สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน วันนี้ผมมีประสบการณ์มาแชร์ให้ทุกคนฟังกันครับ
เนื่องจากผมคิดว่าคงยังมีอีกไม่น้อยก็มาก ที่สงสัยในตัวเองว่าตัวเองนั้นเป็นอะไร
ทำไมถึงแปลกกว่าคนอื่น ทำไมถึงมีความคิดที่แตกต่าง ทำไมถึงเข้าสังคมไม่ปกติ
ต้องบอกก่อนว่า ปัจุบันที่ผมพิมอยู่ตอนนี้คือ ผมเป็นคนปกติแล้วครับ ที่เข้าสังคมเป็น
ทำงานได้ ไม่อายคน และกล้าแสดงออก (เกินไปหน่อยบางที)
เคยไหมครับที่เวลาคุณอยู่คนเดียว แล้วเต้นขึ้นมา หรือเวลานั่งอยู่กับคนหลายๆคน
แล้วนึกเรื่องอะไรขึ้นมาแล้วหัวเราะคนเดียว หรือย้ำคิดย้ำทำ ชอบทำสิ่งเดิมๆ
เช่นสมมุติทำข้อสอบ 3 รอบ ก็ถูกแต่ข้อซ้ำๆ และผิดข้อซ้ำๆ เช่นกัน
สำหรับตัวผมนั้น ทุกข้อที่พูดมาคือผมหมดเลยครับ ตอนสมัยเด็กๆผมมีปัญหาด่านการเข้าสังคมมาก
ผมไม่แน่ใจว่าพ่อแม่ผมนั้นทราบมาก่อนหรือไม่ว่าที่ผมเข้าสังคมไม่ได้ และดูเอ๋อๆ
และเวลาความรุนแรงก็รุนแรงผิดปกติมาก เกิดจากการที่ผมเป็นแบบนั้น
แต่โดยส่วนใหญ่ พ่อแม่ของผมมักจะแก้ปัญหาด้วยเงินตลอด เมื่อผมเป็นเด็ก ถ้าผมไม่มีเพื่อน
ป๊าของผมก็จะชวนเพื่อนผมมาเที่ยว และให้เงินพวกเขา เพื่อเที่ยวกับผมบ้าง
ส่วนแม่ของผมนั้น ก็ไม่สนใจเรื่องสังคมของผมเท่าไหร่ รวมถึงการเรียนเช่นกัน. เขาอยากให้อยู่กับเขา และไปเที่ยวกับเขาทุกที่
(ที่บ้านผมแยกทางกันตั่งแต่เด็กครับทั้งพ่อและแม่เป็น working women , working men)
ซึ่งผมแบ่งแยกบ้านเป็น 2บ้านครับ จันทร์-ศุกร์ ผมอยู่กับคุณแม่ เสาร์ - อาทิตย์ ผมอยู่กับคุณพ่อครับ
แต่อย่างไรก็ตาม ผมมีจุดพีคชีวิตของผม ซึ่งทำให้ผมดีขึ้นครับ คือ
เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมเป็นเด็ก อ้วน และไม่มีความมั่นใจ ชอบอยู่ในโลกเสหมือนจริง (ในเกม)
ซึ่งก็จะหาแฟน และคุยกับคนอื่น เพราะตัวจริงไม่สามารถทำแบบนั้นได้
แต่จุดพีคของผมมันมาตอนผมอยู่ ป6 ครับ ด้วยความที่อย่างที่รู้กันว่าตัวผมเองนั้น
เป็นคนอารมณ์รุนแรงขั้นสุดมากๆ ไม่สามารถมีใครสั่งหรืออะไรผมได้
และคุณพ่อของผมก็เป็นคนที่ ขยั้นขยอ ส่งผมไปเรียนทุกที่มากๆครับ
(ลืมบอกว่าผมเล่นดนตรีได้ค่อนข้างเยอะสมัยก่อน ซึ่งช่วยผมได้มากครับ ผมเล่น ฟรุต แซ็ก กีต้า เปียนโน)
