อะไรกันแน่คือแก่นแท้ของชีวิต แล้วควรเดินทางไหน

สวัสดีค่ะ มีเรื่องอัดอั้นตันใจ ก็คือตั้งแต่เกิดมาครอบครัวเป็นพุทธมาตลอด เราเชื่อนะคะเรื่องบาปบุญคุณโทษ และเป็นคนที่กลัวบาปมากเพราะผู้ใหญ่เคยขู่ เคยออกแนวแช่งๆ ถ้าเราทำให้เขาไม่สาบายใจ จนเราคิดมาก เหมือนมีอะไรในใจจนถึงตอนนี้และหลายปีก่อนเราก็ได้มีการรับธรรมะจากการชวนของน้าสาว เราก็เชื่อนะคะแต่เราทำไม่ค่อยได้ ฟังธรรมะทีไรง่วง ทรมานค่ะ แต่พอไม่นานมานี้ เราได้มีความเชื่อในทางศานาคริสแล้วเราก็บัพติสมาเป็นคริสเป็นที่เรียบร้อย หลังบัพติสมาเรามีความมากที่แบบไม่เคยมีความสุขมาก่อนและไม่ต้องคิดมาก เราก็บอกครอบครัวหมดทุกคน อาจจะมีบ่นบ้างแต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร นอกจากไม่ได้บอกน้าสาวซึ่งเราอาศัยอยู่กับเขาและเขาตั้งความหวังเรากับน้องสาวเรามาก เพราะคนอื่นๆในครอบครัวไม่มีใครทำได้นอกจากเรากับน้องสาว เขาอยากให้ได้เป็น ศึกษาธรรมะเหมือนกับเขา และเขาเคยส่งเสียเลี้ยงดู ช่วยเรื่องเงินเยอะเลยค่ะเพราะเขาไม่ได้แต่งงานด้วยเลยช่วยเหลือครอบครัวเราค่ะ..คือตอนนี้มีชั้นเรียนที่สถานธรรมแต่เราไม่ได้ไปค่ะตั้งแต่บัพติสมามาเป็นเวลาสามครั้งคือเขาเรียนประมาณแปดครั้งค่ะ ตอนแรกที่ขาด คิดว่าถ้าเราไปครั้งต่อไปคงสูญเปล่า เพราะเขาห้ามขาดเลยขาดไปสามครั้งและเราเพิ่งรู้ว่าขาดหนึ่งครั้งได้ แต่มันก็ไม่ทันแล้วและคิดว่าปีหน้ามีใหม่ค่อยไปแต่เพิ่งรู้ว่าต้องรอเข้าชั้นนี้อีกต้องรออีกสองสามปี ซึ่งเราก็กลัวเขารู้มากในระหว่างสองสามปีนี้ แต่เราก็ปรึกษาหลายคน เขาก็บอกให้เราบอกเขาไปเลยตรงๆ แต่เรามีความเกรงใจ และมองหน้ากันไม่ติดค่ะเพราะเราอยู่กับเขา จนกว่าเราจะเรียนจบ แต่ความคิดส่วนตัวคิดว่าสองปีอาจจะเรียนจบค่ะ เรียนจบแล้วค่อยซิ่งหนีแล้วค่อยมาบอกเขาทีหลังว่าเปลี่ยนศาสนาแล้ว ประเด็นคือ
1.ตอนนี้สับสนมากค่ะเหมือนโดนกรอกหัวดึงแขนซ้ายขวา เหมือนไม่รู้จะไปทางไหน ทางพุทธ ทางสถานธรรม หรือทางคริส?
2.จะบอกน้าดีไหมคะและเราจะบอกยังไงดี
หัวข้อกับเนื้อเรื่องไม่รู้จะเข้ากันไหม ขออนุญาตแท็กห้องต่างๆ รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับคนที่เข้ามาช่วยตอบ