สมัยเรียนปี50กว่าๆ จากนักเรียนม.ปลายที่ค่อนข้างร่าเริง กล้าแสดงออก มีความเชื่อมั่นและมั่นใจในตนเองสูงระดับหนึ่ง พอก้าวสู่ชีวิตของการเป็นนักศึกษา ซึ่งในช่วงแรกก็รู้สึกสนุกตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ดี ได้เจอสิ่งแวดล้อมใหม่ เพื่อนใหม่ และรุ่นพี่ นำมาสู่การเข้าเอก(SOTUS)ในเวลาต่อมา
ระยะแรกก็รู้สึกชอบนะครับกับการเข้าเอก ตอนแนะนำตัวเองเราก็มาแนวๆสายฮา ใส่มุกบ้างตอนแนะนำตัวให้เพื่อนและรุ่นพี่ปี2ได้รู้จัก หรือตอนทำกิจกรรมในหอประชุมร่วมกับนศ.ปี1จากสาขาอื่นๆเกือบพันคน ตอนเค้าขอตัวแทนมาพูดต่อหน้าคนเกือบพัน เราก็อาสาตัวเองออกมาพูด แอบติดตลกจนเพื่อนๆหัวเราะบ้าง คือตอนนั้นไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเยอะแยะ คือช่วงแรกๆมีกิจกรรมอะไรก็อยากทำหมด
แต่แล้วก็รู้สึกสนุกกับชีวิตนักศึกษาอยู่ได้ไม่นาน เมื่อเข้าเอกบ่อยขึ้นก็รู้สึกว่าตนเองสูญเสียความมั่นใจในตนเองไปทีละน้อย จนรู้สึกเป็นคนเครียดง่าย เก็บกด ไม่ร่าเริงเหมือนช่วงแรกๆ เนื่องจากภายในเอกก็จะให้ความสำคัญกับการเคารพรุ่นพี่มาก ไม่ว่าจะเป็นเวลาเจอกันน้องก็ต้องเป็นฝ่ายทักก่อน คือแบบพี่หลายๆคนเราก็ไม่ได้สนิทสนม เพิ่งรู้จักหน้ากัน เราก็ไม่กล้าทักหรือไม่อยากฝืนใจตัวเอง บางทีก็รู้สึกผิดที่ไม่ยอมทัก พอตอนเข้าเอกรุ่นพี่ปี2ก็มาชอบว้ากน้องๆ ประเด็นไม่ทักรุ่นปีพี่2 หรือปี3ปี4 ที่กดดันพี่ปี2มาว้ากสั่งสอนน้องๆอีกที บางทีก็สร้างสถานการณ์เพื่อว้ากน้องๆให้เคารพรุ่นพี่ มีกฎว่ารุ่นพี่ถูกเสมอ บางทีก็ทำไปด้วยความสนุก เรียกเข้าเอกบ่อยมาก บางคืนเรียกหลังสองทุ่มถึงเกือบเที่ยงคืนก็มี บางวันก็เรียกตอนตี5ไปว้ากๆจนเพื่อนผู้หญิงบางคนถึงกับสติหลุดร้องกรี๊ดออกมาไม่หยุดก็มี บางวันก็เป็นลมเป็นแล้งไป แต่กิจกรรมดีๆก็มีบ้าง
พอเข้าเอกไปเรื่อยๆก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตนศ.เลย แต่ละวันอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะเจอรุ่นพี่ภายในหรือนอกมหาลัยแล้วไม่กล้าทักจะรู้สึกแย่กับตนเอง กลายเป็นกลัวการเจอคนรู้จัก แต่ไม่สนิท เราก็จะไม่ทักแล้วแอบรู้สึกผิด จนกลัวการเข้าสังคมอยู่ในที่คนเยอะๆไปเลย ถ้าหลบหน้าได้ก็จะพยายามหลบ สูญเสียความเป็นตัวเองไปหมดเลย
จึงคาดเดาตัวเองในตอนนี้ว่าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เริ่มเข้าเอกมาเรื่อยๆ ตอนปี1เทอม2แล้ว หลายๆอย่างจนวันนี้ก็เป็นอยู่เลย เช่น เป็นโรคโซเชียลโฟเบีย กลัวการเข้าสังคมหรือพาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ จะใจสั่น ตาแดง เหงื่อไหล หายใจติดขัด แล้วก็เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ และเข้าข่ายเป็นโรคแพนิคด้วย
ไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิต มองตัวเองไม่ค่อยมีคุณค่าเลย ชอบคิดมาก เครียดง่าย แล้วก็ชอบกดดันตัวเอง บางทีอยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา พยายามปรับเปลี่ยนความคิด แต่มันก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนเป็นคนสองบุคลิก หรือแอบเข้าข่ายโรคไบโพล่าอ่อนๆอ่าครับ
