พึ่งกลับมาเข้าล็อกอิน นานมากๆ เมื่อก่อนเขียนอะไรไร้สาระเหมือนกันแฮะ
ไม่รู้จะเกริ่นเข้าเรื่องยังไงดี แค่อยากเขียนให้ใครสักคนได้อ่าน
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาประมาณ 7 ปีได้แล้ว เป็นช่วงของชีวิตที่ก้าวเข้าสู่มหาวิทยาลัย แน่นอนมันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ เจอเพื่อนใหม่ๆ ในสังคมที่ใหญ่ขึ้น
เราเริ่มรู้จักกับเพื่อนชายคนหนึ่ง ที่เรียนสาขาเดียวกัน แล้วก็เรียกได้ว่าคุยกันถูกคอพอสมควรอาจจะด้วยเพราะนิสัยที่มีความกวนทีนเหมือนๆกัน
เราคุยกันเกือบจะทุกวัน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคุยกันได้ยังไงทุกวัน สรรหาเรื่องมาคุยได้ตลอด แล้วก็ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว แต่ขอออกตัวก่อนว่าตอนนั้นที่คุยกัน เราสองคนไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่าคำว่า เพื่อน เพราะเราเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว
เราเล่าทุกอย่างให้เพื่อนคนนี้ฟัง แม้ในคราวที่เราอกหัก เขาก็รับรู้กับเราด้วย แต่เรื่องราวมันกลับแปลก ตรงที่....
เรากลับไม่รู้สึกเสียใจกับการอกหักของเราเลย
แต่กลับจะเสียใจมากกว่าถ้าวันไหนไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้ คงใช่แล้วแหละ...เราชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว
เรามีความสุขมาก ที่ได้คุยกับเขาทุกวัน แต่มันอาจจะฟังดูตลกๆ คือตอนนั้นเหมือนแอบคุยกัน(ซึ่งไม่รู้จะแอบเพื่อ)พอเจอหน้ากันก็ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จริงๆแล้วพออยู่ในแชทนี่ คุยเก่งงงง แต่ด้วยนิสัยของเขาที่เป็นคนตลก ขี้แกล้ง ก็เลยเป็นที่สนใจ และมีคนเข้าหา บอกตรงๆเลย ลึกๆเราก็หึง แต่จะบอกไปได้ยังไงหละ ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน
มีครั้งนึงเราไปเจอเขาเดินกับผู้หญิงคนหนึ่ง เราก็นิ่งๆต่อหน้าเขา แต่ในใจคือตั้งคำถามแล้วทำไมถึงต้องมาเดินด้วยกันสองคน เราคิดไว้เลยว่าคืนนี้จะไม่คุยด้วย แต่นั่นแหละนะ พอเขาทักมาด้วยประโยคที่เหมือนจะรู้ว่าเราไม่พอใจ ใจเราก็อ่อนยอมคุยไปโดยปริยาย (ใจง่ายจัง)
เวลาผ่านไป เราก็ผ่านกิจกรรมอะไรๆด้วยกันหลายๆอย่าง ความรู้สึกมันก็ยิ่งมีแต่จะเพิ่มขึ้นๆ
แต่ทุกอย่างมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่มากพอ ที่จะทำให้เราต้องรักษาระยะห่างจากเขา ทั้งๆที่ในใจอยากไปให้ได้มากกว่านี้เหลือเกิน มันมีทริปสุดท้าย ที่เราคิดแล้วว่าคงจะเป็นทริปที่จะได้ใกล้ชิดกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเราจะปล่อยทุกอย่าง
ทริปนี้เราได้นั่งด้วยกันบนรถ ที่นั่งติดกันก็คุยเล่นหยอกล้อกันปกติ ด้วยที่ว่ามันก็ดึกแล้วก็หลับไปทั้งคู่ เรามารู้สึกตัวอีกทีมีลมอุ่นๆมาประทะที่หน้าเรา เราค่อยๆลืมตาขึ้นให้ตาปรับแสงในความมืดสักครู่ ก็เห็นหน้าเขาห่างจากหน้าเราแค่เสี้ยวนิดเดียว คือมันใกล้ ใกล้จนใจหาย เป็นการใกล้กันครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะต้องไกลจากกันตลอดไป เรานอนมองใบหน้าเขาไปแบบนั้นจนเผลอหลับไป พอกลับจากทริปนี้เราก็เริ่มไม่คุยแชท จะคุยก็แค่เรื่องงาน
เรารู้ว่าเขาเองก็คงสงสัยว่าทำไมเราถึงได้หายไปแต่คงไม่กล้าถามเราตรงๆ เราห่างจากเขามาเรื่อยๆจนเริ่มชินกับการที่ไม่ได้คุยกัน
ตอนนี้ต่างคนต่างมีแฟนกันไปแล้ว และมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเลือก
แต่อยากจะบอกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราขอโทษ ที่อยู่ดีๆก็หายไป ไม่ได้คอยอยู่ข้างๆเหมือนที่เธอทำให้เราเสมอๆ จากวันที่จากมา เรายังคิดถึงเธอทุกวัน และจะระลึกถึงตลอดไป
ยัง..คิดถึง
ไม่รู้จะเกริ่นเข้าเรื่องยังไงดี แค่อยากเขียนให้ใครสักคนได้อ่าน
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาประมาณ 7 ปีได้แล้ว เป็นช่วงของชีวิตที่ก้าวเข้าสู่มหาวิทยาลัย แน่นอนมันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ เจอเพื่อนใหม่ๆ ในสังคมที่ใหญ่ขึ้น
เราเริ่มรู้จักกับเพื่อนชายคนหนึ่ง ที่เรียนสาขาเดียวกัน แล้วก็เรียกได้ว่าคุยกันถูกคอพอสมควรอาจจะด้วยเพราะนิสัยที่มีความกวนทีนเหมือนๆกัน
เราคุยกันเกือบจะทุกวัน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคุยกันได้ยังไงทุกวัน สรรหาเรื่องมาคุยได้ตลอด แล้วก็ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว แต่ขอออกตัวก่อนว่าตอนนั้นที่คุยกัน เราสองคนไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่าคำว่า เพื่อน เพราะเราเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว
เราเล่าทุกอย่างให้เพื่อนคนนี้ฟัง แม้ในคราวที่เราอกหัก เขาก็รับรู้กับเราด้วย แต่เรื่องราวมันกลับแปลก ตรงที่....
