สังขารเป็นอัพยากต ไม่เป็นทุกข์

โลภ โกรธ หลง ชอบใจ เสียใจ ดีใจ คิดนึก เป็นจิตสังขาร เป็น อายาตนภายใน มโนวิญญาน เป็นผัสสะ ได้ยิน เห็นภาพ เป็น อายาตนภายนอก เป็นผัสสะ ทั้งอายาตนภายนอก ภายใน ต่างเป็นประตูผัสสะ กระทบอะไร ก็กระทบจิต จิ

จิตมีสภาพรู้อารมณ์เป็นลักษณะ หรือเป็นธาตุรู้  เจตสิกธรรม หรือธรรมชาติที่ประกอบกับจิตนี้ แบ่งออกเป็น ๓ ฝ่ายมีโลภ โกรธ หลงซึ่งเป็นอกุศลฝ่ายหนึ่งมีไม่โลภ ไม่โกรธ&n

สภาวะธรรม ธรรม ในศาสนานี้คือทั้งหมด , ไม่มีอะไรอื่นที่นอกจาก ธรรม สังขตธรรม + อสังขตธรรม = ธรรม สภาวะธรรม = รูป ( ๒๘ ) , จิต ( ๘๙ , ๑๒๑ ) , เจตสิก ( เวทนา สัญญา สังขาร = ๕๒ ) , นิพพาน กุศล อกุศล

ใจเป็นที่รวมทั้ง กุศลและอกุศล เป็นความรู้สึกในขณะนั้น เมื่อจิตเป็นกุศล ใจก็เป็นสุข เมื่อจิตเป็นอกุศลจิตก็ทุกข์ จิตกับใจ เป็นดั่งน้ำสี มันแยกกันอยู่ จิตเป็นดั่งตัวจิต ใจเป็นเจตสิก เห็นใจเกิดขึ้นมาแล้ว

ภาวนาไปแล้ว ก็ยังมีอาการแฉลบใน อเนญชา และการคำนึงในกุศลต่างๆ แม้การเเล่นไปวิจัยในธ ธ​รรม ​ใด ก็จะมีอาการเพิกทิ้ง และ วิ่งเข้าไปคว้าตัวคว้าตน ในอาการเสพสุขในกุศลต่างๆ การยึดติดสภาพไร้ตัวตน ทำให้แม้นควา

สวรรค์ในอก นรกในใจ เป็นมิจฉาฑิฏฐิ ทำบุญได้ไปสวรรค์ ทำชั่วตกนรก เป็นมิจฉาฑิฏฐิ เป็นการยกบุคคลาธิฐานว่า สวรรค์ คือ บุญ เป็นสุข เป็นกุศล นรก คือ บาป เป็นทุกข์ เป็นอกุศล พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้ไปสวรรค์ หร