เราควรทำไงดีกับชีวิตคะ?

นี่เป็นกระทู้แรกนะคะผิดๆถูกๆบ้างก็ขอโทษด้วยนะคะ
     คือเราไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตดีอะค่ะ คือเรามีความรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าตั้งแต่ประมาณ 10-11 ขวบแล้วตอนนั้นเราก็คิดว่าโตไปเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง แต่กลายเป็นว่ามันยิ่งแย่ลงอะค่ะ คือมีความเศร้าตลอดเวลา คิดฆ่าตัวตายบ่อยมากแต่เราก็ไม่กล้าทำเพราะว่าแม่เคยเห็นว่าเราจะทำแล้วแม่เขาก็ด่าเราว่าแบบ”จะไปตายที่ไหนก็ไปแต่อย่ามาตายในบ้านของฉัน”แล้วหลังจากนั้นเราก็ร้องไห้ในห้องสักพักแม่ก็เขามาบอกว่า”ถ้าเธอทำร้ายตัวเองนะฉันจะโคตรเกียจเธอเลยไม่ให้อภัยด้วย แล้วแกก็ไม่ต้องมาเป็นลูกฉัน” คือเราแบบว่าตอนประมาณ 10-11 ขวบเนี่ยคือแต่เดิมตั้งแต่ก่อนหน้านั้นคือเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน(ลงที่เราด้วยบางครั้งเวลาเราเขาไปปลอบ)แล้วหลังจากนั้นแฟนเก่าแม่เขาก็กลับมาหาแม่ แม่ก็เหมือนจะคุยกับเขาอะไรประมาณนั้น เราก็รู้สึกแบบสงสารพ่อไรงี้(ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าพวกท่านแอบหย่ากันแล้วแต่ยังอยู่ด้วยกัน)แล้วเราก็เริ่มติดเพื่อนแต่ก็มีคนแบบมาสร้างข่าวที่เราไม่ได้ทำ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าเราไปทำไรให้(แต่ก่อนเป็นคนยอมเพื่อนค่ะ)เราก็เลยโดนเพื่อนที่รู้จักเกือบทั้งหมดแบนเอา เราก็ปรึกษาแม่แม่เขาก็ว่าเราซํ้าเติมไปอีก เราเลยไม่ปรึกษาแม่เลยต่อมาพ่อเราก็เสียค่ะ เราก็เลยได้รู้ว่าความจริงพ่อก็มี...เหมือนกัน ความรู้สึกเราตอนนั้นมันเหมือนความจริงเราโดนทิ้งตั้งแต่แรกไรงี้เลยอะค่ะ แล้วญาติเราที่เคยคิดว่าพวกเขาดีมากก็กลายเป็นว่าเขาตีสนิทกับเราเพื่อเอามรดกพ่อพอเราเลือกอยู่กับแม่ก็แบบว่าพวกเขาก็ยกประเด็นต่างๆมาด่าเรากับแม่ จนต้องขึ้นศาล แม่เขาก็เครียด แล้วก็ลงที่เราเหมือนเดิมค่ะ(แต่ท่านน่าจะไม่รู้ตัว) ช่วงนั้นเราทุกข์มากค่ะ จนเราย้าย รร เราก็ตั้งใจว่าจะเริ่มใหม่ แต่ก็นั้นแหละค่ะคบเพื่อนเพื่อนก็เหมือนเดิมค่ะเอาเราไปนินทาว่าเรา แรดบ้าง บ้าง ทั้งที่เรายังไม่ทำไรเลย บางคนโดนเพื่อนทิ้งเราก็เข้าไปปลอบ แล้วเราก็ช่วยเขาพอเขาเริ่มไม่โดนเพื่อนแบนแล้วเขาก็มีเพื่อนใหม่ แล้วก็บอกว่าเราน่ารำคาญ บางคนก็คบเราแค่เป็นที่ระบายแบบตอนทะเลาะกับเพื่อนอีกคนก็มาหาเรา พอดีกันก็ทิ้งเราไว้คนเดียว พอเราเล่าความทุกข์ให้ฟังก็เอาเราไปด่ากันสนุกปาก กลับมาบ้านเราก็โดนแม่ด่า