สวัสดีครับ ผมเต้ย
ผมอายุแค่ 14 ปีขอเกริ่นไว้เล็ดน้อยคือผมไม่ได้แมน
แต่ผมพยายามฆ่าตัวตายบ่อยมาก
เพราะความเครียดหลายๆเรื่อง ครอบครัว การเรียน เพื่อนและอื่นๆ
ผมเป็นเด็กที่โดดเดียว ไม่ค่อยมีคนคบนัก
เพื่อนบางคนรังเกียจเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ยังทำตัวหน้าด้านอยากมีเพื่อน
ผมพยายามปรับตัว เขาหาให้ได้แต่ผลไม่ใช่อย่างที่คิด
ผมยังไม่ค่อยเครียดเรื่องเพื่อนมาก
แต่ครอบครัวผมร้องไห้แทบทุกวัน ผมท้อ ผมทรมาน อยากไปจากจุดนี้
แม่ของผม เป็นคนอารมณ์ร้อนมาก นิดหน่อยก็โวยวาย
ทำร้ายข้าวของ ทุบตีผมละน้องบ้างซึ่งน้องผมพึ่ง4-5ขวบเท่านั้น
ผมก็ทำไรเขาไม่ได้ผมก็อดกลั้นมาตลอดร้องไห้เจ็บเนื้อเจ็บตีวผมก็ต้องทน จนครั้งหนึ่ง ผมรู้สึกโกรธและโมโหมาก ผมต่อยกระจก 1 บานจนเลือดอาบมือ (ทุกวันนี้เป็นแผลเป็นเพราะไม่ทำแผลและไม่ไปหาหมอ)
ผมรู้สึกแย่มากทำไรก็ผิดไปหมด วันเกิดของผมเมื่อไม่นานมานี้ เขาก็บ่นอีกเช่นเคย เขาใช้ผมตากผ้า แต่ด้วยบ้านที่ผมเฝ้ามันรกเขาก็ด่าแล้วหยิบไม้มาตีเข้าที่หน้าเป็นรอย ผมก็ยืนร้องไห้ไป ตากผ้าไป เราทำไรเขาไม่ได้ แต่เราทนงี้มาตลอด จนเราอยากย้ายไปอยู่คนเดียวเสมอ ไม่อยากอยู่ในกรอบที่ถูกบังคับ และเขาจะห่วงหน้าตาชื่อเสียงของเขามากกว่าความรู้สึกเรา เราก็รู้สึกผิดนะ แต่หลายครั้งมันก็เกินไป เราทรมานอดทนเจ็บมาตลอด และใช่ว่าจะมีแต่แม่พ่อเราก็ไม่ค่อยสนใจเรานัก แต่เขาโมโหร้ายกว่าแม่เราอีก แต่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่า มีครั้งหนึ่ง เรานอนอยู่ เขาเรียกกินข้าว เราก็งัวเงียแล้วพูดแบบคนพึ่งตื่นอะไรว้า เขาก็ปัดจานเขาทิ้งแตกกระจายหมดเขา เขาบอกพูดวะ กับใคร แต่เราบอกว้า ซึ่งออกทำนองไปทางสงสัยมากกว่า เขาก็กระชากเราทุบเราจนเราทรมานไปหมด ซึ่งก็เป็นอีกครั้งที่เราอยากฆ่าตัวตาย เราท้อแท้มาก เราควรทำอย่างไรดี?
ขออภัยถ้ายาวเกิน😭😭
ควรทำอย่างไรกับชีวิต อยากตายตลอดเวลา
ผมอายุแค่ 14 ปีขอเกริ่นไว้เล็ดน้อยคือผมไม่ได้แมน
แต่ผมพยายามฆ่าตัวตายบ่อยมาก
เพราะความเครียดหลายๆเรื่อง ครอบครัว การเรียน เพื่อนและอื่นๆ
ผมเป็นเด็กที่โดดเดียว ไม่ค่อยมีคนคบนัก
เพื่อนบางคนรังเกียจเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ยังทำตัวหน้าด้านอยากมีเพื่อน
ผมพยายามปรับตัว เขาหาให้ได้แต่ผลไม่ใช่อย่างที่คิด
ผมยังไม่ค่อยเครียดเรื่องเพื่อนมาก
แต่ครอบครัวผมร้องไห้แทบทุกวัน ผมท้อ ผมทรมาน อยากไปจากจุดนี้
แม่ของผม เป็นคนอารมณ์ร้อนมาก นิดหน่อยก็โวยวาย
ทำร้ายข้าวของ ทุบตีผมละน้องบ้างซึ่งน้องผมพึ่ง4-5ขวบเท่านั้น
ผมก็ทำไรเขาไม่ได้ผมก็อดกลั้นมาตลอดร้องไห้เจ็บเนื้อเจ็บตีวผมก็ต้องทน จนครั้งหนึ่ง ผมรู้สึกโกรธและโมโหมาก ผมต่อยกระจก 1 บานจนเลือดอาบมือ (ทุกวันนี้เป็นแผลเป็นเพราะไม่ทำแผลและไม่ไปหาหมอ)
ผมรู้สึกแย่มากทำไรก็ผิดไปหมด วันเกิดของผมเมื่อไม่นานมานี้ เขาก็บ่นอีกเช่นเคย เขาใช้ผมตากผ้า แต่ด้วยบ้านที่ผมเฝ้ามันรกเขาก็ด่าแล้วหยิบไม้มาตีเข้าที่หน้าเป็นรอย ผมก็ยืนร้องไห้ไป ตากผ้าไป เราทำไรเขาไม่ได้ แต่เราทนงี้มาตลอด จนเราอยากย้ายไปอยู่คนเดียวเสมอ ไม่อยากอยู่ในกรอบที่ถูกบังคับ และเขาจะห่วงหน้าตาชื่อเสียงของเขามากกว่าความรู้สึกเรา เราก็รู้สึกผิดนะ แต่หลายครั้งมันก็เกินไป เราทรมานอดทนเจ็บมาตลอด และใช่ว่าจะมีแต่แม่พ่อเราก็ไม่ค่อยสนใจเรานัก แต่เขาโมโหร้ายกว่าแม่เราอีก แต่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่า มีครั้งหนึ่ง เรานอนอยู่ เขาเรียกกินข้าว เราก็งัวเงียแล้วพูดแบบคนพึ่งตื่นอะไรว้า เขาก็ปัดจานเขาทิ้งแตกกระจายหมดเขา เขาบอกพูดวะ กับใคร แต่เราบอกว้า ซึ่งออกทำนองไปทางสงสัยมากกว่า เขาก็กระชากเราทุบเราจนเราทรมานไปหมด ซึ่งก็เป็นอีกครั้งที่เราอยากฆ่าตัวตาย เราท้อแท้มาก เราควรทำอย่างไรดี?
ขออภัยถ้ายาวเกิน😭😭