ระบาย

เรื่องเริ่มจาก ครอบครัวมักกดดันเราด้วยความหวังที่สูงลิ่วเกินความสามารถของเรา คุณพ่อของเรามักบอกเสมอว่าให้เราทำทุกอย่างตามใจเรา เมื่อเราเริ่มเรียนไปแล้วเห็นว่าสายสามัญไม่ใช่ทางของเราและอยากเปลี่ยนไปเป็นสายอาชีพ คุณพ่อกลับคัดค้าน เราก็ไม่เข้าใจว่าให้เราเรียนสายสามัญไปทำไม เราไม่ได้ประสบการณ์ใดๆนอกจากพบบรรดาเพื่อนๆที่ตัดสินคนจากคะแนน รูปลักษณ์ภายนอก และบุคลิกแรกพบ การแบ่งชนชั้นโดยรูปลักษณ์และผลการเรียน เราไม่ได้จะบอกว่าสังคมสายอาชีพไม่มี แต่เราต้องการประสบการณ์ลงพื้นที่ทำงานจริง อีกอย่าง ยังไงเราเรียนจบก็มาทำงานที่บ้านต่อ ทางบ้านเราทำธุรกิจห้องเช่า ทำไมเราต้องไปวิ่งขวนขวายสิ่งที่เราไม่ได้รักไม่สนใจ เราเหนื่อยมากจริงๆกับการเรียนแบบนั้นแล้วแบกรับความหวังเนื่องจากเป็นเด็กคนเดียวในตระกูลฝั่งพ่อที่มาต่อสายสามัญหลังขึ้น ม.4 ทุกคนเจอหน้าต้องถาม เกรดเท่าไร อยู่ห้องไหน เรียนเสริมไหม เราเครียดเราไม่รู้จะปรึกษาใคร เนื่องจากปมหลายๆอย่าง เพื่อนหักหลัง ปรึกษาจิตแพทย์ จิตแพทย์รับปากไม่บอกใคร สุดท้ายเรื่องถึงหูครอบครัวเรา โดนบ่น เครียดกว่าเดิม จบที่แฟน แต่แฟนปลอบนิดนึงแล้วขอตัวเล่นเกม อื้ม เหนื่อย Y-Y