เรากับแฟนคบกันมา 12 ปีแล้ว มีลูกด้วยกัน 1 คน อายุ 7ขวบ ซึ่งชีวิตและอนาคตกำลังไปได้ดี เราช่วยกันสร้างทุกอย่างถึงมันจะยังไม่ได้เป็นของเราจริงๆ (ผ่อนบ้านเข้าปีที่3 ผ่อนรถยังไม่ถึงปีดี)แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะพังแบบนี้ เพราะเราต่างมาจากครอบครัวที่ไม่อบอุ่น มีตัวอย่างจากพ่อและแม่เราให้ดู เราจะไม่ทำให้มันเป็นแบบนั้น(แต่มันอาจจะเป็นเเค่เราคนเดียวที่คิด)
อยู่กันมาถามว่ามีทะเลาะมั้ยมันก็มี แต่ทุกครั้งมันก็ผ่านมาได้ ไม่เขายอม เราก็ยอม เรื่องที่ทะเลาะ ก็มีตั้งแต่เรื่องไร้สาระ ยันเรื่องที่คิดว่าไม่น่าจะรอด แต่ก็จบด้วยดีตลอด ถามว่ามีเรื่องผู้หญิงมั้ย บอกเลยว่ามีแน่นอน แฟนเราเป็นคนเฟรนด์ลี่ ชอบแซว ชอบหยอก แต่ก็แค่นั้น เราไม่ใช่คนใจกว้าง แต่ก็ไม่ได้ใจแคบอคติ เคยจับได้ตอนคบกันแรกๆ แต่เขาก็พยายามกลับมา แล้วตลอดเวลาถามว่ามีอีกมั้ย กล้าพูดเลยว่ามีแน่ๆ แต่พอเราเริ่มรับรู้(แค่ระแวง ยังไม่ถึงขั้นจับได้)เขาก็หยุด แล้วก็กลับมาหาเรา แต่รอบนี้มันไม่ใช่
เรื่องของเรื่องก่อนหน้านี้เราก็ยังดูรักกันเหมือนปกติของเรา ย้ำว่ารักในแบบของเรา อาจจะไม่แบบสวีทวี้ดวิ้วอะไร แต่ก็คือรับรู้ได้ว่ารัก และมันก็อบอุ่น
แต่ช่วงหลังจากนั้นแค่ไม่กี่วัน เขาก็เริ่มดูแปลกๆ มันมีหลายเรื่องที่เขารู้สึกแย่ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงานปกติงานหลักเขาก็เยอะอยู่แล้ว นี้หัวหน้าเขายังมอบงานเสริมมาให้เพิ่มอีก เรารับรู้ แต่เราได้แค่ยืนดูอยุ่ห่างๆอย่างห่วงๆ ไม่รู้จะออกความคิดเห็นยังไง เพราะไม่ได้อยุ่ตรงจุดนั้นด้วย ซึ้งปกติถ้ามีปัญเรื่องงานเขาก็จะมาปรึกษาพูดคุยแล้วก็เล่าให้ฟัง รอบนี้เขาก็พูดนะ แต่มันเหมือนเล่าแบบแค่ให้รู้ไว้ แต่ไม่ได้ต้องการอะไรจากเรา เราอาจจะคิดไปเองแต่ เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เราจึงไม่เซ้าซี้เยอะ ปล่อยๆไปก่อน อีกอย่างช่วงนั้นเราไม่ค่อยสบายด้วยก็ไม่อยากจะอ่อนแอ ไปออดอ้อนอะไร คิดว่าพอจบงานตรงนี้เด๋วคงมาระบายให้ฟังมากกว่านี้เองและเด๋วเราก็คงอ้อนได้ปกติ แต่นับวันยิ่งแปลก จากเวลาขับรถกลับบ้าน จะโทรไลน์หาไม่ก็วิดีโอคอลมาเลย เราก็คิดว่าอาจจะเพราะมันดึกเขาอยู่กันหลายคน(คนที่ต้องมาทำงานเสริมตรงนี้ด้วย)เลยไม่อยากโทรมา แค่ไลน์มาบอกนิดๆหน่อย
แต่มันเริ่มผิดสังเกตุมากขึ้น เราโทรไปเริ่มไม่ค่อยรับ โทรไม่ติด อ้างบอกเราว่าเล่นเกมระหว่างรอน้องๆปิดร้านทำความสะอาดเลยเปิดโหมดห้ามรบกวนไว้
(ช่วงก่อนหน้านี้เขาจะติดเล่นเกมในโทรศัพท์มาก)โอเคเราก็แบบนอยด์หน่อยๆแต่ก็ไม่พยายามคิดไร แต่เราชอบเป็นแบบนี้คือมันจะมีลางสังหรณ์ แล้วเวลารู้สึกแบบนี้ทีไร มันต้องมีเรื่องทุกที จึงพยายามที่จะเช้ค จะบอกว่าไงดีอ่ะ จะจับผิดหรอ มันก็ไม่เชิง เพราะเราไม่ได้อยากจับผิดเพื่อให้เขาไป แต่เราอยากให้เขาหยุดแล้วหันกลับมา