แต่ด้วยความที่ตั่งแต่เด็ก ผมเกลียดเลขมากครับ และคุณพ่อผม ก็ได้ส่งผมไปเรียนเลขทุกที่ครับ ไม่ว่าจะเป็น คุมอง
หรือจะเป็นตามติวเตอร์ต่างๆ ซึ่งมีติวเตอร์ที่นึงเขาสอนผมและเขาค่อนข้างดุครับ จนกระทั่ง ถึงงานวันเกิดของผม
งานวันเกิดผมทุกปี จริงๆผมไม่อยากจัดเลยครับ เนื่องจากผมเป็นเด็กขี้อาย และไม่ค่อยชอบเข้าสังคม
แต่พอสนุกแล้ว ทุกอย่างก็โอเคมากครับ จนมีอยู่ปีนึง มีคุณครูท่านนึงได้ดุผมในงานวันเกิดผม และทำให้ผมค่อนข้างมีอารมณ์ร้ายขึ้นมาครับ
ผมจึงบอกคุณแม่ของผม ด้วยความที่คุณแม่ของผมค่อนข้างรักลูกมาก
(ถึงจะเป็นในทางที่ไม่ค่อยถูกทางก็ตามแต่ก็ไม่มีใครperfect บนโลกนี้หลอกครับผมเข้าใจ)
จึงได้โทรไปว่าครูคนนั้น และได้โกดคุณพ่อผมมากที่มีคนมาว่าผมในงานวันเกิด เพราะด้วยความที่ผมเป็นเด็กที่โดนตามใจมาตลอด
จึงเป็นเหตุทำให้บ้านผมแตกแยกเข้าไปอีกครับ ลืมบอกผมมีน้องชาย 1 คนนะครับ น้องชายผมปกติดี
และเรื่องก็เกิดจนถึงขั้นขึ้นศาลครับ ว่าแยกบ้านไปเลย ผมอยู่กับแม่ และน้องชายผมอยู่กับพ่อครับ
มันเป็นจุดพีคชีวิตผม เพราะคุณแม่ผมเป็นคนที่ไม่อะไรเรื่องการเรียนเลย อยู่โรงเรียนอะไรก็ได้
แต่ตัวผมนั้นด้วยความที่เรียน inter มา ผมรับมันไม่ได้ และไม่เข้าใจครับ คุณแม่พาผมไปเที่ยวรอบโลกได้
แต่จ่ายเงินให้ผมเข้าโรงเรียนดีๆไม่ได้ และขี้โกหกมากครับ ถ้าให้พูดตามตรง (ปัจุบันก็ยังเป็นอย่างเดิมครับ)
(ถึงตรงนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากครับผมต้องขออภัยทุกท่านถ้าทุกท่านอาจจะคิดว่า
มีจริงๆหรอคุณแม่แบบนี้ที่รักลูกแบบนี้ ผมอยากจะบอกว่ามันมีครับ และเป็นบ้านของผมนี่แหละครับอยากรบกวนเปิดใจให้ผมหน่อยนะครับ)
จนกระทั่งผมได้เข้าไปในโรงเรียนในอีกสังคมนึง ในอีกรูปแบบนึง ที่มีคนฐานะ พอมีกิน-ปานกลาง
ผมได้เข้าไปที่โรงเรียนนั้น และโรงเรียนนั้นก็ต้อนรับผมค่อนข้างดีครับ จนผมอยู่มาเรื่อยๆ ผมก็เริ่ม มีคสามกล้าแสดงออกมาขึ้นครับ
เริ่มเป็นวัยรุ่นปกติเพราะผมได้เจอเพื่อน และได้เริ่มใช้ชีวิตจริงๆครับ จากเด็กที่ไม่เคยได้ออกจากบ้านเพราะแม่ไม่ให้
