ฉันเริ่มกดดันตัวเองเรื่องการเรียนแต่ก่อนฉันเคยเรียนได้ดีมีความมั่นใจแต่ทุกวันนี้ฉันแทบไม่มีความมั่นใจอะไรเลย "ฉันเคยคิดว่าสิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดคือการเรียน แต่กลับกันตอนนี้สิ่งที่ทำให้ฉันกังวลเครียดและกดดันมากที่สุดก็คือการเรียน"
ฉันกลัวว่าฉันจะทำได้ไม่ดี กลัวว่าจะไม่เก่งเหมือนเพื่อน กลัวว่าผลการเรียนที่ออกมาจะต่ำกว่าครั้งที่ผ่านมากลัวว่าครอบครัวจะผิดหวัง
ทุกวันนี้ฉันแทบไม่อยากจะมีวันพรุ่งนี้เลยไม่อยากต้องเจอความกดดันไม่อยากมีความเครียดพวกนี้ ไม่ได้รู้สึกอยากจะตายอะไรแค่รู้สึกว่าไม่อยากมีวันพรุ่งนี้ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่อยากมีวันต่อๆไปไม่อยากทำอะไรไม่อยากคิดเพราะเวลาฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะทำได้ดีรึป่าวพรุ่งนี้จะโหดร้ายมั้ยจะมีเรื่องที่ต้องเครียดต้องกังวลอีกมั้ยมันทำให้ฉันเศร้าและรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ ....เมื่อไม่นานมานี้ในหัวของฉันคิดแต่เรื่องเดิมซ้ำๆ กังวลเรื่องเดิมๆเครียดเรื่องเดิมๆ และอารมณ์ของฉันมันดิ่งลงมากกว่าเดิม.........
ฉันเคยทำร้ายตัวเอง ทุบตีบ้าง กรีดแขนบ้าง เพราะฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ทำไมต้องมีความรู้สึกแบบนี้ทำไมถึงไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ
เพื่อนของฉันมักถามเสมอว่า"ที่ทำร้ายตัวเองที่ทำทั้งหมดเรียกร้องความสนใจหรอ"
ตอนนั้นฉันรู้สึกโกรธมากรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจฉันหรอกว่าตอนนั้นเวลานั้นฉันรู้สึกเจ็บปวดโดดเดี่ยวและกดดันแค่ไหนคนอื่นก็แค่พูดในสิ่งที่อยากพูดไม่เคยรู้จริงๆสักอย่างไม่เคยคิดที่จะเข้าใจ
"เพื่อนของฉันพูดกับฉันว่าขนาดตัวเองยังไม่รักโง่รึป่าวทำร้ายตัวเองเพื่อ"
"ฉันอยากบอกไปว่าใครบ้างที่ไม่อยากรักตัวเอง"
"ใครบ้างที่อยากทำร้ายตัวเอง"
"ใครบ้างที่อยากแบกความกดดัน ความเครียด ความกังวลบ้าบอคอแตกไรนี่"
แต่กูเลือกไม่ได้ไงกูเลือกที่จะไม่มีความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้กูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้กูพยายามแล้ว กูพยายามจนเหนื่อยแล้วกูไม่อยากพยายามแล้วเลิกพูดอะไรแบบนี้สักทีมันไม่ได้ทำให้กูคิดได้มันไม่ได้ทำให้กูรู้สึกดีขึ้นเลย (ก็ได้แค่พูดในใจ)
สุดท้ายฉันก็ตอบเพื่อนไปคำเดียวว่า "ใช่" และไม่คิดจะอธิบายอะไรต่อเพราะพูดไปเขาก็หาว่าเรียกร้องความสนใจ คิดไปเองอยู่ดี....
