หนูควรทำยังไงคะ ถึงจะหาทางออกของเรื่องนี้ได้

ทุกคน ขอแทนตัวเองว่าหนูนะคะ ตอนนี้หนูอายุ15 ตอนหนูอยู่อนุบาล3 ตอนนั้นอยู่ชลบุรีแล้วน้าเอาหมาที่ไปขอมาให้เลี้ยง น้าเป็นคนรักหมานะแต่ต้องไปทำงาน เลยไม่มีเวลา เพราะตอนไม่มีคนอยู่ด้วยน้องจะเห่าหาเจ้าของ พอฝนตกน้องก็กลัวฟ้าร้อง ไม่เป็นอันจะนอนเลย แต่ตอนที่อยู่ชลบุรีตอนนั้นไม่ค่อยมีฝนเลยไม่เป็นปัญหา พอเราขึ้นป.1ก็ย้ายมาที่หนองคาย มีหนู ตา ยาย และน้องหมา ก็อยู่ๆกันมา แต่ด้วยความที่น้องหมาขี้กลัว กลัวฝน กลัวประทัด เวลาไปตลาดไม่มีคนอยู่บ้านก็ร้อง เวลาตอนกลางคืนยายก็ไม่ได้นอน เพราะต้องดูน้อง น้องนอนอยู่ข้างเตียง ตอนฝนตกฟ้าร้องก็มุดเข้าไปอยู่ใต้เตียงแล้วก็สงบไปบ้างแต่ก็ยังนอนไม่หลับเพราะน้องมันร้อง หนู,ตา,ยาย รักมันมากซื้ออาหาร อาบน้ำ เวลาซื้อขนมก็ต้องซื้อมาเผื่อ พอปลายปี60 ประมาณเดือนตุลา ยายหนูไปตรวจพบมะเร็งในช่องปาก ระยะที่1ต้องไปผ่าและรักษาอยู่อุดร เป็นเวลาประมาณ3เดือน ไปประมาณเดือนธันวา ยายเลยตัดสินใจเอาน้องหมาให้คนเก็บประกันชีวิต คนเก็บประกันชีวิตเราคนมาตั้งแต่เด็กๆ เขามาเก็บประกันที่บ้านทุกเดือน เขาบอกอยากได้น้องหมาตัวนี้ไปเลี้ยง รักมาก หนูได้ยินคำนี้ตั้งแต่เด็กละ ยายเคยบอกจะเอาไปให้หลายครั้ง แต่ก็ห้ามไว้เสมอ พอปนะมาณเดือนพฤษจิกายน ยายก็เอาน้องหมาให้คนเห็บประกัน โดยยายไม่บอกหนูล่วงหน้าเลย  หนูรู้ตอนเที่ยงของวันนั้น หนูก็ได้แค่รูปน้องไว้ เพราะห้ามเท่าไหร่ยายก็ไม่ฟัง ตอนเขาขี้รถมารับหนูก็ได้แค่มองอยู่หน้าต่างจนเขาพาน้องไป (บ้านเขาอยู่ต่างอำเภอจากบ้านหนู แต่ห็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน) หลังจากนั้นหนูก็ได้แค่ร้องไห้ แต่ยายก็ด่าหนูว่าหนู หนูก็ไม่ตอบอะไร หนูก็ได้แค่ทำใจได้แต่แอบร้องไห้คนเดียว แล้วตั้งความหวังว่าสงการต์น้ามาน้าก็จะพาไปเล่นกับน้อง แต่พอถึงสงการต์น้ามา ยายก็ไม่ให้น้าพาไป เราก็ไม่รู้จะทำยังไงหมดหนทาง พอน้ากลับไปทำงานที่ชลบุรี ประมาณ1เดือนยายก็นอนโรงบาล วันนั้นเราก็อยู่บ้านคนเดียว แล้วภรรยาของคนเก็ประกันมาเก็บประกัน แล้วหนูก็เลยบอกเขาไปว่ายายไปนอนโรงบาบไม่อยู่ป่วย แล้วเขาบอกหนูว่า ตอเลท(ชื่อน้องหมา)มันป่วยไม่กินข้าวลาโลกแล้วเด้อ ตอนนั้นเราทำอะไนไม่ถูกแล้วก็บอกไปว่า อ๋อจ้า แล้วเลาก็ขึ้นรถไป หนูปิดประตูบ้านแล้วเดินตรงมาที่โซฟา ตอนนั้นหนูล้มทั้งยืน ร้องไห้แทบน้ำตาเป็นสายเลือด พอตอนเช้าไปหายายทั่โรงบาลก็บอกยายไป ยายทำหน้าจาไม่รู้สึกรู้สาอะไร แล้วบอกว่าพูดให้ได้อะไรขึ้นมา ตายแล้วก็คือตาย แล้ว2-3วันต่อจากนั้น เราฝันว่าน้องหมากลับมาหาเรา ในฝันเราดีใจมาก แต่น้องยืนนิ่ง ขนก็สากๆไม่นุ่มเหมือนแต่ก่อน โดยมีผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำยืนอยู่ข้างๆน้อง แต่หนูไม่รู้นะว่ามันเป็นฝันทีาเกิดขึ้นจากจินตนาการของหนูหรือป่าว หนูรู้สึกผิดมาก ถ้าน้องตายในอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้ หนูรู้แค่ว่าน้องคิดถึงเรามากแต่น้องพูดไม่ได้แค่นั้นเอง ช่วงแรกๆหนูฟังเพลงเราและนายตลอดเลย ฟังแล้วร้องไห้ตลอด หลังจากนั้นหนูก็ไม่คิดแต่ก็ห้ามไม่ได้ แต่ก็ต้องเข้มแข็ง แต่พอมาช่วงอาทิตย์นี้หนูหยุดคิดไม่ได้เลย หนูไม่น่าให้น้แงไปเลยหนูควรจะวิ้งไปกอกน้องแน่นๆไม่ให้ไปไหน เพราะอย่างน้องถ้าน้องจะตายจริงๆก็ควรตายในอ้อมกอดของคนที่รัก ทั้งพิมพ์ทั้งร้องไห้ หนูรักน้องมากๆ
"น้องจะอยู่ในใจเอื้อยตลอดไปเด้อ น้องรัก"