เรามีเพื่อนที่อยู่ด้วยกันสามคน Aเราสนิทกับเขาตั้งแต่ม.4 ส่วนBไม่ค่อยสนิทแต่ก็คุยเล่นกันปกติ เรากับAชอบงอนกันอยู่บ่อยๆ Aจะเป็นฝ่ายงอนตลอดส่วนเราก็ต้องเป็นคนง้อ เรางอนกันเรื่องไร้สาระมากๆ พอAงอนเราก็ไม่สนไม่แคร์เราเลยแล้วไปคุยกับBแบบมีความสุขเหมือนเราไม่ได้อยู่ด้วย เราเสียความรู้สึกมากอะ เราก็ต้องเป็นฝ่ายง้อตลอดเพราะเราอึดอัดไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ก็เป็นแบบนี้มาเป็นปี
จนขึ้นม.5 Aก็สนิทกับBมาก พอเวลาคุยกันAกับBก็จะชวนเราคุยตลอดนะ แต่พอนานๆเข้า AกับBก็คุยกันแล้วไม่สนใจเราเลยทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เรายอมรับเราชวนคุยไม่เก่ง เราเคยทะเลาะกับAเพราะเรื่องนี้ ตอนนั้นAก็เคลียกับเราเรื่องนี้ แล้วก็ขอโทษกัน เราคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นหลังจากขอโทษกันแล้ว แต่ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้Aจะไม่คุยกับเราเลยจนกว่าAจะแยกกับB Aถึงคุยกับเราเพราะเรากลับบ้านกับA เรารู้สึกว่าAเห็นเรามีประโยชน์แค่นี้หรอ เราเสียใจมากอะ บางวันเราก็คุยกับABนะ เราต้องขำๆตามตลอดถึงว่าABจะไม่ได้พูดให้เราขำด้วย
จนตอนนี้ขึ้นม.6 เปิดเทอมมาAดีกับเรามากคุยเล่นด้วยไม่ปล่อยให้เราเงียบเหมือนตอนม.5 เราก็ดีใจที่เราสามคนกลับมาสนิทกันอีกครั้ง แต่เราก็ดีใจได้ไม่นาน Aเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วพอBชวนเราคุย เราก็คุยด้วยขำด้วย แต่Aดูเหมือนจะไม่ชอบให้เราคุยเหมือนสนิทกับB เรารู้สึกแบบนั้นเราเลยคุยกับBน้อยมากๆ แล้วAก็ชวนBคุยเหมือนเดิม เราก็ทำได้แค่ฟังอยู่เงียบๆ จนมีครั้งนึง(เราทะเลาะกันเรื่องที่ต้องช่วยงานเพื่อน แล้วเราต้องไปเอาของกับอีกกลุ่มนึง แต่ตอนนั้นมีกีฬาเพื่อนกลุ่มนั้นก็ชวนเราไปดู แล้วABก็รอของจากเรา ABก็โกรธเราแล้วบอกว่าเราเรา "เห็นแก่ตัว"เรารู้สึกแย่ที่เพื่อนบอกเราแบบนั้น เพราะเราไม่ชอบคนเห็นแก่ตัวแต่เรากลับเป็นเอง) เราก็ขอโทษวันนั้นเลย ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะปกติแต่ก็เป็นเหมือนเดิม เพราะวันต่อมาAก็โกรธเราอีกทั้งที่เราขอโทษไปแล้ว เราไม่เข้าใจเหมือนกันแล้วเราก็เคลียกันเรื่องนี้อีกครั้งเราขอโทษอีกรอบ เรารู้สึกแย่มากๆเหมือนเพื่อนกำลังซ้ำเติมยังไงไม่รุ้ พอหลังจากเรื่องนี้ABก็แทบจะไม่คุยกับเราอีกเลย ตอนนี้เหมือนเราไม่มีตัวตน แต่พอเรื่องที่Aจะไปเที่ยวก็จะมาคุยดีกับเราแล้วเหมือนจะบังคับให้เราไปด้วย หรือไม่ว่าจะทำอะไรเหมือนAจะใช้เราตลอด แต่พอเราหมดประโยชน์Aก็จะไม่คุยไม่อะไรเราเลย ส่วนBก็เหมือนจะเข้าข้างAทำให้เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เหมือนเป็นทาส เป็นไม้กันหมา พอเราทำอะไรAก็จะไม่พอใจเหวี่ยงใส่เราตลอด จนมาถึงตอนนี้เราเลยรู้สึกว่าเหมือนเพื่อนอยากกำจัดเราออกจะกลุ่ม เรารู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าเราคิดมากไปหรือป่าว แต่เหมือนเซ้นมันบอกยังไงไม่รู้ ทำได้แค่แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว ไม่อยากปรึกษาคนในครอบครัวเพราะกลัวท่านจะไม่สบายใจ เราเคยบอกกับท่านว่าเพื่อนเราดีมากๆถึงพวกมันดูเหมือนจะเกเรแต่มันก็ยังพากันเรียน เราเลยไม่อยากให้ท่านต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ เราควรทำไงดี เราไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เราทนมานานมากคิดว่าเดี๋ยวก็ชิน แต่ก็ไม่ชินสักที เราเครียดมากๆ แต่เราไม่เคยอยากคิดฆ่าตัวตายหรือปาของทิ้งนะ เราอยากร้องไห้ กว่าจะผ่านอะไรแต่ละอย่างทำไมมันยากจัง..