เมื่อก่อนรหัสหน้าจอ เราใช้เหมือนกัน แล้วทุกรหัสเราก็รู้หมด ตอนนี้เขาเปลี่ยน ถามก็บอกว่าน้องที่ร้านชอบแกล้ง อะก็เปลี่ยนรหัสจอกลับมา ไลน์ไม่เคยล้อค ก็ล้อคพอถามก็หงุดหงิดใส่หาว่าเรางี่เง่า “แค่ทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้ว จะให้มาคิดอะไรเพิ่มอีก โตแล้วไม่มัวมาคิดเรื่องแบบนี้หรอก” ความจริงล้อคเพื่อไม่ให้น้องแกล้งก็ไม่เห็นต้องปิดบังรหัสเรานี่พอเราถามมากๆเข้าก็บอกมานะ แต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนอีก คือเราทำไรไม่ได้เลย ถามก็มาว่าเราไร้สาระ มารำคาญเรา คือถ้าไม่ใช่เรื่องผู้หญิงเเล้วมันเรื่องอะไรถึงเป็นแบบนี้ อยุ่ๆก็ทำตัวเฉยชากับเรา เขาบอกว่าช่วงที่เขาเครียดมากๆ เราไปจ้องจับผิดเขาเขาเลยไม่โอเค คือทำงานมาก็เหนื่อยกลับมาบ้านยังต้องมาเจอแบบนี้อีก เรื่องนั้นมันก็ส่วนหนึ่ง แต่เขาไม่คิดล่ะว่าที่เราทำแบบนั้นเพราะเขาหรือป่าวที่เริ่มเปลี่ยนไป ตลอดเวลาช่วงนั้นเราแทบจะไม่ได้เจอเขาเลย มันเป็นเพราะงานที่ต้องทำทั้ง2อย่างเลยทำให้กลับดึก เจอกันแค่วันหยุดซึ่งบางทีก็ถูกเลื่อนหยุดไม่ตรงกัน
โอเคเราก็ปล่อยมาสักพักนึงแต่มันกลับไม่ดีขึ้นเลย รู้สึกเหมือนตัวเขาอยู่กับเราจริง แต่ใจเขาไม่มี เราพยายามดึงเขาให้กลับมาเป็นแบบเดิมแต่มันรับรู้ได้ว่าไม่ใช่อ่ะ ยิ่งเข้าใกล้ก็เหมือนยิ่งถอยห่าง ได้แต่คิดว่าคงต้องรอหลังงานทุกอย่างเคลียร์คงเหมือนเดิม เราก็รอ แต่ไม่อ่ะ เกือบทั้งเดือนที่เขากลับดึกตลอด เข้าเช้าก็กว่าจะกลับเหมือนเข้างานบ่ายเลิกปิดร้านบางวันไปกินข้าวกับน้องๆที่ร้านต่อ ทั้งๆที่เรารอ บางทีก็โกหกเราเราว่ามันไม่ใช่แล้ว เหมือนไม่อยากเจอหน้าเรา เราเลยตัดสินใจต้องหาดู ในเมื่อเราเข้าไลน์ไม่ได้เราก็ไปดูส่วนอื่นแทน เราเข้าเฟรชเขาดูจากคอมที่เขาลงชื่อเข้าไว้ที่บ้าน (บอกแล้วว่าไม่เคยมีความลับกันเข้าได้หมดและเขาคงลืมตรงจุดนี้ไป)ในแมสเซนเจอร์ จังหวะมีน้องที่อยู่ที่ทำงานเดียวกันกับเขา โพสเรื่องราว (แต่ไม่เจอในหน้าฟีด)มาขึ้นในแมสเซนเจอร์เขาเพราะเขากดตาหัวใจให้ซึ่งมันไม่แปลกหรอกเพราะก็กดหัวใจไปทั่ว แต่ที่เเปลกคือ โพสรูปภาพข้อความของน้องคนนั้น “อยากให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ชอบคนเสมอต้นเสมอปลายอ่ะเพราะใจนี่ก้รู้ดีอยู่แล้วว่าตลอดไปมันไม่มีจริง” เราถึงกับมือสั่นคำถามพุดมาเป็นร้อยมันหมายถึงเขาหรือป่าว เราได้แต่ถ่ายรูปเก็บไว้แล้วเริ่มจับต้นชนปลาย เซนต์มันจะบอกเราเอง เราเห็นเขาตั้งเห็นโพสน้องก่อน แล้วยังไงรู้มั้ยมีแค่เรากับน้องที่เขาตั้งแบบนี้ ตอนแรกก็ไม่อยากถามอยากจะดูๆไปก่อนแต่มันนานไปยิ่งเห็นความรู้สึกเขาเปลี่ยนเลยตัดสินใจพูด เขาบอกว่าก็แค่กดถูกใจโพสทั่วไป เห้ยไม่ได้โง่ขนาดนั้น หลังจากนั้นก็ไม่มีปฏิกริยาไรในเฟชในแมสอีก คือจากปกติจะมีโพสมีไรแต่นี้เหมือนจะไม่เข้าเลย แถมลบห้องแชทนั้นไป เปลี่ยนรหัสเฟชด้วย เราจึงเข้าไปเช้คโทรศัพท์เขาอีก ปกติจะชอบเอามาวางชาร์ทฝั่งเรานอน