คือผมมีเพื่อนคนนึง ถ้าถามว่าสนิทไหม มันก็สนิท สมัยเรียน เพื่อนในกลุ่มผมจริงๆมีกันอยู่หลายคน แล้วเพื่อนคนนี้ ขอใช้ อักษรย่อว่า บี B เป็นผู้หญิงนะ (เรียนโรงเรียนช่างผู้ชายผู้หญิงเป็นเพื่อนกันไม่ผิดปกติอะไร) บีมีนิสัยชอบอ้อน ชอบเรียกร้อง ชอบเอาความคิดตัวเองมาเป็นบรรทัดฐาน แต่นิสัยด้านอื่นบีก็ถือว่าใช้ได้ไม่มีพิษภัยอะไร
แต่ ทีนี้คือ ตอนที่ไปเรียนมหาลัยเรียนอยู่ บี มีแฟน แล้วผมก็เห็นว่า บี ชอบเรียกร้องการเทคแคร์จากแฟนหลายอย่าง ซึ่งผมก็ไม่ได้มองว่ามันผิดปกติอะไร เพราะตอนนั้นผมอาจไม่เข้าใจเพราะผมเองก็ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ที่เริ่มไม่ค่อยชอบใจตรงที่ บางเรื่องไม่ใช่เรื่องที่จะมาเรียกร้องเลย บี กลับเรียกร้องมัน เช่น เป็นแฟนกันผู้ชายต้องเลี้ยงข้าวต้องจ่ายทุกอย่าง หรือเป็นแฟนกันต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ต้องเจอหน้ากันทุกวัน ต้องย้ายมาอยู่หอด้วยกัน ซึ่ง บี กับ แฟนบี ต่างก็มีบ้านใกล้มหาลัยอยู่แล้ว จะมาเสียเงินเช่าหอทำไม ผมก็แบบ เออไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องของเรา จนแฟนบีทนไม่ไหว ก็เลิกรากันไป สาเหตุที่เลิกก็คือ ไม่ผ่านมาตรฐานครอบครัวเขา พ่อแม่เขาเรียกร้องให้ผุ้ชายต้องเทคแคร์ลูกเขาทุกอย่างตามที่เล่าให้ฟังนั่นแหละ
ส่วนกับเพื่อนคนอื่นรวมถึงผม บีก็จะจะเรียกร้องว่า เป็นเพื่อนกันต้องให้ความสำคัญอันดับ 1 ห้ามเห็นแฟนตัวเองสำคัญกว่าเพื่อน แล้วต้องบอกรักกัน ต้องกอดกัน ซึ่งผมไม่โอเค บีก็จะโกรธ น้อยใจ ผมก็ไม่รู้จะทำไง แล้วก็เลิกสนใจข้อนี้ไป
ทีนี้ พอเรียนจบ ผมกับบีทำงานไม่ไกลกันนัก บีก็บอกว่าบีอยู่คนเดียวไม่ได้ ด้วยเหตุผลต่างๆของ บี อยากให้ไปอยู่หอเดียวกัน(คนละห้อง) ผมก็ไม่สะดวกเพราะที่ทำงานของผมมันไม่ไกลจากบีมากก็จริง แต่มันก็ไปคนละทาง แล้วรถประจำทางไม่ผ่านหอนั้น อีกทั้งบีก็ไม่ชอบแฟนผมแล้วยุให้ผม(แม้แต่เพื่อคนอื่นๆ)เลิกกับแฟนตลอด เพราะตั้งแต่ผมมีแฟน ผมไม่มีเวลาให้ บี (อันที่จริงผมทำงานหนักมากไม่มีเวลาให้ใครเลยต่างหาก)
แล้วเมื่อคืน บี ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ต้องแอดมิด ในโรงบาลหลายวัน ผมก็ยุ่งๆ กว่าจะเลิกงานก็ดึกมาก ตอนเช้าวันนี้ พ่อกับแม่ของบี ก็ โทรมาหาผมว่า บี บอกให้ผมไปนอนเฝ้าไข้ บี พ่อแม่จะกลับบ้าน ให้ผมเอาเสื้อผ้าไปอยู่กับบีประมาณสี่ห้าวัน ผมตกใจมาก ไม่นึกว่าพ่อกับแม่ของบีจะมาพูดกับผมแบบนี้ คือการที่ลูกคุณสั่งว่าให้คนนั้นคนนี้มาคอยซัพพอตตัวเองมันไม่ใช่เรื่องเลย พ่อแม่ควรเตือนลูกป่ะ ว่าไม่ควรไปรบกวนคนอื่น แล้วที่บ้านบีแม่ก็ไม่ได้ทำงานอะไร อยู่บ้านเฉยๆ ทำไมไม่อยู่ดูแลบี ที่สำคัญคือ ผมไม่ได้สนิทกับที่บ้านของบีเลย ไม่กี่นาทีต่อมา เพื่อนผมอีกคนก็โทรมาหา ถามว่า ผมว่างไหมให้ไปเฝ้าไข้ บี แทนเขาที เพราะบ้านเขาไกลมากไม่สะดวกไป พอดีพ่อกับแม่บี และบีโทรไปบอกเขาให้ไปเฝ้าไข้บีด้วย เขาก็ไม่พอใจที่ครอบครัวนี้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่แล้วเขาเอง บีก็รู้ทั้งรู้ว่าบ้านเขาไกลแถมที่ทำงานก็ไกลอีก ผมอึ้งมาก ทำไมมาเรียกร้องคนอื่นขนาดนี้ ไม่ใช่แคาเผมกับเพื่อนคนนี้ แต่อีกหลายๆคนทั้งแก๊ง
