แม่เราเป็นคนยอมคน เลี้ยงเรามาแบบตั่งแต่เด็ก คงง่ายถ้าเราเป็นแบบนั้นแต่เราไม่เลย ประเด็นคือตอนนี้เรามีปัญหาที่หอที่เช่าอยู่แต่ตกลงกันได้แล้วแต่ก็คาใจที่โทรไปคุยกับแม่เพื่อปรึกษากับระบายเรื่องที่เราเจอ ประเด็กคือเจ้าของหอจิกเรียกเราว่ามันกับไอนี่ทั้งๆที่คุยกันแกพูดีมากกกกแนะนำนู่นนี่เกี่ยวกับมหาลัยที่เราเรียนอยู่ เราช๊อคมาก แล้วคือแม่แบบยอมมาก อย่าไปว่าเค้าลูก อย่าไปนั่นนี่ ระวังนะลูก คือเราแบบเฮ้อ.....แต่เราคิดว่าคนที่เราไว้ใจที่สุดมีความคิดหรือชุดรูปแบบวิธีคิดคนละอย่างกับเราเลย อยากรู้ว่าต้องคิดแบบไหนยังไงดีให้ทำใจได้ แต่แม่เราย้อนแย้งตรงที่มีอะไรให้แม่บอกแต่พอโทรไปบอกก็แนวนี้บางคุยไปเหมือนหลงๆลืมไม่เข้าใจสิ่งที่เราบอกอ่ะทั้งที่เพิ่งพูดไปอ่ะ ตั่งแต่เด็กพ่อจะว่าแม่ว่า อยู่ไม่รู้เรื่อง ตอนเด็กเราสงสารแม่พอโตขึ้นถึงเข้าใจ แบบเล่าไปแล้ว อธิบายแล้ว คิดว่าเข้าใจที่ไหนได้แม่เราถามย้อนแบบเหมือนไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฟังมาก่อนทั้งที่เพิ่งพูดไปเมื่อกี้ โอ้โหเรานี่หงุดหงิดมาก+เรื่องที่เจอมาผสมกันนี่คิอสุดมาก
มีแม่ยอมคน อึดอัดมาก