สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ขอระบายหน่อยนะคะ คือดิฉันตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคตะวันออก ชั้นปีที่ 1 ค่ะ อาศัยอยู่ที่หอในซึ่งมีรูมเมทจากคณะวิทย์, นิเทศ และเอก Eng ค่ะ (ซึ่งพวกนี้แทบจะไม่คุยกันเลย โดยเฉพาะกับดฉันค่ะ) เอาตรงๆ นะคะ ว่ายังหาเพื่อนที่สนิท (จริงๆ) ไม่ได้ บางทีแบบมีเพื่อน (อย่าเรียกว่าเพื่อนเลยค่ะ เรียกว่านิสิตร่วมคณะ) อยู่เต็มห้องเรียน แต่กลับรู้สึกว่าอยู่คนเดียว ดิฉันก็ (ฝืน) พยายามหาและเข้าไปตีสนิท แต่......ไม่มีสัญญาณตอบรับ ค่ะ! ตอนทานข้าวก็เลือกที่นั่งใกล้คนเยอะๆ (สมัยประถมและมัธยม จะทานข้าวคนเดียวเป็นส่วนใหญ่) ที่บ้านก็บอกว่าพยายามหาเพื่อนไว้ ฮึ่ม !!! ที่เขาว่าเพื่อนในมหาวิทยาลัยหายากนั้น จริงที่สุดค่ะ ปัจจุบันมีเพื่อนสนิทจริงๆ แค่คนเดียวค่ะ (ตอนมัธยมปลาย) แต่ตอนนี้เขาเรียนอยู่ที่ปทุมธานี นานๆได้คุยกัน อีกเรื่อง คือ ดิฉันมักไม่มีกลุ่มเวลาทำงานค่ะ ดิฉันเกลียดที่สุดแต่ก็จำต้องทำเพื่อให้ตัวเองได้คะแนนและเกรดดีๆ ปัญหานี้มิได้เพิ่งเกิดนะคะ มันเกิดมาร่วมๆ 10 ปี ค่ะ เคยโดนล้อว่าตัวเชื้อโรค, เกย์ ตอนต่อแถวก็ลุกหนีกันกลัวดิฉันจะทำมิดีมิร้าย มามัธยมปลาย ดิฉันได้เพื่อนคนนี้แหละค่ะ แต่ก็นะ ชีวิตสันโดษที่น่าหดหู่ของดิฉันยังคงดำเนินต่อไป บ่อยครั้งที่ไม่มีกลุ่มหรือเป็นเศษ บ้างก็เกี่ยงหรือแม้แต่ไล่ดิฉันออก (เพราะหัวหน้ากลุ่มเอาเพือนของเขาค่ะ) ชีวิตเดิมๆ ทำอะไรแทบจะคนเดียวไปหมด ทานข้าว ไปเที่ยว ทำงาน เรียน เฮ้อ !!! ไม่จบค่ะ เมื่อจบมัธยม ก็ศึกษาต่อที่ต่างจังหวัดเลยค่ะ (ส่วนพวกอดีตประธานนักเรียนและลูกน้องก็กระจายกัน แต่ก็เรียนอยู่ในละแวกเดียวกัน) ตอนสัมภาษณ์ก็มีนักเรียนคุยด้วยค่ะ หลังจากนั้นปรากฏการณ์เงียบก็เกิดขึ้น ดิฉันได้เข้าไปทำทีว่าจะคุย แต่เขากลับเมินดิฉัน และคุยกับเพื่อนของเขาแบบไม่สนดิฉันค่ะ (อย่าให้มีอารมณ์ล่ะ) กลับถึงหอ คือแบบ มีเมทแต่เหมือนไม่มี (ไว้อาลัยกับความชีวิตสันโดษสักครู่) ดิฉันเป็นคนที่ชินกับชีวิตคนเดียวค่ะ แต่ไม่เคยปิดกั้นตัวเอง แต่ไม่ชอบนิสัยเรื่องมาก และชอบล้อคนอื่น สิ่งที่ดิฉันอยากจะต้องการรองจากเงิน (สำหรับเที่ยวรอบโลก) และอนาคต คือ เพื่อน ! อยากจะถามว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกอย่างไร ? (ขอเล่าแค่นี้ก่อนนะคะ จริงๆมันยังไม่จบหรอกค่ะ)