เราทำงานในหน่วยงานหนึ่ง เป็นงานกึ่งรัฐกึ่งเอกชน ก่อนจะมาเริ่มงานที่นี่ ก็ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาพอสมควรว่าที่นี่อยู่ยาก ตำแหน่งที่เราทำนี้ไม่มีใครอยู่ได้นาน 3 เดือนบ้าง 6 เดือนบ้าง มากสุด 8 เดือน เขาเล่ากันว่าหัวหน้าไม่โอเคมากๆ เราได้ยินเราก็กลัวค่ะ โทรไปสละสิทธิ์เขาก็บอกให้ไปลอง ด้วยความที่เราไม่อยากเสียคำพูดก็ไปลองค่ะ เพราะตอนสัมภาษณ์เราเจอหัวหน้าแล้ว เขาก็ดูใจดี ไม่เห็นเหมือนที่คนอื่นว่า
พอเริ่มงานเท่านั้นแหละค่ะ อยากลาออกตั้งแต่สองอาทิตย์แรก หัวหน้าเป็นคนย้อนแย้งสูงค่ะ ชั่วโมงที่แล้วพูดอีกอย่าง ชั่วโมงนี้พูดอีกอย่าง จุกจิกเรื่องส่วนตัว เรื่องแฟน เรื่องการสะพายกระเป๋า สีลิป ความอ้วน และอีกมากมาย
เราทำงานในตำแหน่งชั่วคราว เซ็นสัญญาปีต่อปี เรามองว่ามันไม่มั่นคง แถมเพื่อนร่วมงานที่บรรจุแล้วเขาก็ทำกับเราเหมือนเป็นพลเมืองชั้นสอง เราคุยกับที่บ้านว่าไม่ไหวแล้ว ที่บ้านก็ขอให้อดทนไปสักปี เอาประสบการณ์ เราก็ยอมทนค่ะ แต่สิ่งที่เราเจอมันหนักมาก
ในแผนกมีกัน 5 คน 4 คนนี้ทำอะไรไม่เป็นก็จะโยนงานมาให้เราทำทั้งหมด เขาจะพูดกันจนติดปากว่าทำไม่เป็น ทำไม่ได้ เอาไปทำสิ เราก็ต้องทำๆๆๆๆๆๆๆ ในขณะที่เราทำงานใช้สมองอย่างหนัก คนนึงก็คุยโทรศัพท์เล่นมือถือ คนนึงก็หายไปไหนไม่รู้ คนนึงก็นั่งประจบหัวหน้าหานั่นหานี่ไปวางให้กิน เราเหนื่อยมากค่ะ แต่ก็ตั้งใจทำผลงานออกมาให้ดีทุกครั้ง งานที่ออกมาก็ต้องใส่ชื่อหัวหน้าเป็นคนทำซะส่วนใหญ่ จะมีบางงานที่ใส่ชื่อสองคน บรรยากาศในการทำงานค่อนข้างเครียดค่ะ ทำอะไรผิดนิดหน่อยไม่ถูกใจหัวหน้าก็จะโดนว่าๆๆๆ เรียกประชุมเรียกคุยมีแต่เรื่องเครียดเรื่องเห็นแก่ตัวไม่อยากทำงานไหนก็มาโยนกันในที่ประชุม ไม่ให้ลางานบ้าง ถ้าจะลาจะให้ใช้วันลาทั้งหมดทีเดียวในช่วงเวลาที่เขากำหนดเท่านั้น อาจกลัวเราไปหางานที่อื่นหรือกลัวเราลาช่วงที่จำเป็นต้องมีเราขาดเราไม่ได้เพราะคนอื่นทำไม่เป็น แต่เราไม่ยอมนะคะ เรายืนยันไปว่าคนมันจะมีธุระไม่ได้มีแค่ช่วงเดียว ขอใช้วันลาตามวันที่จำเป็นค่ะ และที่สำคัญถ้าลาออกจะไม่เซ็นให้ออกแต่จะเปลี่ยนเป็นการไล่ออกแทน