จนเป็นเด็กที่ต้องขึ้นรถเมย์ไปโรงเรียน และสองแถวครับ ตอนนั้นผมดีใจมาก เพราะเหมือนผมได้อิสระ
และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมหายไวมากขึ้นครับ ผมเริ่มมีการประมวลผลมากขึ้น ผมเดินจากโรงเรียนกลับบ้านบางวัน
เพื่อจะลดความอ้วน ผมลดความอ้วนจากน้ำหนัก 98 จนเหลือ60 ภายใน 6 เดือน
และกลายมาเป็นคนที่เริ่มปกติมาเรื่อยๆครับ จนกระทั่งตอนนี้
ผมได้พัฒนามาเรื่อยๆ จนเป็นคนที่ถือว่าปกติ และอาจจะทำได้ดีกว่าหลายๆคนในบางด้านครับ
(ตอนนี้ผมขายของเก่งมาก 555 ไม่เคยขายอะไรไม่ได้เลยครับ เวลาคนยื่นอะไรมาให้ผมก็ทำได้)
ลืมบอกปัจุบันผมอายุ 21นะครับ และผมก็หาค่าเทอมเองตั่งแต่ ม3 ครับเพราะคุณแม่ผมไม่จ่ายให้ถ้าอยากเรียนโรงเรียนแพงๆ
ท้ายสุด ขอบคุณทุกคนที่อ่านถึงตรงนี้นะครับ และในอนาคต ถ้าเจอเพื่อนหรือใครที่เป็นเหมือนผมในแบบยังไม่พัฒนา
ผมอยากให้ทุกๆคนเข้าใจเขาเถอะครับ ว่าเขาป่วย และผมขอร้องให้ช่วยเขาหน่อยนะครับ
เพราะการเป็นแบบนั้น มันทรมาณมากๆครับ <3
#ท้ายสุดถ้าผมพิมอะไรวนๆต้องขออภัยด้วยนะครับ นิสัยนี้ยังแก้ไม่หายครับ ย้ำคิดย้ำทำบ้างบางที
ผมเพิ่งรู้ตัวครับว่า "ผมเป็นออทิสติก"
เนื่องจากผมคิดว่าคงยังมีอีกไม่น้อยก็มาก ที่สงสัยในตัวเองว่าตัวเองนั้นเป็นอะไร
ทำไมถึงแปลกกว่าคนอื่น ทำไมถึงมีความคิดที่แตกต่าง ทำไมถึงเข้าสังคมไม่ปกติ
ต้องบอกก่อนว่า ปัจุบันที่ผมพิมอยู่ตอนนี้คือ ผมเป็นคนปกติแล้วครับ ที่เข้าสังคมเป็น
ทำงานได้ ไม่อายคน และกล้าแสดงออก (เกินไปหน่อยบางที)
เคยไหมครับที่เวลาคุณอยู่คนเดียว แล้วเต้นขึ้นมา หรือเวลานั่งอยู่กับคนหลายๆคน
แล้วนึกเรื่องอะไรขึ้นมาแล้วหัวเราะคนเดียว หรือย้ำคิดย้ำทำ ชอบทำสิ่งเดิมๆ
เช่นสมมุติทำข้อสอบ 3 รอบ ก็ถูกแต่ข้อซ้ำๆ และผิดข้อซ้ำๆ เช่นกัน
สำหรับตัวผมนั้น ทุกข้อที่พูดมาคือผมหมดเลยครับ ตอนสมัยเด็กๆผมมีปัญหาด่านการเข้าสังคมมาก
ผมไม่แน่ใจว่าพ่อแม่ผมนั้นทราบมาก่อนหรือไม่ว่าที่ผมเข้าสังคมไม่ได้ และดูเอ๋อๆ
และเวลาความรุนแรงก็รุนแรงผิดปกติมาก เกิดจากการที่ผมเป็นแบบนั้น
แต่โดยส่วนใหญ่ พ่อแม่ของผมมักจะแก้ปัญหาด้วยเงินตลอด เมื่อผมเป็นเด็ก ถ้าผมไม่มีเพื่อน
