คือจริงๆแล้ว ไม่ค่อยอยากมาบ่นในพันทิป พูดไปก็มีแต่เรื่องเศร้าๆ ผมเองแค่อยากมีสังคมบ้าง อยากรู้จักสังคมบ้างเท่านั้นเอง ทีนี้ผมละเป็นเด็กในกลุ่มออทิสติก ที่เขียนอย่างนี้อยากในเข้าใจภาวะที่ผมเป็นอยู่ ในสมัยก่อนผมละ ไม่เคยมีเพื่อนเลย แม้แต่คนเดียว หลังจากนั้นก็มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาเยอะขึ้น ผมก็ดีใจนะ ที่มีคนยอมคบกับผมเป็นเพื่อน แต่ก็ดีใจได้ไม่นาน เพื่อนที่รู้จักก็หายไปทีละคน ทีละคนสองคน ปัญหาอยู่ที่ว่า ผมไม่อยากเสียเพื่อนหลายคนไป
ในเรื่องของความบกพร่องของผมซึ่งมีอยู่หลายอย่าง แต่อย่างนึงที่สำคัญคือ ผมจะชอบพูดหรือเล่าเรื่องซ้ำไปมา จนคนอื่นเค้ารำคาญ ไม่คุยด้วย สุดท้าย เพื่อนก็ไม่คุยกับผมอีกเลย ผมไม่รู้จะแก้ปัญหาตรงนี้อย่างไรดี ผมนึกไม่ออกจริงๆ ได้แค่เพียงทำใจ ซึ่งแรกๆ ผมไม่เคยรู้จักสังคมมาก่อนว่าเป็นอย่างไร ผมก็เลยต้องอยู่คนเดียว เวลาทำงานกลุ่มก็ทำคนเดียว เล่นคนเดียว กินคนเดียว เวลาเข้าไปใกล้เพื่อน เพื่อนก็จะตีตัวออกห่างกัน ผมก็แทบไม่เหลือใครเลย จนถึงมหาลัย ผมก็ใช้ชีวิตคนเดียว อยู่คนเดียว นั่งเหงาคนเดียวมาตลอด จนกระทั้งผมสงสัยในตัวผมหลายๆอย่าง ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย เราทำอะไรผิดหรือเปล่า เพื่อนจึงไม่คบกับเรา ผมก็ไปเปิดหนังสือเกี่ยวกับเด็กออทิสติก ผมก็เห็นข้อมูลที่ตกใจว่า ผมจะไม่สามารถรักษามิตรภาพระยะยาวได้ รักษาก็ได้แค่ระยะสั้นเท่านั้น ผมเองก็ไม่เชื่อหรอก เราต้องทำได้สิ มีเพื่อนรักษาเพื่อนไว้น่าจะทำได้ แต่แล้วมันก็ไม่ใช่ ผมบอกในใจตัวเองว่า ผมจะต้องมีสังคมให้ได้
ผมก็เลยลองมาเล่นและรู้จักพันทิป แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก นอกเสียจากแค่ระบายอารมณ์ไปเท่านั้น พอเล่นไปสักเดือน สองสามเดือน ผลปรากฏว่า ผมได้เพื่อนในพันทิปมามากมายเลย ได้คุยได้สังคม ถึงแม้จะเป็นสังคมออนไลน์ก็ตาม แม่ผมก็เตือนว่า ผมอาจจะถูกหลอกก็ได้ อย่าไปจริงจังกับสังคมนี้มากมาย ผมก็เลยอยากคุย ตั้งกระทู้ แน่นอนว่า ผมตั้กระทู้แต่ละครั้ง เรื่องผมเล่ามันก็ซ้ำไปมา ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับเรื่องอยู่กับครอบครัวไม่ดีอย่างนู้น ไม่ดีอย่างนี้บาง ก็ได้เพื่อนในพันทิปช่วยปลอบใจให้ แต่แล้วคนในพันทิปเข้ามาในชีวิตของผม เป็นต้องไม่ชอบกัน เพราะผมจะคุยได้แค่ไม่กี่เรื่อง คุยแต่เรื่องเดิม ซ้ำๆ จนคนที่ผมรู้จักเลิกยุ่งกับผม ไปแล้วไปเล่า ผมก็เสียใจ คือเราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้เลยใช่ไหม ทำไมต้องหนีผมไปด้วย ผมก็เสียใจ ผมเพิ่งรู้จักคำว่า สังคมและเข้าใจมัน ก็ตอนเล่นพันทิปเนี้ยแหละ เหตุผลก็คือ ผมไม่ต้องตีกรอบสีเหลี่ยมและขังตัวเองไว้ในห้องแคบๆอีกต่อไป มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลย
ที่มาระบาย คือ ผมเริ่มเสียเพื่อนไปทีละคนสองคนแล้ว ผมพยายามบอกเสมอว่า ผมเป็นเด็กพิเศษ เพื่อที่จะให้คนอื่นเข้าใจตัวผม ซึ่งก็รู้ว่ามันไม่ถูก แต่ทำไงได้ละ ในเมือตัวเอง แก้ไขตัวเองไม่ได้ละ ก็มีแต่ให้คนในสังคมยอมรับสิ่งผมเป็น ซึ่งผมเองก็เพิ่งรู้จักสังคม ก็จะคุยกับเพื่อนในพันทิป บางคนที่แอดในเฟสบุ๊คผม ซึ่งพอคุยไปนานๆ เค้าก็รำคาญและออกจากการเป็นเพื่อนไป ผมได้เล่นพันทิปมาเกือบๆ 2 ปีแล้ว คนส่วนใหญ่ที่คุยกับผม และรู้จักผม มักจะตั้งคำถามว่า เป็นเด็กกลุ่มออทิสติก แต่เขียนเรื่องราวได้ดีมากๆ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย ใช่ผมอาจจะเขียวเรื่องราวได้ดี เพราะตอนที่ผมเขียน ผมใช้สมาธิสูงมากกว่าคนทั่วถึง 10 เท่าเลยทีเดียว แต่ถึงขนาดนั้น หลายคนในพันทิปเลือกจะอยากรู้จักมากกว่าในกระทู้ในพันทิป แต่พอเข้าใกล้ชีวิตของผม ส่วนใหญ่ก็จะหนีออกห่างกัน เพราะความบกพร่องของผม มันทำให้คนอื่นน่ารำคาญอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
สุดท้ายผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร กับชีวิตตัวเองดี เมื่อคืนก็คุยกับคนในพันทิปคนนึง เค้าก็รำคาญผมปิดเฟสหนีเลย โทรหาเพื่อนก็โทรไม่ติดสักคน มันคือเรื่องจริง เพื่อนในห้องก็ไม่มีใครอยากอยู่กับผม ผมไม่รู้จะทำไงดี จะให้ตายแล้วเกิดมาเป็นคนปกติ มันก็ทำไม่ได้ ผมยอมรับว่าผมไม่ดีเอง ที่เป็นอย่างคนปกติไม่ได้ ผมก็ไม่รู้จะทำไงดี ตอนแรกคิดว่าจะขังตัวเองไว้ในกรอบสี่เหลียมดีหรือไม่ แต่ชีวิตผมก็ต้องเดินหน้าต่อไป ผมจะทำไงดีละ ที่จะสามารถรักษาเพื่อนไว้ได้ ผมจะคุยได้ไม่กี่เรื่องเอง
ใครก็ได้ช่วยตอบผมทีเถอะ
สำหรับเด็กออทิสติกอย่างผมจะไม่สามารถมีเพื่อนในสังคมเลยใช่หรือไม่ (ขอระบายหน่อยเถอะ)
ในเรื่องของความบกพร่องของผมซึ่งมีอยู่หลายอย่าง แต่อย่างนึงที่สำคัญคือ ผมจะชอบพูดหรือเล่าเรื่องซ้ำไปมา จนคนอื่นเค้ารำคาญ ไม่คุยด้วย สุดท้าย เพื่อนก็ไม่คุยกับผมอีกเลย ผมไม่รู้จะแก้ปัญหาตรงนี้อย่างไรดี ผมนึกไม่ออกจริงๆ ได้แค่เพียงทำใจ ซึ่งแรกๆ ผมไม่เคยรู้จักสังคมมาก่อนว่าเป็นอย่างไร ผมก็เลยต้องอยู่คนเดียว เวลาทำงานกลุ่มก็ทำคนเดียว เล่นคนเดียว กินคนเดียว เวลาเข้าไปใกล้เพื่อน เพื่อนก็จะตีตัวออกห่างกัน ผมก็แทบไม่เหลือใครเลย จนถึงมหาลัย ผมก็ใช้ชีวิตคนเดียว อยู่คนเดียว นั่งเหงาคนเดียวมาตลอด จนกระทั้งผมสงสัยในตัวผมหลายๆอย่าง ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย เราทำอะไรผิดหรือเปล่า เพื่อนจึงไม่คบกับเรา ผมก็ไปเปิดหนังสือเกี่ยวกับเด็กออทิสติก ผมก็เห็นข้อมูลที่ตกใจว่า ผมจะไม่สามารถรักษามิตรภาพระยะยาวได้ รักษาก็ได้แค่ระยะสั้นเท่านั้น ผมเองก็ไม่เชื่อหรอก เราต้องทำได้สิ มีเพื่อนรักษาเพื่อนไว้น่าจะทำได้ แต่แล้วมันก็ไม่ใช่ ผมบอกในใจตัวเองว่า ผมจะต้องมีสังคมให้ได้
