งั้นเริ่มเรื่องเลยนะคะ อาจพิมยาวหน่อย
คือ เราตอนนี้รู้สึกอยากไปพบจิตแพทย์
อยากคุยอยากระบายเพราะเราบอกใครเขาก็ไม่เข้าใจในตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น ที่ผ่านมาเรารู้สึกว่า เรามีอาการหูแวว และความทรงจำ
ขาดหายไป คือเราจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง เมื่อกี้ทำอะไรแล้ว อาหารพวกนี้มันมักเป็นตอนที่เครียดหนัก แต่อาการหูแววเราเป็นตลอด ประมาณเหมือนมีเสียงใครอีกคนอยู่ในความคิด เขามักชอบเถียงกับเราเสมอ มีตอนหนึ่งสมัยเด็ก ตอนที่เราตอนที่เรานั่งรถ มองดูทาง มีป้าคนหนึ่งเดินอยู่เกาะกลางถนน
เราเห็นเราสงสารป้าเขามาก เราเลยพูดว่า
สงสารป้า ป้าทำแบบนี้เหนื่อยแย่เลย
อยู่ๆมันมีอีกเสียงหนึ่งโผล่แทรกขึ้นมา
ก็อยู่แบบนั้นไปก็ดีแล้วนิ น่าสงสารตรงไหน?
เราก็พูดกับตัวเอง เห้ยทำไมคิดงั้นอะ
แล้วก็เถียงกับตัวเองคือมันเป็นเสียงซ้อนขึ้นมาเลยเป็นแบบนี้ตั้งแต่ป.5 เราเรียกเขาว่า 'อิง' เขาเป็นคนที่เราไม่ชอบเลย คือเขาชอบใช้ความรุงแรง แล้วชอบมากบงการเรา ให้เราทำอย่างนู่นอย่างนี้ เวลาเราโดนกดดันมากๆ
เขาจะออกมาแทน คือไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน เรากับเขาไม่เหมือนกัน
เราเป็นคนที่อ่อนไหวต่อคำพูดมากๆ ชอบเก็บความรู้สึก ร้องไห้บ่อยมากเวลาโดนกดดัน
แต่เขาเป็นคนที่ไม่สนอะไร ยึดตัวเองเป็นหลัก ใช้อารมณ์ ใช้ความรุนแรงพูดตรงไปตรงมา แต่อาการนี้ที่เขามาแทนที่เราจะเกิดในตอนนี้เรากดดันมากๆ จนอยากให้ใครมาแทนที่ที่เรายืน เท่านั้นเพราะส่วนมาก เขาจะมาเถียงกับเราแต่ในความคิดเรามากกว่า
เรามีปมเรื่องครูสมัยป.5 เขาเป็นครูประจำชั้นที่ดุมากในรุ่นเราเขาสอนคณิต เวลาเด็กตอบคำถามไม่ได้ เขาก็จะโวยวาย ตะคอกใส่นักเรียน และเขวี้ยงไม้บรรทัดใส่นักเรียน แปลงลบกระดาษบ้าง ช็อกบ้าง
(เราจำได้ดี ในวันที่เขาปาอะไรใส่ห้องเรา)
เขาชอบดุกดดันเรา ไม่รู้ทำไมถึงโดนบ่อยกว่าเพื่อนคนอื่นเราโดนเรื่อง เราเรียนพิเศษกับครูคนอื่นไม่ได้ต้องเรียนกับเขาเท่านั้น
และก็เรื่อง เขียนชื่อช่อง เราเขียนชื่อผิด เราไปเขียนช่องเลขที่หน้าเลขที่เรา คือคนเลขที่ก่อนหน้าเราไม่มา แล้วเรากลัวครูเลยรีบเขียนโดยไม่ดูชื่อดีๆ ว่าเขียนถูกชื่อตัวเองป่าว
แล้วเราบอก " ขอโทษค่ะคุณครูเดี๋ยวหนูแก้ให้ยังพูดไม่ทันจบคำว่าแก้ เขาตะคอกใส่กลับมา
