สวัสดีค่ะ ชาวพันทิปทุกคนวันนี้เราจะมาพูดเกี่ยวกับน้องชายที่เรารักมากๆ
มันอัดอั้นใจมานานมากเลยค่ะ เพราะถ้าเราไม่ได้เลยระบายในวันนี้แน่นอนค่ะว่าอีกไม่ช้าเราจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว
น้องชายเราชื่อ A(นามสมมุติ) นิสัยน้องเราเมื่อก่อนตอนที่เราอยู่บ้านตอนที่เรายังไม่ไปเรียนมหาวิทยาลัยน้องเราเป็นคนที่ดีเลย ช่วยกันทำงานบ้านคุยเพราะ มีมารยาท แถมยังรักครอบครัวอีก แต่พอเราย้ายไปเรียนมหาลัยเราขึ้นปี 1 น้องเรา ม.1 ซึ่งอยู่ รร เดียวกับป้าเรา ขอพูดไว้ก่อนนะคะ บ้านเรามีกันแค่ 3 คน แม่ เราและก็น้องส่วนพ่อแยกทางกับแม่แต่เรากับน้องก็ยังคุยกับพ่ออยู่ค่ะ มาต่อนะคะพอเราไปเรียนปุ๊ปเรากลับมาบ้านตอนช่วงเสาร์ อาทิตย์ทีไรเราจะได้ยินคนมาฟ้องต่างนานาว่าน้องเราเดี๋ยวมันร้ายมาก กินเหล้าสูบบุหรี่ ติดเพื่อนไม่ยอมกลับบ้าน ใช่ค่ะเรากลับมาบ้านทีไรปกติแล้วเรานอนห้องเดียวกับน้องแต่ตอนนี้กลับมาทีไรน้องเราไม่เคยอยู่บ้านเลยสักนิดทำตัวสะเปะสะปะมาก ไม่ดูแลตัวเอง ไม่สนใจอะไรไม่เคยมาช่วยแม่ทำงานบ้านเลยแรกๆเราก็โมโหน้องว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ แต่น้องเราก็ไม่ตอบพอช่วงที่เราไม่กลับบ้านเลยเพราะเราเรียนหนักแถมกิจกรรมเยอะมาก น้องเรายิ่งเลวร้ายไปมาก ก้าวร้าวขึ้น เถียงทุกคำ คือแม่กับเราปวดใจกันมาก จนป้าเราก็มาบอกว่าน้องเราเคยมาบอกกับป้าว่า แม่ไม่ค่อยสนใจกลับมาบ้านก็ไม่มีใครอยู่สักคนค่ะปัญหานี้เราไม่สามารถแก้ได้เลย เพราแม่เราเป็นคนที่ทำงานหนักมากหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียวส่งเราเรียนดูน้อง ดูแลบ้านจนบางทีกลับบ้านเย็นบ้านมืด อันนี้เราเข้าใจแม่เรานะคะแถมตอนนี้เรากำลังจะช่วยแม่หาเงินเป็นรายได้เสริมอีกด้วย จนมันหนักขึ้นๆจนเรามาปรึกษากับแม่ว่าเราอยากเอาน้องย้าย รร แต่น้องเราไม่ยอมย้ายเพราะติดเพื่อนและอะไรก็ไม่รู้พอเราบอกกับน้องว่าจะเอาย้ายนะ น้องเราก็โมโหเราสุดๆก้าวร้าวขึ้นเสียงใส่เรากับแม่มาก จนตอนนี้น้องเราอยู่ ม.2 ครูที่ รร มาบอกว่าน้องเรามีรายชื่อของคนที่เสพติดเสพติดเพราะตรวจเจอสารเสพติด วันที่ได้ยินมันเป็นอะไรที่เราล้มทั้งยืนเลยค่ะเราเครียดมาดเครียดจนประสาทจะกินมาก เรากับแม่ร้องไห้ไม่รู้จะทำยังไงจนน้องเรามาขอโทษว่าจะไม่ทำอีก แต่เรายังไม่เชื่อเท่าไหร่เพราะน้องยังคบกับเพื่อนกลุ่มเดิมอยู่ค่ะ จนวันนี้เราได้บอกพ่อเราพ่อเราจะมาเอาน้องเราย้ายไปอยู่กับย่าเพื่อที่จะได้ดูแลย่าด้วย สำหรับเราถ้าทำให้น้องเราดีขึ้นเราอยากเอาย้ายมากเลยค่ะ อยากให้หลุดพ้นจากตรงนั้น แต่ใจก็กลัวแบบหนีเสือปะจระเข้ แต่ขอพูดอีกอย่างนะคะพ่อเราเป็นคนนึงที่เวลาโมโหแล้วเราไม่สามารถที่จะขัดได้เพราะพ่อเราเป็นคนที่หวงลูกมาก ดังนั้นเราคิดว่าพ่อเราสามารถคุยกับน้องแล้วเอาน้องย้ายได้ค่ะ แต่ถ้าย้ายได้จริงเราก็ภาวนาขอให้น้องเราทำตัวดีขึ้นไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีก น้องเราอาจจะไม่ต้องรู้สึกเหงาอีกต่อไปเพราะอย่างน้อยน้องเราตอนกลับมาจาก รร ยังเจอย่าที่รออยู่บ้านค่ะ เพราะแม่เราไม่ค่อยมีเวลาจริงเพราะเราโตแล้วเราถึงเข้าใจแม่เราเราไม่ซีเรียสเท่าไหร่กลับเรื่องนี้ค่ะ
เราควรเอายังไงกับน้องชายเราดี?