เราทนอยู่มาเรื่อยๆ จนครบปี พี่คนนึงทนไม่ไหวลาออกไปก่อนแล้ว อีกคนก็กำลังจะออกเพราะแก่แล้ว ทีนี้หน่วยงานยังไม่ได้จ้างคนมาให้และอาจจะไม่จ้างอีกเลย ก็ต้องเอางานมาแบ่งกันค่ะ หัวหน้าไม่ทำ เหลือสองคนที่ต้องแบ่งกัน สรุปแบ่งกันเรียบร้อย คือเดิมทีงานเดิมเราก็หนักมากแล้วค่ะ ทำครอบคลุมแทบทุกอย่าง พอเพิ่มส่วนนี้มาก็ยิ่งหนัก เงินก็ไม่เพิ่ม เครียดมากๆ แต่ก็พยายามบริหารจัดการงานให้ได้ ขนงานมาทำวันหยุด พี่อีกคนก็ทำงานอีกส่วนไป แต่เขาติดสบายค่ะ มาทำงานก็มาสายทุกวัน และเดิมทีเขาแทบไม่มีงานไรมากเลย เดินหายไปไหนไม่รู้ไปวันๆ ไปฉี่หายไปเกือบชั่วโมง ไปส่งเอกสารหายไปอีกเกือบชั่วโมง พอได้เริ่มทำงานเอกสารจริงจังก็โวยวายค่ะ งอแงจะไม่ทำ ถ้าให้ทำขู่จะไม่อยู่ที่นี่ ด้วยความที่คนเหลือน้อย หัวหน้าก็อ่อนกับเขาทีนึง เขาก็ยอมกลับมาทำงานปกติ จนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเขาก็ใช้มุขเดิมอีก ว่าจะไม่ทำ พิมพ์งานไม่ได้แต่พิมพ์เฟสบุ๊ค เล่น youtube ได้
หัวหน้าก็เลยวางแผนว่า จะเพิ่มงานให้เขาไปทำความสะอาด แล้วให้เรารับผิดชอบทั้งงานส่วนเดิมของเราและส่วนของคนที่จะออกคนเดียวทั้งหมด คือทำความสะอาดตอนนี้ก็มีแม่บ้าน แต่จะไปยกเลิกแม่บ้านละให้พี่คนนี้ทำแทน เพื่ออะไร? แล้วเรามองว่ายิ่งเปิดโอกาสให้เขาได้ใจ ไปถูพื้นทีคงหายไปชั่วโมงนึง เช็ดโต๊ะก็หายไปอีกชั่วโมง ทีนี้งานบนโต๊ะของเขาเราก็คงต้องเอามาทำเพิ่มอีก เพราะเขาก็จะอ้างไปทำความสะอาดเพื่อจะไม่อยู่ที่โต๊ะ
เรารู้สึกแย่มากค่ะกับการแก้ปัญหาแบบนี้ เขาไม่สนว่าเราจะหนักไม่หนัก อะไรที่ไม่อยากทำก็เอาแต่โยนมา เราพูดและบอกแล้วว่าเราจะไม่ไหว เขาก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ถ้าพี่คนนั้นงอแงที่จะไม่ทำแล้วโยนงานทั้งหมดมาให้เราได้ แล้วเราล่ะมีสิทธิ์งอแงแบบนั้นมั้ย ทำไมคนที่มีความรับผิดชอบตั้งใจทำงานก็ถูกโยนงานให้ทำอยู่เรื่อย คนไม่ทำก็ไม่ได้ทำอยู่เรื่อย อ้างทำไม่เป็น ทำไม่ไหว งานของเราจริงๆก็มีหลายส่วนมากที่เราทำไม่เป็น แต่เราคิดเสมอว่าลองทำก่อน ศึกษาหาทางทำ ไม่เคยไปโยนงานให้ใคร หัวหน้าเคยพูดกับเราครั้งนึงว่าที่รับเราเข้ามาเพื่อรองรับงานที่ทุกคนทำไม่เป็น เราเลยยิ่งงงว่าแล้วคนทำงานไม่เป็นพวกนั้นจะเอาไว้ทำไม
ตอนนี้เครียด นอนไม่หลับเลย อยากลาออกโทรคุยกับที่บ้านเขาก็ไม่โอเคจะให้ออก เขากลัวเราไปเป็นภาระที่บ้าน เราเลยยิ่งเครียดค่ะ อยู่ก็ไม่อยากอยู่แล้ว ที่บ้านก็ผลักไส งานก็ต้องเข้าเวรเกือบทุกวันถึง 1 ทุ่ม ปีนึงจะมี 3 เดือนที่ต้องเข้าเวรถึง 3 ทุ่มทุกวันไม่ได้หยุด เราว่ามันเหนื่อยมากเลยน่ะค่ะ จริงๆงานนี้ตรงกับที่เราจบมา เรารักงานนี้แต่เราทนสภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ รู้สึกเสียดายมากๆ ที่เจองานที่ชอบแต่ต้องมาเจอบรรยากาศแบบนี้ ตอนนี้ท้อค่ะ คิดทุกวันว่าเมื่อไหร่จะได้งานใหม่ อยากจะได้ภายในเดือนนี้แต่ก็ยากค่ะ เพราะลางานไปไหนยากมาก ตอนนี้เรามืดแปดด้าน ขอร้องทุกๆคนช่วยชี้ทางสว่างให้เราทีค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ถูกโยนงานของคนที่ลาออกมาให้ทำทั้งหมด เพราะอีกคนไม่อยากทำ เครียดมาก อยากลาออก
