ชีวิตหนึ่งไม่คิดจะเห็นอะไรจังๆแบบนี้เลยค่ะ😭
เท้าความค่ะ เราเป็นแคาเด็กปี.1 ที่ที่บ้านหวงมากๆค่ะ ไม่เคยได้ไปเที่ยวค้างคืนกับเพื่อนจนเมื่อไม่กี่วันก่อนได้ชวนเพื่อนไปเที่ยวทะเลค่ะ ไปกับครอบครัวนี่นี่แหละเขาไม่ปล่อยไปลำพังเอาตามตรงคือทริปนี้แม่เราจัดค่ะเราแค่ชวนเพื่อนสนิทกันไปสองคน เป็นครั้งแรกที่ได้ห้องโรงแรมแบบส่วนตัวอยู่กันแค่สองคนค่ะ แม่เรานอนกับแฟน เรานอนกับเพื่อน ห้องมันไม่ได้หรูหราค่ะสไตล์บ้านๆ เราได้ห้อง 115 แม่ได้ 116 จำไว้ก่อนนะคะ
โรงแรมนี้ห้องมันชิดกันแบบ 114 คู่ 115 เดินไปสองสามเมตรถึง 116 แต่อยู่ชั้นเดียวกันเราอยู่ชั้นสอง ไม่ขอเอ่ยชื่อโรงแรมนะคะแต่ว่าเป็นโรงแรมแถวๆ อ่าวแม่รำพึง บางสะพาน
โรงแรมบริการดีค่ะไม่มีอะไรเลยเรากับเพื่อนเข้าห้องมาตรวจความสะอาดตรงไฟทีวีเครื่องทำน้ำอุ่น ว่าใช้งานได้ไหมทุกอย่างปกติ ห้องเราพอเข้าจะมีกลิ่นหอมเหมือนพึ่งทำความสะอาดแต่ห้องแม่ไม่มี เรากับเพื่อนก็จัดของกันเพราะที่ถึงอะ 4 โมงเยนแล้ว แม่เราก็นัดเดียวช่วง 5 โมงครึ่งจะออกไปหาไรกิน จนจัดของเสร็จก็ไม่มีปัญหาเราแบ่งเตียงกับเพื่อนคนละเตียง ประเด็นคือตรงนี้ค่ะ
เราเลือกนอนเตียงชิดกำแพง เพื่อนเลือกเตียงชิดระเบียงมีม่าน แอร์อะอยู่ตรงข้ามเตียงเราอยู่บนเตียงเพื่อน เพื่อนเราขี้หนาวค่ะเรานอนตรงข้ามแอร์ แอร์ลงพอดีมันเย็นเราติดแอร์ไม่เปิดนอนแล้วนอนไม่หลับ แต่คืนนั้นก็ไม่หลับค่ะ
เรากับเพื่อนก็คุยอะไรกันไปทั่วหลังกลับร้านอาหารก็มีช่วยกันแต่งเพลงค่ะช่วงนี้เราอินแต่งเพลงให้เอไอร้องมันตลกดี เราก็นั่งแต่งกันจนเราจะชาร์จเพาเวอร์แบงค์ หัวเตียงเราสองคนมีปลั๊กเดียวเราก็มอง สายตาดันไปเห็นเหรียญเล็กๆ คล้ายเหรียญสลึฃสีน้ำตาลเก่ามาก เราไม่กล้าจับ เห็นปุ๊บเราก็นิ่ง ไม่กล้าพูดแค่เรียกชื่อเพื่อนให้มันรู้ว่าเราทักแชทหาแล้วบอกทุกอย่างกับมันในแชท