ผมก็เลยลองมาเล่นและรู้จักพันทิป แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก นอกเสียจากแค่ระบายอารมณ์ไปเท่านั้น พอเล่นไปสักเดือน สองสามเดือน ผลปรากฏว่า ผมได้เพื่อนในพันทิปมามากมายเลย ได้คุยได้สังคม ถึงแม้จะเป็นสังคมออนไลน์ก็ตาม แม่ผมก็เตือนว่า ผมอาจจะถูกหลอกก็ได้ อย่าไปจริงจังกับสังคมนี้มากมาย ผมก็เลยอยากคุย ตั้งกระทู้ แน่นอนว่า ผมตั้กระทู้แต่ละครั้ง เรื่องผมเล่ามันก็ซ้ำไปมา ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับเรื่องอยู่กับครอบครัวไม่ดีอย่างนู้น ไม่ดีอย่างนี้บาง ก็ได้เพื่อนในพันทิปช่วยปลอบใจให้ แต่แล้วคนในพันทิปเข้ามาในชีวิตของผม เป็นต้องไม่ชอบกัน เพราะผมจะคุยได้แค่ไม่กี่เรื่อง คุยแต่เรื่องเดิม ซ้ำๆ จนคนที่ผมรู้จักเลิกยุ่งกับผม ไปแล้วไปเล่า ผมก็เสียใจ คือเราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้เลยใช่ไหม ทำไมต้องหนีผมไปด้วย ผมก็เสียใจ ผมเพิ่งรู้จักคำว่า สังคมและเข้าใจมัน ก็ตอนเล่นพันทิปเนี้ยแหละ เหตุผลก็คือ ผมไม่ต้องตีกรอบสีเหลี่ยมและขังตัวเองไว้ในห้องแคบๆอีกต่อไป มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลย
ที่มาระบาย คือ ผมเริ่มเสียเพื่อนไปทีละคนสองคนแล้ว ผมพยายามบอกเสมอว่า ผมเป็นเด็กพิเศษ เพื่อที่จะให้คนอื่นเข้าใจตัวผม ซึ่งก็รู้ว่ามันไม่ถูก แต่ทำไงได้ละ ในเมือตัวเอง แก้ไขตัวเองไม่ได้ละ ก็มีแต่ให้คนในสังคมยอมรับสิ่งผมเป็น ซึ่งผมเองก็เพิ่งรู้จักสังคม ก็จะคุยกับเพื่อนในพันทิป บางคนที่แอดในเฟสบุ๊คผม ซึ่งพอคุยไปนานๆ เค้าก็รำคาญและออกจากการเป็นเพื่อนไป ผมได้เล่นพันทิปมาเกือบๆ 2 ปีแล้ว คนส่วนใหญ่ที่คุยกับผม และรู้จักผม มักจะตั้งคำถามว่า เป็นเด็กกลุ่มออทิสติก แต่เขียนเรื่องราวได้ดีมากๆ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย ใช่ผมอาจจะเขียวเรื่องราวได้ดี เพราะตอนที่ผมเขียน ผมใช้สมาธิสูงมากกว่าคนทั่วถึง 10 เท่าเลยทีเดียว แต่ถึงขนาดนั้น หลายคนในพันทิปเลือกจะอยากรู้จักมากกว่าในกระทู้ในพันทิป แต่พอเข้าใกล้ชีวิตของผม ส่วนใหญ่ก็จะหนีออกห่างกัน เพราะความบกพร่องของผม มันทำให้คนอื่นน่ารำคาญอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
สุดท้ายผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร กับชีวิตตัวเองดี เมื่อคืนก็คุยกับคนในพันทิปคนนึง เค้าก็รำคาญผมปิดเฟสหนีเลย โทรหาเพื่อนก็โทรไม่ติดสักคน มันคือเรื่องจริง เพื่อนในห้องก็ไม่มีใครอยากอยู่กับผม ผมไม่รู้จะทำไงดี จะให้ตายแล้วเกิดมาเป็นคนปกติ มันก็ทำไม่ได้ ผมยอมรับว่าผมไม่ดีเอง ที่เป็นอย่างคนปกติไม่ได้ ผมก็ไม่รู้จะทำไงดี ตอนแรกคิดว่าจะขังตัวเองไว้ในกรอบสี่เหลียมดีหรือไม่ แต่ชีวิตผมก็ต้องเดินหน้าต่อไป ผมจะทำไงดีละ ที่จะสามารถรักษาเพื่อนไว้ได้ ผมจะคุยได้ไม่กี่เรื่องเอง
ใครก็ได้ช่วยตอบผมทีเถอะ