บ่ายนี้ไปดูหนังเรื่อง เอริโกะ รับจ้างร้อง (Eriko Pretended)
ที่เมกาบางนา ก่อนเข้าดูเดินเล่นร้านหนังสือได้มา 2 เล่ม
เล่มนึงคือ ธรรมเนียมพระบรมศพ และอีกเล่มคือเรื่อง Crazy Rich Asians


เจ้าจอม มรว.สดับ เจ้าจอมองค์สุดท้าย


เล่มแรกนี่มีบทเกี่ยวกับนางร้องไห้ของไทย
เลยได้ความรู้ว่าต้นเสียงนางร้องไห้คนสุดท้ายของไทย ก่อนที่จะยกเลิกประเพณีนี้ไป
คือมีนางร้องไห้ครั้งสุดท้ายในงานพระบรมศพรัชกาลที่ ๕
ต้นเสียงคือเจ้าจอม มรว.สดับ เจ้าจอมองค์สุดท้าย

ส่วนในงานพระบรมศพของรัชกาลที่ ๖
ทรงมีพระราชปรารภมาก่อนสวรรคตว่าไม่ต้องมี ประเพณีนี้จึงหายไป
เหมือนว่าประเพณีนี้อาจมีจุดเริ่มต้นในงานพระบรมศพพระพุทธเจ้า
เนื่องจากพระมหากัสสปมาไม่ทัน
พระพุทธองค์จึงทรงแสดงปาฏิหาริย์ยื่นพระบาทออกนอกโลงให้ได้กราบ
พุทธศาสนิกชนที่มากราบพระบรมศพที่ยังไม่บรรลุธรรมต่างร้องไห้คร่ำครวญแสดงปริเทวนาการ


พระพุทธรูปปางปรินิพพาน วัดท่าฬ่อ อ.เมืองพิจิตร ภาพของ TNN 24

จึงอาจเป็นต้นแบบของประเพณีมอญร้องไห้-นางร้องไห้

ส่วนหนังเรื่องนางร้องไห้ของญี่ปุ่นนี่
ย่านบางนาที่ผมอยู่มีฉายแค่ที่เมกา โรงเดียว วันละรอบ บ่ายสอง รอบที่ไปดูมี 3 คน
หนังญี่ปุ่นนี่มันจะราบเรียบ สีไม่สดใส ไม่แอ็คติ้งมาก ไม่เน้นวิว ไม่บีบคั้น ไม่ดราม่า คนไทยอาจไม่ค่อยชอบ

เป็นเรื่องของสาวบ้านนอกหน้าตาดีเข้ามาเมืองหลวงได้แสดงโฆษณาเป็นตัวประกอบบ้าง
หวังจะค้นฟ้าคว้าดาว แต่มาออดิตทีไรแอ็คติ้งบทร้องไห้ก็ทำไม่ได้
ที่บ้านต่างจังหวัดพ่อแม่ตายแล้ว เหลือแต่พี่สาวที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมีลูกชายอายุสัก 8-9 ขวบ
พี่สาวพยายามชวนให้น้องสาวกลับมาใช้ชีวิตในชนบท
เพราะออกจากบ้านมาสิบปีแล้วโอกาสไปเป็นดาวคงยาก แต่นางเอกยังไม่อยากกลับ

จนพี่สาวถูกรถชนตาย ญี่ปุ่นนี่ก็มีคนขับรถแย่เหมือนกันนะครับ
นางจึงต้องกลับมาเป็นเจ้าภาพงานศพพี่สาว และเริ่มผูกพันกับหลานชาย
หลังงานศพเจ้านายพี่สาวปรากฏตัว เจ้านายคือป้าที่เป็นเจ้าของร้านจัดนางร้องไห้ให้งานศพ
มีป้าเจ้าของและพี่สาวนางเอกรับงานนี้อยู่
โดยเชื่อว่านางร้องไห้จะเป็นสะพานส่งให้ผู้ตายไปสวรรค์
บริษัทของป้าเป็นบริษัทสุดท้ายที่ทำงานด้วยหัวใจ
เพราะหลัง ๆ มานี่มีบริษัทแบบนี้เกิดตามมา แต่ร้องไห้โฮ ๆ แบบแอ็คชั่น ไม่ได้กลั่นจากจิตใจ
นางเอกเริ่มอยากอยู่เลี้ยงหลาน เลยคิดจะทำงานนี้แทนต่อจากพี่สาว แต่ยังไง ๆ นางเอกก็ร้องไห้ไม่เป็น

วันดีคืนดีก็มีป้าแก่ ๆ หูตาฝ้าฟาง คงได้ยินชื่อเสียงของบริษัท
จึงมาหานางเอกที่บริษัทพบป้าเจ้าของด้วย
แต่ป้าแก่ ๆ คงตาฝ้าฟางเข้าใจไปว่านางเอกคือพี่สาวที่ตายไปแล้ว
ป้ามาขอร้องให้นางเอกรับจ้างมางานศพป้าตอนป้าตาย
นางจะปฏิเสธว่านางไม่ใช่พี่สาว แต่เจ้าของบริษัทคงเห็นว่าป้าอยากมีนางร้องไห้จริง ๆ จึงตัดบทเซ็นสัญญาไป

พ่อของเด็กที่แต่งงานใหม่ไปแล้วทราบว่าเมียเก่าตายจึงจะมารับลูกไปเลี้ยง
ในที่สุดป้าแก่ ๆ ตาย นางเอกจึงต้องมางานศพป้าตามที่สํญญาไว้
มาพร้อมป้าเจ้าของบริษัท เอาหลานชายมาด้วย
ทั้งงานมีแค่พวกเธอสามคน นางเอกเห็นศพป้าคงสงสารที่ป้าตายแบบไร้ญาติมิตร จึงหลั่งน้ำตาด้วยหัวใจ
นางจึงพร้อมจะเป็นนางร้องไห้เต็มตัวแล้ว
แต่ในเมื่อหลานชายก็จะไปอยู่กับพ่อแท้ ๆ แม่เลี้ยงก็ไม่มีลูก เธอจึงเลือกที่จะกลับโตเกียว

หนังญี่ปุ่นนี่มันไม่ดราม่าไม่คั้นให้น้ำตาไหล วิวก็ไม่สวย ฉากคือซ่อมซ่อแบบชีวิตจริง แต่มันก็เรียลดีนะครับ