สวัสดีค่ะ เราอยากระบาย และรับฟังความคิดเห็นของทุกๆคน เพื่อเป็นแรงผลักดันให้เรามีสติค่ะ
เริ่มเรื่องคือ เราได้ทำงานที่แรกเป็นเด็กรายวันที่เราเลือกทำงานนี้ตอนเรียนจบเพราะเราขี้เกียจไปหางานค่ะ พ่อแนะนำให้ทำก็ทำ เป็นงานไลน์ผลิตก็จริงแต่งานสบายมากค่ะ ก็ทำได้ปีนึง ไปเจอกับผู้ชายคนนึง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เราแอบชอบเขาก่อนแต่ไม่กล้าคุย ไม่กล้าจีบ เขาหน้าตาน่ารักค่ะ ดูเป็นคนนิสัยดี เราไปบอกกับหัวหน้าเราว่าเราชอบเค้า (เราค่อนข้างสนิทกับหัวหน้าค่ะ เลยกล้าพูด พูดแนวขำๆไม่จริงจัง) หลังจากนั้นมาเวลาเราเจอกับเค้าแล้วมีหัวหน้าเราอยู่ด้วยจะโดนแซวตลอดค่ะ เพื่อนร่วมงานก็แซว เราเขินเค้าเขินจนสุดท้ายมาขอไลน์กัน แล้วก็คุยกันคบกันเป็นแฟนอ่ะค่ะ พอสักระยะนึงเราก็มีความจำเป็นต้องออกจากงานมาทั้งคู่ค่ะ ก็มีเงินเดือนเดือนสุดท้ายที่ได้เอามาสำรองหางานกันอยู่ เราก็ตกลงกันว่าเราจะไปหางานทำด้วยกัน ก็ไปหาด้วยกันหลายที่ค่ะ ก็หาได้ แต่เราไม่ยอมทำ อ้างว่าไกลบ้างไม่ชอบงานนี้บ้าง จนสุดท้ายก็แยกย้ายไปหางานของใครของมัน ตกลงว่าไม่ต้องทำที่เดียวกันก็ได้ แล้วเราก็ได้งานก่อนค่ะ แต่ทำได้เดือนก็ออก ไปสมัครใหม่อาทิตย์นึงก็ออก จนแฟนเค้าได้งานก้าวหน้าเรื่องงานไปเยอะมากแล้ว แต่เรายังเข้าๆออกๆ จนปัจจุบันก็ยังไม่ได้ทำงาน เป็นสาเหตุหลักที่เราทะเลาะกันเลยค่ะ เค้าบอกเค้าผิดหวังในตัวเรามาก อยากเลิกกับเราหลายรอบ ซึ่งเราก็รู้ดีนะคะว่ามันสมควรแล้ว เพราะเราไม่อดทน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ตอนนี้เราพยายามเปลี่ยนตัวเองใหม่ หางานทำ แต่ความรู้สึกของแฟนเราเราทำมันพังไปหมดแล้ว ซึ่งช่วงที่เราเข้าๆออกๆจากงานเราก็ทำนิสัยงี่เง่า ใส่เค้าหลายครั้วด้วยค่ะ เนื่องด้วยความเครียดเรื่องงานกับนิสัยแย่ๆของเราในบางเรื่อง เป็นอีกสาเหตุนึงที่เค้าบอกว่าเค้าอยากเลิก ตอนนี้เราคิดได้แล้ว แต่มันสายเกินไปเพราะความรู้สึกดีๆที่แฟนมีต่อเราก็หมดลงไปแล้วเช่นกัน เหลือเพียงแต่ความสงสาร เราอยากให้คนที่มีโอกาสเจอคนดีๆงานดีๆทำมันให้ดีที่สุดนะคะ อดทนให้มากๆ ก่อนมันจะสายเกินไปแบบเรา เราเสียคนที่ดีที่รักเราไปแล้วค่ะ อยากทำดีแค่ไหนมันก็คงไม่พอกับความผิดที่เราได้ทำมา เค้ารักตัวมากนะ และ เค้าขอโทษ