เด่วนี้ยอมชาร์ททีเดียวตอนตื่นเอาไปซุกไว้ใต้หมอนตัวเองเวลาเขาหลับจะสนิท เราจึงหยิบมาได้ เปิดดูไปทุกอย่างเท่าที่จะนึกออกยกเว้นไลน์เพราะล้อครหัสไม่ได้ใช้ตัวที่เคยบอก ดูรูป ก็เจอแจ็คพอตเลย ถ่ายรูปน้องไว้ตอนไปกินข้าว บอกไปกันหลายคน(อันนี้มาบอกตอนรับความจริงแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าโกหกอีกหรือป่าว) แต่ถ่ายแค่น้อง มันช่วงวันที่ๆเราเริ่มระแวงนี้หว่า เจอรูปแคปเหมือนวิดีโอคอลกันตอนตี2 เจอเก็บรูปพวกโพสทวิตเตอร์สื่อความหมายแบบจีบกันทั้งที่ไม่เคยส่งให้เราแค่นี้ก็หายใจไม่ทั่วท้องแล้ว แล้วก็เลื่อนดูอย่างอื่นไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็เอ้ะใจในปฏิทิน เข้าไปดูเลื่อนไปจนถึงเดือนเกิดเรา ธันวา แล้วก็เจออีกโคตรจุกอ่ะเขาตั้งชื่อวันเกิดเราว่าที่รัก แล้วห่างขึ้นไปอาทิตนึง อีกวันตั้งว่าวันเกิดสุดที่รัก มือสั่นมันจุกหายใจแทบจะไม่ออก ได้แต่เซฟรูปเก็บไว้ รีปเอาไปดูว่าเป็นวันเกิดน้องคนนั้นหรือป่าว แล้วก็ใช่จริงๆ โกรธก็โกรธ เสียใจสุดๆ
ขนาดปฏิทินที่เขาเห็นของเขาคนเดียว ไม่ได้ให้น้องดูด้วยคือเขารู้อยู่แก่ใจ มันรักไปแล้ว ไม่ใช่แค่เล่นๆแล้ว
เรารอจนเช้า แต่นอนไม่หลับเลยทั้งคืน พอเขาตื่นก็เอาให้ดู เขาคงตกใจ ทำเป็นนิ่งเงียบคงกำลังคิดคำพูดอะไรอยู่ ผลสุดท้ายก็ยอมรับมา แต่บอกเราว่าแค่คุยเฉยๆ เพราะคุยกับน้องแล้วสบายใจ
แต่ที่เราโกรธคือ ทำไมต้องตั้งวันเกิดในปฏิทินแบบนั้นด้วย แล้วธันวานี้คือมันไกลมากเลยนะ มันไม่ใช่แค่คุยแล้ว
เราให้เขาตัดสินใจ แต่เขาตัดสินใจไม่ได้ เขาบอกว่าตอนนี้เขาสับสนให้คำตอบไม่ได้ เห้ยใครกันแน่ที่สับสน พยายามบอกว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเรา เราไปทำให้เขาไม่สบายใจ แล้วไหนช่วงที่เราจี้เขามากๆตอนนั้น หาว่าเขาไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วบอกเขาว่าขยะแขยง เห้ยๆๆก็ตอนนั้นคุณโกหกเราอ่ะ ตอนนั้นไม่ใช่หรอที่คุณคุยไปแล้วอ่ะ แล้วบอกเราว่าเราคิดเอง แต่มันคือเรื่องจริง โอเคเรื่องมีอะไรกันอาจจะยังไม่เกิด แล้วเราจะรู้ได้ไง ตอนนั้นเราประสาทจะกินคิดอะไรไม่ออก นอกใจหรือป่าวก็ไม่รู้มีคนอื่นหรือป่าวก็ไม่รู้ ตอนนั้นเราเครียดเราก็พูดดักไปหมด
แล้วตอนนี้กลับเอามาพูดว่าเป็นสาเหตุทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
เราพยายามบอกตัวเองว่าเข้มแข็ง ถ้าเขาจะไปก็ปล่อย แต่ไม่ได้มันทำไม่ได้ ไหนจะลูก ไหนจะแม่เราที่อยู่ด้วย ไหนจะบ้าน รถ แล้วสิ่งสำคัญคือเรารักเขา เราจะไปได้ไง เขาขอให้อยู่แบบนี้ไปก่อน อยู่แบบ 3 คน มันอยู่ได้ที่ไหนว่ะ