เท่านั่นแหละค่ะพอเริ่มรับรู้กันปุ๊บทุกอย่างรอบตัวบรรยากาศเฮฮาหายเกลี้ยง จู่ๆตู้เย็นก็ร้องมันร้องแบบอื้ออออออออออออ อื้อออ เสียงก็อกแก็กดังจากในตู้เสื้อผ้า กระเป๋าเราก็ล้มใส่เครื่องครีมเพื่อนหล่นดังไปหมด จังหวะนั้นสั่นแล้ว แต่ไม่จบมีเสียงเคาะห้องซึ่งนั่นอะ 4 ทุ่มกว่า ( ก่อนหน้าพอกลับร้านอาหารเราลืมเล่าค่ะว่าไปว่ายน้ำสระของโรงแรมมา ขึ้นมาก็ 3 ทุ่มกว่าจะสระผมอาบน้ำเสร็จมานั่งที่เตียงเลยดึกหน่อย ) มาที่เสียงเคาะมันดังรัวแค่สั้นๆค่ะจากนั้นก็เงียบแต่อีปากเพื่อนเราอะทักอยากตบมาก😭 มันทักว่าใครเคาะ แม่หรอ ( เราใช้คำหยาบกับเพื่อนเป็นปกติค่ะ ) นี่ก็เงียบเพราะรู้นิสัยแม่ค่ะว่าถ้าแม่เราจะเคาะแล้วเรียกเราว่าอ้วนๆ แบบอ้วนๆ เปิดประตู อะไรงี้ แต่นี่แค่เคาะเราเลยส่ายหัวเลยไม่ใช่แม่นี่แน่นอน
เราก็ทักเฟสหาแม่ แม่ได้มาเคาะประตูไหมแม่อะไม่อ่านแชทตั้งแต่ 3 ทุ่มที่กลับจากร้านอาหาร หลับแหละเขาขับรถมาเองตั้งแต่ นครปฐม-ประจวบ แฟนแม่เราขับรถไม่เปนแม่เลยคนเดียวยาวพอเสียงเคาะเงียยเพื่อนก็ไปเอาครีมที่ล้มกลับไปตั้งจังหวะนั้นอะแม่เราตอบตามภาพที่เราแนบไว้
เราก็เดินเช็คเออห้องล็อคแล้วล็อคระเบียงแล้วก่อนจะกลับมานอนตรงนี้ทุกอย่างก็เหมือนเดิมมีเสียง อื้ออึงก็อกแกร๊กปลายเตียงที่เป็นโต๊ะเครื่องแป้งกับตู้ตลอด
ในห้องมันแบบเตียงสองเตียงห่างกันมีช่องแคบๆเดินปลายเตียงเป็นโต๊ะกระจกกับตู้ไม้ใส่เสื้อผ้าเผื่อนึกภาพไม่ออก สีแดงคือปลั๊กไฟที่พบเหรียญ
เราก็คุยกับเพื่อนต่อจนได้บทสรุปที่สวดมนต์ไหว้ขอขมาขอเจ้าที่พักอาศัยค่ะ ไหว้เสร็จทุกอย่างก็สงบจนเรากินมาม่ากันหมดก็ไม่มีเรื่องไรจนยาวมาช่วงตี 2 เพื่อนเรานอนหนีมันง่วง เราอะต่างที่ไม่มีผ้าเน่ากับหมอนเน่านอนไม่หลับ อยู่ยันตี 3 กว่า
เราจะนั่งพิงกำแพงตลอดพิงหันหน้าไปหาเพื่อนค่ะ มีบ้างจะมองกระจกจนเราเห็นค่ะว่าในกระจกอะมันไม่มีทางเป็นเราแน่นอน 100% เราลอนผมค่ะพึ่งเป่าเสร็จผมเรามันดัดลอน แถมครึ่งหน้าตัดแบบสั้นเสมอคางมัดด้านหลังปล่อนด้านหน้าก็ดูเป็นบ็อบสั้นพูดง่ายทรงพิเรนที่นี่ชอบ แต่คนที่นี่เห็นในกระจกอะ ผมยาวตรง ตรงแบบตรงหนาๆ หน้าเบลอๆ เห็นไม่ชัดเพราะสายตาเราด้วยมันสั้นไม่ได้ใส่แว่น แต่เรามั่นใจในนั้นไม่มีทางเป็นเรา เพราะเงาที่เห็นอะมันเงาตรง ตรงแบบตรงเลย เหมือนยืนส่องแต่เราอะนั่งพิงกำแพงมันมุมข้างหันไปดูแค่หัวไม่ทีทางเป็นเงานี่
