รีวิวละเอียดยิบ สปอยล์ยับ "Burning" เพลิงพิโรธแห่งวรรณะ | ปรภพแห่งเปลวเพลิงภายใต้ความหมายของการเป็น "มนุษย์"

รีวิวละเอียดยิบ สปอยล์ยับ "Burning" เพลิงพิโรธแห่งวรรณะ | ปรภพแห่งเปลวเพลิงภายใต้ความหมายของการเป็น "มนุษย์"

ก่อนอื่นเลยคือตัวสั่นออกจากโรงมาก รีบกลับมาห้องเพื่อเขียนริวิวในขณะที่ความทรงจำยังสดใหม่มากที่สุด จะพยายามเล่าให้ฟังอย่างละเอียดที่สุด กับการตีความไปในแต่ละฉาก พร้อมแสดงความคิดเห็นในส่วนของตัวเราเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นมา ใคร อะไร ทำไม ยังไง ในความรู้สึกของเรา ตรงส่วนนี้แวะมาพูดคุยกันได้ เห็นด้วย เห็นต่างยังไง จัดเต็มกันมาได้เลยครับ

เริ่ม !!!

- เรื่องเริ่มต้นจาก จงซู พระเอกของเรื่องบังเอิญพบกับ แฮมี เพื่อนบ้านระแวกเดียวกันสมัยเด็ก หนังเล่าให้เราฟังถึงความสัมพันธ์เก่าที่ฝ่ายหนึ่งจำอีกฝ่ายได้ แต่อีกฝ่ายจำเราไม่ได้เลย ในความทรงจำของจงซู แฮมีไม่เคยมีตัวตนอยู่ด้วยซ้ำ เพิ่งจะมาปรากฏตัวและเริ่ม "บันทึก" ลงในความทรงจำ ในช่วงเวลาที่เขากำลังเดี่ยวดาย แม่ก็ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก พ่อก็มีเรื่องมีราวขึ้นศาล พี่สาวก็แต่งงานย้ายไปอยู่กับสามีนานแล้ว เขาไม่เหลือใคร ไม่เหลืออะไร สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวตัวเองไว้คือความฝันอันเล็กน้อยว่าอยากจะเป็น "นักเขียน" และนั้นและ อยู่ดี ๆ แฮมีคนใหม่ที่สวยกว่าเดิมก็ได้เข้ามาปรากฏตัว (นางเคลมว่าตัวเองไปศัลย์ฯมา) พร้อมทอดสะพานสานไมตรีระหว่างหนุ่มสาว


- ถัดจากนั้นแฮมีชวนจงซูดื่ม พร้อมเล่าว่าตัวเองนั้นได้ไปหัดเรียนละครใบ้มา

message แรกที่เราเห็นคือ "ไม่ใช่คิดว่ามันมีจริง แต่ต้อง 'ลืม' ให้ได้ว่ามันเคยมี" ตรงนี้ไม่รู้ว่าผกก.จงใจไหม แต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือความฝันของคนสองคนที่ถูกพังยับด้วยโลกของความเป็นจริง คือมันมีอยู่จริงอ่ะ แต่ต้องลืมมันไปแล้วกลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง ทั้งแฮมีที่แม้ปากจะบอกเองว่าไม่ใช่ใคร ๆ ก็เป็นนักแสดงได้ แต่ไม่ได้พูดสักคำว่าตัวเองไม่คาดหวังว่าจะทำได้ ทั้งจงซูที่อยากจะเป็นนักเขียน แต่เปลวไฟในหัวใจของเขามอดไหม้และดับลงไปตั้งแต่ที่ตัวเองยังเรียนจบแต่หางานทำไม่ได้

- ฉากเล่าต่อว่าแฮมีตั้งใจจะไปเที่ยว สิ่งที่หล่อนพูดคือตัวเองยังเก็บเงินไม่มากพอ แต่วางแพลนจะไปแล้วด้วยเงินในโลกอนาคตอย่างบัตรเครดิต พร้อมบอกให้จงซูช่วยมาเลี้ยงแมวให้หน่อย และแมวตัวนั้นชื่อ บอยล์ จงซูไปที่ห้องของแฮมี พร้อมมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง

อีก message ที่เราเห็นคือแฮมีสนใจในตัวจงซูตั้งแต่แรก เห็นได้จากการเตรียมถุงยางไว้ หรืออีกนัยยะหนึ่ง จงซูอาจจะไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่แฮมีพาเข้าห้องมา (อีกอันที่มองเห็นคือคุณป้าเจ้าของห้องที่มองขึ้นมาแล้วก็มองกลับไปเหมือนไม่ได้ประหลาดใจอะไร)