เวลาที่ฉันรู้สึกเศร้า หดหู่ กังวล หรือเครียด ฉันจะฟังเพลงและนอนนิ่งๆฉันว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ฉันมีอาการพวกนี้มาประมาณ 6 เดือนแล้วช่วงแรกๆก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรขนาดนั้นแค่เบื่อทุกอย่างเหนื่อยกับชีวิตที่เป็นอยู่เหนื่อยกับการเรียน ครอบครัว แต่พอช่วงหลังๆมาฉันเริ่มรู้สึกแย่มากขึ้นมันรู้สึกทรมานทำยังไงก็ไม่หลุดออกจากหลุมดำนี้ยิ่งนานวันยิ่งดิ่งยิ่งเหนื่อยอยากหายไปไม่ต้องคิดไม่ต้องกดดันอะไรอีก ไม่อยากตื่นมาเจอกับเรื่องแย่ๆความรู้สึกห่วยแตกพวกนี้
อาการของฉันเสี่ยงที่จะเป็น โรคซึมเศร้ามั้ย ฉันกลัว
ฉันกลัวว่าฉันจะทำได้ไม่ดี กลัวว่าจะไม่เก่งเหมือนเพื่อน กลัวว่าผลการเรียนที่ออกมาจะต่ำกว่าครั้งที่ผ่านมากลัวว่าครอบครัวจะผิดหวัง
ทุกวันนี้ฉันแทบไม่อยากจะมีวันพรุ่งนี้เลยไม่อยากต้องเจอความกดดันไม่อยากมีความเครียดพวกนี้ ไม่ได้รู้สึกอยากจะตายอะไรแค่รู้สึกว่าไม่อยากมีวันพรุ่งนี้ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่อยากมีวันต่อๆไปไม่อยากทำอะไรไม่อยากคิดเพราะเวลาฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะทำได้ดีรึป่าวพรุ่งนี้จะโหดร้ายมั้ยจะมีเรื่องที่ต้องเครียดต้องกังวลอีกมั้ยมันทำให้ฉันเศร้าและรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ ....เมื่อไม่นานมานี้ในหัวของฉันคิดแต่เรื่องเดิมซ้ำๆ กังวลเรื่องเดิมๆเครียดเรื่องเดิมๆ และอารมณ์ของฉันมันดิ่งลงมากกว่าเดิม.........
ฉันเคยทำร้ายตัวเอง ทุบตีบ้าง กรีดแขนบ้าง เพราะฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ทำไมต้องมีความรู้สึกแบบนี้ทำไมถึงไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ
เพื่อนของฉันมักถามเสมอว่า"ที่ทำร้ายตัวเองที่ทำทั้งหมดเรียกร้องความสนใจหรอ"
ตอนนั้นฉันรู้สึกโกรธมากรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจฉันหรอกว่าตอนนั้นเวลานั้นฉันรู้สึกเจ็บปวดโดดเดี่ยวและกดดันแค่ไหนคนอื่นก็แค่พูดในสิ่งที่อยากพูดไม่เคยรู้จริงๆสักอย่างไม่เคยคิดที่จะเข้าใจ
"เพื่อนของฉันพูดกับฉันว่าขนาดตัวเองยังไม่รักโง่รึป่าวทำร้ายตัวเองเพื่อ"
"ฉันอยากบอกไปว่าใครบ้างที่ไม่อยากรักตัวเอง"
"ใครบ้างที่อยากทำร้ายตัวเอง"
"ใครบ้างที่อยากแบกความกดดัน ความเครียด ความกังวลบ้าบอคอแตกไรนี่"
แต่กูเลือกไม่ได้ไงกูเลือกที่จะไม่มีความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้กูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้กูพยายามแล้ว กูพยายามจนเหนื่อยแล้วกูไม่อยากพยายามแล้วเลิกพูดอะไรแบบนี้สักทีมันไม่ได้ทำให้กูคิดได้มันไม่ได้ทำให้กูรู้สึกดีขึ้นเลย (ก็ได้แค่พูดในใจ)
สุดท้ายฉันก็ตอบเพื่อนไปคำเดียวว่า "ใช่" และไม่คิดจะอธิบายอะไรต่อเพราะพูดไปเขาก็หาว่าเรียกร้องความสนใจ คิดไปเองอยู่ดี....
เวลาที่ฉันรู้สึกเศร้า หดหู่ กังวล หรือเครียด ฉันจะฟังเพลงและนอนนิ่งๆฉันว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ฉันมีอาการพวกนี้มาประมาณ 6 เดือนแล้วช่วงแรกๆก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรขนาดนั้นแค่เบื่อทุกอย่างเหนื่อยกับชีวิตที่เป็นอยู่เหนื่อยกับการเรียน ครอบครัว แต่พอช่วงหลังๆมาฉันเริ่มรู้สึกแย่มากขึ้นมันรู้สึกทรมานทำยังไงก็ไม่หลุดออกจากหลุมดำนี้ยิ่งนานวันยิ่งดิ่งยิ่งเหนื่อยอยากหายไปไม่ต้องคิดไม่ต้องกดดันอะไรอีก ไม่อยากตื่นมาเจอกับเรื่องแย่ๆความรู้สึกห่วยแตกพวกนี้