สวัสดีค่ะ เป็นนักศึกษาแพทย์คนนึงที่เรียนใกล้จะจบแล้วค่ะ(จะจบไหมนะ)
(สารภาพว่าสมัครloginใหม่เพื่อเข้ามาถามเลยทีเดียว กลัวโดนดราม่าค่ะ ฮ่าๆ)
เข้ามาเรียนเพราะอยากให้ครอบครัวดีขึ้น
บวกกับเป็นความหวังของญาติผู้ใหญ่ด้วยเพราะเรียนเก่งมาก(ตอนมัธยม)
ส่วนตัวอยากเป็นครู(ทราบดีว่าชีวิตจริง อาชีพอะไรมันก็ไม่ง่ายทั้งนั้น มีข้อดี ข้อเสียแตกต่างกันไป)
เข้าใจว่าหมอมันเป็นอาชีพที่มั่นคง
แต่ไม่ทราบมาก่อนเลยว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้
เหนื่อยกายตรงที่ต้องตื่นไปราวน์วอร์ดก่อนเจ็ดโมงเช้าทุกวัน
อยู่เวรถึง4ทุ่ม 5ทุ่ม เที่ยงคืนแล้วแต่วอร์ด แล้วแต่ชั้นปี อยู่วันเว้นสาม วันเว้นสอง
ทำอย่างงี้วนไปทุกวัน ไม่มีวันหยุด 3เดือนเต็มๆ
เหนื่อยใจตรงที่ต้องรองรับอารมณ์ของอาจารย์(บางคน)
ทำงานกับคนเยอะมาก ถ้าเจอดีก็ดีไป ถ้าเจอไม่ดีก็จะแย่หน่อย
เจอทั้ง อาจารย์ พี่ที่เรียนต่ออยู่ พี่ที่ใช้ทุน รุ่นพี่ รุ่นน้อง พยาบาล
เหนื่อยกับผู้คนค่ะ
ต้องทำทั้งงาน เรียน สอบ เวลาก็ไม่ค่อยจะมี บ้านก็ไม่ได้กลับ
ด้วยความที่ไม่ได้อยากเรียนตั้งแต่ทีแรกเนี่ย
มันเลยทำให้รู้สึกว่า ไม่ได้อยากรู้อะไรเท่าไหร่อ่ะค่ะ
ขี้เกียจ ไม่ค่อยอ่านหนังสือ
เอาตัวรอดไปได้ก็พอ(อื้ม แต่โดนชมตลอดนะว่าทำงานดี เพราะรับผิดชอบหน้าที่ที่ควรจะทำได้ ไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน)
ไม่รู้ว่าจะอธิบายความเหนื่อยยากออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไรให้คนนอกวงการเข้าใจ
บางทีญาติผู้ใหญ่ยังไม่เข้าใจเลยค่ะ ต้องลองมาเรียนเองจริงๆ
แผนในอนาคตคือหาภาควิชาที่ชอบเพื่อสมัครเรียนต่อเลย(ซึ่งยังไม่ชอบเรียนอะไรเลยค่ะ)
หรือไม่ก็เรียนจบแล้วลาออกเลย ไปเป็นหมอตามclinicความงามหรือทำอาชีพอื่นๆ
คือไม่อยากเป็นหมอทั่วไปค่ะ
กลัวโดนฟ้อง แถมต้องทำงานหนักมาก กลัวคนไข้ตายเพราะหมอโง่
ตอนที่ต้องเรียนกับทำงานหนักๆก็แอบคิดว่า
ทำไมต้องมาดูแลใครก็ไม่รู้ตั้งเยอะแยะ แล้วคนที่บ้านหล่ะ หน้ายังไม่ได้กลับไปเห็นเลยค่ะ
(แต่เวลาเจอคนไข้น่ารักๆ ก็รู้สึกดีนะคะ)
ถ้าออกไปใช้ทุนเป็นหมอทั่วไปไกลๆบ้าน แล้วอะไรคือความมั่นคงของชีวิต
