ตามหัวข้อ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ที่บ้านอะมันสบายพอควร แต่ถ้าอยู่บ้านมันก็ต้องไปโรงเรียนไง แกล้งหยุดใช่ว่าจะทำได้เรื่อยๆ
ถึงจะพึ่งอยู่ ม2 แต่มันเกินเยียวยาที่ผมจะทนได้แล้ว
คงพลาดตั่งแต่สอบมาติดห้องต้นๆแล้วเจอแต่เพื่อนแบบนี้ เพื่อนเก่าก็ดันอยู่ห้องอื่นหมดเลย ไม่ค่อยได้คุยกันด้วย แล้วเหมือนจะไปได้ด้วยกันดี
ส่วนผมมันแย่ เหมือนในห้องเรียนจะแบ่งแยกชนชั้นกันด้วย ทำเหมือนผมเป็นขยะโง่ๆตลอด
ผมเป็นคนที่คิดว่าตัวเองดีอยู่ เป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง เสียงไม่ค่อยมี ใครมีปัญหาบางทีก็เข้าไปช่วยห่างๆหลายครั้ง เพราะไม่อยากให้ใครทุกข์เท่าไหร่ ยกเว้นตัว---ในห้อง เป็น---ช่างแม-ง
ตอนที่เขียนอยู่น้ำตายังซึมอยู่เลย ไม่รู้จะทำยังไงต่อถ้าหนีออกจากบ้าน ถ้าผมออกไปแล้วต/ายก็ช่างแม-ง
เพราะผมก็ไม่อยากอยู่บนโลกขยะโง่ๆนี่ที่ส่วนใหญ่มีแต่พวกตัว- ทำเหมือนผมเป็นคนนอก จับกลุ่มกันไม่เคยยัดผมเข้า ต้องเอาคนกา/กๆมารวมกัน (ทั้งๆที่จริงๆผมก็เก่งแล้วก็ฉลาดเหมือนกัน(มั้ง(ในหลายๆอย่าง)))
ไม่มีกะจิตกะใจจะอยู่อีกแล้ว กลัวอยู่อย่าง คือ มีคนเจอแล้วพากลับมา กับ ไม่มีที่ไปละมั้ง
ไม่รู้สิ ไม่อยากหนีออกจากบ้าน แต่ถ้าไม่หนี ก็ต้องทนกับชีวิตบัดซบในโรงเรียนอันน่าเกลียดต่อไป กับคุณครูผู้ไม่เคยใส่ใจอะไร ผู้ที่เห็นเด็กๆโดนแกล้งก็คิดว่าเล่นกัน ไม่เคยถามความรู้สึก และเกลียดพวกโกหกทั้งหลาย ที่บางครั้งมาคุยด้วยเพราะหวังผลประโยช์นบางอย่าง
ชีวิตเกิดมาบัดซบ
อยากจะถามผู้อ่านก่อนอื่นเลย
อย่างแรก เคยรังแกคนอ่อนแอกว่าแบบแรงๆรึป่าว เคยขยี้คนที่ไม่มีทางสู้ให้จนมุมรึป่าว เคยถามความรู้สึกเค้าบ้างรึป่าว
ถ้าเป็นพวกนี้ ไม่ต้องมาเม้นกับผม ไอขยะโลก
อย่างสอง ผมขอปฏิเสธการคิดจะไม่หนีออกจากบ้านทั้งหมด เพราะอยู่ไปก็เหมือนต/ายทั้งที่มีชีวิต
อย่างสาม ถ้าผมหนีออกไป ผมจะใช้ชีวิตยังไง ให้มีชีวิตรอด และมีความสุข อา อาจจะไม่ได้ทำสิ่งที่ฝัน คือการทำให้คนไทยทั้งประเทศสนใจในอนิเมชั่นและการ์ตูน มังงะมากขึ้น ทำให้ตัวเองดังขึ้น และเขียนการ์ตูนสนุกๆเนื้อเรื่องยาวที่มีความสนุกและปริศนาแฝงในหลายๆตอนพร้อมเนื้อเรื่องที่ไม่ทำให้เบื่อ อย่างเช่น การพูดไร้ความหมายสัก3-4นาทีที่ทำให้ผู้อ่านง่วง