เราตัดสินใจทักไปหาน้องคนนั้น บอกเขาว่าเรารู้เรื่องแล้วแต่อยากให้เขายืนยันว่าที่เราคิดน่ะมันไม่ใช่ แต่น้องมันก็ยอมรับมา รู้ทั้งรู้ว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว รู้ว่าไม่ควรคุย แต่มันเป็นไปแล้ว แล้วบอกด้วยว่าแฟนเราบอกว่าเลิกกับเราแล้ว คือเจ็บอ่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าอยู่ด้วยกันเนี้ยนะ แถมยังมีอะไรกันอยู่เลยตอนที่เราง้อเขาตอนนั้นอ่ะ คุยกับน้องยังไม่ทันจะจบดีเขาก็โทรมาเลย โทรมาแบบรู้อ่ะว่าเราทักน้องไป ทำเป็นไม่พอใจเราบอกว่าให้โทษเขาคนเดียว เออใช่รู้แต่นี้คืออยากรู้ไงว่าฝั่งนั้นมันคิดยังไงถึงทำแบบนี้ ถ้าเลิกกันก่อน แล้วมีก็ว่าไปอย่าง นี้คือก็ยังอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างมันมันเกิดขึ้นเร็วมาก
เราแบบไม่รู้จะทำไง ทุกวันนี้ก็ยังอยู่แบบนี้ คือพยายามคุย พยายามขอให้เขากลับมา แต่เขาบอกว่ามันไม่ได้แล้ว เขาเลือกแล้ว เขาไปทางนั้นแล้ว เราอยากจะให้เขาไปให้พ้นๆไปเลย ร้องไห้ทุกวัน คิดถึงทุกวัน ยิ่งเห็นยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งปวดใจเมื่อรู้เมื่อคิดว่าใจเขาอยู่กับทางนู้น
เราจะไล่เขาก็ไม่ได้บ้านชื่อเขา แถมเขาบอกถ้าไม่ให้เขาอยู่เขาก็ไม่ผ่อนต่อให้ เราจะผ่อนเองก็กลัวไม่ไหว เราจะไปไหนจะแม่ไหนจะลูก คือเหมือนเราต้องยอมเสียสละยอมทนเพื่อให้ทุกคนอยู่ได้ ไม่รู้จะทนได้สักแค่ไหน เพราะนี้ก็ไม่มีใครรอบตัวหรือคนที่ทำงานเขารู้เรื่องนี้เลย ทุกคนยังคิดว่าเรายังคงรักกันดีอยู่ ไม่รู้จะทำไงดี
เมื่อก่อนเคยคิดไว้ว่าจะปล่อยจะไม่เอา เชิญไปเลย รู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งพอ
แต่เอาเข้าจริงๆทำไม่ได้อ่ะ คบมาตั้งนานอยู่กันมาตั้งนาน มันทำใจไม่ได้ กลายเป็นเราต้องไปอ้อนวอนขอให้เขาอยู่ ขอให้เขาอย่าทิ้งครอบครัวเราไป ขอให้เขาคิดใหม่ ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าต้องทำไง เหมือนดึงอยู่ฝ่ายเดียว เมื่อก่อนก็เคยจับได้ แต่เขาก็กลับมาตลอด แต่ตอนนี้ยอมไปง่ายๆเลย เราให้เกียติเขาถึงขนาดไม่ไปราวี ไม่ไปก้าวก่าย ยอมรอแต่เหมือนไม่มีจุดหมาย
แต่ที่ไม่เข้าใจทำไมยังปล่อยให้เราคิดว่าเขาจะกลับมา คิดว่ามันแค่ต้องใช้เวลา แล้วก็ปล่อยให้เรายังมีความสัมพันธ์กันอยู่อีก แต่ก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปเวลาที่มีอะไร เหมือนเขาเป็นกังวล เหมือนมีเส้นอะไรบางๆมากั้นไว้คือเหมือนจะเต็มทีก็ไม่กล้า
แต่แล้วจุดหมายมันก็จบ เราถามเขาอีกครั้งเพราะเขาพยายามจะถอยห่างเราอีก เมื่อวานเขาก็เลยย้ำกับเราว่าไม่ได้ต้องการเราแล้วแต่เขาต้องการทางนั้น เขาไม่สามารถกลับมาได้แล้ว เขาพูดเหมือนทนอยู่กับเรา พูดว่าไม่รู้ทำไมถึงปล่อยให้มันนานขนาดนี้ พูดเหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรดี ไม่มีความหมายอะไร พูดเหมือนเราไปทำลายความสุขของเขา
เราอยากให้เขาไปให้พ้นๆ ไปให้ไกลๆ แต่ก็ต้องกลับมาเจอกัน เขาบอกว่าเขาก็จะทำหน้าที่พ่อของลูก แล้วให้เราอยู่แบบนี้ไป ทำหน้าที่แม่ของลูกไป พูดง่ายมาก ไม่มาเป็นเราไม่รู้หรอกว่ามันยากแค่ไหน