(ทั้งการโดนฟ้อง ทั้งการที่ต้องจับฉลากที่ทำงาน)
ก็คงจะไม่ได้กลับบ้านเลย
ที่เราทำมาทั้งหมดเพื่ออะไรหล่ะทีนี้
คิดว่าเป้าหมายชีวิตคนเรามันต่างกัน
หนูแค่อยากอยู่บ้านกับพอมีเงินใช้แค่นั้นเอง(แต่เงินก็สำคัญและหายากจริงๆ)
อาชีพหมอดูจะให้คำตอบนี้กับหนูไม่ได้เลยค่ะ
บางทีก็โทษสังคม โทษครอบครัว โทษตัวเองที่ต้องมาเรียนหมอ
ผลการเรียนกลางๆค่ะ ไม่เคยตกอะไรนะคะ
มีเพื่อนคบอยู่ เป็นเด็กร่าเริงทั่วไปค่ะ มีอารมณ์เบื่อและเศร้าบ้าง
แล้วก็จะไม่ลาออกแน่นอนเพราะทนมาขนาดนี้แล้ว
ทนต่อไปอีกนิดเดียว ครอบครัวน่าจะดีขึ้นได้จริงๆ
ไปลาออกตอนเรียนจบ อาจจะเริ่มจากศูนย์
แต่ถ้าลาออกตอนนี้คือเริ่มจากติดลบเลย น่าจะแย่กว่า
เลยอยากถามตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
อยากฟังประสบการณ์หลายๆมุมมองดู
อาจจะรู้สึกดีกว่านี้ คิดอะไรได้มากกว่านี้ มีคำตอบให้ตัวเองชัดเจนกว่านี้
ขอบคุณมากค่ะ
ปล ตอนนี้หนูคิดว่าก็คงต้องเรียนตอนนี้ให้ดีที่สุดไปก่อน
พยายามอยู่แต่ใจไม่ค่อยไปเท่าไหร่เลย
เรียนจบหมอแล้วไม่ได้เป็นหมอ ทำงานอะไรกันอยู่ค่ะ?(คำถามจากนักศึกษาแพทย์ที่สับสน)
(สารภาพว่าสมัครloginใหม่เพื่อเข้ามาถามเลยทีเดียว กลัวโดนดราม่าค่ะ ฮ่าๆ)
เข้ามาเรียนเพราะอยากให้ครอบครัวดีขึ้น
บวกกับเป็นความหวังของญาติผู้ใหญ่ด้วยเพราะเรียนเก่งมาก(ตอนมัธยม)
ส่วนตัวอยากเป็นครู(ทราบดีว่าชีวิตจริง อาชีพอะไรมันก็ไม่ง่ายทั้งนั้น มีข้อดี ข้อเสียแตกต่างกันไป)
เข้าใจว่าหมอมันเป็นอาชีพที่มั่นคง
แต่ไม่ทราบมาก่อนเลยว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้
เหนื่อยกายตรงที่ต้องตื่นไปราวน์วอร์ดก่อนเจ็ดโมงเช้าทุกวัน
อยู่เวรถึง4ทุ่ม 5ทุ่ม เที่ยงคืนแล้วแต่วอร์ด แล้วแต่ชั้นปี อยู่วันเว้นสาม วันเว้นสอง
ทำอย่างงี้วนไปทุกวัน ไม่มีวันหยุด 3เดือนเต็มๆ
เหนื่อยใจตรงที่ต้องรองรับอารมณ์ของอาจารย์(บางคน)
ทำงานกับคนเยอะมาก ถ้าเจอดีก็ดีไป ถ้าเจอไม่ดีก็จะแย่หน่อย
เจอทั้ง อาจารย์ พี่ที่เรียนต่ออยู่ พี่ที่ใช้ทุน รุ่นพี่ รุ่นน้อง พยาบาล
เหนื่อยกับผู้คนค่ะ
ต้องทำทั้งงาน เรียน สอบ เวลาก็ไม่ค่อยจะมี บ้านก็ไม่ได้กลับ