- หลังจากนั้น หนังเล่าให้เราฟังว่าจงซูต้องกลับไปบ้านเกิดของตัวเองเพื่อไปเป็นพยานในการรับฟังคำพิพากษาการก่อเหตุขัดขวางเจ้าหน้าที่ของบิดาของตน โทรศัพท์บ้านของจงซูดังขึ้นหลายครั้ง เขารับสาย แต่ไม่มีใครพูดตอบกลับอะไรมา เหมือนกับว่าแค่โทรศัพท์มาหาเพื่อฟังเสียงเฉย ๆ และที่สำคัญจงซูสะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยครั้ง ตอนเช้าขึ้นมา เขาเอากุญแจที่บิดาทิ้งไว้ไปไขประตูห้อง และพบว่าพ่อของเขาได้เก็บสะสมมีดพกหลาย ๆ แบบเอาไว้ในเซฟ

message ที่เราเห็นในฉากนี้ คือความสัมพันธ์ที่เละเทะของคนในครอบครัว ระหว่างฟังคำพิพากษา จงซูเดินออกจากห้องไต่สวนแบบไม่เหลียวแลบิดาของตน แม้กระทั้งตัวบิดาเองก็ไม่ได้ยี่หระและไม่ได้สนใจจะพูดอะไรกับเขาเช่นเดียวกัน คิดดูว่ามันพังถึงขนาดไม่มีใครพูดอะไรต่อกันเลยแม้กระทั้งตัวเองกำลังจะต้องติดคุกแท้ๆ ส่วนเรื่องโทรศัพท์และกล่องสมบัตินั้นมันมีที่มาที่ไป อ่านต่อไปเรื่อย ๆ ก่อนนะครับ

- จงซูต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างโซลและพาซูเพราะต้องดูแลวัวของพ่อที่พ่อตัวเองขึ้นศาล ทนายความของพ่อแนะนำให้เขาไปคุยกับพ่อตัวเองซะ ให้ลดอีโก้ลง ยอมขอโทษทั้งศาล ทั้งโจทก์ เพื่อที่จะได้ลดหย่อนโทษให้ พร้อมเล่าความหลังว่าบิดาของเขาชั่งเป็นคนที่เอาแต่ใจ ยอมหัก ไม่ยอมงอ และแม้กระทั้งตัวเขาเองก็ยอมรับว่าบิดาของเขาค่อนข้าง "เป็นระเบิด" เหมือนไม่พอใจอะไรก็พอจะระเบิดเพื่อเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั้งความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว เช่น แม่ของเขาที่หนีไปเพราะทนกับพฤติกรรมของพ่อไม่ไหว แต่นั้นและ อย่างที่บอกไปว่ามันเละมากถึงขนาดตัวเขาเองทำหนังสือขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านให้ช่วยกันลงนามลดโทษให้กับพ่อของตน แต่กลับไม่ยอมแม้กระทั้งจะไปคุยกับพ่อ

message ที่เราเห็นในฉากนี้คือ จงซูเป็นคนเก็บกดลึก ๆ มาตั้งแต่เด็ก ๆ เขาอยู่ในครอบครัวที่เลี้ยงดูสั่งสอนกันด้วยความรุนแรง เขาถูกพ่อสั่งให้เผาผลาญเสื้อผ้าของแม่ด้วยมือตัวเอง และสิ่งนั้นยังคงตามหลอกหลอนเขามาจนถึงทุกวันนี้ ภายใต้จิตใจที่ไม่เป็นอะไร เรารู้สึกว่าจงซูมีปัญหาทางด้านจิตใจอย่างรุนแรง เขาหลบตาคน พูดน้อย เหม่อลอย สะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยครั้ง มันเป็นอาการของผู้ป่วยทางจิตใจสำหรับเรามาก ๆ

