ลูกไม้ลายสนธยา (กึ่งรีวิว) เมื่อคืนนี้ : เมื่อโลกทั้งใบของเขาคือคน ๆ หนึ่ง

ชีวิตคนเราสามารถเปลี่ยนแปลงไปจากสิ่งที่เคยคุ้นได้เพียงไหน ? สำหรับเหมหิรัญญ์แล้ว เขาจากที่เดิมมาไกล และ เริ่มเข้าใจสิ่งที่ชาวชมพูทวีปเป็น ชีวิตที่ยืนยาวมานับร้อยปี ชีวิตบนดินแดนที่งดงามราวจินตนาการ และ ความสงบเหมือนดังสรวงสวรรค์ ที่ตรงนั้นผู้คนยึดถือสัจจะ ไม่ทำร้าย ไม่เข่นฆ่า เมื่อยอมผิดก็รับว่าตัวเองผิดเตรียมตัวกับบทลงโทษโดยดี ต่างกับชมพูทวีปโดยสิ้นเชิง จริง ๆ เขาควรจะกลับไปนานแล้วด้วยซ้ำ แต่บัดนี้ยากเกินกว่าจะกลับตัว ยากเกินกว่าจะถอนใจ เพราะโลกทั้งใบของเหมหิรัญญ์บัดนี้ผูกติดกับคน ๆ หนึ่ง

เธอคนนั้นอาจเป็นใครซักคนแต่สำหรับเขานั่นคือคนทั้งคน บุรุษชาวอุตรกุรุทวีปเมื่อผูกพันกับใครแล้วจะไม่มีวันทอดทิ้งและไม่มีวันเปลี่ยนแปร ใจมีดวงเดียว และ จะเป็นของคน ๆ เดียวนิรันดร์ และ ผู้หญิงคนนั้นคือเดือนพัตรา เมื่อลงเอยว่ารักแล้วเหมหิรัญ์ก็ "รัก" ได้อย่างลึกซึ้ง ความเจ็บ ความปวด ร้อน และ หนาว ของเธอผู้นั้น ทำให้เขาคลั่งเอาได้ง่าย ๆ กิเลสอันเคยเบาบางถูกยั่วเย้า สติและปัญญาถูกกลบและลบเลือนหาย เพราะสิ่งที่เขารู้สึกต่อเดือนพัตรามากกว่าความเสน่หาใด ๆ ที่นึกฝันว่าจะพบเจอ เธอผู้นั้นได้ก้าวล่วงเข้ามาในจิตวิญญาณของเขาเสียแล้ว

รู้ทั้งรู้ว่าการอยู่ที่นี่ ที่ชมพูทวีปนี้จะส่งผลอะไรต่อตัวเองบ้าง พลกำลังที่ถดถอย ที่เคยทำได้กลับทำไม่ได้ ความเจ็บป่วยที่ไม่เคยพาลพบ หากมันก็ไม่อาจทำให้เหมหิรัญญ์เปลี่ยนใจ ธรรมชาติของเขาคือความดื้อรั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่ผ่านประตูกาลจนผูกมิตรกับตระกูรัชดาพิพัฒน์ได้ ดังนั้นเมื่อตัดสินใจสมัครรักใครผูกพันถึงขั้นลึกซึ้งกับใคร ถึงตัวจะต้องตายก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ "ผมไม่อาจอยู่ในโลกที่ไม่มีคุณได้"  เพราะโลกของเขาอยู่ตรงหน้านี้ ที่ใดที่มีเดือนพัตราที่นั่นก็เป็นโลกของเขาทั้งสิ้น

เพราะแบบนี้ .... เพราะรู้สึกอย่างนี้ เหมหิรัญญ์เพิ่งเข้าใจเป็นครั้งแรกว่าการโกหกเพื่อความสบายใจนั้นเป็นอย่างไร ตัวเขาที่ถือสัจจะเหนืออื่นใด ไม่ต้องถึงขั้นน้ำตา เพียงใบหน้ากังวลหมองเศร้าก็ทำเอาเขานั่งไม่ติดที่ จะเจ็บปวดมากมายแค่ไหนอย่างไร ก็พยายามกลบเอาไว้ให้มิดเม้น พยายามเลี่ยงบาลีด้วยถ้อยคำต่าง ๆ นานา ยอมแม้กระทั่งพูดไม่จริง ... ในบางเรื่อง เพื่อให้คนตรงหน้ามีรอยยิ้ม ทำถึงกระทั่งเนรมิตาสวนดอกไม้ยกมาไว้ในห้องนอน ทุกอย่างเพื่อเธอคนนี้เพียงคนเดียว

แต่กระนั่นความกังวลก็ผุดพราย ไม่ใช่กังวลด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองหรอกจะว่าไป แต่กังวลว่าเมื่อ "วันนั้น" มาถึง วันอมาวสี หรือ วันเดือนดับ จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างก็สุดรู้ แต่นั่นไม่สำคัญ สำคัญตรงที่ถ้าเขาป้องกันภยันอันตรายให้เธอไม่ได้ นั่นแหละสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดเกินจะทานทน หากเธอเป็นอะไรไป นี่ก็ว่าเหมหิรัญญ์คงอยู่ไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมุ่งหมาย และ มุ่งมั่นไปยังเดือนพัตราทั้งสิ้น ทุ่ม ... จนไม่เหลือเผื่อสิ่งใดอื่น แม้กระทั่งกับตัวเองก็ "ไม่"

จุดเปราะบางมันอยู่ตรงนี้ ... ยามเมื่อเราให้ใครหนึ่งกลายมาเป็นโลกทั้งใบ ใจทั้งใจจะมองไม่เห็นสิ่งใดอื่นอีกนอกจากเขา ไม่เห็นความสำคัญของตัวเองที่มีต่อเขาคนนั้น ว่าหากเราเป็นอะไรไปอีกฝ่ายก็คงทนไม่ได้อีกเช่นกัน สัมพันธ์ที่ไร้ช่องว่างเช่นนี้ จะว่าดีก็ดี จะว่าร้ายก็ร้าย ดีตรงนี้ความมั่นคงระดับนี้ ระดับที่ต่างฝ่ายต่างมองเห็นเพียงกัน ต่างโคจรซึ่งกันและกัน  ไม่อาจมีผู้ใดมาแทรกแซง แต่เช่นกันเมื่อมองไม่เห็นอะไรนอกจากคนตรงหน้า วิสัยทัศน์จึงแคบลงจนไม่อาจเห็นเหตุผลใดอย่างอื่น .... นอกจากสิ่งที่เขาผู้นั้นกระทำ





ป.ล. มันก็จะมา ๆ หาย ๆ หน่อย