ด้วยความที่ไม่ได้อยากเรียนตั้งแต่ทีแรกเนี่ย
มันเลยทำให้รู้สึกว่า ไม่ได้อยากรู้อะไรเท่าไหร่อ่ะค่ะ
ขี้เกียจ ไม่ค่อยอ่านหนังสือ
เอาตัวรอดไปได้ก็พอ(อื้ม แต่โดนชมตลอดนะว่าทำงานดี เพราะรับผิดชอบหน้าที่ที่ควรจะทำได้ ไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน)
ไม่รู้ว่าจะอธิบายความเหนื่อยยากออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไรให้คนนอกวงการเข้าใจ
บางทีญาติผู้ใหญ่ยังไม่เข้าใจเลยค่ะ ต้องลองมาเรียนเองจริงๆ
แผนในอนาคตคือหาภาควิชาที่ชอบเพื่อสมัครเรียนต่อเลย(ซึ่งยังไม่ชอบเรียนอะไรเลยค่ะ)
หรือไม่ก็เรียนจบแล้วลาออกเลย ไปเป็นหมอตามclinicความงามหรือทำอาชีพอื่นๆ
คือไม่อยากเป็นหมอทั่วไปค่ะ
กลัวโดนฟ้อง แถมต้องทำงานหนักมาก กลัวคนไข้ตายเพราะหมอโง่
ตอนที่ต้องเรียนกับทำงานหนักๆก็แอบคิดว่า
ทำไมต้องมาดูแลใครก็ไม่รู้ตั้งเยอะแยะ แล้วคนที่บ้านหล่ะ หน้ายังไม่ได้กลับไปเห็นเลยค่ะ
(แต่เวลาเจอคนไข้น่ารักๆ ก็รู้สึกดีนะคะ)
ถ้าออกไปใช้ทุนเป็นหมอทั่วไปไกลๆบ้าน แล้วอะไรคือความมั่นคงของชีวิต
(ทั้งการโดนฟ้อง ทั้งการที่ต้องจับฉลากที่ทำงาน)
ก็คงจะไม่ได้กลับบ้านเลย
ที่เราทำมาทั้งหมดเพื่ออะไรหล่ะทีนี้
คิดว่าเป้าหมายชีวิตคนเรามันต่างกัน
หนูแค่อยากอยู่บ้านกับพอมีเงินใช้แค่นั้นเอง(แต่เงินก็สำคัญและหายากจริงๆ)
อาชีพหมอดูจะให้คำตอบนี้กับหนูไม่ได้เลยค่ะ
บางทีก็โทษสังคม โทษครอบครัว โทษตัวเองที่ต้องมาเรียนหมอ
ผลการเรียนกลางๆค่ะ ไม่เคยตกอะไรนะคะ
มีเพื่อนคบอยู่ เป็นเด็กร่าเริงทั่วไปค่ะ มีอารมณ์เบื่อและเศร้าบ้าง
แล้วก็จะไม่ลาออกแน่นอนเพราะทนมาขนาดนี้แล้ว
ทนต่อไปอีกนิดเดียว ครอบครัวน่าจะดีขึ้นได้จริงๆ
ไปลาออกตอนเรียนจบ อาจจะเริ่มจากศูนย์
แต่ถ้าลาออกตอนนี้คือเริ่มจากติดลบเลย น่าจะแย่กว่า
เลยอยากถามตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
อยากฟังประสบการณ์หลายๆมุมมองดู
อาจจะรู้สึกดีกว่านี้ คิดอะไรได้มากกว่านี้ มีคำตอบให้ตัวเองชัดเจนกว่านี้
ขอบคุณมากค่ะ
ปล ตอนนี้หนูคิดว่าก็คงต้องเรียนตอนนี้ให้ดีที่สุดไปก่อน
พยายามอยู่แต่ใจไม่ค่อยไปเท่าไหร่เลย