แล้วนี้ถามทักอะไรไปก็ไม่ตอบ ถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวไรกับเรื่องนี้เลย ก็ไม่ตอบได้แต่อ่าน แบบไม่ตอบไม่คุย (คือรู้เลยว่าเขาปิดการเเจ้งเตือนจากเรา)
แล้วจะให้อยู่ยังไง ก็ได้แต่ทำใจ อยากให้มันจบๆไปสักที
แค่ขอใช้พื้นที่ระบาย ความสัมพันธ์ของเราที่มันอึดอัดไม่สามารถบอกใครได้
อยู่กันมาถามว่ามีทะเลาะมั้ยมันก็มี แต่ทุกครั้งมันก็ผ่านมาได้ ไม่เขายอม เราก็ยอม เรื่องที่ทะเลาะ ก็มีตั้งแต่เรื่องไร้สาระ ยันเรื่องที่คิดว่าไม่น่าจะรอด แต่ก็จบด้วยดีตลอด ถามว่ามีเรื่องผู้หญิงมั้ย บอกเลยว่ามีแน่นอน แฟนเราเป็นคนเฟรนด์ลี่ ชอบแซว ชอบหยอก แต่ก็แค่นั้น เราไม่ใช่คนใจกว้าง แต่ก็ไม่ได้ใจแคบอคติ เคยจับได้ตอนคบกันแรกๆ แต่เขาก็พยายามกลับมา แล้วตลอดเวลาถามว่ามีอีกมั้ย กล้าพูดเลยว่ามีแน่ๆ แต่พอเราเริ่มรับรู้(แค่ระแวง ยังไม่ถึงขั้นจับได้)เขาก็หยุด แล้วก็กลับมาหาเรา แต่รอบนี้มันไม่ใช่
เรื่องของเรื่องก่อนหน้านี้เราก็ยังดูรักกันเหมือนปกติของเรา ย้ำว่ารักในแบบของเรา อาจจะไม่แบบสวีทวี้ดวิ้วอะไร แต่ก็คือรับรู้ได้ว่ารัก และมันก็อบอุ่น
แต่ช่วงหลังจากนั้นแค่ไม่กี่วัน เขาก็เริ่มดูแปลกๆ มันมีหลายเรื่องที่เขารู้สึกแย่ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงานปกติงานหลักเขาก็เยอะอยู่แล้ว นี้หัวหน้าเขายังมอบงานเสริมมาให้เพิ่มอีก เรารับรู้ แต่เราได้แค่ยืนดูอยุ่ห่างๆอย่างห่วงๆ ไม่รู้จะออกความคิดเห็นยังไง เพราะไม่ได้อยุ่ตรงจุดนั้นด้วย ซึ้งปกติถ้ามีปัญเรื่องงานเขาก็จะมาปรึกษาพูดคุยแล้วก็เล่าให้ฟัง รอบนี้เขาก็พูดนะ แต่มันเหมือนเล่าแบบแค่ให้รู้ไว้ แต่ไม่ได้ต้องการอะไรจากเรา เราอาจจะคิดไปเองแต่ เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เราจึงไม่เซ้าซี้เยอะ ปล่อยๆไปก่อน อีกอย่างช่วงนั้นเราไม่ค่อยสบายด้วยก็ไม่อยากจะอ่อนแอ ไปออดอ้อนอะไร คิดว่าพอจบงานตรงนี้เด๋วคงมาระบายให้ฟังมากกว่านี้เองและเด๋วเราก็คงอ้อนได้ปกติ แต่นับวันยิ่งแปลก จากเวลาขับรถกลับบ้าน จะโทรไลน์หาไม่ก็วิดีโอคอลมาเลย เราก็คิดว่าอาจจะเพราะมันดึกเขาอยู่กันหลายคน(คนที่ต้องมาทำงานเสริมตรงนี้ด้วย)เลยไม่อยากโทรมา แค่ไลน์มาบอกนิดๆหน่อย
แต่มันเริ่มผิดสังเกตุมากขึ้น เราโทรไปเริ่มไม่ค่อยรับ โทรไม่ติด อ้างบอกเราว่าเล่นเกมระหว่างรอน้องๆปิดร้านทำความสะอาดเลยเปิดโหมดห้ามรบกวนไว้
(ช่วงก่อนหน้านี้เขาจะติดเล่นเกมในโทรศัพท์มาก)โอเคเราก็แบบนอยด์หน่อยๆแต่ก็ไม่พยายามคิดไร แต่เราชอบเป็นแบบนี้คือมันจะมีลางสังหรณ์ แล้วเวลารู้สึกแบบนี้ทีไร มันต้องมีเรื่องทุกที จึงพยายามที่จะเช้ค จะบอกว่าไงดีอ่ะ จะจับผิดหรอ มันก็ไม่เชิง เพราะเราไม่ได้อยากจับผิดเพื่อให้เขาไป แต่เราอยากให้เขาหยุดแล้วหันกลับมา
