I can’t imagine being with anyone else.
อ่านข้อความตัวเองทีไร รู้สึกน้ำเน่า ไม่รู้ว่าตอนเด็กดูละครมากไปรึเปล่า ถึงเอาแต่เพ้อฝันรูปแบบความรักที่พระเอกจะมาตามหา โทรมา
หรืออย่างน้อยก็รู้ใจตัวเองว่ารักเราเหมือนกัน หลังจากที่... ทิ้งระยะห่างให้ใคร่ครวญดู
คงได้แค่ฝัน
เราสิที่แย่ตอนนี้ เรายังคิดถึง ยังอยากได้ผู้ชายคนนึง ตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นนางเอก
ฉากที่โดนทิ้ง แล้วเรื่องน่าจะเป็นหนัง Drama มากกว่าคอมเมดี้ที่จบ Happy ending
เผลอๆกลายเป็นหนังบู้ ที่ได้แต่ต่อสู้กับอาการซึมเศร้าของตัวเอง ที่ทุกวันนี้สารสื่อประสาทในสมองก็ยังคงเพี้ยนซะจนร้องไห้สลับกับหัวเราะ วันเว้นวัน อาจเป็นมาก่อนที่จะรักเค้าแล้วก็ได้ แต่สารความสุขตอนที่เกิดอารมณ์ต่างๆขึ้น มันทำเรารวนไปหมด
เราไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไม เราถึงรู้สึกใจหายทุกครั้ง ที่เห็นรูปของคนที่ไม่แม้แต่จะรู้จักกันดี
เมื่อเห็นว่าเค้า unfriend ทั้งๆที่ไม่ได้คุยกันก็นานแล้ว เมื่อคิดว่าจะไม่มีทางได้พบ ได้คุย หรือแม้กระทั่งเป็นคนรู้จักกันอีกแล้ว ทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ไม่ได้รับสิทธิ์แม้แต่จะพูดคุย ถามไถ่ หรือมีตัวตน เราก็จะอยากร้องไห้ เราไม่ดีที่ตรงไหน เราสู้ใครไม่ได้ใช่ไหม เราเป็นของไร้ค่ามีตำหนิที่ไม่มีสิทธิ์ที่ได้รับการคัดเลือกจากคนที่เรารักเลยหรอ ? คำถามทุกคำถาม วนเวียนซ้ำๆ
อะไรทำให้เราผูกจิต ผูกใจแต่คนๆนี้ อะไรทำให้เรา... รู้สึกว่าเป็นได้เพียงเค้าเท่านั้น
เพราะความซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเอง หรือเป็นเพียงความหลงรูปลักษณ์ และเปลือกภายนอก ฐานะ ชื่อเสียง ความต้องการเอาชนะ คะคาน ถ้าเค้าปลอมตัวมา หรือลวงด้วยแอพพลิเคชั่นอื่นๆมา เราก็ไม่รู้ และก็ยอมรับไม่ได้ จนเราไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการอะไร
เรารักเค้าจริงๆน่ะหรอ? ใช่หรอ? ความเห็นแก่ตัวรึเปล่า? แต่ทำไม หัวใจรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คิดว่า คงไม่มีโอกาสที่จะรู้จักเค้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย และห่างไกล
ความสัมพันธ์เชิงลึก แต่สัมผัสไม่ได้ที่มีเทคโนโลยีกั้นไว้
ความจริงใจ และความรู้สึกที่ส่งไปเท่าไรก็เงียบหายไปกับสายลม ไม่เคยส่งไปให้ฝ่ายใดถึง
ถ้าความรัก ทำให้คนเติบโตขึ้น
เราไม่แน่ใจว่า ความรักบิดๆเบี้ยวๆแบบที่เราเข้าใจ มันทำไมช่างทำให้เรารู้สึกอึดอัดและทรมานเหลือเกิน
เรา จะไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว จริงๆหรอคะ
เรา จะไม่มีโอกาสที่จะรู้จักกันมากไปกว่านี้จริงๆหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เราคงจะ
กลัวความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ‘รัก’ ไปตลอดชีวิต
ถ้าคุณเป็นใครคนนั้น คุณรู้แน่นอนว่า เรากำลังคิดถึงคุณจนหัวใจแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนนางเอกละครน้ำเน่าเลย
รักนะคะ ยิน ได้ยินไหม!