ป๊าของผมก็จะชวนเพื่อนผมมาเที่ยว และให้เงินพวกเขา เพื่อเที่ยวกับผมบ้าง
ส่วนแม่ของผมนั้น ก็ไม่สนใจเรื่องสังคมของผมเท่าไหร่ รวมถึงการเรียนเช่นกัน. เขาอยากให้อยู่กับเขา และไปเที่ยวกับเขาทุกที่
(ที่บ้านผมแยกทางกันตั่งแต่เด็กครับทั้งพ่อและแม่เป็น working women , working men)
ซึ่งผมแบ่งแยกบ้านเป็น 2บ้านครับ จันทร์-ศุกร์ ผมอยู่กับคุณแม่ เสาร์ - อาทิตย์ ผมอยู่กับคุณพ่อครับ
แต่อย่างไรก็ตาม ผมมีจุดพีคชีวิตของผม ซึ่งทำให้ผมดีขึ้นครับ คือ
เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมเป็นเด็ก อ้วน และไม่มีความมั่นใจ ชอบอยู่ในโลกเสหมือนจริง (ในเกม)
ซึ่งก็จะหาแฟน และคุยกับคนอื่น เพราะตัวจริงไม่สามารถทำแบบนั้นได้
แต่จุดพีคของผมมันมาตอนผมอยู่ ป6 ครับ ด้วยความที่อย่างที่รู้กันว่าตัวผมเองนั้น
เป็นคนอารมณ์รุนแรงขั้นสุดมากๆ ไม่สามารถมีใครสั่งหรืออะไรผมได้
และคุณพ่อของผมก็เป็นคนที่ ขยั้นขยอ ส่งผมไปเรียนทุกที่มากๆครับ
(ลืมบอกว่าผมเล่นดนตรีได้ค่อนข้างเยอะสมัยก่อน ซึ่งช่วยผมได้มากครับ ผมเล่น ฟรุต แซ็ก กีต้า เปียนโน)
แต่ด้วยความที่ตั่งแต่เด็ก ผมเกลียดเลขมากครับ และคุณพ่อผม ก็ได้ส่งผมไปเรียนเลขทุกที่ครับ ไม่ว่าจะเป็น คุมอง
หรือจะเป็นตามติวเตอร์ต่างๆ ซึ่งมีติวเตอร์ที่นึงเขาสอนผมและเขาค่อนข้างดุครับ จนกระทั่ง ถึงงานวันเกิดของผม
งานวันเกิดผมทุกปี จริงๆผมไม่อยากจัดเลยครับ เนื่องจากผมเป็นเด็กขี้อาย และไม่ค่อยชอบเข้าสังคม
แต่พอสนุกแล้ว ทุกอย่างก็โอเคมากครับ จนมีอยู่ปีนึง มีคุณครูท่านนึงได้ดุผมในงานวันเกิดผม และทำให้ผมค่อนข้างมีอารมณ์ร้ายขึ้นมาครับ
ผมจึงบอกคุณแม่ของผม ด้วยความที่คุณแม่ของผมค่อนข้างรักลูกมาก
(ถึงจะเป็นในทางที่ไม่ค่อยถูกทางก็ตามแต่ก็ไม่มีใครperfect บนโลกนี้หลอกครับผมเข้าใจ)
จึงได้โทรไปว่าครูคนนั้น และได้โกดคุณพ่อผมมากที่มีคนมาว่าผมในงานวันเกิด เพราะด้วยความที่ผมเป็นเด็กที่โดนตามใจมาตลอด
จึงเป็นเหตุทำให้บ้านผมแตกแยกเข้าไปอีกครับ ลืมบอกผมมีน้องชาย 1 คนนะครับ น้องชายผมปกติดี
และเรื่องก็เกิดจนถึงขั้นขึ้นศาลครับ ว่าแยกบ้านไปเลย ผมอยู่กับแม่ และน้องชายผมอยู่กับพ่อครับ
