รู้สึกท้อถอยกับสิ่งที่ทำอยู่

เราว่าเราเป็นคนขี้วิตกกังวลมากเกินไป เริ่มเรื่องเลยแล้วกันหน่ะ เรามาฝึกงานเพื่อที่จะไปลงสาขาแต่เราเริ่มทำไปได้สัก 2-3 วันเรารู้สึกว่างานนี้มันไม่ใช่งานสำหรับเราเลย แต่เราก็ต้องทำเพราะพ่อแม่รอชายรอความสำเร็จของเราอยู่  บ้างทีเรากับมาทีพักเรารู้สึกอยากจะร้องไห้มากๆตอนนอนก็หลับตื่นๆตื่นมาก็รู้สึกเครียด แต่การฝึกงานครั้งนี้ถ้าเราผ่านไปได้ 1 เดือนมันก็ผ่านแล้วแต่นี้พึงแค่ 2-3 วันเองเรารู้สึกเริ่มท้อกับงานแล้ว เพราะงานมันยากกว่าเราคิดบ้างทีเราไม่เข้าใจแต่คนสอนงานเรามักจะกดดดันในตัวเรามากเกินไป คนสอนงานเราก็กดดันไปอีก เรารู้ว่าเค้าหวังดีแต่เราพึงมาฝึกงานไม่กี่วันเอง (แต่ทีเค้ากดดันเพราะเวลาเราไปลงสาขาเราต้องทำคนเดียว)มันเลยทำให้เราเหนื่อยๆแล้วสมองไม่คอยรับรู้อะไรเท่าไร บ้างทีเรื่องยากๆๆไปบอกๆๆไปก็ลืม เรากับมาห้องเราก็ดูสิ่งที่เราจดมาบ้างทีก็ตำได้บ้างไม่ได้บ้าง คือเราไม่ได้กดดันตัวเองนะแต่เราพยายามทำบ้างทีก็รู้สึกกรุอ่านไปตั้งเยอะจำแทบไม่ได้ แล้วอยากร้องไห้เลยค่ะ เราอยากปรับตัวให้ได้ ให้มันผ่านจุดนั้นมาให้ได้ เราควรทำอย่างไรให้ไฟในตัวเราปลุกขึ้นมาแล้วลุกขึ้นสู้ๆ ให้ผ่านไปได้ในระยะ 1 เดือนนี้ๆ  ให้1เดือนนี้มีความสุขกับงานที่เราทำแล้วเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆๆไปเรื่อยๆ ไม่อยากจะท้อนะแต่สิ่งที่เป็นมันทำให้ท้อ !!!!!!!!