เมื่อก่อนรหัสหน้าจอ เราใช้เหมือนกัน แล้วทุกรหัสเราก็รู้หมด ตอนนี้เขาเปลี่ยน ถามก็บอกว่าน้องที่ร้านชอบแกล้ง อะก็เปลี่ยนรหัสจอกลับมา ไลน์ไม่เคยล้อค ก็ล้อคพอถามก็หงุดหงิดใส่หาว่าเรางี่เง่า “แค่ทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้ว จะให้มาคิดอะไรเพิ่มอีก โตแล้วไม่มัวมาคิดเรื่องแบบนี้หรอก” ความจริงล้อคเพื่อไม่ให้น้องแกล้งก็ไม่เห็นต้องปิดบังรหัสเรานี่พอเราถามมากๆเข้าก็บอกมานะ แต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนอีก คือเราทำไรไม่ได้เลย ถามก็มาว่าเราไร้สาระ มารำคาญเรา คือถ้าไม่ใช่เรื่องผู้หญิงเเล้วมันเรื่องอะไรถึงเป็นแบบนี้ อยุ่ๆก็ทำตัวเฉยชากับเรา เขาบอกว่าช่วงที่เขาเครียดมากๆ เราไปจ้องจับผิดเขาเขาเลยไม่โอเค คือทำงานมาก็เหนื่อยกลับมาบ้านยังต้องมาเจอแบบนี้อีก เรื่องนั้นมันก็ส่วนหนึ่ง แต่เขาไม่คิดล่ะว่าที่เราทำแบบนั้นเพราะเขาหรือป่าวที่เริ่มเปลี่ยนไป ตลอดเวลาช่วงนั้นเราแทบจะไม่ได้เจอเขาเลย มันเป็นเพราะงานที่ต้องทำทั้ง2อย่างเลยทำให้กลับดึก เจอกันแค่วันหยุดซึ่งบางทีก็ถูกเลื่อนหยุดไม่ตรงกัน
โอเคเราก็ปล่อยมาสักพักนึงแต่มันกลับไม่ดีขึ้นเลย รู้สึกเหมือนตัวเขาอยู่กับเราจริง แต่ใจเขาไม่มี เราพยายามดึงเขาให้กลับมาเป็นแบบเดิมแต่มันรับรู้ได้ว่าไม่ใช่อ่ะ ยิ่งเข้าใกล้ก็เหมือนยิ่งถอยห่าง ได้แต่คิดว่าคงต้องรอหลังงานทุกอย่างเคลียร์คงเหมือนเดิม เราก็รอ แต่ไม่อ่ะ เกือบทั้งเดือนที่เขากลับดึกตลอด เข้าเช้าก็กว่าจะกลับเหมือนเข้างานบ่ายเลิกปิดร้านบางวันไปกินข้าวกับน้องๆที่ร้านต่อ ทั้งๆที่เรารอ บางทีก็โกหกเราเราว่ามันไม่ใช่แล้ว เหมือนไม่อยากเจอหน้าเรา เราเลยตัดสินใจต้องหาดู ในเมื่อเราเข้าไลน์ไม่ได้เราก็ไปดูส่วนอื่นแทน เราเข้าเฟรชเขาดูจากคอมที่เขาลงชื่อเข้าไว้ที่บ้าน (บอกแล้วว่าไม่เคยมีความลับกันเข้าได้หมดและเขาคงลืมตรงจุดนี้ไป)ในแมสเซนเจอร์ จังหวะมีน้องที่อยู่ที่ทำงานเดียวกันกับเขา โพสเรื่องราว (แต่ไม่เจอในหน้าฟีด)มาขึ้นในแมสเซนเจอร์เขาเพราะเขากดตาหัวใจให้ซึ่งมันไม่แปลกหรอกเพราะก็กดหัวใจไปทั่ว แต่ที่เเปลกคือ โพสรูปภาพข้อความของน้องคนนั้น “อยากให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ชอบคนเสมอต้นเสมอปลายอ่ะเพราะใจนี่ก้รู้ดีอยู่แล้วว่าตลอดไปมันไม่มีจริง” เราถึงกับมือสั่นคำถามพุดมาเป็นร้อยมันหมายถึงเขาหรือป่าว เราได้แต่ถ่ายรูปเก็บไว้แล้วเริ่มจับต้นชนปลาย เซนต์มันจะบอกเราเอง เราเห็นเขาตั้งเห็นโพสน้องก่อน แล้วยังไงรู้มั้ยมีแค่เรากับน้องที่เขาตั้งแบบนี้ ตอนแรกก็ไม่อยากถามอยากจะดูๆไปก่อนแต่มันนานไปยิ่งเห็นความรู้สึกเขาเปลี่ยนเลยตัดสินใจพูด เขาบอกว่าก็แค่กดถูกใจโพสทั่วไป เห้ยไม่ได้โง่ขนาดนั้น หลังจากนั้นก็ไม่มีปฏิกริยาไรในเฟชในแมสอีก คือจากปกติจะมีโพสมีไรแต่นี้เหมือนจะไม่เข้าเลย แถมลบห้องแชทนั้นไป เปลี่ยนรหัสเฟชด้วย เราจึงเข้าไปเช้คโทรศัพท์เขาอีก ปกติจะชอบเอามาวางชาร์ทฝั่งเรานอน เด่วนี้ยอมชาร์ททีเดียวตอนตื่นเอาไปซุกไว้ใต้หมอนตัวเองเวลาเขาหลับจะสนิท เราจึงหยิบมาได้ เปิดดูไปทุกอย่างเท่าที่จะนึกออกยกเว้นไลน์เพราะล้อครหัสไม่ได้ใช้ตัวที่เคยบอก