ความอ้างว้างของโลกอินเตอร์เน็ต ก็เหมือนการตะโกนใส่อากาศบนหน้าผานั่นแหละ สะท้อนไปมา แค่ให้ตัวเองและคนที่บังเอิญซวยอยู่ใกล้ๆในรัศมีได้ยินและรับรู้ สุดท้ายก็เป็นได้แค่ loser คนนึงเท่านั้น
พยายามป่าวประกาศ สำหรับคนบางคนก็คงมองว่าเหมือนเป็นการประจานตัวเอง แต่ถ้าไม่เลือกทางนี้ ก็ไม่รู้จะส่งไปทางไหนได้อีก ความจริงแล้วเค้าไม่ได้ต้องการเรา หรือสิ่งที่เราส่งไปหรอกมั้ง มีแค่เรา ที่ต้องการ
รัก คำที่เหมือนจะง่าย แต่ยากเหลือเกิน
อ่านข้อความตัวเองทีไร รู้สึกน้ำเน่า ไม่รู้ว่าตอนเด็กดูละครมากไปรึเปล่า ถึงเอาแต่เพ้อฝันรูปแบบความรักที่พระเอกจะมาตามหา โทรมา
หรืออย่างน้อยก็รู้ใจตัวเองว่ารักเราเหมือนกัน หลังจากที่... ทิ้งระยะห่างให้ใคร่ครวญดู
คงได้แค่ฝัน
เราสิที่แย่ตอนนี้ เรายังคิดถึง ยังอยากได้ผู้ชายคนนึง ตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นนางเอก
ฉากที่โดนทิ้ง แล้วเรื่องน่าจะเป็นหนัง Drama มากกว่าคอมเมดี้ที่จบ Happy ending
เผลอๆกลายเป็นหนังบู้ ที่ได้แต่ต่อสู้กับอาการซึมเศร้าของตัวเอง ที่ทุกวันนี้สารสื่อประสาทในสมองก็ยังคงเพี้ยนซะจนร้องไห้สลับกับหัวเราะ วันเว้นวัน อาจเป็นมาก่อนที่จะรักเค้าแล้วก็ได้ แต่สารความสุขตอนที่เกิดอารมณ์ต่างๆขึ้น มันทำเรารวนไปหมด
เราไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไม เราถึงรู้สึกใจหายทุกครั้ง ที่เห็นรูปของคนที่ไม่แม้แต่จะรู้จักกันดี
เมื่อเห็นว่าเค้า unfriend ทั้งๆที่ไม่ได้คุยกันก็นานแล้ว เมื่อคิดว่าจะไม่มีทางได้พบ ได้คุย หรือแม้กระทั่งเป็นคนรู้จักกันอีกแล้ว ทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ไม่ได้รับสิทธิ์แม้แต่จะพูดคุย ถามไถ่ หรือมีตัวตน เราก็จะอยากร้องไห้ เราไม่ดีที่ตรงไหน เราสู้ใครไม่ได้ใช่ไหม เราเป็นของไร้ค่ามีตำหนิที่ไม่มีสิทธิ์ที่ได้รับการคัดเลือกจากคนที่เรารักเลยหรอ ? คำถามทุกคำถาม วนเวียนซ้ำๆ
อะไรทำให้เราผูกจิต ผูกใจแต่คนๆนี้ อะไรทำให้เรา... รู้สึกว่าเป็นได้เพียงเค้าเท่านั้น
เพราะความซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเอง หรือเป็นเพียงความหลงรูปลักษณ์ และเปลือกภายนอก ฐานะ ชื่อเสียง ความต้องการเอาชนะ คะคาน ถ้าเค้าปลอมตัวมา หรือลวงด้วยแอพพลิเคชั่นอื่นๆมา เราก็ไม่รู้ และก็ยอมรับไม่ได้ จนเราไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการอะไร
เรารักเค้าจริงๆน่ะหรอ? ใช่หรอ? ความเห็นแก่ตัวรึเปล่า? แต่ทำไม หัวใจรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คิดว่า คงไม่มีโอกาสที่จะรู้จักเค้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย และห่างไกล
ความสัมพันธ์เชิงลึก แต่สัมผัสไม่ได้ที่มีเทคโนโลยีกั้นไว้
ความจริงใจ และความรู้สึกที่ส่งไปเท่าไรก็เงียบหายไปกับสายลม ไม่เคยส่งไปให้ฝ่ายใดถึง
ถ้าความรัก ทำให้คนเติบโตขึ้น
เราไม่แน่ใจว่า ความรักบิดๆเบี้ยวๆแบบที่เราเข้าใจ มันทำไมช่างทำให้เรารู้สึกอึดอัดและทรมานเหลือเกิน
เรา จะไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว จริงๆหรอคะ
เรา จะไม่มีโอกาสที่จะรู้จักกันมากไปกว่านี้จริงๆหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เราคงจะ
กลัวความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ‘รัก’ ไปตลอดชีวิต
ถ้าคุณเป็นใครคนนั้น คุณรู้แน่นอนว่า เรากำลังคิดถึงคุณจนหัวใจแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนนางเอกละครน้ำเน่าเลย
รักนะคะ ยิน ได้ยินไหม!
ความอ้างว้างของโลกอินเตอร์เน็ต ก็เหมือนการตะโกนใส่อากาศบนหน้าผานั่นแหละ สะท้อนไปมา แค่ให้ตัวเองและคนที่บังเอิญซวยอยู่ใกล้ๆในรัศมีได้ยินและรับรู้ สุดท้ายก็เป็นได้แค่ loser คนนึงเท่านั้น
พยายามป่าวประกาศ สำหรับคนบางคนก็คงมองว่าเหมือนเป็นการประจานตัวเอง แต่ถ้าไม่เลือกทางนี้ ก็ไม่รู้จะส่งไปทางไหนได้อีก ความจริงแล้วเค้าไม่ได้ต้องการเรา หรือสิ่งที่เราส่งไปหรอกมั้ง มีแค่เรา ที่ต้องการ