แต่ตอนนี้เราโอเคขึ้นแล้ว เรานึกถึงพ่อแม่เป็นหลักเลยว่าท่านยังไม่เคยทำกับเราแบบนี้ เราจะไปสนทำไม เราก็แค่ตั้งใจเรียน เรียนจบเข้ามหาลัยมีงานทำ อดทนเพื่อท่าน แล้วก็ปลง คิดแบบนี้แล้วดีขึ้นจริงๆนะ (แต่ต้องสตรองนิดนึงเพราะเรากว่าจะผ่านจุดนี้มาได้ใช้เวลาเหมือนกันแต่เราเชื่อว่าคนที่เป็นแบบเราต้องทำได้) เราเลิกคิดมาก เลิกแคร์คนที่ไม่เคยแคร์เรา เราคุยกับเพื่อนคนไหนแล้วสบายใจเราก็คุยด้วย ( ถึงเพื่อนจะไม่ค่อยสนิท แต่เราสบายใจมากๆ ) แต่เราไม่ได้ทิ้งเพื่อนนะยังอยู่กลุ่มเดิมแต่แค่คุยกันน้อยลง เพื่อนก็คุยๆกับเราบ้างแต่เราก็ถามคำตอบคำเพราะความรู้สึกเราไปหมดแล้ว เหมือนเราเฉยกับทุกคำพูด ทุกการกระทำ เราเจ็บปวดมาก็เยอะกับเพื่อนทนมาตั้งสามปีกว่าจะไม่รู้สึกอะไร เราปลงสุดๆ ไม่ต้องมากังวลอะไรเยอะแยะ ใครที่เป็นแบบเราสู้ๆนะคะ อาจจะใช้เวลาเยียวยาหน่อย แต่ก็แปปเดียวแหละ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แค่ทำสิ่งที่เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วก็พอ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
รู้สึกว่าเพื่อนอยากให้เราออกจากกลุ่ม
จนขึ้นม.5 Aก็สนิทกับBมาก พอเวลาคุยกันAกับBก็จะชวนเราคุยตลอดนะ แต่พอนานๆเข้า AกับBก็คุยกันแล้วไม่สนใจเราเลยทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เรายอมรับเราชวนคุยไม่เก่ง เราเคยทะเลาะกับAเพราะเรื่องนี้ ตอนนั้นAก็เคลียกับเราเรื่องนี้ แล้วก็ขอโทษกัน เราคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นหลังจากขอโทษกันแล้ว แต่ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้Aจะไม่คุยกับเราเลยจนกว่าAจะแยกกับB Aถึงคุยกับเราเพราะเรากลับบ้านกับA เรารู้สึกว่าAเห็นเรามีประโยชน์แค่นี้หรอ เราเสียใจมากอะ บางวันเราก็คุยกับABนะ เราต้องขำๆตามตลอดถึงว่าABจะไม่ได้พูดให้เราขำด้วย
จนตอนนี้ขึ้นม.6 เปิดเทอมมาAดีกับเรามากคุยเล่นด้วยไม่ปล่อยให้เราเงียบเหมือนตอนม.5 เราก็ดีใจที่เราสามคนกลับมาสนิทกันอีกครั้ง แต่เราก็ดีใจได้ไม่นาน Aเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วพอBชวนเราคุย เราก็คุยด้วยขำด้วย แต่Aดูเหมือนจะไม่ชอบให้เราคุยเหมือนสนิทกับB เรารู้สึกแบบนั้นเราเลยคุยกับBน้อยมากๆ แล้วAก็ชวนBคุยเหมือนเดิม เราก็ทำได้แค่ฟังอยู่เงียบๆ จนมีครั้งนึง(เราทะเลาะกันเรื่องที่ต้องช่วยงานเพื่อน แล้วเราต้องไปเอาของกับอีกกลุ่มนึง แต่ตอนนั้นมีกีฬาเพื่อนกลุ่มนั้นก็ชวนเราไปดู แล้วABก็รอของจากเรา ABก็โกรธเราแล้วบอกว่าเราเรา "เห็นแก่ตัว"เรารู้สึกแย่ที่เพื่อนบอกเราแบบนั้น เพราะเราไม่ชอบคนเห็นแก่ตัวแต่เรากลับเป็นเอง) เราก็ขอโทษวันนั้นเลย ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะปกติแต่ก็เป็นเหมือนเดิม เพราะวันต่อมาAก็โกรธเราอีกทั้งที่เราขอโทษไปแล้ว เราไม่เข้าใจเหมือนกันแล้วเราก็เคลียกันเรื่องนี้อีกครั้งเราขอโทษอีกรอบ เรารู้สึกแย่มากๆเหมือนเพื่อนกำลังซ้ำเติมยังไงไม่รุ้ พอหลังจากเรื่องนี้ABก็แทบจะไม่คุยกับเราอีกเลย ตอนนี้เหมือนเราไม่มีตัวตน แต่พอเรื่องที่Aจะไปเที่ยวก็จะมาคุยดีกับเราแล้วเหมือนจะบังคับให้เราไปด้วย หรือไม่ว่าจะทำอะไรเหมือนAจะใช้เราตลอด แต่พอเราหมดประโยชน์Aก็จะไม่คุยไม่อะไรเราเลย ส่วนBก็เหมือนจะเข้าข้างAทำให้เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เหมือนเป็นทาส เป็นไม้กันหมา พอเราทำอะไรAก็จะไม่พอใจเหวี่ยงใส่เราตลอด จนมาถึงตอนนี้เราเลยรู้สึกว่าเหมือนเพื่อนอยากกำจัดเราออกจะกลุ่ม เรารู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าเราคิดมากไปหรือป่าว แต่เหมือนเซ้นมันบอกยังไงไม่รู้ ทำได้แค่แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว ไม่อยากปรึกษาคนในครอบครัวเพราะกลัวท่านจะไม่สบายใจ เราเคยบอกกับท่านว่าเพื่อนเราดีมากๆถึงพวกมันดูเหมือนจะเกเรแต่มันก็ยังพากันเรียน เราเลยไม่อยากให้ท่านต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ เราควรทำไงดี เราไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เราทนมานานมากคิดว่าเดี๋ยวก็ชิน แต่ก็ไม่ชินสักที เราเครียดมากๆ แต่เราไม่เคยอยากคิดฆ่าตัวตายหรือปาของทิ้งนะ เราอยากร้องไห้ กว่าจะผ่านอะไรแต่ละอย่างทำไมมันยากจัง..
แต่ตอนนี้เราโอเคขึ้นแล้ว เรานึกถึงพ่อแม่เป็นหลักเลยว่าท่านยังไม่เคยทำกับเราแบบนี้ เราจะไปสนทำไม เราก็แค่ตั้งใจเรียน เรียนจบเข้ามหาลัยมีงานทำ อดทนเพื่อท่าน แล้วก็ปลง คิดแบบนี้แล้วดีขึ้นจริงๆนะ (แต่ต้องสตรองนิดนึงเพราะเรากว่าจะผ่านจุดนี้มาได้ใช้เวลาเหมือนกันแต่เราเชื่อว่าคนที่เป็นแบบเราต้องทำได้) เราเลิกคิดมาก เลิกแคร์คนที่ไม่เคยแคร์เรา เราคุยกับเพื่อนคนไหนแล้วสบายใจเราก็คุยด้วย ( ถึงเพื่อนจะไม่ค่อยสนิท แต่เราสบายใจมากๆ ) แต่เราไม่ได้ทิ้งเพื่อนนะยังอยู่กลุ่มเดิมแต่แค่คุยกันน้อยลง เพื่อนก็คุยๆกับเราบ้างแต่เราก็ถามคำตอบคำเพราะความรู้สึกเราไปหมดแล้ว เหมือนเราเฉยกับทุกคำพูด ทุกการกระทำ เราเจ็บปวดมาก็เยอะกับเพื่อนทนมาตั้งสามปีกว่าจะไม่รู้สึกอะไร เราปลงสุดๆ ไม่ต้องมากังวลอะไรเยอะแยะ ใครที่เป็นแบบเราสู้ๆนะคะ อาจจะใช้เวลาเยียวยาหน่อย แต่ก็แปปเดียวแหละ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แค่ทำสิ่งที่เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วก็พอ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