำลังศึกษาใกล้จบละ ...
ค่อนข้างเป็นคนคิดมาก คิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิต การวางแผนว่าจบไป เราจะได้ทำงานในสายที่เราจบมามั้ย ถ้าไม่ได้ เราจะทำยังไง ...ในหัวเรา มีความคิดมากมายตีกันไปตีกันมา ... เราคิดเสมอว่า เราต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ โดยที่พวกท่านไม่ต้องเดือดร้อนอะไรอีก นี่คือที่สุดของชีวิตของเรา แต่ปัญหาที่เจอทุกวันนี้ มันมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน ก็เรียนไม่เก่ง นำเสนองานไม่เป็นที่พอใจสำหรับอาจารย์ หรือตนเอง จนเราคิดว่าเราเลือกเรียนผิด มันอาจไม่ใช่ทางของเราก็ได้ แต่ก็จะจบแล้ว... เราท้อมาก เหนื่อยกับชีวิต แต่จริงๆตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรเลย เป้าหมายของชีวิตก็ยังหาไม่เจอ แต่รู้อยู่อย่างเดียว เราจะต้องทำให้ชีวิตแม่ พ่อ เราให้สบายขึ้น ดีขึ้น ถึงแม้เราเองจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานทีปีหนมาเจอกัน เรามีความรู้สึกว่า ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่มีหนทางเดิน ไม่มีคนเคียงข้าง ไม่มีคนปลอบ ชีวิตเหมือนตัวคนเดียว ทุกสิ่งไม่เป็นไปดั่งที่หวัง เจอแต่เรื่องผิดหวังไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าวันนึงเราอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่พ่อแม่หรือคนที่คาดหวังไว้กะเรา ( เราอาจจะพิมพ์วนไปวนมา แต่ทุกอย่างที่พิมพ์ เราพิมพ์ตามความรู้สึก ความคิด ที่มันเกิดขึ้นขณะที่เราพิมพ์ ซึ่งมัน สับสนวุ่นวายไปหมด) กลัวทำพ่อแม่ผิดหวัง เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไง ทำอะไร ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย มันติดลบมากกกก จนเพื่อนก็บอกว่าเราเป็นโรคซคมเศร้า แต่เราคิดว่าคงไม่ใช่ ... ท้อแท้ชีวิตนี้ ไม่มีกำลังใจเลย ไม่มีแรงจูงใจอะไรเลย..#(ที่พิมมานี่ก็แค่อยากระบาย ยังมีอีกมายมาก ที่พิมออกมาไม่ได้
#แต่เราก็สู้มาตลอดๆ หรือเพราะเรากำลังพยายามอยู่หรอ เราถึงเหนื่อยแบบนี้ ไร้ความสุข😭😭
ชีวิตคนเรา
ค่อนข้างเป็นคนคิดมาก คิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิต การวางแผนว่าจบไป เราจะได้ทำงานในสายที่เราจบมามั้ย ถ้าไม่ได้ เราจะทำยังไง ...ในหัวเรา มีความคิดมากมายตีกันไปตีกันมา ... เราคิดเสมอว่า เราต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ โดยที่พวกท่านไม่ต้องเดือดร้อนอะไรอีก นี่คือที่สุดของชีวิตของเรา แต่ปัญหาที่เจอทุกวันนี้ มันมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน ก็เรียนไม่เก่ง นำเสนองานไม่เป็นที่พอใจสำหรับอาจารย์ หรือตนเอง จนเราคิดว่าเราเลือกเรียนผิด มันอาจไม่ใช่ทางของเราก็ได้ แต่ก็จะจบแล้ว... เราท้อมาก เหนื่อยกับชีวิต แต่จริงๆตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรเลย เป้าหมายของชีวิตก็ยังหาไม่เจอ แต่รู้อยู่อย่างเดียว เราจะต้องทำให้ชีวิตแม่ พ่อ เราให้สบายขึ้น ดีขึ้น ถึงแม้เราเองจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานทีปีหนมาเจอกัน เรามีความรู้สึกว่า ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่มีหนทางเดิน ไม่มีคนเคียงข้าง ไม่มีคนปลอบ ชีวิตเหมือนตัวคนเดียว ทุกสิ่งไม่เป็นไปดั่งที่หวัง เจอแต่เรื่องผิดหวังไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าวันนึงเราอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่พ่อแม่หรือคนที่คาดหวังไว้กะเรา ( เราอาจจะพิมพ์วนไปวนมา แต่ทุกอย่างที่พิมพ์ เราพิมพ์ตามความรู้สึก ความคิด ที่มันเกิดขึ้นขณะที่เราพิมพ์ ซึ่งมัน สับสนวุ่นวายไปหมด) กลัวทำพ่อแม่ผิดหวัง เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไง ทำอะไร ชีวิตทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย มันติดลบมากกกก จนเพื่อนก็บอกว่าเราเป็นโรคซคมเศร้า แต่เราคิดว่าคงไม่ใช่ ... ท้อแท้ชีวิตนี้ ไม่มีกำลังใจเลย ไม่มีแรงจูงใจอะไรเลย..#(ที่พิมมานี่ก็แค่อยากระบาย ยังมีอีกมายมาก ที่พิมออกมาไม่ได้
#แต่เราก็สู้มาตลอดๆ หรือเพราะเรากำลังพยายามอยู่หรอ เราถึงเหนื่อยแบบนี้ ไร้ความสุข😭😭