เป็นไปได้ไหมครับที่การเข้าเอกทำให้คนๆหนึ่งเป็นโรคซึมเศร้าได้ แต่ยอมรับว่าเกิดจากปัญหาชีวิตส่วนตัวด้วยครับ
อยากทราบว่าคนที่ผ่านการเข้าเอกมาแล้วเคยเป็นแบบผมบ้างไหมครับ
หลังจากตกอยู่ในระบบSOTUSใครมีอาการแบบนี้บ้าง
ระยะแรกก็รู้สึกชอบนะครับกับการเข้าเอก ตอนแนะนำตัวเองเราก็มาแนวๆสายฮา ใส่มุกบ้างตอนแนะนำตัวให้เพื่อนและรุ่นพี่ปี2ได้รู้จัก หรือตอนทำกิจกรรมในหอประชุมร่วมกับนศ.ปี1จากสาขาอื่นๆเกือบพันคน ตอนเค้าขอตัวแทนมาพูดต่อหน้าคนเกือบพัน เราก็อาสาตัวเองออกมาพูด แอบติดตลกจนเพื่อนๆหัวเราะบ้าง คือตอนนั้นไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเยอะแยะ คือช่วงแรกๆมีกิจกรรมอะไรก็อยากทำหมด
แต่แล้วก็รู้สึกสนุกกับชีวิตนักศึกษาอยู่ได้ไม่นาน เมื่อเข้าเอกบ่อยขึ้นก็รู้สึกว่าตนเองสูญเสียความมั่นใจในตนเองไปทีละน้อย จนรู้สึกเป็นคนเครียดง่าย เก็บกด ไม่ร่าเริงเหมือนช่วงแรกๆ เนื่องจากภายในเอกก็จะให้ความสำคัญกับการเคารพรุ่นพี่มาก ไม่ว่าจะเป็นเวลาเจอกันน้องก็ต้องเป็นฝ่ายทักก่อน คือแบบพี่หลายๆคนเราก็ไม่ได้สนิทสนม เพิ่งรู้จักหน้ากัน เราก็ไม่กล้าทักหรือไม่อยากฝืนใจตัวเอง บางทีก็รู้สึกผิดที่ไม่ยอมทัก พอตอนเข้าเอกรุ่นพี่ปี2ก็มาชอบว้ากน้องๆ ประเด็นไม่ทักรุ่นปีพี่2 หรือปี3ปี4 ที่กดดันพี่ปี2มาว้ากสั่งสอนน้องๆอีกที บางทีก็สร้างสถานการณ์เพื่อว้ากน้องๆให้เคารพรุ่นพี่ มีกฎว่ารุ่นพี่ถูกเสมอ บางทีก็ทำไปด้วยความสนุก เรียกเข้าเอกบ่อยมาก บางคืนเรียกหลังสองทุ่มถึงเกือบเที่ยงคืนก็มี บางวันก็เรียกตอนตี5ไปว้ากๆจนเพื่อนผู้หญิงบางคนถึงกับสติหลุดร้องกรี๊ดออกมาไม่หยุดก็มี บางวันก็เป็นลมเป็นแล้งไป แต่กิจกรรมดีๆก็มีบ้าง
พอเข้าเอกไปเรื่อยๆก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตนศ.เลย แต่ละวันอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะเจอรุ่นพี่ภายในหรือนอกมหาลัยแล้วไม่กล้าทักจะรู้สึกแย่กับตนเอง กลายเป็นกลัวการเจอคนรู้จัก แต่ไม่สนิท เราก็จะไม่ทักแล้วแอบรู้สึกผิด จนกลัวการเข้าสังคมอยู่ในที่คนเยอะๆไปเลย ถ้าหลบหน้าได้ก็จะพยายามหลบ สูญเสียความเป็นตัวเองไปหมดเลย
จึงคาดเดาตัวเองในตอนนี้ว่าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เริ่มเข้าเอกมาเรื่อยๆ ตอนปี1เทอม2แล้ว หลายๆอย่างจนวันนี้ก็เป็นอยู่เลย เช่น เป็นโรคโซเชียลโฟเบีย กลัวการเข้าสังคมหรือพาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ จะใจสั่น ตาแดง เหงื่อไหล หายใจติดขัด แล้วก็เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ และเข้าข่ายเป็นโรคแพนิคด้วย
ไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิต มองตัวเองไม่ค่อยมีคุณค่าเลย ชอบคิดมาก เครียดง่าย แล้วก็ชอบกดดันตัวเอง บางทีอยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา พยายามปรับเปลี่ยนความคิด แต่มันก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนเป็นคนสองบุคลิก หรือแอบเข้าข่ายโรคไบโพล่าอ่อนๆอ่าครับ
เป็นไปได้ไหมครับที่การเข้าเอกทำให้คนๆหนึ่งเป็นโรคซึมเศร้าได้ แต่ยอมรับว่าเกิดจากปัญหาชีวิตส่วนตัวด้วยครับ
อยากทราบว่าคนที่ผ่านการเข้าเอกมาแล้วเคยเป็นแบบผมบ้างไหมครับ