" แล้วมันแก้ได้มั้ย!!!! " แล้วครูเค้าโดนขยำกระดาษนั้นปาใส่เราแล้วเดินออกจากห้อง
ตอนนั้นคือ คิดอะไรไม่ออก ยื่นแข็งไม่ขยับไปไหน มันแบบใจเต้นแรงมาก เราเลยโทษแต่ตนเอง ความจริงมันมีอีกหลายเรื่องที่ครูคนนี้ทำกับเราแตาละอย่างแต่เล่าไม่หมด
มันเลยกลายเป็นเรา เรากดดันตัวเอง
ไม่ชอบการโดนยืนกดดันแบบนั้นคือ ความรู้สึกมันแบบ ใครก็ได้มายืนให้ที มายืนตรงนี้ให้ที่
ขอร้อง ใครก็ได้ มาแทนเราที เราไม่ได้ผิดสักหน่อย นู่นคนนั้นโดนตั้งหาก ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เรา ในความคิดเราที่เราเคยบอกเล่าเรื่องนี้กับพี่ที่รับคำปรึกษา คิดว่า เราน่าจะสร้างตัวเองอีกตัวตนหนึ่งขึ้นมา เพื่อปกป้องความรู้สึกของเรา ให้เราคิดว่า ฉันไม่ผิดให้นู่นมันทำ
พี่เขาบอกมาแนวนี้ ปัจจุบันจะจบมัธยมต้น
แต่ก็ยังเป็นอยู่แต่มันรู้สึก แปลกตรงที่
มันเหมือนมี "คนเพิ่ม" เวลาคุยกับอิงมันจะมีเสียวอีกคนที่ไม่ใช่อิง อยู่ แล้วฟังเสียงจากคนรอบๆตัวบ้างคนบอก เราก็เปลี่ยนไป เหมือนไม่ใช่เรา บ้างครั้งเราก็พูดที่ไม่ใช่แนวของเรา
อย่างเราเป็นคนพูดน้อย แต่ที่เพื่อนเจอเราเรากลายเป็นคนพูดเก่ง พูดมาก พูดแนวแบบ ที่เพศที่3เขาพูดกันประมาณนั้นแต่เราจำไม่ได้
ตอนไหน? เมื่อไร? ที่เราเอามาเล่าเพราะช่วงนี้เราเป็นบ่อย มาก ความทรงจำขาดหาย จำอะไรไม่ค่อยได้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ไหนจะเสียงแววอีก ทุกคนว่าเราคงรบอกเรื่องนี้กับผู้ปกครองดีมั้ย ?
คิดว่า เราควรไปพบจิตแพทย์ดีมั้ย
คือ เราตอนนี้รู้สึกอยากไปพบจิตแพทย์
อยากคุยอยากระบายเพราะเราบอกใครเขาก็ไม่เข้าใจในตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น ที่ผ่านมาเรารู้สึกว่า เรามีอาการหูแวว และความทรงจำ
ขาดหายไป คือเราจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง เมื่อกี้ทำอะไรแล้ว อาหารพวกนี้มันมักเป็นตอนที่เครียดหนัก แต่อาการหูแววเราเป็นตลอด ประมาณเหมือนมีเสียงใครอีกคนอยู่ในความคิด เขามักชอบเถียงกับเราเสมอ มีตอนหนึ่งสมัยเด็ก ตอนที่เราตอนที่เรานั่งรถ มองดูทาง มีป้าคนหนึ่งเดินอยู่เกาะกลางถนน
เราเห็นเราสงสารป้าเขามาก เราเลยพูดว่า
สงสารป้า ป้าทำแบบนี้เหนื่อยแย่เลย
อยู่ๆมันมีอีกเสียงหนึ่งโผล่แทรกขึ้นมา
ก็อยู่แบบนั้นไปก็ดีแล้วนิ น่าสงสารตรงไหน?