- แฮมีติดต่อกลับมาอีกครั้ง หลังนางหายไปเที่ยวและจงซูต้องไปให้อาหารแมวที่ห้อง พร้อมแอบช่วยตัวเองบนเตียงของแฮมี "มากกว่าหนึ่งครั้ง"

message ที่เราเห็นในฉากนี้คือแฮมีกลายเป็นคนสำคัญของจงซู ตั้งแต่ครั้งแรกที่ติดต่อกันได้ แฮมีบอกให้มารับก็มาโดยไม่มีขอต่อรองแต่อย่างไร ส่วนเรื่องการช่วยเหลือตัวเองนั้น เรามองว่านั้นคือ "ความสุข" ที่ต้นทุนถูกที่สุดเท่าที่คนระดับจงซูจะสามารถปรนเปรอให้กับตัวเองได้ คือฉากนี้มันมีนัยยะเรื่องโครงสร้างทางสังคมกดทับมาก ๆ คนรวยอาจจะมีความสุขจากการไปช็อปปิง แต่คนไม่มีทางเลือกมันไม่มีอะไรจะทำไง นอกจากเนี้ย การช่วยตัวเอง การปรนเปรอตามสัญชาตญาณของการสืบเผ่าพันธ์ และจงซูไม่ได้ทำในห้องของแฮมีแค่ครั้งเดียว เรื่องนี้เกิดขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง

- จงซูไปรับแฮมีที่สนามบิน และพบกับ "เบ็น" อปป้าที่แฮมีไปเจอที่แอฟริกา พร้อมไปกินร้านอาหารร้านหนึ่งในโซลที่เบนแนะนำ โดยระหว่างทางนั้นแม่ของเบนได้โทรศัพท์มาหา

message ที่เราเห็นคือ เบ็นเป็น elite ในสังคมอีกวรรณะที่จงซูไม่เคยสัมผัส และเขามี "แม่" ที่คอยเป็นห่วง โทรศัพท์ถามไถ่ พร้อมแสดงความห่วงใยว่าตนเองนั้นได้ไปกับใคร ไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร หรือแม้กระทั้งฉากที่คนขับรถแอบขับตามมาจากสนามบินก็บ่งบอกได้แล้วว่าเบ็นมีฐานะในระดับอะไร ชีวิตของเขาเกิดมาพร้อมกับ Position ที่ต้องทำตาม หลาย ๆ คนอาจจะมองว่าชีวิตของเบ็นน่าอิจฉา แต่เขากลับเป็นคนที่ผมสงสารมากที่สุดในเรื่อง เพราะ...

- เบ็นกับจงซูสนทนากันถึงงานที่ทำ เบ็นบอกว่า "เขาเล่นเป็นงาน" ซึ่งเล่นในความหมายนี้คือเขาบอกว่าจะทำงานหรือไม่ทำงานล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเล่นๆ ไปแล้วสำหรับตัวเขา ในขณะที่จงซูกล่าวว่าตัวเองนั้นอยากเป็นนักเขียนพร้อมบอกชื่อนักเขียนที่ตัวเองชื่นชอบ

message ที่เราเห็นคือ ความหมายในคำว่า "เล่น" ของเบ็น คือการแสดงบทบาทตาม Position ที่ตัวเขาเองถูกสังคมกำหนด ใครบอกว่ามีแต่คนจนที่ถูกกำหนดว่าต้องทำอะไร คุณเกิดมาเป็นมนุษย์คุณก็โดนทั้งความคาดหวังและการกำหนดไว้แล้ว โดยเฉพาะคนระดับ elite สังคมจะบอกว่าเห้ย คุณพร้อมทุกอย่างแล้ว = คุณต้องเพอร์เฟค คุณต้องเล่นไปตามบทบาทที่ตัวเองสุ่มเกิดมาได้ โดยเฉพาะเบ็นที่ตลอดเวลาแล้ว เขามีแต่หัวใจที่แตกสลายและอยู่ในสังคมแห่งการปลอมเปลือก สังคมที่เขาต้องสร้างเสียงหัวเราะและเอนเตอร์เทนด้วยการหาตุ๊กตา "สักคน" ไว้เป็นเพื่อนเพื่อออกงานสังคม จนกระทั้งเขาได้มาเจอกับจงซู เรารู้สึกว่าแววตาที่เขามองจงซูกับมองคนอื่น มันแตกต่างออกไปอย่างมีนัยยะสำคัญ

-แฮมีร้องไห้ในระหว่างที่เล่าถึงสิ่งที่ตัวเองไปเจอมา เล่าถึงพระอาทิตย์ตกที่สวยงาม เบนบอกว่าการร้องไห้เป็นสิ่งที่สวยงามมาก ๆ เพราะเขา "ทำไม่ได้" เขาอาจจะเคยร้องไห้ แต่โตมาก็ "ไม่สามารถ" หลั่งน้ำตาได้อีกแล้ว "พอไม่มีน้ำตา ก็ไม่มีหลักฐานว่ามันมีอยู่จริง"

message ที่เราเห็น หนังเล่นกับนัยยะของความว่างเปล่าอีกแล้ว ในตัวของเบน "ว่างเปล่า" มาก ๆ เขาไม่สามารถทำอะไรที่นอกเหนือไปจากบทบาทที่กำหนดมา แม้กระทั้งร้องไห้เขายังไม่สามารถทำได้เลยด้วยซ้ำ

