“ทำไมบางคนถึงไม่อยากให้ลูกดีกว่าตัวเอง?”

ฉันต้องไปอยู่กับแม่ที่สมุทรสาครก่อน 2-3 ปี ทั้งที่ใจอยากไปกรุงเทพ — เหมือนถูกขังอยู่ในวงจรโรงงานที่ไม่ใช่ของฉัน

ตอนนี้ฉันอายุ 19 ปี ฉันรู้ว่าชีวิตตัวเองอยากไปทางไหน ฉันอยากเริ่มต้นทำงาน มีรายได้เอง และในที่สุดย้ายไปอยู่กรุงเทพ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปอยู่กับแม่ก่อน เพราะแม่ทำงานอยู่ที่สมุทรสาคร

ฉันไม่ได้มีปัญหากับการทำงานหนักนะ แต่สิ่งที่ฉันทนไม่ได้คือ "บรรยากาศของพวกโรงงาน"
เต็มไปด้วยคนที่พูดแต่เรื่องลบ คิดแคบ พูดแต่เรื่องกลัว ความเสี่ยง ความจน แล้วก็วนอยู่ในความคิดแบบเดิม ๆ เหมือนทั้งชีวิตพวกเขายอมจำนนกับระบบนี้ไปแล้ว

แม่ฉันก็เป็นแบบนั้น — เวลาฉันพูดถึงเรื่องอนาคต เขาจะพูดแต่สิ่งที่ฉัน “อาจจะทำไม่ได้”
ฉันเคยทักไปบอกว่า “ไม่ได้ต้องการพึ่งพาคนอื่น แค่อยากมีรายได้ก็พอแล้ว”
แต่เขาก็ไม่ตอบเป็นเดือน เหมือนคำพูดของฉันมันไม่มีค่าอะไรเลย

ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันต้องอดทนอยู่ที่นั่นก่อน 2-3 ปี ทำงาน เก็บเงิน และค่อยย้ายไปกรุงเทพ
แต่ในใจลึก ๆ ฉันกลัวแค่สิ่งเดียว — กลัวว่าถ้าฉันอยู่ในบรรยากาศพวกนั้นนานเกินไป ฉันจะเริ่มคิดเหมือนพวกเขา
ฉันไม่อยากกลายเป็นคนที่ยอมแพ้โดยไม่รู้ตัว

มีใครเคยอยู่ในจุดแบบนี้ไหม?
ที่รู้ว่าชีวิตต้องเดินต่อ แต่ต้องอดทนอยู่ในที่ที่มันไม่ใช่ของเรา
คุณผ่านมันไปยังไง?