สวัสดีครับ ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีขอเล่าคราวๆนะครับ
ผมกับแฟนคบกันมาได้ประมาณ6ปี แต่งงานกันมาเกือบ2ปีแล้วครับ แฟนผมก็เป็นคนดีนะครับดูแลเอาใจใส่งานบ้านงานเรือนไม่เคยขาด ส่วนผมก็เป็นผู้ชายทั่วๆไปครับค่อนข้างจะติดบ้านไม่ค่อยออกไปเที่ยวบ่อยนัก อาจจะขาดตกบกพร่องไปบ้างแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้แฟนลำบากใจครับ
เรื่องมันก็มีอยู่ว่าช่วง2-3เดือนหลังแฟนผมเริ่มเปลี่ยนๆไปเริ่มกลับบ้านดึกอ้างว่างานเยอะ บ้างก็ไม่รับสายซักพักใหญ่ๆถึงจะโทรกลับมา
แรกๆผมก็ไม่ได้คิดมากอะไร พอบ่อยๆเข้าผมก็แอบตามไปที่ทำงานครับ ปรากฏว่าแฟนผมไม่ได้อยู่ที่ทำงานครับผมก็รออยู่ที่ทำงานพยายามติดต่อแฟนผมจนเกือบจะเที่ยงคืนแฟนผมจึงโทรกลับมาบอกว่า ขอโทษปิดเสียงเอาไว้งานเยอะนู้นนี่ ผมก็บอกไปว่าทำงานที่ไหนนี่อยู่ที่ทำงานทำไมไม่เจอ แฟนผมก็เงียบไปครับอ้างว่าจริงๆแล้วออกมาเที่ยวกับเพื่อนๆข้างนอกกลัวเป็นห่วงไม่กล้าบอก
ผมก็ตำนิแฟนผมไปว่าอย่าทำแบบนี้อีกเป็นห่วง แล้วเหตุการ์ณทำนองนี้ก็เกิดขึ้นเรื่อยๆครับตลอดระยะเวลา 2-3เดือนบ่อยมากครับ 2-3วันครั้งกลับดึกติดต่อไม่ได้ไม่รับสายแฟนก็จะใช้ข้ออ้างเดิมๆว่าเครียดอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน
จนผมทนไม่ไหวเลยไปซื้อgpsระบุตำแหน่งมาติดที่รถครับ ติดวันแรกก็ได้เรื่องเลยครับแฟนบอกว่าจะค้างที่ทำงานคืนนี้ งานเยอะต้องเข้างานเช้าไม่อยากเดินทาง ตกดึกผมก็เผ้าดูแต่gpsครับ ก็ยังโทรคุยกับแฟนเป็นช่วงๆจนเกือบๆเที่ยงคืนแฟนผมโทรมาบอกว่าจะนอนแล้ว คุยกันเสร็จแฟนผมก็ขับรถออกจะที่ทำงานทันทีผมก็ดูไปเรื่อยๆจนไปแฟนผมไปจอกรถที่ซอยๆนึง ผมก็ขับตามไปเจอรถแต่ไม่เจอคนนะครับมันเป็นย่านที่พักอาศัยนะครับรถจอดกันข้างทางกันเยอะหน่อยบอกไม่ได้ว่ารถบ้านไหนบ้าง
ผมก็พยายามถามคนแถวนั้นว่ารถคันนี้ของบ้านไหนเคยเห็นบ้างไหม ก็ไม่มีใครทราบครับ ผมก็พยายามโทรหาแฟนผมซึ่งก็ปกติครับเค้าไม่รับสายผมก็พยายามติดต่อไปเรื่อยๆจนตี2แฟนผมก็ปิดเครื่องไป ผมก็นั่งอยู่หน้ารถจนเกือบๆจะ6โมงเช้าครับแฟนผมเดินมาที่รถเห็นผมก็ตกใจ แฟนผมอ้างว่ามานอนโรงแรมตรงนี้ที่ทำงานพักนอนไม่สบาย ผมก็ถามว่างั้นทำไมถึงต้องโกหกไม่บอกมาตรงๆ แฟนผมก็ยังอ้างนู้นอ้างนี้ครับจนผมหมดคำพูดกลับบ้านไปนอนทำงานไม่ไหว ส่วนแฟนผมก็ไปทำงานกลับบ้านมาก็ขอโทษขอโพยกันไปบอกจะไม่ทำแบบนี้อีก