แต่เราก็จ้องค่ะสลับเล่นเกมมองกี่รอบก็แบบเดิมจนนี่ไม่กล้าเดินไปปิดไฟหน้าประตูยาวจนตี 4 เราแบตหมดทีนี้ไม่มีทางไปแล้วชาร์จแบตห่มผ้าครุมหัวหลับ
มันเหมือนจะจบค่ะ
เช้ามาเราก็อาบน้ำเตรียมเช็คเอ้าท์ไปกินอาหารเช้าของโรงแรมส่องกระจกกี่ทีก็ไม่เห็นอะไรแล้วค่ะปกติ จนเช็คเอ้าท์ก็ปกติเราไม่กล้าบอกแม่กับเพื่อนค่ะว่าเมื่อคืนเจออะไรเพราะแค่ทักเรื่องเหรียญยังขนาดนั้น เราเลยกะเล่าตอนถึงบ้านก็เก็บเงียบยาว
จนแม่เรามาแวะศาลแม่รำพึงที่ตรงข้ามมีป่าชายเลน เราอะดูป่าอยู่จู่ๆหมาสองตัววิ่งมาได้เห่าใส่หันไปทางป่าแบบไม่พักไม่พักจนหมาอีกฝูงตรงข้ามถนนเห่ามามันถึงหยุด แม่เราอะเขาหาสะพานไม้ไผ่ในติกตอกแต่เข้าใจผิดว่าสะพานอยู่ในป่าชายเลนเลยแวะกันนาน พอเสิร์ชทางอ้อคนละที่ก็เลยข้ามถนนมาไหว้แม่รำพึงก่อนออกมา ตรงนี้หลังจากเราไหว้เราก็ไม่เจออะไรอีกเลยค่ะ
แต่ระหว่างไหว้เรารู้สึกขนลุกมากปกติไม่เคยเป็นมันหนาวๆหวิวๆในอกรู้สึกรูปปั้นแม่รำพึงมีชีวิตแบบแปลกๆ แต่ก็รู้สึกดีที่ไหว้เสร็จ
จนกระทั่งก่อนเขียนกระทู้นี้แค่ 1 ชม. เราไปเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนฟังว่าเราเจออะไรแบบนี้นะ เพื่อนก็ถึงได้บอกว่ามันที่หลับไปก่อนอะฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน
เราก็อธิบายไม่ถูกเพราะมันจำได้น้อยเลยแนบภาพตามนี้ค่ะ แต่ประเด็นคือช่วงเช้าที่เราอาบน้ำอะ มันบอกเราขอยาสีฟันมันแต่เราไม่ได้ขอ คือแม่เราบีบใส่แปลงไว้ให้แล้วเพราะเราลืมเอามาเลยซื้อเซเว่นแบ่งกับแม่แม่เอาหลอดบีบทิ้งใส่แปลงไว้เลยสงสัยกันว่าใครมันคุยกับใคร555 ทั้งขำทั้งกลัวค่ะ
แต่ตอนนี้กลับบ้านมาก็ปกติแล้วค่ะแค่พอนึกได้ว่าเจออะไรมาแล้วมันอดไม่ได้อยากแชร์ประสบการณ์ พิมพ์อะไรผิดๆงงๆบ้างอย่าถือสานะคะเราพึ่งเคยเล่า555
แล้วก็ทุกเรื่องที่เล่ากล้าพูดค่ะว่าจริง 100%
แนบภาพเพิ่มค่ะ
ปลายเตียงแบบกระจกจ่องี้เลย กับเหรียญที่ยัดไว้หลังปลั๊กไฟ
ปล. จนปัจจุบันเหรียญนั่นเราไม่ได้แตะค่ะ
