ปัญหามันอยู่ที่ฉันหรืออยู่ที่ใคร

ฉันต้องไปอยู่กับแม่ที่สมุทรสาครก่อน 2-3 ปี ทั้งที่ใจอยากไปกรุงเทพ — เหมือนถูกขังอยู่ในวงจรโรงงานที่ไม่ใช่ของฉัน ตอนนี้ฉันอายุ 19 ปี ฉันรู้ว่าชีวิตตัวเองอยากไปทางไหน ฉันอยากเริ่มต้นทำงาน มีรายได

ฟีลๆแบบดีแล้วแหละที่เธอไป เพราะทุกคนบอกว่าฉันคู่ควรกับอะไรที่ดีกว่านี้มาก / ผู้หญิงคนใหม่ของเธอเทียบฉันไม่ได้สักอย่าง สบายใจละ / จากฉันไปแล้วหาใหม่ได้แค่นี้หรอ ผิดหวังนะ นึกว่าจะหาได้ดีกว่านี้ / ไม่มี

ฉันตีความไม่ถูก ว่าเธอกำลังหมายถึงเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องตั้งกระทู้อวยพรวันเกิดนักแสดงซีรีส์ Yaoi ถ้าเธอไม่สบายใจ ฉันก็งดตั้งก็แล้วกันนะ วันนี้กินยา นอนมาแล้ว คงจะเริ่มทำงานตอนประมาณตี 1 สลับกับเล่น

ได้ย้ายห้องมาใหม่ ​ห้องที่เล็กกว่าเดิม ได้เจอคนใหม่ๆแล้วก็มีแต่ผู้ใหญ่เอ็นดูมีขนมกินทุกวัน แต่พ่อก็ตีทุกวันคิดในใจไว้แล้วว่าฉันจะตายเมื่อไหร่ มันเจ็บจนจะขาดใจ ฉันจำได้ดีมีน้าคนนึงมายืมแผ่นซีดีของฉัน

พวกคุณเหนื่อยไหม ทำไม่ฉันเหนื่อยจัง ฉันยังหาวิธีให้ชีวิตราบรื่นไม่ได้ เลย เดินหน้าก็สดุด ถอยหลังก็ชนฝา เดินไปข้างๆก็เหยียบหนาม หยุดอยู่เฉยๆก็ทุรนทุลาย ....เอาละฉันแค่บ่น ฉันยังไม่ยอมแพ้กับชีวิตนี้หรอก