จนตอนเช้าแฟนผมออกไปทำงานก็ปกติดี ช่วงบ่ายผมลองเปิดเช็คgpsดูปรากฏว่าช่วงเช้าก่อนเข้างานแฟนผมแวะไปที่เดิมอีกครับที่เดียวกับเมื่อคืนแวะอยู่ประมาณชม.กว่า ผมก็โทรถามว่าเมื่อเช้าแวะไปไหนมาไปทำไมมีอะไรที่นั้น แฟนผมอ้างว่าเข้าไปเอาของกับพี่ที่รู้จักไม่มีอะไรจริงๆ ผมก็บอกว่าผมขอคุยกับพี่ที่ว่านั้นหน่อยจะถามว่าจริงไหม แฟนผมไม่ยอมให้คุยครับบอกว่าไม่อยากให้รบกวนพี่เค้าและยังบอกอีกว่าถ้าไม่เชื่อใจกันแยกกันอยู่ดีกว่า ผมก็ตกลงครับแยกก็แยกคืนวันนั้นแฟนผมก็มาขนของออกจากห้องไป ถัดมาอีก2-3วันแฟนผมก็โทรมาหา ร้องไห้ขอโทษ สารภาพว่านอกใจผมอึดอัดทนไม่ไหวจริงบอกความจริง ถามว่าผมจะรับได้ไหม ผมก็ไม่ได้รับปากอะไรก็คุยกันไป ซักสัปดาห์นึงผมก็แฟนก็คุยกันว่าเลิกกันคงจะดีกว่าอยู่ไปก็อึดอัดใจ เลยไปเซ็นใบหย่ากันครับ
จากวันที่แฟนผมย้ายออกจนวันนี้เกิน1เดือนแล้วครับ ช่วงหลังๆมานี้แฟนผมโทรหาผมอยู่ทุกวัน บ้างก็โทรมาถามทำอะไรอยู่กินอะไรรึยัง บ้างก็โทรมาร้องไห้ขอโทษบอกว่าขาดผมไม่ได้ อึดอัดใจมากครับช่วงนี้ผมก็ยังรักแฟนผมอยู่ยังเป็นห่วงอยู่ แต่ถ้าเรื่องที่จะกลับไปคบกันอีกผมก็รู้สึกว่าผมคงจะรับไม่ไหวเหมือนกัน แต่แฟนผมโทรมาทุกวันๆแบบนี้ผมก็เริ่มจะรู้สึกเห็นใจขึ้นมาเรื่อยๆครับ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ยอมรับว่าตอนเลิกกันรู้สึกโล่งใจนะครับ เพราะทนอึดอัด ต้องมานั่งคิดมากมา2-3เดือนแล้วเหนื่อยจริงๆครับ
จริงแล้วรายละเอียดมันมีค่อนข้างเยอะครับ แต่ผมขออนุญาตเล่าแบบย่อๆนะครับ
เศร้า
แฟนนอกใจ
ผมกับแฟนคบกันมาได้ประมาณ6ปี แต่งงานกันมาเกือบ2ปีแล้วครับ แฟนผมก็เป็นคนดีนะครับดูแลเอาใจใส่งานบ้านงานเรือนไม่เคยขาด ส่วนผมก็เป็นผู้ชายทั่วๆไปครับค่อนข้างจะติดบ้านไม่ค่อยออกไปเที่ยวบ่อยนัก อาจจะขาดตกบกพร่องไปบ้างแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้แฟนลำบากใจครับ
เรื่องมันก็มีอยู่ว่าช่วง2-3เดือนหลังแฟนผมเริ่มเปลี่ยนๆไปเริ่มกลับบ้านดึกอ้างว่างานเยอะ บ้างก็ไม่รับสายซักพักใหญ่ๆถึงจะโทรกลับมา
แรกๆผมก็ไม่ได้คิดมากอะไร พอบ่อยๆเข้าผมก็แอบตามไปที่ทำงานครับ ปรากฏว่าแฟนผมไม่ได้อยู่ที่ทำงานครับผมก็รออยู่ที่ทำงานพยายามติดต่อแฟนผมจนเกือบจะเที่ยงคืนแฟนผมจึงโทรกลับมาบอกว่า ขอโทษปิดเสียงเอาไว้งานเยอะนู้นนี่ ผมก็บอกไปว่าทำงานที่ไหนนี่อยู่ที่ทำงานทำไมไม่เจอ แฟนผมก็เงียบไปครับอ้างว่าจริงๆแล้วออกมาเที่ยวกับเพื่อนๆข้างนอกกลัวเป็นห่วงไม่กล้าบอก
ผมก็ตำนิแฟนผมไปว่าอย่าทำแบบนี้อีกเป็นห่วง แล้วเหตุการ์ณทำนองนี้ก็เกิดขึ้นเรื่อยๆครับตลอดระยะเวลา 2-3เดือนบ่อยมากครับ 2-3วันครั้งกลับดึกติดต่อไม่ได้ไม่รับสายแฟนก็จะใช้ข้ออ้างเดิมๆว่าเครียดอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน
จนผมทนไม่ไหวเลยไปซื้อgpsระบุตำแหน่งมาติดที่รถครับ ติดวันแรกก็ได้เรื่องเลยครับแฟนบอกว่าจะค้างที่ทำงานคืนนี้ งานเยอะต้องเข้างานเช้าไม่อยากเดินทาง ตกดึกผมก็เผ้าดูแต่gpsครับ ก็ยังโทรคุยกับแฟนเป็นช่วงๆจนเกือบๆเที่ยงคืนแฟนผมโทรมาบอกว่าจะนอนแล้ว คุยกันเสร็จแฟนผมก็ขับรถออกจะที่ทำงานทันทีผมก็ดูไปเรื่อยๆจนไปแฟนผมไปจอกรถที่ซอยๆนึง ผมก็ขับตามไปเจอรถแต่ไม่เจอคนนะครับมันเป็นย่านที่พักอาศัยนะครับรถจอดกันข้างทางกันเยอะหน่อยบอกไม่ได้ว่ารถบ้านไหนบ้าง
ผมก็พยายามถามคนแถวนั้นว่ารถคันนี้ของบ้านไหนเคยเห็นบ้างไหม ก็ไม่มีใครทราบครับ ผมก็พยายามโทรหาแฟนผมซึ่งก็ปกติครับเค้าไม่รับสายผมก็พยายามติดต่อไปเรื่อยๆจนตี2แฟนผมก็ปิดเครื่องไป ผมก็นั่งอยู่หน้ารถจนเกือบๆจะ6โมงเช้าครับแฟนผมเดินมาที่รถเห็นผมก็ตกใจ แฟนผมอ้างว่ามานอนโรงแรมตรงนี้ที่ทำงานพักนอนไม่สบาย ผมก็ถามว่างั้นทำไมถึงต้องโกหกไม่บอกมาตรงๆ แฟนผมก็ยังอ้างนู้นอ้างนี้ครับจนผมหมดคำพูดกลับบ้านไปนอนทำงานไม่ไหว ส่วนแฟนผมก็ไปทำงานกลับบ้านมาก็ขอโทษขอโพยกันไปบอกจะไม่ทำแบบนี้อีก
จนตอนเช้าแฟนผมออกไปทำงานก็ปกติดี ช่วงบ่ายผมลองเปิดเช็คgpsดูปรากฏว่าช่วงเช้าก่อนเข้างานแฟนผมแวะไปที่เดิมอีกครับที่เดียวกับเมื่อคืนแวะอยู่ประมาณชม.กว่า ผมก็โทรถามว่าเมื่อเช้าแวะไปไหนมาไปทำไมมีอะไรที่นั้น แฟนผมอ้างว่าเข้าไปเอาของกับพี่ที่รู้จักไม่มีอะไรจริงๆ ผมก็บอกว่าผมขอคุยกับพี่ที่ว่านั้นหน่อยจะถามว่าจริงไหม แฟนผมไม่ยอมให้คุยครับบอกว่าไม่อยากให้รบกวนพี่เค้าและยังบอกอีกว่าถ้าไม่เชื่อใจกันแยกกันอยู่ดีกว่า ผมก็ตกลงครับแยกก็แยกคืนวันนั้นแฟนผมก็มาขนของออกจากห้องไป ถัดมาอีก2-3วันแฟนผมก็โทรมาหา ร้องไห้ขอโทษ สารภาพว่านอกใจผมอึดอัดทนไม่ไหวจริงบอกความจริง ถามว่าผมจะรับได้ไหม ผมก็ไม่ได้รับปากอะไรก็คุยกันไป ซักสัปดาห์นึงผมก็แฟนก็คุยกันว่าเลิกกันคงจะดีกว่าอยู่ไปก็อึดอัดใจ เลยไปเซ็นใบหย่ากันครับ
จากวันที่แฟนผมย้ายออกจนวันนี้เกิน1เดือนแล้วครับ ช่วงหลังๆมานี้แฟนผมโทรหาผมอยู่ทุกวัน บ้างก็โทรมาถามทำอะไรอยู่กินอะไรรึยัง บ้างก็โทรมาร้องไห้ขอโทษบอกว่าขาดผมไม่ได้ อึดอัดใจมากครับช่วงนี้ผมก็ยังรักแฟนผมอยู่ยังเป็นห่วงอยู่ แต่ถ้าเรื่องที่จะกลับไปคบกันอีกผมก็รู้สึกว่าผมคงจะรับไม่ไหวเหมือนกัน แต่แฟนผมโทรมาทุกวันๆแบบนี้ผมก็เริ่มจะรู้สึกเห็นใจขึ้นมาเรื่อยๆครับ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ยอมรับว่าตอนเลิกกันรู้สึกโล่งใจนะครับ เพราะทนอึดอัด ต้องมานั่งคิดมากมา2-3เดือนแล้วเหนื่อยจริงๆครับ
จริงแล้วรายละเอียดมันมีค่อนข้างเยอะครับ แต่ผมขออนุญาตเล่าแบบย่อๆนะครับ
เศร้า