ดูรูป ก็เจอแจ็คพอตเลย ถ่ายรูปน้องไว้ตอนไปกินข้าว บอกไปกันหลายคน(อันนี้มาบอกตอนรับความจริงแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าโกหกอีกหรือป่าว) แต่ถ่ายแค่น้อง มันช่วงวันที่ๆเราเริ่มระแวงนี้หว่า เจอรูปแคปเหมือนวิดีโอคอลกันตอนตี2 เจอเก็บรูปพวกโพสทวิตเตอร์สื่อความหมายแบบจีบกันทั้งที่ไม่เคยส่งให้เราแค่นี้ก็หายใจไม่ทั่วท้องแล้ว แล้วก็เลื่อนดูอย่างอื่นไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็เอ้ะใจในปฏิทิน เข้าไปดูเลื่อนไปจนถึงเดือนเกิดเรา ธันวา แล้วก็เจออีกโคตรจุกอ่ะเขาตั้งชื่อวันเกิดเราว่าที่รัก แล้วห่างขึ้นไปอาทิตนึง อีกวันตั้งว่าวันเกิดสุดที่รัก มือสั่นมันจุกหายใจแทบจะไม่ออก ได้แต่เซฟรูปเก็บไว้ รีปเอาไปดูว่าเป็นวันเกิดน้องคนนั้นหรือป่าว แล้วก็ใช่จริงๆ โกรธก็โกรธ เสียใจสุดๆ
ขนาดปฏิทินที่เขาเห็นของเขาคนเดียว ไม่ได้ให้น้องดูด้วยคือเขารู้อยู่แก่ใจ มันรักไปแล้ว ไม่ใช่แค่เล่นๆแล้ว
เรารอจนเช้า แต่นอนไม่หลับเลยทั้งคืน พอเขาตื่นก็เอาให้ดู เขาคงตกใจ ทำเป็นนิ่งเงียบคงกำลังคิดคำพูดอะไรอยู่ ผลสุดท้ายก็ยอมรับมา แต่บอกเราว่าแค่คุยเฉยๆ เพราะคุยกับน้องแล้วสบายใจ
แต่ที่เราโกรธคือ ทำไมต้องตั้งวันเกิดในปฏิทินแบบนั้นด้วย แล้วธันวานี้คือมันไกลมากเลยนะ มันไม่ใช่แค่คุยแล้ว
เราให้เขาตัดสินใจ แต่เขาตัดสินใจไม่ได้ เขาบอกว่าตอนนี้เขาสับสนให้คำตอบไม่ได้ เห้ยใครกันแน่ที่สับสน พยายามบอกว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเรา เราไปทำให้เขาไม่สบายใจ แล้วไหนช่วงที่เราจี้เขามากๆตอนนั้น หาว่าเขาไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วบอกเขาว่าขยะแขยง เห้ยๆๆก็ตอนนั้นคุณโกหกเราอ่ะ ตอนนั้นไม่ใช่หรอที่คุณคุยไปแล้วอ่ะ แล้วบอกเราว่าเราคิดเอง แต่มันคือเรื่องจริง โอเคเรื่องมีอะไรกันอาจจะยังไม่เกิด แล้วเราจะรู้ได้ไง ตอนนั้นเราประสาทจะกินคิดอะไรไม่ออก นอกใจหรือป่าวก็ไม่รู้มีคนอื่นหรือป่าวก็ไม่รู้ ตอนนั้นเราเครียดเราก็พูดดักไปหมด
แล้วตอนนี้กลับเอามาพูดว่าเป็นสาเหตุทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
เราพยายามบอกตัวเองว่าเข้มแข็ง ถ้าเขาจะไปก็ปล่อย แต่ไม่ได้มันทำไม่ได้ ไหนจะลูก ไหนจะแม่เราที่อยู่ด้วย ไหนจะบ้าน รถ แล้วสิ่งสำคัญคือเรารักเขา เราจะไปได้ไง เขาขอให้อยู่แบบนี้ไปก่อน อยู่แบบ 3 คน มันอยู่ได้ที่ไหนว่ะ
เราตัดสินใจทักไปหาน้องคนนั้น บอกเขาว่าเรารู้เรื่องแล้วแต่อยากให้เขายืนยันว่าที่เราคิดน่ะมันไม่ใช่ แต่น้องมันก็ยอมรับมา รู้ทั้งรู้ว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว รู้ว่าไม่ควรคุย แต่มันเป็นไปแล้ว แล้วบอกด้วยว่าแฟนเราบอกว่าเลิกกับเราแล้ว คือเจ็บอ่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าอยู่ด้วยกันเนี้ยนะ แถมยังมีอะไรกันอยู่เลยตอนที่เราง้อเขาตอนนั้นอ่ะ คุยกับน้องยังไม่ทันจะจบดีเขาก็โทรมาเลย โทรมาแบบรู้อ่ะว่าเราทักน้องไป ทำเป็นไม่พอใจเราบอกว่าให้โทษเขาคนเดียว เออใช่รู้แต่นี้คืออยากรู้ไงว่าฝั่งนั้นมันคิดยังไงถึงทำแบบนี้ ถ้าเลิกกันก่อน แล้วมีก็ว่าไปอย่าง นี้คือก็ยังอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างมันมันเกิดขึ้นเร็วมาก