ประเด็นคือ มันไม่ใช่คำขอร้อง มันคือคำสั่ง
ก่อนหน้านี้พ่อแม่ของบีก็เรียกร้องอะไรๆจากผมและเพื่อนคนอื่นให้คอยซัพพอตบี ทั้งๆที่ มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร ผมกับเพื่อนคนอื่นที่เป็นผู้หญิงเหมือนบี ไม่มีใครนิสัยเหมือนบีเลย เพราะช่วยเหลือตัวเองลำพังได้ทุกอย่าง
ผมคบเพื่อนผมไม่เคยเรียกร้องน้ำใจจากใคร แล้วผมก็วางแผนว่าผมจะไปเยี่ยมบี แต่พอมาเจอแบบนี้ผมไม่อยากไปเลย รู้สึกผิดหวังกับครอบครัวนี้ เพื่อนก็คบกันมานาน จะไม่ไปก็ไม่ได้ ผมเข้าใจนะว่าแต่ละครอบครัวก็มีรูปแบบไม่เหมือนกัน แล้วบีเอง ก็คงต้องการความรักความอบอุ่น เพราะเป็นลูกคนเดียว
แต่ขอถามหน่อยว่า พวกผมจะทำไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีครับ ในเมื่อพวกเราไม่เห็นด้วยกับการเรียกร้องน้ำใจจนเกินควรแบบนี้ ผมเคยเตือนบีเรื่องนี้แล้ว เคยคุยเคยตกลงกันแล้วว่าผมทำให้ได้เท่าที่สมควรและอยู่ในขอบเขต ผมขอพื้นที่ของผมด้วย (อันนี้ผมคุยส่วนตัวนะ) แต่มันก็อีหรอบเดิม ไม่อยากให้ทั้งแก๊งต้องพูดเรื่องนี้พร้อมกัน เพราะไม่อยากให้เป็นการเสียเพื่อนไปอีก
เพื่อนกับครอบครัวของเพื่อนชอบเรียกร้องน้ำใจจากคนอื่น จะรับมือยังไงดี
แต่ ทีนี้คือ ตอนที่ไปเรียนมหาลัยเรียนอยู่ บี มีแฟน แล้วผมก็เห็นว่า บี ชอบเรียกร้องการเทคแคร์จากแฟนหลายอย่าง ซึ่งผมก็ไม่ได้มองว่ามันผิดปกติอะไร เพราะตอนนั้นผมอาจไม่เข้าใจเพราะผมเองก็ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ที่เริ่มไม่ค่อยชอบใจตรงที่ บางเรื่องไม่ใช่เรื่องที่จะมาเรียกร้องเลย บี กลับเรียกร้องมัน เช่น เป็นแฟนกันผู้ชายต้องเลี้ยงข้าวต้องจ่ายทุกอย่าง หรือเป็นแฟนกันต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ต้องเจอหน้ากันทุกวัน ต้องย้ายมาอยู่หอด้วยกัน ซึ่ง บี กับ แฟนบี ต่างก็มีบ้านใกล้มหาลัยอยู่แล้ว จะมาเสียเงินเช่าหอทำไม ผมก็แบบ เออไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องของเรา จนแฟนบีทนไม่ไหว ก็เลิกรากันไป สาเหตุที่เลิกก็คือ ไม่ผ่านมาตรฐานครอบครัวเขา พ่อแม่เขาเรียกร้องให้ผุ้ชายต้องเทคแคร์ลูกเขาทุกอย่างตามที่เล่าให้ฟังนั่นแหละ
ส่วนกับเพื่อนคนอื่นรวมถึงผม บีก็จะจะเรียกร้องว่า เป็นเพื่อนกันต้องให้ความสำคัญอันดับ 1 ห้ามเห็นแฟนตัวเองสำคัญกว่าเพื่อน แล้วต้องบอกรักกัน ต้องกอดกัน ซึ่งผมไม่โอเค บีก็จะโกรธ น้อยใจ ผมก็ไม่รู้จะทำไง แล้วก็เลิกสนใจข้อนี้ไป