อยากเล่าเรื่องแย่ๆของเราให้ทุกคนฟัง รู้หมดอะไรถูกผิด แต่เราไม่ทำมัน จนสายเกินไป อยากฟังความคิดเห็นจากคนอื่นๆ
เริ่มเรื่องคือ เราได้ทำงานที่แรกเป็นเด็กรายวันที่เราเลือกทำงานนี้ตอนเรียนจบเพราะเราขี้เกียจไปหางานค่ะ พ่อแนะนำให้ทำก็ทำ เป็นงานไลน์ผลิตก็จริงแต่งานสบายมากค่ะ ก็ทำได้ปีนึง ไปเจอกับผู้ชายคนนึง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เราแอบชอบเขาก่อนแต่ไม่กล้าคุย ไม่กล้าจีบ เขาหน้าตาน่ารักค่ะ ดูเป็นคนนิสัยดี เราไปบอกกับหัวหน้าเราว่าเราชอบเค้า (เราค่อนข้างสนิทกับหัวหน้าค่ะ เลยกล้าพูด พูดแนวขำๆไม่จริงจัง) หลังจากนั้นมาเวลาเราเจอกับเค้าแล้วมีหัวหน้าเราอยู่ด้วยจะโดนแซวตลอดค่ะ เพื่อนร่วมงานก็แซว เราเขินเค้าเขินจนสุดท้ายมาขอไลน์กัน แล้วก็คุยกันคบกันเป็นแฟนอ่ะค่ะ พอสักระยะนึงเราก็มีความจำเป็นต้องออกจากงานมาทั้งคู่ค่ะ ก็มีเงินเดือนเดือนสุดท้ายที่ได้เอามาสำรองหางานกันอยู่ เราก็ตกลงกันว่าเราจะไปหางานทำด้วยกัน ก็ไปหาด้วยกันหลายที่ค่ะ ก็หาได้ แต่เราไม่ยอมทำ อ้างว่าไกลบ้างไม่ชอบงานนี้บ้าง จนสุดท้ายก็แยกย้ายไปหางานของใครของมัน ตกลงว่าไม่ต้องทำที่เดียวกันก็ได้ แล้วเราก็ได้งานก่อนค่ะ แต่ทำได้เดือนก็ออก ไปสมัครใหม่อาทิตย์นึงก็ออก จนแฟนเค้าได้งานก้าวหน้าเรื่องงานไปเยอะมากแล้ว แต่เรายังเข้าๆออกๆ จนปัจจุบันก็ยังไม่ได้ทำงาน เป็นสาเหตุหลักที่เราทะเลาะกันเลยค่ะ เค้าบอกเค้าผิดหวังในตัวเรามาก อยากเลิกกับเราหลายรอบ ซึ่งเราก็รู้ดีนะคะว่ามันสมควรแล้ว เพราะเราไม่อดทน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ตอนนี้เราพยายามเปลี่ยนตัวเองใหม่ หางานทำ แต่ความรู้สึกของแฟนเราเราทำมันพังไปหมดแล้ว ซึ่งช่วงที่เราเข้าๆออกๆจากงานเราก็ทำนิสัยงี่เง่า ใส่เค้าหลายครั้วด้วยค่ะ เนื่องด้วยความเครียดเรื่องงานกับนิสัยแย่ๆของเราในบางเรื่อง เป็นอีกสาเหตุนึงที่เค้าบอกว่าเค้าอยากเลิก ตอนนี้เราคิดได้แล้ว แต่มันสายเกินไปเพราะความรู้สึกดีๆที่แฟนมีต่อเราก็หมดลงไปแล้วเช่นกัน เหลือเพียงแต่ความสงสาร เราอยากให้คนที่มีโอกาสเจอคนดีๆงานดีๆทำมันให้ดีที่สุดนะคะ อดทนให้มากๆ ก่อนมันจะสายเกินไปแบบเรา เราเสียคนที่ดีที่รักเราไปแล้วค่ะ อยากทำดีแค่ไหนมันก็คงไม่พอกับความผิดที่เราได้ทำมา เค้ารักตัวมากนะ และ เค้าขอโทษ