พึ่งเรียนจบค่ะ ทำงานได้ 3 เดือนแล้ว แต่ทุกวันคือรู้สึกไม่อยากตื่นไปทำงานเลย ซึ่งไม่รู้ว่าจริงๆเราไม่ชอบสังคมที่ทำงานหรือไม่ชอบในตัวงาน เหมือนพอมีเรื่องเครียดๆ ก็บอกได้แต่แฟน ซึ่งเค้าก็รับฟังอยู่ทุกวัน
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเจอกับแฟนที่มหาลัย
ช่วงเวลาที่เรียน คณะที่เลือกคือเรียนหนักมาก เกี่ยวกับวิทย์สุขภาพ ซึ่งพอเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟัง เค้าจะไม่ค่อยเข้าใจเราค่ะ เค้าจะสอนแบบมุมมองผู้ใหญ่ บางทีเราเจออาจารย์ที่ทำตัวแย่ แย่แบบเพื่อนทุกคนทนไม่ไหว พ่อแม่เราก็จะเข้าข้างอาจารย์ค่ะ ซึ่งบางทีเวลาเราเครียดเราต้องการแค่คนที่รับฟังเราอ่ะค่ะ รับฟังและเข้าใจความรู้สึกเราตอนนั้น เราไม่ต้องการให้ใครมาสอนว่ามันต้องแบบนี้ๆๆ ซึ่งมันหลายครั้งแล้วที่เค้าไม่มาเจอเองเค้าจะไม่รู้ว่าเราโดนอะไรมาบ้าง ซึ่งเราไม่ได้คิดไปเองคนเดียวนะคะ เพื่อนที่เรียนด้วยกันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตั้งแต่ปี 2 มาเราเลยไม่เล่าเรื่องที่มหาลัยให้พ่อแม่ฟังเลยค่ะ เพราะคิดว่าเล่าไปเค้าก็ไม่เข้าใจเรา
พอมาเจอแฟนเรา เค้ารับฟังเราทุกอย่างเลยนะคะ มันทำให้เราสบายใจมาก แค่ฟังแล้วกอดเรา ชวนเราไปหาอะไรอร่อยๆกิน แค่นี้คือสิ่งที่เราต้องการค่ะ เค้าเหมือน comfort zone ของเราเลยค่ะช่วงเวลาเรียน มันทำให้เราผ่านเรื่องราวเครียดๆมาได้เพราะเค้าเลยจริงๆ
แต่พอเรียนจบ เป้าหมายเราแต่แรกคือกลับมาทำงานที่บ้านเพราะอยากดูแลพ่อแม่ แต่งานที่ทำมันเครียด เครียดทุกวัน เคยลองบอกพ่อแม่นะคะเค้าก็บอกแค่ให้อดทน ซึ่งก็เหมือนเดิม เราเลยไม่เล่าอะไรให้เค้าฟังอีกแม้วันไหนที่เราโดนดุมาทั้งวัน รู้สึกแย่มาทั้งวัน เราก็ไม่เล่าค่ะ แต่กลับมาเล่าให้แฟนเราฟังเองซึ่งเราสบายใจกว่ามาก เราอยู่คนละจังหวัดค่ะ
ตอนนี้เลยกลับมาคิดว่าคิดถูกแล้วใช่ไหมที่กลับบ้าน
เคยคิดว่าจะเจองานเครียดแค่ไหน แค่มีพ่อแม่อยู่ด้วยคงไม่เป็นไร แต่กลายเป็นว่าตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ เค้าไม่เข้าใจเราเลย กลายเป็นแฟนเราที่เป็น comfort zone ของเราซะงั้น
ตอนนี้คือเครียดเรื่องงาน ไม่รักในงานที่ทำแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจเลยที่บ้าน มันเลยหมดกำลังใจไปหมดเลยค่ะตอนนี้
1.จะไปหางานใหม่ทำที่บ้านเกิด แต่ไม่รู้ว่ารักในงานอะไร
2.ไปทำงานเดิม แต่อยู่ที่เดียวกับแฟนเพราะอย่างน้อยก็มี comfort zone อยู่ใกล้ๆ อาจจะดีขึ้นก็ได้
ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ เลือกทางเดินชีวิตไม่ได้เลยตอนนี้
ไม่มีความสุขกับงาน comfort zone ก็อยู่ไกล ทำยังไงดี
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเจอกับแฟนที่มหาลัย
ช่วงเวลาที่เรียน คณะที่เลือกคือเรียนหนักมาก เกี่ยวกับวิทย์สุขภาพ ซึ่งพอเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟัง เค้าจะไม่ค่อยเข้าใจเราค่ะ เค้าจะสอนแบบมุมมองผู้ใหญ่ บางทีเราเจออาจารย์ที่ทำตัวแย่ แย่แบบเพื่อนทุกคนทนไม่ไหว พ่อแม่เราก็จะเข้าข้างอาจารย์ค่ะ ซึ่งบางทีเวลาเราเครียดเราต้องการแค่คนที่รับฟังเราอ่ะค่ะ รับฟังและเข้าใจความรู้สึกเราตอนนั้น เราไม่ต้องการให้ใครมาสอนว่ามันต้องแบบนี้ๆๆ ซึ่งมันหลายครั้งแล้วที่เค้าไม่มาเจอเองเค้าจะไม่รู้ว่าเราโดนอะไรมาบ้าง ซึ่งเราไม่ได้คิดไปเองคนเดียวนะคะ เพื่อนที่เรียนด้วยกันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตั้งแต่ปี 2 มาเราเลยไม่เล่าเรื่องที่มหาลัยให้พ่อแม่ฟังเลยค่ะ เพราะคิดว่าเล่าไปเค้าก็ไม่เข้าใจเรา
พอมาเจอแฟนเรา เค้ารับฟังเราทุกอย่างเลยนะคะ มันทำให้เราสบายใจมาก แค่ฟังแล้วกอดเรา ชวนเราไปหาอะไรอร่อยๆกิน แค่นี้คือสิ่งที่เราต้องการค่ะ เค้าเหมือน comfort zone ของเราเลยค่ะช่วงเวลาเรียน มันทำให้เราผ่านเรื่องราวเครียดๆมาได้เพราะเค้าเลยจริงๆ
แต่พอเรียนจบ เป้าหมายเราแต่แรกคือกลับมาทำงานที่บ้านเพราะอยากดูแลพ่อแม่ แต่งานที่ทำมันเครียด เครียดทุกวัน เคยลองบอกพ่อแม่นะคะเค้าก็บอกแค่ให้อดทน ซึ่งก็เหมือนเดิม เราเลยไม่เล่าอะไรให้เค้าฟังอีกแม้วันไหนที่เราโดนดุมาทั้งวัน รู้สึกแย่มาทั้งวัน เราก็ไม่เล่าค่ะ แต่กลับมาเล่าให้แฟนเราฟังเองซึ่งเราสบายใจกว่ามาก เราอยู่คนละจังหวัดค่ะ
ตอนนี้เลยกลับมาคิดว่าคิดถูกแล้วใช่ไหมที่กลับบ้าน
เคยคิดว่าจะเจองานเครียดแค่ไหน แค่มีพ่อแม่อยู่ด้วยคงไม่เป็นไร แต่กลายเป็นว่าตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ เค้าไม่เข้าใจเราเลย กลายเป็นแฟนเราที่เป็น comfort zone ของเราซะงั้น
ตอนนี้คือเครียดเรื่องงาน ไม่รักในงานที่ทำแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจเลยที่บ้าน มันเลยหมดกำลังใจไปหมดเลยค่ะตอนนี้
1.จะไปหางานใหม่ทำที่บ้านเกิด แต่ไม่รู้ว่ารักในงานอะไร
2.ไปทำงานเดิม แต่อยู่ที่เดียวกับแฟนเพราะอย่างน้อยก็มี comfort zone อยู่ใกล้ๆ อาจจะดีขึ้นก็ได้
ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ เลือกทางเดินชีวิตไม่ได้เลยตอนนี้