เราคิดว่าเงาในกระจกนั่นไม่ใช่เรา
เท้าความค่ะ เราเป็นแคาเด็กปี.1 ที่ที่บ้านหวงมากๆค่ะ ไม่เคยได้ไปเที่ยวค้างคืนกับเพื่อนจนเมื่อไม่กี่วันก่อนได้ชวนเพื่อนไปเที่ยวทะเลค่ะ ไปกับครอบครัวนี่นี่แหละเขาไม่ปล่อยไปลำพังเอาตามตรงคือทริปนี้แม่เราจัดค่ะเราแค่ชวนเพื่อนสนิทกันไปสองคน เป็นครั้งแรกที่ได้ห้องโรงแรมแบบส่วนตัวอยู่กันแค่สองคนค่ะ แม่เรานอนกับแฟน เรานอนกับเพื่อน ห้องมันไม่ได้หรูหราค่ะสไตล์บ้านๆ เราได้ห้อง 115 แม่ได้ 116 จำไว้ก่อนนะคะ
โรงแรมนี้ห้องมันชิดกันแบบ 114 คู่ 115 เดินไปสองสามเมตรถึง 116 แต่อยู่ชั้นเดียวกันเราอยู่ชั้นสอง ไม่ขอเอ่ยชื่อโรงแรมนะคะแต่ว่าเป็นโรงแรมแถวๆ อ่าวแม่รำพึง บางสะพาน
โรงแรมบริการดีค่ะไม่มีอะไรเลยเรากับเพื่อนเข้าห้องมาตรวจความสะอาดตรงไฟทีวีเครื่องทำน้ำอุ่น ว่าใช้งานได้ไหมทุกอย่างปกติ ห้องเราพอเข้าจะมีกลิ่นหอมเหมือนพึ่งทำความสะอาดแต่ห้องแม่ไม่มี เรากับเพื่อนก็จัดของกันเพราะที่ถึงอะ 4 โมงเยนแล้ว แม่เราก็นัดเดียวช่วง 5 โมงครึ่งจะออกไปหาไรกิน จนจัดของเสร็จก็ไม่มีปัญหาเราแบ่งเตียงกับเพื่อนคนละเตียง ประเด็นคือตรงนี้ค่ะ
เราเลือกนอนเตียงชิดกำแพง เพื่อนเลือกเตียงชิดระเบียงมีม่าน แอร์อะอยู่ตรงข้ามเตียงเราอยู่บนเตียงเพื่อน เพื่อนเราขี้หนาวค่ะเรานอนตรงข้ามแอร์ แอร์ลงพอดีมันเย็นเราติดแอร์ไม่เปิดนอนแล้วนอนไม่หลับ แต่คืนนั้นก็ไม่หลับค่ะ
เรากับเพื่อนก็คุยอะไรกันไปทั่วหลังกลับร้านอาหารก็มีช่วยกันแต่งเพลงค่ะช่วงนี้เราอินแต่งเพลงให้เอไอร้องมันตลกดี เราก็นั่งแต่งกันจนเราจะชาร์จเพาเวอร์แบงค์ หัวเตียงเราสองคนมีปลั๊กเดียวเราก็มอง สายตาดันไปเห็นเหรียญเล็กๆ คล้ายเหรียญสลึฃสีน้ำตาลเก่ามาก เราไม่กล้าจับ เห็นปุ๊บเราก็นิ่ง ไม่กล้าพูดแค่เรียกชื่อเพื่อนให้มันรู้ว่าเราทักแชทหาแล้วบอกทุกอย่างกับมันในแชท
