จากใจคนไม่เข้ารับน้องตอนม.ปลาย อำนาจอันแสนยิ่งใหญ่ของรุ่นพี่

เราเป็นคนนึงที่ไม่มีเพื่อนตอนม.ปลาย เพราะเราไม่ค่อยมารับน้อง มาสองวันขาดสาม เพราะบ้านอยู่ไกลขับรถมอเตอร์ไซค์มาเอง พี่ๆเค้าปล่อยหกโมงเย็นกว่าจะถึงบ้านก็ทุ่มนึง ซอยบ้านเราก็เปลี่ยวด้วยเราไม่กล้าขับมืดๆ บอกเหตุผลไปแล้ว ถ่ายรูปปากซอยมาให้ก็แล้ว แต่พี่เค้าไม่บอกเพื่อนในห้องพี่เค้า รู้กันแค่กลุ่มพี่ว้าก เพื่อนของพี่ว้างสองสามคน

พอเราไม่มาเพื่อนก็จะว่าเรา พอบอกเหตุผลไป เพื่อนก็ตอบมาแค่ว่า "บ้านไกลกว่าแกก็มีตั้งหลายคน" บางคนก็ซุบซิบหาว่าเราเอาถ่ายภาพมาจากที่อื่นบ้างล่ะ

สุดท้ายวันนั้นเราเลยต้องไป พอไปก็โดนพวกพี่ว้ากให้ไปยืนด้านหน้าและแฉว่าเราเห็นแก่ตัว ว่าไม่รักเพื่อนบ้าง กินแรงเพื่อนบ้าง จะเถียงว่าเรามีเหตุผลที่ไม่เข้ารับน้องพี่ก็รู้นี่ ก็โดนด่าว่าไม่เคารพรุ่นพี่ ไม่ให้เกียรติเพื่อนที่มาทุกวัน เพื่อนต้องโดนลงโทษเพราะคุณบ้าง บลาๆ เรารำคาญหลังจากนั้นก็ไม่ไปเลย

พวกพี่ๆเลยแบนเรา เกลียดเรา ไม่ให้เพื่อนในห้องคุยกับเรา แอบถ่ายรูปเราตอนนั่งคนเดียวเอาไปนินทาในกลุ่มสาย พอเราออกจากกลุ่มก็ลากเข้ามาใหม่ บอกว่าถ้าออกอีกพี่เค้าจะมาตบปากเรา รุ่นพี่บอกให้ทำก็ต้องทำ ด่าไปถึงพ่อแม่เราว่าเลี้ยงลูกมาไงถึงเป็นแบบนี้ พอเดินผ่านก็จะแซวว่า "เด็กเพื่อนไม่คบ น่าสังสารเค้านะคะ" "อีแกะดำ" "ไร้มารยาท"

เพื่อนๆในห้องไม่กล้าคุยกับเราสักคน คงจะกลัวพี่และไม่ชอบเรา แต่หลังๆก็เริ่มคุยนะแต่แค่เรื่องเรียน ตอนกินข้าวเที่ยงเราจะพาข้าวห่อมาและกินที่โต๊ะคนเดียวในขณะที่เพื่อนไปกินที่โรงอาหาร เวลามีงานกลุ่มก็ไปอยู่กับคนที่ขาดก็คุยบ้าง แต่พองานเสร็จก็เหมือนเดิม  บางทีต้องเปลี่ยนห้องเรียนก็เดินไปคนเดียว คาบว่างก็ฟังเพลง หมดคาบก็กลับบ้าน เป็นแบบนี้มาตลอดสามปี สุดท้ายก็เริ่มชินจนติดนิสัยอยู่คนเดียวไปแล้ว

อำนาจของรุ่นพี่มันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ?
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่