อุทาหรของคนแพ้

เราอยู่บ้านแฟนมา4ปีคะคบ แรกๆเขาก็ดีนะคะแต่นิสัยผช.แหละคะมีทุกคนเจ้าชู้เราคบกับเขาช่วง2ปีแรกจับได้ทุกครั้งเลยแต่เราก็ให้อภัยเขาตลอดแต่เราก็พยายามปรับตัวคุยกันมากขึ้นแล้วมันก็ดีนะคะแต่พอเข้าช่วงปีที่3เขาเริ่มทำบ่อยขึ้นเราเริ่มเบื่อแต่เราก็พยายามมองตัวเองว่าเราบกพร่องอะไรเขาถึงไปมีคนอื่นตัวเราเองก็เริ่มเปลื่ยนไปดราไม่สนใจเขาก็เริ่มรู้ตัวอีกครั้งแต่พอเข้าปีที่4มันหนักจริงๆเราเคยเลิกกับเขาเราหายไป1อาทิตย์ช่วงเวลาใน1อาทิตย์ตะวเราเองกินไม่ได้นอนไม่หลับเราเครียดมากแต่พอมองไปที่เขาเขาดูมีความสุขกับคนที่เขาคุยแต่เราก็เลยตัดสินใจกับโง่อีกครั้งเพื้อครั้งมันจะดีแต่พอเรากะบมารอบนี้มันหนักมันจุกมากคะพวกเขาก็ไม่เลิกคุยกันในระยะเวลาสั้นๆ1อาทิตย์มันทำให้เรากลรยเป็นคนคิดมากไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปเราเลยลองปล่อยเรื่องนี้7-8 เดือน เขาก็ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันซึ่งคือเราก็รู้มาตลอดแต่เราก็พยายามที่จะฝืนอยู่เพราะเรารักเขามากเราถึงยอมพอถึงจุดอิ่มตัวเราก็หวี้ดเลยคะจักการทั้งมันแลพคนของเราเองแต่ครั้งนี้เขาขอโอกาสเขาเป็นห่วงเราห่วงว่าเราจะอยู่จะกินยังไงนอนที่ไหนเพราะเราเองก็ไม่มีญาติที่ไหนหัวเดียวกระเทียมลีบแหละคะแต่พอครั้งนี้เราไม่สามารถให้อภัยเขาได้จริงๆแต่ปากเราบอกแต่ว่าเราโอเครแต่พอเรื่องมันผ่านมา1เดือนในเวลา1เดือนเราทะเลาะกันหนักมากซึ่งเราเริ่มก่อนตลอดมันเป็นเพราะเราไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปจนมันทำให้เหนื่อยที่จะทะเลาะกันเขาก็ดูเหนื่อยๆเบื่อๆเราก็เหนื่อยเราคงเบื่อเขาจริงๆวันนี้เราเลยตัดสินใจที่จะเดินออกมาแต่ทุกคนก็แนะนำให้เราหนักแน่นนะคะแต่เราทำไม่ได้เขายังมีบ้านแต่เราต้องเริ่มใหม่ทุกอย่างมันก็เหนื่อยหน่อยแต่มันก็น่าจะทำให้เขามีความสุขหายเหนื่อยเรื่องเรามากขึ้นสุดท้ายนี้เราก็อยากจะพูดว่าเราไม่สามารถอยู่กับใครได้ตลอดชีวิตเราต้องหันมารักตัวเองบ้างไม่ใช่แคร์แต่คนอื่นจนทำให้ตังเองจะเป็นบ้าเพราะผช.คนเดียว..ปล.ทุกอย่างที่พูดมาคือเรื่องจากชีวิตเราจริงๆถ้าใครเคยเป็นแบบนี้เราของคำแนะนำหน่อยนะคะ