สวัสดีคะ
ฉันคือผู้หญิงที่เคยปกติคนนึง เคยเป็นคนเก่งทั้งด้านการเรียน การพูดจา เคยได้รางวัลนักศึกษาเรียนดี ชีวิตอยู่ในเกณ์ดีระดับหนึ่ง
เป็นคนสนุกสนาน เฮฮาในสังคม
จนถึงวันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ช่วงหลังมานี้ รู้สึกว่าหนักขึ้น
ฉันเริ่มมีความรู้สึกว่าตัวเองรับความผิดหวังไม่ได้ ไร้ค่า ไร้ความสามารถเหมือนแต่ก่อน เพราะเคยเป็นจุดศูนย์กลางของห้องในเรื่องการเรียน เคยรู้สึกว่าตัวเองมีค่าสำหรับเพื่อน
เรื่องความรักฉันมีแฟนคนแรกตอนเรียนจบป.ตรี แล้ว พอเจอเรื่องเสียใจฉันพยายามเก็บ ปกปิด ไม่ใครรู้แม้แต่ตัวเอง ว่าฉันเสียใจ พยายามคิดกลบเกลื่อนว่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
แต่หลังๆมานี้ฉันเริ่มเก็บความรู้สึกไม่ได้
ฉันเปิดร้านอินเตอร์คาเฟ่ มานาน 4-5 ปี ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่พัฒนาอะไรเลย ใช้ชีวิยอยู่คน้ดียว จึงเริ่มสมัครงาน แต่สมัครสอบเท่าไหร่ก็ไม่ผ่าน ยิ่งทำให้รู้ว่าตัวเองไร้ค่า หมดความสามารถ เริ่มท้อ เริ่มเหนื่อย เพราะในขณะเดียวกัน ฉันกำลังคบกับคนที่มีครอบครัว เค้าเข้ามาในจังหวะที่ชีวิตฉันเริ่มล้ม คอยให้กำลังใจ แต่ณ.ตอนนี้ มันกลับยิ่งตอกย้ำความล้มเหลวของชีวิต. เรื่องงานก็ไม่ได้ เรื่องความรักก็เป็นได้แค่สำรอง. ทำให้ช่วงนี้คิดแต่ว่าตัวเองไม่มีทางไปต่อ คิดแต่อยากจบชีวิตด้วยวิธีต่างๆ แต่ภาพสุดท้ายที่ลอยมาคือ แม่ต้องมานั่งร้องไห้กอดศพฉัน ก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไปได้พักนึง ผ่านไปไม่กี่วัน ความคิดstep เดิมก็เข้ามาอีก ท้อเรื่องงาน เหนื่อยเรื่องความรัก ก็พาอยากตาย
และก่อนที่ฉันจะเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา ฉันกำลังร้องไห้เหมือนทุกๆคืนที่ผ่านมา และจบด้วยความคิดสุดท้ายคือ ไปหยิบปืนของพ่อ นิ่งคิดอยู่นาน จนหยิบมันขึ้นมา แล้วภาพของพ่อกับแม่ก็ลอยมา และคิดว่า ถ้าฉันไม่ตาย พ่อต้องตบต้องตีฉันตายแน่ และแม่คนจะเสียใจและผิดหวังในตัวฉันมากๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากให้เป็น จนยอมเก็บปืนกลับที่เดิม
ฉันไม่รู้ง่าทำไมตัวเองอ่อนแอได้ขนาดนี้ และครั้งหน้าจะยังมีสติแบบนี้หรือเปล่า ? แต่ถ้าถามว่า ตอนนี้ (ที่ยังมีสติอยู่) อยากมีชีวิตอยู่มั้ย ตอบได้อย่างไม่ลังเลว่า ถ้าเลือกให้ตายได้ ก็อยากตาย
อ่านกระทู้คนอื่นในเรื่องแบบนี้เพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเองก็เยอะ แต่เหมือนไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น อ่านไปก็มีความรู้สึกตัวเองทำไม่ได้ มีแต่คนพูดว่า ถ้าตัวเองไม่เห็นค่าตัวเองแล้วใครจะมาเห็นค่าในตัวเรา แรกๆที่ได้ฟังคำนี้ยอมรับน่ะว่าคิดได้และมีแรงฮึด แต่มาตอนนี้ เฉยๆ
สุดท้ายนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเขียนกระทู้นี้เพื่ออะไร แต่ขอขอบคุณที่ให้พื้นได้เขียนมันออกมา