มันเป็นจุดพีคชีวิตผม เพราะคุณแม่ผมเป็นคนที่ไม่อะไรเรื่องการเรียนเลย อยู่โรงเรียนอะไรก็ได้
แต่ตัวผมนั้นด้วยความที่เรียน inter มา ผมรับมันไม่ได้ และไม่เข้าใจครับ คุณแม่พาผมไปเที่ยวรอบโลกได้
แต่จ่ายเงินให้ผมเข้าโรงเรียนดีๆไม่ได้ และขี้โกหกมากครับ ถ้าให้พูดตามตรง (ปัจุบันก็ยังเป็นอย่างเดิมครับ)
(ถึงตรงนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากครับผมต้องขออภัยทุกท่านถ้าทุกท่านอาจจะคิดว่า
มีจริงๆหรอคุณแม่แบบนี้ที่รักลูกแบบนี้ ผมอยากจะบอกว่ามันมีครับ และเป็นบ้านของผมนี่แหละครับอยากรบกวนเปิดใจให้ผมหน่อยนะครับ)
จนกระทั่งผมได้เข้าไปในโรงเรียนในอีกสังคมนึง ในอีกรูปแบบนึง ที่มีคนฐานะ พอมีกิน-ปานกลาง
ผมได้เข้าไปที่โรงเรียนนั้น และโรงเรียนนั้นก็ต้อนรับผมค่อนข้างดีครับ จนผมอยู่มาเรื่อยๆ ผมก็เริ่ม มีคสามกล้าแสดงออกมาขึ้นครับ
เริ่มเป็นวัยรุ่นปกติเพราะผมได้เจอเพื่อน และได้เริ่มใช้ชีวิตจริงๆครับ จากเด็กที่ไม่เคยได้ออกจากบ้านเพราะแม่ไม่ให้
จนเป็นเด็กที่ต้องขึ้นรถเมย์ไปโรงเรียน และสองแถวครับ ตอนนั้นผมดีใจมาก เพราะเหมือนผมได้อิสระ
และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมหายไวมากขึ้นครับ ผมเริ่มมีการประมวลผลมากขึ้น ผมเดินจากโรงเรียนกลับบ้านบางวัน
เพื่อจะลดความอ้วน ผมลดความอ้วนจากน้ำหนัก 98 จนเหลือ60 ภายใน 6 เดือน
และกลายมาเป็นคนที่เริ่มปกติมาเรื่อยๆครับ จนกระทั่งตอนนี้
ผมได้พัฒนามาเรื่อยๆ จนเป็นคนที่ถือว่าปกติ และอาจจะทำได้ดีกว่าหลายๆคนในบางด้านครับ
(ตอนนี้ผมขายของเก่งมาก 555 ไม่เคยขายอะไรไม่ได้เลยครับ เวลาคนยื่นอะไรมาให้ผมก็ทำได้)
ลืมบอกปัจุบันผมอายุ 21นะครับ และผมก็หาค่าเทอมเองตั่งแต่ ม3 ครับเพราะคุณแม่ผมไม่จ่ายให้ถ้าอยากเรียนโรงเรียนแพงๆ
ท้ายสุด ขอบคุณทุกคนที่อ่านถึงตรงนี้นะครับ และในอนาคต ถ้าเจอเพื่อนหรือใครที่เป็นเหมือนผมในแบบยังไม่พัฒนา
ผมอยากให้ทุกๆคนเข้าใจเขาเถอะครับ ว่าเขาป่วย และผมขอร้องให้ช่วยเขาหน่อยนะครับ
เพราะการเป็นแบบนั้น มันทรมาณมากๆครับ <3
#ท้ายสุดถ้าผมพิมอะไรวนๆต้องขออภัยด้วยนะครับ นิสัยนี้ยังแก้ไม่หายครับ ย้ำคิดย้ำทำบ้างบางที