เรากลับไม่รู้สึกเสียใจกับการอกหักของเราเลย
แต่กลับจะเสียใจมากกว่าถ้าวันไหนไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้ คงใช่แล้วแหละ...เราชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว
เรามีความสุขมาก ที่ได้คุยกับเขาทุกวัน แต่มันอาจจะฟังดูตลกๆ คือตอนนั้นเหมือนแอบคุยกัน(ซึ่งไม่รู้จะแอบเพื่อ)พอเจอหน้ากันก็ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จริงๆแล้วพออยู่ในแชทนี่ คุยเก่งงงง แต่ด้วยนิสัยของเขาที่เป็นคนตลก ขี้แกล้ง ก็เลยเป็นที่สนใจ และมีคนเข้าหา บอกตรงๆเลย ลึกๆเราก็หึง แต่จะบอกไปได้ยังไงหละ ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน
มีครั้งนึงเราไปเจอเขาเดินกับผู้หญิงคนหนึ่ง เราก็นิ่งๆต่อหน้าเขา แต่ในใจคือตั้งคำถามแล้วทำไมถึงต้องมาเดินด้วยกันสองคน เราคิดไว้เลยว่าคืนนี้จะไม่คุยด้วย แต่นั่นแหละนะ พอเขาทักมาด้วยประโยคที่เหมือนจะรู้ว่าเราไม่พอใจ ใจเราก็อ่อนยอมคุยไปโดยปริยาย (ใจง่ายจัง)
เวลาผ่านไป เราก็ผ่านกิจกรรมอะไรๆด้วยกันหลายๆอย่าง ความรู้สึกมันก็ยิ่งมีแต่จะเพิ่มขึ้นๆ
แต่ทุกอย่างมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่มากพอ ที่จะทำให้เราต้องรักษาระยะห่างจากเขา ทั้งๆที่ในใจอยากไปให้ได้มากกว่านี้เหลือเกิน มันมีทริปสุดท้าย ที่เราคิดแล้วว่าคงจะเป็นทริปที่จะได้ใกล้ชิดกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเราจะปล่อยทุกอย่าง
ทริปนี้เราได้นั่งด้วยกันบนรถ ที่นั่งติดกันก็คุยเล่นหยอกล้อกันปกติ ด้วยที่ว่ามันก็ดึกแล้วก็หลับไปทั้งคู่ เรามารู้สึกตัวอีกทีมีลมอุ่นๆมาประทะที่หน้าเรา เราค่อยๆลืมตาขึ้นให้ตาปรับแสงในความมืดสักครู่ ก็เห็นหน้าเขาห่างจากหน้าเราแค่เสี้ยวนิดเดียว คือมันใกล้ ใกล้จนใจหาย เป็นการใกล้กันครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะต้องไกลจากกันตลอดไป เรานอนมองใบหน้าเขาไปแบบนั้นจนเผลอหลับไป พอกลับจากทริปนี้เราก็เริ่มไม่คุยแชท จะคุยก็แค่เรื่องงาน
เรารู้ว่าเขาเองก็คงสงสัยว่าทำไมเราถึงได้หายไปแต่คงไม่กล้าถามเราตรงๆ เราห่างจากเขามาเรื่อยๆจนเริ่มชินกับการที่ไม่ได้คุยกัน
ตอนนี้ต่างคนต่างมีแฟนกันไปแล้ว และมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเลือก
แต่อยากจะบอกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราขอโทษ ที่อยู่ดีๆก็หายไป ไม่ได้คอยอยู่ข้างๆเหมือนที่เธอทำให้เราเสมอๆ จากวันที่จากมา เรายังคิดถึงเธอทุกวัน และจะระลึกถึงตลอดไป