คือบางทีเราเล่นโทรศัพท์เพื่อทำงานแม่ก็หาว่าเรามีแฟนไรงี้ เราก็อธิบายแล้วแต่ท่านก็หาว่าเถียง คือความจริงคือเราไม่เคยสนเรื่องแฟนเลยค่ะ เพราะแม่เคยให้เราสัญญาว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าจะ 18 ช่วงนั้นเราทุกข์มากค่ะเริ่มมีความคิดฆ่าตัวตายมาตลอดแต่ก็ตามข้างบนนั่นแหละค่ะ ไม่ทำเพราะกลัวโดนแม่เกลียด ต่อมาเราก็หาข้อมูลในเน็ตก็มีคนบอกว่าความรักอาจจะช่วยได้ เราเลยลองเปิดใจดูค่ะ (ทุกคนในที่นี้คุยเฉยๆยังไม่ถึงขั้นคบนะคะ)คือช่วงนั้นมีความสุขขึ้นมากค่ะ มันเหมือนมีคนเข้าใจเราเป็นห่วงเรา แต่มันก็แค่ชั่ววูบแหละค่ะ ก็ลองหลายครั้งอยู่ค่ะแต่ก็เหมือนเดิมคือถูกหลอกค่ะ เช่นคนนึง(ในเน็ต)เนี่ยเราเล่าความทุกข์ให้ฟังเขาก็บอกว่าเข้าใจค่ะต่อมาเขาขอดูหน้าเราเราบอกว่าไม่ได้ เพราะเราพึ่งคุยกันได้ไม่นานเองเรายังไม่ไว้ใจขนาดนั้นน่ะค่ะเขาก็พูดมาว่า “เพราะงี้ไงเพื่อนเลยไม่คบ”เขาก็เอาความทุกข์ทั้งหมดที่เราบอกเขามาซํ้าเติมเราค่ะแบบนิสัยแบบนี้ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยหรอก ตอนนั้นเราก็คิดนะคะว่าแค่ไม่ให้เห็นหน้า มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ...เพราะเราก็บอกเขาอยู่ว่าเราโดนอะไรมาบ้าง มันก็ระเวงว่าจะถูกหลอกรึเปล่า เราก็เสียใจค่ะมันเหมือนมันแย่กว่าเดิมมากอะค่ะ ต่อมากก็อีกคน(ในโลกความจริง)ก็มาแนวเดียวกันค่ะเป็นห่วงเรา ทำดีกับเรามาก (คนนี้เราไม่เล่าอะไรให้ฟังเลย)แต่คนนี้เป็นแฟนเก่าเพื่อนค่ะ มันก็บอกแค่ว่าคนนี้ไม่ค่อยดีนะ เราเลยระวังตัวมากกว่าเดิม สุดท้ายเราก็รู้ว่าเขาคุยซ้อนค่ะ แบบจีบรวดเดียว 2 คนคนไหนได้ก่อนก็คนนั้น เราก็เลยลองมองตัวเองเราก็รู้สึกว่าเราเกลียดตัวเองค่ะแบบไม่ได้เรื่องสักอย่าง บางทีอ่านหนังสือแทบตาย เกรดก็ตก นอนไม่หลับ อาหารก็เริ่มกินน้อยลง เหนื่อยง่าย บลาๆ จนเรารู้สึกโคตรเกลียดตัวเองแล้วก็รู้สึกไม่อยากอยู่แล้วจนถึงตอนนี้ คือมันเหนื่อยมากค่ะ แบบแค่มีชีวิตอยู่ก็รังเกียจตัวเองแล้วอะค่ะ เราอยากตายค่ะแต่ก็ยังอยากแบบได้จินตนาการถึงความสุข คือบางครั้งเราลองหลอกตัวเองว่าทุกๆอย่างดีไปหมดมันก็มีความสุขค่ะ เรายิ้มออกแต่นํ้าตาไหลไม่หยุดก่อนจะตามด้วยความรู้สึกจุกอกจนหายใจไม่ออก เราก็เลยไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดีอะค่ะ(ตอนนี้ก็ยังคงโดนแม่ว่าในสิ่งที่ตัวเราไม่ได้ทำ แล้วก็เพื่อนนินทากันเหมือนเดิมทุกวัน)

ถึงตรงนี้ทุกคนที่อ่านจนจบเรารู้สึกขอบคุณมากๆเลยค่ะ.....ขอบคุณมากจริงๆ....