เท่านั่นแหละค่ะพอเริ่มรับรู้กันปุ๊บทุกอย่างรอบตัวบรรยากาศเฮฮาหายเกลี้ยง จู่ๆตู้เย็นก็ร้องมันร้องแบบอื้ออออออออออออ อื้อออ เสียงก็อกแก็กดังจากในตู้เสื้อผ้า กระเป๋าเราก็ล้มใส่เครื่องครีมเพื่อนหล่นดังไปหมด จังหวะนั้นสั่นแล้ว แต่ไม่จบมีเสียงเคาะห้องซึ่งนั่นอะ 4 ทุ่มกว่า ( ก่อนหน้าพอกลับร้านอาหารเราลืมเล่าค่ะว่าไปว่ายน้ำสระของโรงแรมมา ขึ้นมาก็ 3 ทุ่มกว่าจะสระผมอาบน้ำเสร็จมานั่งที่เตียงเลยดึกหน่อย ) มาที่เสียงเคาะมันดังรัวแค่สั้นๆค่ะจากนั้นก็เงียบแต่อีปากเพื่อนเราอะทักอยากตบมาก😭 มันทักว่าใครเคาะ แม่หรอ ( เราใช้คำหยาบกับเพื่อนเป็นปกติค่ะ ) นี่ก็เงียบเพราะรู้นิสัยแม่ค่ะว่าถ้าแม่เราจะเคาะแล้วเรียกเราว่าอ้วนๆ แบบอ้วนๆ เปิดประตู อะไรงี้ แต่นี่แค่เคาะเราเลยส่ายหัวเลยไม่ใช่แม่นี่แน่นอน
เราก็ทักเฟสหาแม่ แม่ได้มาเคาะประตูไหมแม่อะไม่อ่านแชทตั้งแต่ 3 ทุ่มที่กลับจากร้านอาหาร หลับแหละเขาขับรถมาเองตั้งแต่ นครปฐม-ประจวบ แฟนแม่เราขับรถไม่เปนแม่เลยคนเดียวยาวพอเสียงเคาะเงียยเพื่อนก็ไปเอาครีมที่ล้มกลับไปตั้งจังหวะนั้นอะแม่เราตอบตามภาพที่เราแนบไว้
เราก็เดินเช็คเออห้องล็อคแล้วล็อคระเบียงแล้วก่อนจะกลับมานอนตรงนี้ทุกอย่างก็เหมือนเดิมมีเสียง อื้ออึงก็อกแกร๊กปลายเตียงที่เป็นโต๊ะเครื่องแป้งกับตู้ตลอด
ในห้องมันแบบเตียงสองเตียงห่างกันมีช่องแคบๆเดินปลายเตียงเป็นโต๊ะกระจกกับตู้ไม้ใส่เสื้อผ้าเผื่อนึกภาพไม่ออก สีแดงคือปลั๊กไฟที่พบเหรียญ
เราก็คุยกับเพื่อนต่อจนได้บทสรุปที่สวดมนต์ไหว้ขอขมาขอเจ้าที่พักอาศัยค่ะ ไหว้เสร็จทุกอย่างก็สงบจนเรากินมาม่ากันหมดก็ไม่มีเรื่องไรจนยาวมาช่วงตี 2 เพื่อนเรานอนหนีมันง่วง เราอะต่างที่ไม่มีผ้าเน่ากับหมอนเน่านอนไม่หลับ อยู่ยันตี 3 กว่า
เราจะนั่งพิงกำแพงตลอดพิงหันหน้าไปหาเพื่อนค่ะ มีบ้างจะมองกระจกจนเราเห็นค่ะว่าในกระจกอะมันไม่มีทางเป็นเราแน่นอน 100% เราลอนผมค่ะพึ่งเป่าเสร็จผมเรามันดัดลอน แถมครึ่งหน้าตัดแบบสั้นเสมอคางมัดด้านหลังปล่อนด้านหน้าก็ดูเป็นบ็อบสั้นพูดง่ายทรงพิเรนที่นี่ชอบ แต่คนที่นี่เห็นในกระจกอะ ผมยาวตรง ตรงแบบตรงหนาๆ หน้าเบลอๆ เห็นไม่ชัดเพราะสายตาเราด้วยมันสั้นไม่ได้ใส่แว่น แต่เรามั่นใจในนั้นไม่มีทางเป็นเรา เพราะเงาที่เห็นอะมันเงาตรง ตรงแบบตรงเลย เหมือนยืนส่องแต่เราอะนั่งพิงกำแพงมันมุมข้างหันไปดูแค่หัวไม่ทีทางเป็นเงานี่