เราก็พูดกับตัวเอง เห้ยทำไมคิดงั้นอะ
แล้วก็เถียงกับตัวเองคือมันเป็นเสียงซ้อนขึ้นมาเลยเป็นแบบนี้ตั้งแต่ป.5 เราเรียกเขาว่า 'อิง' เขาเป็นคนที่เราไม่ชอบเลย คือเขาชอบใช้ความรุงแรง แล้วชอบมากบงการเรา ให้เราทำอย่างนู่นอย่างนี้ เวลาเราโดนกดดันมากๆ
เขาจะออกมาแทน คือไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน เรากับเขาไม่เหมือนกัน
เราเป็นคนที่อ่อนไหวต่อคำพูดมากๆ ชอบเก็บความรู้สึก ร้องไห้บ่อยมากเวลาโดนกดดัน
แต่เขาเป็นคนที่ไม่สนอะไร ยึดตัวเองเป็นหลัก ใช้อารมณ์ ใช้ความรุนแรงพูดตรงไปตรงมา แต่อาการนี้ที่เขามาแทนที่เราจะเกิดในตอนนี้เรากดดันมากๆ จนอยากให้ใครมาแทนที่ที่เรายืน เท่านั้นเพราะส่วนมาก เขาจะมาเถียงกับเราแต่ในความคิดเรามากกว่า
เรามีปมเรื่องครูสมัยป.5 เขาเป็นครูประจำชั้นที่ดุมากในรุ่นเราเขาสอนคณิต เวลาเด็กตอบคำถามไม่ได้ เขาก็จะโวยวาย ตะคอกใส่นักเรียน และเขวี้ยงไม้บรรทัดใส่นักเรียน แปลงลบกระดาษบ้าง ช็อกบ้าง
(เราจำได้ดี ในวันที่เขาปาอะไรใส่ห้องเรา)
เขาชอบดุกดดันเรา ไม่รู้ทำไมถึงโดนบ่อยกว่าเพื่อนคนอื่นเราโดนเรื่อง เราเรียนพิเศษกับครูคนอื่นไม่ได้ต้องเรียนกับเขาเท่านั้น
และก็เรื่อง เขียนชื่อช่อง เราเขียนชื่อผิด เราไปเขียนช่องเลขที่หน้าเลขที่เรา คือคนเลขที่ก่อนหน้าเราไม่มา แล้วเรากลัวครูเลยรีบเขียนโดยไม่ดูชื่อดีๆ ว่าเขียนถูกชื่อตัวเองป่าว
แล้วเราบอก " ขอโทษค่ะคุณครูเดี๋ยวหนูแก้ให้ยังพูดไม่ทันจบคำว่าแก้ เขาตะคอกใส่กลับมา
" แล้วมันแก้ได้มั้ย!!!! " แล้วครูเค้าโดนขยำกระดาษนั้นปาใส่เราแล้วเดินออกจากห้อง
ตอนนั้นคือ คิดอะไรไม่ออก ยื่นแข็งไม่ขยับไปไหน มันแบบใจเต้นแรงมาก เราเลยโทษแต่ตนเอง ความจริงมันมีอีกหลายเรื่องที่ครูคนนี้ทำกับเราแตาละอย่างแต่เล่าไม่หมด
มันเลยกลายเป็นเรา เรากดดันตัวเอง
ไม่ชอบการโดนยืนกดดันแบบนั้นคือ ความรู้สึกมันแบบ ใครก็ได้มายืนให้ที มายืนตรงนี้ให้ที่
ขอร้อง ใครก็ได้ มาแทนเราที เราไม่ได้ผิดสักหน่อย นู่นคนนั้นโดนตั้งหาก ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เรา ในความคิดเราที่เราเคยบอกเล่าเรื่องนี้กับพี่ที่รับคำปรึกษา คิดว่า เราน่าจะสร้างตัวเองอีกตัวตนหนึ่งขึ้นมา เพื่อปกป้องความรู้สึกของเรา ให้เราคิดว่า ฉันไม่ผิดให้นู่นมันทำ
พี่เขาบอกมาแนวนี้ ปัจจุบันจะจบมัธยมต้น
แต่ก็ยังเป็นอยู่แต่มันรู้สึก แปลกตรงที่
มันเหมือนมี "คนเพิ่ม" เวลาคุยกับอิงมันจะมีเสียวอีกคนที่ไม่ใช่อิง อยู่ แล้วฟังเสียงจากคนรอบๆตัวบ้างคนบอก เราก็เปลี่ยนไป เหมือนไม่ใช่เรา บ้างครั้งเราก็พูดที่ไม่ใช่แนวของเรา
อย่างเราเป็นคนพูดน้อย แต่ที่เพื่อนเจอเราเรากลายเป็นคนพูดเก่ง พูดมาก พูดแนวแบบ ที่เพศที่3เขาพูดกันประมาณนั้นแต่เราจำไม่ได้
ตอนไหน? เมื่อไร? ที่เราเอามาเล่าเพราะช่วงนี้เราเป็นบ่อย มาก ความทรงจำขาดหาย จำอะไรไม่ค่อยได้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ไหนจะเสียงแววอีก ทุกคนว่าเราคงรบอกเรื่องนี้กับผู้ปกครองดีมั้ย ?