พอเริ่มงานเท่านั้นแหละค่ะ อยากลาออกตั้งแต่สองอาทิตย์แรก หัวหน้าเป็นคนย้อนแย้งสูงค่ะ ชั่วโมงที่แล้วพูดอีกอย่าง ชั่วโมงนี้พูดอีกอย่าง จุกจิกเรื่องส่วนตัว เรื่องแฟน เรื่องการสะพายกระเป๋า สีลิป ความอ้วน และอีกมากมาย
เราทำงานในตำแหน่งชั่วคราว เซ็นสัญญาปีต่อปี เรามองว่ามันไม่มั่นคง แถมเพื่อนร่วมงานที่บรรจุแล้วเขาก็ทำกับเราเหมือนเป็นพลเมืองชั้นสอง เราคุยกับที่บ้านว่าไม่ไหวแล้ว ที่บ้านก็ขอให้อดทนไปสักปี เอาประสบการณ์ เราก็ยอมทนค่ะ แต่สิ่งที่เราเจอมันหนักมาก
ในแผนกมีกัน 5 คน 4 คนนี้ทำอะไรไม่เป็นก็จะโยนงานมาให้เราทำทั้งหมด เขาจะพูดกันจนติดปากว่าทำไม่เป็น ทำไม่ได้ เอาไปทำสิ เราก็ต้องทำๆๆๆๆๆๆๆ ในขณะที่เราทำงานใช้สมองอย่างหนัก คนนึงก็คุยโทรศัพท์เล่นมือถือ คนนึงก็หายไปไหนไม่รู้ คนนึงก็นั่งประจบหัวหน้าหานั่นหานี่ไปวางให้กิน เราเหนื่อยมากค่ะ แต่ก็ตั้งใจทำผลงานออกมาให้ดีทุกครั้ง งานที่ออกมาก็ต้องใส่ชื่อหัวหน้าเป็นคนทำซะส่วนใหญ่ จะมีบางงานที่ใส่ชื่อสองคน บรรยากาศในการทำงานค่อนข้างเครียดค่ะ ทำอะไรผิดนิดหน่อยไม่ถูกใจหัวหน้าก็จะโดนว่าๆๆๆ เรียกประชุมเรียกคุยมีแต่เรื่องเครียดเรื่องเห็นแก่ตัวไม่อยากทำงานไหนก็มาโยนกันในที่ประชุม ไม่ให้ลางานบ้าง ถ้าจะลาจะให้ใช้วันลาทั้งหมดทีเดียวในช่วงเวลาที่เขากำหนดเท่านั้น อาจกลัวเราไปหางานที่อื่นหรือกลัวเราลาช่วงที่จำเป็นต้องมีเราขาดเราไม่ได้เพราะคนอื่นทำไม่เป็น แต่เราไม่ยอมนะคะ เรายืนยันไปว่าคนมันจะมีธุระไม่ได้มีแค่ช่วงเดียว ขอใช้วันลาตามวันที่จำเป็นค่ะ และที่สำคัญถ้าลาออกจะไม่เซ็นให้ออกแต่จะเปลี่ยนเป็นการไล่ออกแทน
เราทนอยู่มาเรื่อยๆ จนครบปี พี่คนนึงทนไม่ไหวลาออกไปก่อนแล้ว อีกคนก็กำลังจะออกเพราะแก่แล้ว ทีนี้หน่วยงานยังไม่ได้จ้างคนมาให้และอาจจะไม่จ้างอีกเลย ก็ต้องเอางานมาแบ่งกันค่ะ หัวหน้าไม่ทำ เหลือสองคนที่ต้องแบ่งกัน สรุปแบ่งกันเรียบร้อย คือเดิมทีงานเดิมเราก็หนักมากแล้วค่ะ ทำครอบคลุมแทบทุกอย่าง พอเพิ่มส่วนนี้มาก็ยิ่งหนัก เงินก็ไม่เพิ่ม เครียดมากๆ แต่ก็พยายามบริหารจัดการงานให้ได้ ขนงานมาทำวันหยุด พี่อีกคนก็ทำงานอีกส่วนไป แต่เขาติดสบายค่ะ มาทำงานก็มาสายทุกวัน