มันอัดอั้นใจมานานมากเลยค่ะ เพราะถ้าเราไม่ได้เลยระบายในวันนี้แน่นอนค่ะว่าอีกไม่ช้าเราจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว
น้องชายเราชื่อ A(นามสมมุติ) นิสัยน้องเราเมื่อก่อนตอนที่เราอยู่บ้านตอนที่เรายังไม่ไปเรียนมหาวิทยาลัยน้องเราเป็นคนที่ดีเลย ช่วยกันทำงานบ้านคุยเพราะ มีมารยาท แถมยังรักครอบครัวอีก แต่พอเราย้ายไปเรียนมหาลัยเราขึ้นปี 1 น้องเรา ม.1 ซึ่งอยู่ รร เดียวกับป้าเรา ขอพูดไว้ก่อนนะคะ บ้านเรามีกันแค่ 3 คน แม่ เราและก็น้องส่วนพ่อแยกทางกับแม่แต่เรากับน้องก็ยังคุยกับพ่ออยู่ค่ะ มาต่อนะคะพอเราไปเรียนปุ๊ปเรากลับมาบ้านตอนช่วงเสาร์ อาทิตย์ทีไรเราจะได้ยินคนมาฟ้องต่างนานาว่าน้องเราเดี๋ยวมันร้ายมาก กินเหล้าสูบบุหรี่ ติดเพื่อนไม่ยอมกลับบ้าน ใช่ค่ะเรากลับมาบ้านทีไรปกติแล้วเรานอนห้องเดียวกับน้องแต่ตอนนี้กลับมาทีไรน้องเราไม่เคยอยู่บ้านเลยสักนิดทำตัวสะเปะสะปะมาก ไม่ดูแลตัวเอง ไม่สนใจอะไรไม่เคยมาช่วยแม่ทำงานบ้านเลยแรกๆเราก็โมโหน้องว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ แต่น้องเราก็ไม่ตอบพอช่วงที่เราไม่กลับบ้านเลยเพราะเราเรียนหนักแถมกิจกรรมเยอะมาก น้องเรายิ่งเลวร้ายไปมาก ก้าวร้าวขึ้น เถียงทุกคำ คือแม่กับเราปวดใจกันมาก จนป้าเราก็มาบอกว่าน้องเราเคยมาบอกกับป้าว่า แม่ไม่ค่อยสนใจกลับมาบ้านก็ไม่มีใครอยู่สักคนค่ะปัญหานี้เราไม่สามารถแก้ได้เลย เพราแม่เราเป็นคนที่ทำงานหนักมากหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียวส่งเราเรียนดูน้อง ดูแลบ้านจนบางทีกลับบ้านเย็นบ้านมืด อันนี้เราเข้าใจแม่เรานะคะแถมตอนนี้เรากำลังจะช่วยแม่หาเงินเป็นรายได้เสริมอีกด้วย จนมันหนักขึ้นๆจนเรามาปรึกษากับแม่ว่าเราอยากเอาน้องย้าย รร แต่น้องเราไม่ยอมย้ายเพราะติดเพื่อนและอะไรก็ไม่รู้พอเราบอกกับน้องว่าจะเอาย้ายนะ น้องเราก็โมโหเราสุดๆก้าวร้าวขึ้นเสียงใส่เรากับแม่มาก จนตอนนี้น้องเราอยู่ ม.2 ครูที่ รร มาบอกว่าน้องเรามีรายชื่อของคนที่เสพติดเสพติดเพราะตรวจเจอสารเสพติด วันที่ได้ยินมันเป็นอะไรที่เราล้มทั้งยืนเลยค่ะเราเครียดมาดเครียดจนประสาทจะกินมาก เรากับแม่ร้องไห้ไม่รู้จะทำยังไงจนน้องเรามาขอโทษว่าจะไม่ทำอีก แต่เรายังไม่เชื่อเท่าไหร่เพราะน้องยังคบกับเพื่อนกลุ่มเดิมอยู่ค่ะ จนวันนี้เราได้บอกพ่อเราพ่อเราจะมาเอาน้องเราย้ายไปอยู่กับย่าเพื่อที่จะได้ดูแลย่าด้วย สำหรับเราถ้าทำให้น้องเราดีขึ้นเราอยากเอาย้ายมากเลยค่ะ อยากให้หลุดพ้นจากตรงนั้น แต่ใจก็กลัวแบบหนีเสือปะจระเข้ แต่ขอพูดอีกอย่างนะคะพ่อเราเป็นคนนึงที่เวลาโมโหแล้วเราไม่สามารถที่จะขัดได้เพราะพ่อเราเป็นคนที่หวงลูกมาก ดังนั้นเราคิดว่าพ่อเราสามารถคุยกับน้องแล้วเอาน้องย้ายได้ค่ะ แต่ถ้าย้ายได้จริงเราก็ภาวนาขอให้น้องเราทำตัวดีขึ้นไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีก น้องเราอาจจะไม่ต้องรู้สึกเหงาอีกต่อไปเพราะอย่างน้อยน้องเราตอนกลับมาจาก รร ยังเจอย่าที่รออยู่บ้านค่ะ เพราะแม่เราไม่ค่อยมีเวลาจริงเพราะเราโตแล้วเราถึงเข้าใจแม่เราเราไม่ซีเรียสเท่าไหร่กลับเรื่องนี้ค่ะ