เราแบบไม่รู้จะทำไง ทุกวันนี้ก็ยังอยู่แบบนี้ คือพยายามคุย พยายามขอให้เขากลับมา แต่เขาบอกว่ามันไม่ได้แล้ว เขาเลือกแล้ว เขาไปทางนั้นแล้ว เราอยากจะให้เขาไปให้พ้นๆไปเลย ร้องไห้ทุกวัน คิดถึงทุกวัน ยิ่งเห็นยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งปวดใจเมื่อรู้เมื่อคิดว่าใจเขาอยู่กับทางนู้น
เราจะไล่เขาก็ไม่ได้บ้านชื่อเขา แถมเขาบอกถ้าไม่ให้เขาอยู่เขาก็ไม่ผ่อนต่อให้ เราจะผ่อนเองก็กลัวไม่ไหว เราจะไปไหนจะแม่ไหนจะลูก คือเหมือนเราต้องยอมเสียสละยอมทนเพื่อให้ทุกคนอยู่ได้ ไม่รู้จะทนได้สักแค่ไหน เพราะนี้ก็ไม่มีใครรอบตัวหรือคนที่ทำงานเขารู้เรื่องนี้เลย ทุกคนยังคิดว่าเรายังคงรักกันดีอยู่ ไม่รู้จะทำไงดี
เมื่อก่อนเคยคิดไว้ว่าจะปล่อยจะไม่เอา เชิญไปเลย รู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งพอ
แต่เอาเข้าจริงๆทำไม่ได้อ่ะ คบมาตั้งนานอยู่กันมาตั้งนาน มันทำใจไม่ได้ กลายเป็นเราต้องไปอ้อนวอนขอให้เขาอยู่ ขอให้เขาอย่าทิ้งครอบครัวเราไป ขอให้เขาคิดใหม่ ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าต้องทำไง เหมือนดึงอยู่ฝ่ายเดียว เมื่อก่อนก็เคยจับได้ แต่เขาก็กลับมาตลอด แต่ตอนนี้ยอมไปง่ายๆเลย เราให้เกียติเขาถึงขนาดไม่ไปราวี ไม่ไปก้าวก่าย ยอมรอแต่เหมือนไม่มีจุดหมาย
แต่ที่ไม่เข้าใจทำไมยังปล่อยให้เราคิดว่าเขาจะกลับมา คิดว่ามันแค่ต้องใช้เวลา แล้วก็ปล่อยให้เรายังมีความสัมพันธ์กันอยู่อีก แต่ก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปเวลาที่มีอะไร เหมือนเขาเป็นกังวล เหมือนมีเส้นอะไรบางๆมากั้นไว้คือเหมือนจะเต็มทีก็ไม่กล้า
แต่แล้วจุดหมายมันก็จบ เราถามเขาอีกครั้งเพราะเขาพยายามจะถอยห่างเราอีก เมื่อวานเขาก็เลยย้ำกับเราว่าไม่ได้ต้องการเราแล้วแต่เขาต้องการทางนั้น เขาไม่สามารถกลับมาได้แล้ว เขาพูดเหมือนทนอยู่กับเรา พูดว่าไม่รู้ทำไมถึงปล่อยให้มันนานขนาดนี้ พูดเหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรดี ไม่มีความหมายอะไร พูดเหมือนเราไปทำลายความสุขของเขา
เราอยากให้เขาไปให้พ้นๆ ไปให้ไกลๆ แต่ก็ต้องกลับมาเจอกัน เขาบอกว่าเขาก็จะทำหน้าที่พ่อของลูก แล้วให้เราอยู่แบบนี้ไป ทำหน้าที่แม่ของลูกไป พูดง่ายมาก ไม่มาเป็นเราไม่รู้หรอกว่ามันยากแค่ไหน
แล้วนี้ถามทักอะไรไปก็ไม่ตอบ ถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวไรกับเรื่องนี้เลย ก็ไม่ตอบได้แต่อ่าน แบบไม่ตอบไม่คุย (คือรู้เลยว่าเขาปิดการเเจ้งเตือนจากเรา)
แล้วจะให้อยู่ยังไง ก็ได้แต่ทำใจ อยากให้มันจบๆไปสักที