ฮา เขียนความฝันไปซะได้ ก็อยากเขียนอะแหละ ขอบคุณที่อ่านครับ ขอคำแนะนำด้วย
อยากหนีออกจากบ้านเพราะเพื่อน
ถึงจะพึ่งอยู่ ม2 แต่มันเกินเยียวยาที่ผมจะทนได้แล้ว
คงพลาดตั่งแต่สอบมาติดห้องต้นๆแล้วเจอแต่เพื่อนแบบนี้ เพื่อนเก่าก็ดันอยู่ห้องอื่นหมดเลย ไม่ค่อยได้คุยกันด้วย แล้วเหมือนจะไปได้ด้วยกันดี
ส่วนผมมันแย่ เหมือนในห้องเรียนจะแบ่งแยกชนชั้นกันด้วย ทำเหมือนผมเป็นขยะโง่ๆตลอด
ผมเป็นคนที่คิดว่าตัวเองดีอยู่ เป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง เสียงไม่ค่อยมี ใครมีปัญหาบางทีก็เข้าไปช่วยห่างๆหลายครั้ง เพราะไม่อยากให้ใครทุกข์เท่าไหร่ ยกเว้นตัว---ในห้อง เป็น---ช่างแม-ง
ตอนที่เขียนอยู่น้ำตายังซึมอยู่เลย ไม่รู้จะทำยังไงต่อถ้าหนีออกจากบ้าน ถ้าผมออกไปแล้วต/ายก็ช่างแม-ง
เพราะผมก็ไม่อยากอยู่บนโลกขยะโง่ๆนี่ที่ส่วนใหญ่มีแต่พวกตัว- ทำเหมือนผมเป็นคนนอก จับกลุ่มกันไม่เคยยัดผมเข้า ต้องเอาคนกา/กๆมารวมกัน (ทั้งๆที่จริงๆผมก็เก่งแล้วก็ฉลาดเหมือนกัน(มั้ง(ในหลายๆอย่าง)))
ไม่มีกะจิตกะใจจะอยู่อีกแล้ว กลัวอยู่อย่าง คือ มีคนเจอแล้วพากลับมา กับ ไม่มีที่ไปละมั้ง
ไม่รู้สิ ไม่อยากหนีออกจากบ้าน แต่ถ้าไม่หนี ก็ต้องทนกับชีวิตบัดซบในโรงเรียนอันน่าเกลียดต่อไป กับคุณครูผู้ไม่เคยใส่ใจอะไร ผู้ที่เห็นเด็กๆโดนแกล้งก็คิดว่าเล่นกัน ไม่เคยถามความรู้สึก และเกลียดพวกโกหกทั้งหลาย ที่บางครั้งมาคุยด้วยเพราะหวังผลประโยช์นบางอย่าง
ชีวิตเกิดมาบัดซบ
อยากจะถามผู้อ่านก่อนอื่นเลย
อย่างแรก เคยรังแกคนอ่อนแอกว่าแบบแรงๆรึป่าว เคยขยี้คนที่ไม่มีทางสู้ให้จนมุมรึป่าว เคยถามความรู้สึกเค้าบ้างรึป่าว
ถ้าเป็นพวกนี้ ไม่ต้องมาเม้นกับผม ไอขยะโลก
อย่างสอง ผมขอปฏิเสธการคิดจะไม่หนีออกจากบ้านทั้งหมด เพราะอยู่ไปก็เหมือนต/ายทั้งที่มีชีวิต
อย่างสาม ถ้าผมหนีออกไป ผมจะใช้ชีวิตยังไง ให้มีชีวิตรอด และมีความสุข อา อาจจะไม่ได้ทำสิ่งที่ฝัน คือการทำให้คนไทยทั้งประเทศสนใจในอนิเมชั่นและการ์ตูน มังงะมากขึ้น ทำให้ตัวเองดังขึ้น และเขียนการ์ตูนสนุกๆเนื้อเรื่องยาวที่มีความสนุกและปริศนาแฝงในหลายๆตอนพร้อมเนื้อเรื่องที่ไม่ทำให้เบื่อ อย่างเช่น การพูดไร้ความหมายสัก3-4นาทีที่ทำให้ผู้อ่านง่วง
ฮา เขียนความฝันไปซะได้ ก็อยากเขียนอะแหละ ขอบคุณที่อ่านครับ ขอคำแนะนำด้วย