- หนังเล่าต่อว่าเบ็นอาสาไปส่งแฮมีกลับบ้าน ฉากแสดงให้เห็นรถเก่าปุโรของจงซูและรถปอร์เช่คันใหม่ของเบ็น

message ที่เราเห็น ตอนแรกเราคิดว่าเบ็นกะทำแต้ม และเขาทำแต้มจริง ๆ แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้กำลังทำแต้มกับแฮมี !!!

- ฉากตัดไปอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ไม่มีใครพูดอะไรเหมือนเดิม เช้าวันรุ่งขึ้นแฮมีโทรศัพท์ชวนจงซูไปนั่งดื่มกาแฟ ตอนแรกจงซูเข้าใจว่าไปกันสองต่อสอง แต่จริง ๆ แล้วมีเบนไปด้วย เบนบอกว่าแฮมีเอาแต่พูดถึงจงซูไม่หยุด แต่แฮมีกลับสวนขึ้นมาว่า "จริงๆแล้วเบ็นต่างหากที่บอกให้แฮมีโทรศัพท์หาจงซู" อารมณ์แบบรบเร้าจงถึงที่สุดอะไรแบบนี้ ก่อนทั้งคู่จะเล่นมายากลโง่ ๆ ให้จงซูดู พร้อมชวนจงซูไปห้องเพื่อทำอาหารกิน

message ที่เราเห็น คือแฮมีหยุดความสัมพันธ์กับจงซูพร้อมเว้นวรรคที่ว่างให้กับเบน (แฮมีเรียกเบนว่า 'อบป้า' ถ้าเราฟังไม่ผิดนะ แต่ฟังแล้วมันได้ยินแบบนั้นจริง ๆ) เบนยังคงเป็นคนที่มองโลกด้วยสายตาประหลาด ๆ เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรรอบ ๆ ตัวไปนอกจากการเล่นไปตามบทบาท และที่เพิ่มเข้ามาคือความสนใจในตัว "เพื่อนใหม่" ถึงขนาดชวนไปกินข้าวที่ห้อง

ฉากต่อมา แฮมี เบน จงซู อยู่ในอพาร์ทเม้นท์เดียวกัน ที่กว้างมากก มากถึงขนาดจงซูต้องถามว่าห้องน้ำไปทางไหน เขาไปเข้าห้องน้ำแล้วพบกับกล่องเก็บ "เครื่องสำอางค์" พร้อม accessories จำพวกสร้อยข้อมือต่าง ๆ จงซูออกจากห้องน้ำพร้อมออกไปสูบบุหรี่กับแฮมี และถามแฮมีว่าทำไมผู้ชายหล่อ รวย ลึกลับแบบเบน ถึงมาเลือกแฮมีเป็นแฟน แฮมีตอบกลับง่าย ๆ ว่า "เขาแค่บอกว่าชอบผู้หญิงประมาณฉัน" นอกจากนั้นก็ฉากทำอาหารของเบน ที่ทำอาหารทานเอง เพราะเขาต้องการ "ความสมบูรณ์" ในการมอบอะไรให้กับตัวเอง

message ที่เราเห็น เบนเป็นอีลิทที่เต็มรูปแบบมาก ๆ เขาใช้ชีวิตแบบเฟอร์เฟคแมน แต่เขาเองก็มีอะไรบางอย่างซุกซ่อนภายใต้บทบาทที่แสดงออกมา

ฉากต่อมา เบนชวนทั้งสองไปดื่ม ที่หน้าบาร์ เขาไม่สนใจใคร นอกจากทักทายง่าย ๆ แล้วเดินลิ้วเข้าไปข้างใน ภาพตัดไปอีกครั้ง แฮมีเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเจอมาให้กับเพื่อน ๆ ของเบนได้ฟัง ทุกคนสนใจฟังแต่เบนทำสีหน้าเบื่อหน่าย อารมณ์แบบแค่มาทำให้มันเสร็จ ๆ ไป

message ที่เราเห็น เบน "จำเป็น" ต้องมีสังคม แต่เขาไม่ได้ชอบหรือเอนจอยกับสังคมของเขาขนาดนั้น แม้กระทั้งอารมณ์ร่วมหรือการใส่ใจคนใน party ยังแทบไม่ปรากฏออกมาด้วยซ้ำจากเขา