แต่เราก็จ้องค่ะสลับเล่นเกมมองกี่รอบก็แบบเดิมจนนี่ไม่กล้าเดินไปปิดไฟหน้าประตูยาวจนตี 4 เราแบตหมดทีนี้ไม่มีทางไปแล้วชาร์จแบตห่มผ้าครุมหัวหลับ
มันเหมือนจะจบค่ะ
เช้ามาเราก็อาบน้ำเตรียมเช็คเอ้าท์ไปกินอาหารเช้าของโรงแรมส่องกระจกกี่ทีก็ไม่เห็นอะไรแล้วค่ะปกติ จนเช็คเอ้าท์ก็ปกติเราไม่กล้าบอกแม่กับเพื่อนค่ะว่าเมื่อคืนเจออะไรเพราะแค่ทักเรื่องเหรียญยังขนาดนั้น เราเลยกะเล่าตอนถึงบ้านก็เก็บเงียบยาว
จนแม่เรามาแวะศาลแม่รำพึงที่ตรงข้ามมีป่าชายเลน เราอะดูป่าอยู่จู่ๆหมาสองตัววิ่งมาได้เห่าใส่หันไปทางป่าแบบไม่พักไม่พักจนหมาอีกฝูงตรงข้ามถนนเห่ามามันถึงหยุด แม่เราอะเขาหาสะพานไม้ไผ่ในติกตอกแต่เข้าใจผิดว่าสะพานอยู่ในป่าชายเลนเลยแวะกันนาน พอเสิร์ชทางอ้อคนละที่ก็เลยข้ามถนนมาไหว้แม่รำพึงก่อนออกมา ตรงนี้หลังจากเราไหว้เราก็ไม่เจออะไรอีกเลยค่ะ
แต่ระหว่างไหว้เรารู้สึกขนลุกมากปกติไม่เคยเป็นมันหนาวๆหวิวๆในอกรู้สึกรูปปั้นแม่รำพึงมีชีวิตแบบแปลกๆ แต่ก็รู้สึกดีที่ไหว้เสร็จ
จนกระทั่งก่อนเขียนกระทู้นี้แค่ 1 ชม. เราไปเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนฟังว่าเราเจออะไรแบบนี้นะ เพื่อนก็ถึงได้บอกว่ามันที่หลับไปก่อนอะฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน
เราก็อธิบายไม่ถูกเพราะมันจำได้น้อยเลยแนบภาพตามนี้ค่ะ แต่ประเด็นคือช่วงเช้าที่เราอาบน้ำอะ มันบอกเราขอยาสีฟันมันแต่เราไม่ได้ขอ คือแม่เราบีบใส่แปลงไว้ให้แล้วเพราะเราลืมเอามาเลยซื้อเซเว่นแบ่งกับแม่แม่เอาหลอดบีบทิ้งใส่แปลงไว้เลยสงสัยกันว่าใครมันคุยกับใคร555 ทั้งขำทั้งกลัวค่ะ
แต่ตอนนี้กลับบ้านมาก็ปกติแล้วค่ะแค่พอนึกได้ว่าเจออะไรมาแล้วมันอดไม่ได้อยากแชร์ประสบการณ์ พิมพ์อะไรผิดๆงงๆบ้างอย่าถือสานะคะเราพึ่งเคยเล่า555
แล้วก็ทุกเรื่องที่เล่ากล้าพูดค่ะว่าจริง 100%
แนบภาพเพิ่มค่ะ
ปลายเตียงแบบกระจกจ่องี้เลย กับเหรียญที่ยัดไว้หลังปลั๊กไฟ
ปล. จนปัจจุบันเหรียญนั่นเราไม่ได้แตะค่ะ