เมื่อฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า
ฉันคือผู้หญิงที่เคยปกติคนนึง เคยเป็นคนเก่งทั้งด้านการเรียน การพูดจา เคยได้รางวัลนักศึกษาเรียนดี ชีวิตอยู่ในเกณ์ดีระดับหนึ่ง
เป็นคนสนุกสนาน เฮฮาในสังคม
จนถึงวันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ช่วงหลังมานี้ รู้สึกว่าหนักขึ้น
ฉันเริ่มมีความรู้สึกว่าตัวเองรับความผิดหวังไม่ได้ ไร้ค่า ไร้ความสามารถเหมือนแต่ก่อน เพราะเคยเป็นจุดศูนย์กลางของห้องในเรื่องการเรียน เคยรู้สึกว่าตัวเองมีค่าสำหรับเพื่อน
เรื่องความรักฉันมีแฟนคนแรกตอนเรียนจบป.ตรี แล้ว พอเจอเรื่องเสียใจฉันพยายามเก็บ ปกปิด ไม่ใครรู้แม้แต่ตัวเอง ว่าฉันเสียใจ พยายามคิดกลบเกลื่อนว่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
แต่หลังๆมานี้ฉันเริ่มเก็บความรู้สึกไม่ได้
ฉันเปิดร้านอินเตอร์คาเฟ่ มานาน 4-5 ปี ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่พัฒนาอะไรเลย ใช้ชีวิยอยู่คน้ดียว จึงเริ่มสมัครงาน แต่สมัครสอบเท่าไหร่ก็ไม่ผ่าน ยิ่งทำให้รู้ว่าตัวเองไร้ค่า หมดความสามารถ เริ่มท้อ เริ่มเหนื่อย เพราะในขณะเดียวกัน ฉันกำลังคบกับคนที่มีครอบครัว เค้าเข้ามาในจังหวะที่ชีวิตฉันเริ่มล้ม คอยให้กำลังใจ แต่ณ.ตอนนี้ มันกลับยิ่งตอกย้ำความล้มเหลวของชีวิต. เรื่องงานก็ไม่ได้ เรื่องความรักก็เป็นได้แค่สำรอง. ทำให้ช่วงนี้คิดแต่ว่าตัวเองไม่มีทางไปต่อ คิดแต่อยากจบชีวิตด้วยวิธีต่างๆ แต่ภาพสุดท้ายที่ลอยมาคือ แม่ต้องมานั่งร้องไห้กอดศพฉัน ก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไปได้พักนึง ผ่านไปไม่กี่วัน ความคิดstep เดิมก็เข้ามาอีก ท้อเรื่องงาน เหนื่อยเรื่องความรัก ก็พาอยากตาย
และก่อนที่ฉันจะเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา ฉันกำลังร้องไห้เหมือนทุกๆคืนที่ผ่านมา และจบด้วยความคิดสุดท้ายคือ ไปหยิบปืนของพ่อ นิ่งคิดอยู่นาน จนหยิบมันขึ้นมา แล้วภาพของพ่อกับแม่ก็ลอยมา และคิดว่า ถ้าฉันไม่ตาย พ่อต้องตบต้องตีฉันตายแน่ และแม่คนจะเสียใจและผิดหวังในตัวฉันมากๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากให้เป็น จนยอมเก็บปืนกลับที่เดิม
ฉันไม่รู้ง่าทำไมตัวเองอ่อนแอได้ขนาดนี้ และครั้งหน้าจะยังมีสติแบบนี้หรือเปล่า ? แต่ถ้าถามว่า ตอนนี้ (ที่ยังมีสติอยู่) อยากมีชีวิตอยู่มั้ย ตอบได้อย่างไม่ลังเลว่า ถ้าเลือกให้ตายได้ ก็อยากตาย
อ่านกระทู้คนอื่นในเรื่องแบบนี้เพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเองก็เยอะ แต่เหมือนไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น อ่านไปก็มีความรู้สึกตัวเองทำไม่ได้ มีแต่คนพูดว่า ถ้าตัวเองไม่เห็นค่าตัวเองแล้วใครจะมาเห็นค่าในตัวเรา แรกๆที่ได้ฟังคำนี้ยอมรับน่ะว่าคิดได้และมีแรงฮึด แต่มาตอนนี้ เฉยๆ
สุดท้ายนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเขียนกระทู้นี้เพื่ออะไร แต่ขอขอบคุณที่ให้พื้นได้เขียนมันออกมา