และเดิมทีเขาแทบไม่มีงานไรมากเลย เดินหายไปไหนไม่รู้ไปวันๆ ไปฉี่หายไปเกือบชั่วโมง ไปส่งเอกสารหายไปอีกเกือบชั่วโมง พอได้เริ่มทำงานเอกสารจริงจังก็โวยวายค่ะ งอแงจะไม่ทำ ถ้าให้ทำขู่จะไม่อยู่ที่นี่ ด้วยความที่คนเหลือน้อย หัวหน้าก็อ่อนกับเขาทีนึง เขาก็ยอมกลับมาทำงานปกติ จนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเขาก็ใช้มุขเดิมอีก ว่าจะไม่ทำ พิมพ์งานไม่ได้แต่พิมพ์เฟสบุ๊ค เล่น youtube ได้
หัวหน้าก็เลยวางแผนว่า จะเพิ่มงานให้เขาไปทำความสะอาด แล้วให้เรารับผิดชอบทั้งงานส่วนเดิมของเราและส่วนของคนที่จะออกคนเดียวทั้งหมด คือทำความสะอาดตอนนี้ก็มีแม่บ้าน แต่จะไปยกเลิกแม่บ้านละให้พี่คนนี้ทำแทน เพื่ออะไร? แล้วเรามองว่ายิ่งเปิดโอกาสให้เขาได้ใจ ไปถูพื้นทีคงหายไปชั่วโมงนึง เช็ดโต๊ะก็หายไปอีกชั่วโมง ทีนี้งานบนโต๊ะของเขาเราก็คงต้องเอามาทำเพิ่มอีก เพราะเขาก็จะอ้างไปทำความสะอาดเพื่อจะไม่อยู่ที่โต๊ะ
เรารู้สึกแย่มากค่ะกับการแก้ปัญหาแบบนี้ เขาไม่สนว่าเราจะหนักไม่หนัก อะไรที่ไม่อยากทำก็เอาแต่โยนมา เราพูดและบอกแล้วว่าเราจะไม่ไหว เขาก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ถ้าพี่คนนั้นงอแงที่จะไม่ทำแล้วโยนงานทั้งหมดมาให้เราได้ แล้วเราล่ะมีสิทธิ์งอแงแบบนั้นมั้ย ทำไมคนที่มีความรับผิดชอบตั้งใจทำงานก็ถูกโยนงานให้ทำอยู่เรื่อย คนไม่ทำก็ไม่ได้ทำอยู่เรื่อย อ้างทำไม่เป็น ทำไม่ไหว งานของเราจริงๆก็มีหลายส่วนมากที่เราทำไม่เป็น แต่เราคิดเสมอว่าลองทำก่อน ศึกษาหาทางทำ ไม่เคยไปโยนงานให้ใคร หัวหน้าเคยพูดกับเราครั้งนึงว่าที่รับเราเข้ามาเพื่อรองรับงานที่ทุกคนทำไม่เป็น เราเลยยิ่งงงว่าแล้วคนทำงานไม่เป็นพวกนั้นจะเอาไว้ทำไม
ตอนนี้เครียด นอนไม่หลับเลย อยากลาออกโทรคุยกับที่บ้านเขาก็ไม่โอเคจะให้ออก เขากลัวเราไปเป็นภาระที่บ้าน เราเลยยิ่งเครียดค่ะ อยู่ก็ไม่อยากอยู่แล้ว ที่บ้านก็ผลักไส งานก็ต้องเข้าเวรเกือบทุกวันถึง 1 ทุ่ม ปีนึงจะมี 3 เดือนที่ต้องเข้าเวรถึง 3 ทุ่มทุกวันไม่ได้หยุด เราว่ามันเหนื่อยมากเลยน่ะค่ะ จริงๆงานนี้ตรงกับที่เราจบมา เรารักงานนี้แต่เราทนสภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ รู้สึกเสียดายมากๆ ที่เจองานที่ชอบแต่ต้องมาเจอบรรยากาศแบบนี้ ตอนนี้ท้อค่ะ คิดทุกวันว่าเมื่อไหร่จะได้งานใหม่ อยากจะได้ภายในเดือนนี้แต่ก็ยากค่ะ เพราะลางานไปไหนยากมาก ตอนนี้เรามืดแปดด้าน ขอร้องทุกๆคนช่วยชี้ทางสว่างให้เราทีค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