ทีนี้ พอเรียนจบ ผมกับบีทำงานไม่ไกลกันนัก บีก็บอกว่าบีอยู่คนเดียวไม่ได้ ด้วยเหตุผลต่างๆของ บี อยากให้ไปอยู่หอเดียวกัน(คนละห้อง) ผมก็ไม่สะดวกเพราะที่ทำงานของผมมันไม่ไกลจากบีมากก็จริง แต่มันก็ไปคนละทาง แล้วรถประจำทางไม่ผ่านหอนั้น อีกทั้งบีก็ไม่ชอบแฟนผมแล้วยุให้ผม(แม้แต่เพื่อคนอื่นๆ)เลิกกับแฟนตลอด เพราะตั้งแต่ผมมีแฟน ผมไม่มีเวลาให้ บี (อันที่จริงผมทำงานหนักมากไม่มีเวลาให้ใครเลยต่างหาก)
แล้วเมื่อคืน บี ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ต้องแอดมิด ในโรงบาลหลายวัน ผมก็ยุ่งๆ กว่าจะเลิกงานก็ดึกมาก ตอนเช้าวันนี้ พ่อกับแม่ของบี ก็ โทรมาหาผมว่า บี บอกให้ผมไปนอนเฝ้าไข้ บี พ่อแม่จะกลับบ้าน ให้ผมเอาเสื้อผ้าไปอยู่กับบีประมาณสี่ห้าวัน ผมตกใจมาก ไม่นึกว่าพ่อกับแม่ของบีจะมาพูดกับผมแบบนี้ คือการที่ลูกคุณสั่งว่าให้คนนั้นคนนี้มาคอยซัพพอตตัวเองมันไม่ใช่เรื่องเลย พ่อแม่ควรเตือนลูกป่ะ ว่าไม่ควรไปรบกวนคนอื่น แล้วที่บ้านบีแม่ก็ไม่ได้ทำงานอะไร อยู่บ้านเฉยๆ ทำไมไม่อยู่ดูแลบี ที่สำคัญคือ ผมไม่ได้สนิทกับที่บ้านของบีเลย ไม่กี่นาทีต่อมา เพื่อนผมอีกคนก็โทรมาหา ถามว่า ผมว่างไหมให้ไปเฝ้าไข้ บี แทนเขาที เพราะบ้านเขาไกลมากไม่สะดวกไป พอดีพ่อกับแม่บี และบีโทรไปบอกเขาให้ไปเฝ้าไข้บีด้วย เขาก็ไม่พอใจที่ครอบครัวนี้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่แล้วเขาเอง บีก็รู้ทั้งรู้ว่าบ้านเขาไกลแถมที่ทำงานก็ไกลอีก ผมอึ้งมาก ทำไมมาเรียกร้องคนอื่นขนาดนี้ ไม่ใช่แคาเผมกับเพื่อนคนนี้ แต่อีกหลายๆคนทั้งแก๊ง
ประเด็นคือ มันไม่ใช่คำขอร้อง มันคือคำสั่ง
ก่อนหน้านี้พ่อแม่ของบีก็เรียกร้องอะไรๆจากผมและเพื่อนคนอื่นให้คอยซัพพอตบี ทั้งๆที่ มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร ผมกับเพื่อนคนอื่นที่เป็นผู้หญิงเหมือนบี ไม่มีใครนิสัยเหมือนบีเลย เพราะช่วยเหลือตัวเองลำพังได้ทุกอย่าง
ผมคบเพื่อนผมไม่เคยเรียกร้องน้ำใจจากใคร แล้วผมก็วางแผนว่าผมจะไปเยี่ยมบี แต่พอมาเจอแบบนี้ผมไม่อยากไปเลย รู้สึกผิดหวังกับครอบครัวนี้ เพื่อนก็คบกันมานาน จะไม่ไปก็ไม่ได้ ผมเข้าใจนะว่าแต่ละครอบครัวก็มีรูปแบบไม่เหมือนกัน แล้วบีเอง ก็คงต้องการความรักความอบอุ่น เพราะเป็นลูกคนเดียว
แต่ขอถามหน่อยว่า พวกผมจะทำไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีครับ ในเมื่อพวกเราไม่เห็นด้วยกับการเรียกร้องน้ำใจจนเกินควรแบบนี้ ผมเคยเตือนบีเรื่องนี้แล้ว เคยคุยเคยตกลงกันแล้วว่าผมทำให้ได้เท่าที่สมควรและอยู่ในขอบเขต ผมขอพื้นที่ของผมด้วย (อันนี้ผมคุยส่วนตัวนะ) แต่มันก็อีหรอบเดิม ไม่อยากให้ทั้งแก๊งต้องพูดเรื่องนี้พร้อมกัน เพราะไม่อยากให้เป็นการเสียเพื่อนไปอีก