คือไม่ชอบตัวเองมากเลยค่ะที่ในกิจวัตรประจำวันแต่ละอย่างเรารู้สึกเหมือนไม่เต็มที่กับสิ่งนั้นๆ ทั้งๆที่เราทำ และพยายามสุดๆแล้ว อย่างเช่น
-ผู้ใหญ่ใช้ให้เอาอะไรก็หาไม่เจอ จับผิดๆถูกๆไปให้ ทั้งๆที่เราควรจะเจอตั้งแต่แรก เพราะบางอย่างใกล้จมูกแค่นี้เอง
-หูก็ฟังอะไรไม่ค่อยถนัดค่ะ ไม่รู้ว่ามาจากกรรมพันธ์ุไหม เพราะอาหนูก็เป็น ตอนนี้อายุ17ก็ยังฟังไม่ค่อยได้ความเท่าไหร่ เช่น มีอาจารย์คนหนึ่งเรียกให้ทำแบบนั้นแบบนี้ แต่บอกเพียงรอบเดียวก็เดินจากไปทำอย่างอื่น ไอ้เราก็ยืนทื่ออยู่กับที่เพราะฟังและประมวลคำได้ช้า
-ตาก็ไม่ดี หูก็ไม่ดี แล้วนี่ยังสติไม่ดีอีกค่ะ เป็นคนคิดช้าอะไรช้า จนบางทีคนที่ใจร้อนรีบๆก็จะอยู่กับเราไม่ได้เลยเพราะเราประมวลอะไรช้า ถ้ารีบก็จะเก้ๆกังๆกลายเป็นคนไม่เต็มบาทค่ะ(อันนี้ทุกคนก็ล้อเยอะ เพนาะอะไรเดี๋ยวอ่านต่อนะ) ตอนเป็นเด็กกว่านี้คิดอะไรได้ฉับๆเหมือนกัน ไม่รู้มาเบลอๆตั้งแต่ตอนไหนและที่สำคัญคือ
-ขี้ลืมค่ะ ขี้ลืมนี่คืออันดับต้นๆของชีวิตที่กำลังมีปัญหามาก ไม่รู้ว่าจะขี้ลืมอะไรนักหนายังไม่ถึงคราวชราวัยเลย จำนั่นจำนี่ เห็นนั่น ฟังนี่ ได้รับคำสั่ง หรือจะอะไรก็แล้วแต่ ผ่านมาแค่ไม่ถึง3นาที อ้าว!ลืมสนิท..
-ข้อนี้ก็สำคัญสำหรับสภาพจิตใจมากคือ เป็นคนบ้าบอ ทำอะไรเกินลิมิต(เพื่อนๆ และผู้ใหญ่บางคนต่างว่ากัน) ไม่รู้ว่าเราแย่ตรงไหนที่เราเกิดมาแล้วมันเป็นแบบนี้ทุกข้อที่กล่าวมา จริงๆไม่มีใครอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ที่กล่าวมาด้านบนหรอก มันทรมานจะตาย จะเป็นคนที่เขามองเราเป็นคนปกติบ้างเลยไม่ได้หรือไง
-เราเป็นคนอ่อนแอด้วย ไม่สู้คน ทั้งต่อปากต่อคำ แสดงกิริยามารยาทไม่งาม อะไรต่างๆที่ไม่สุภาพก็ไม่ทำ เพราะไม่นู้ว่าจะสร้างปัญหาให้ตัวเองทำไม
แต่ว่ากลายเป็นคนที่ทุกคนต่างรุมเร้าเราเสียเอง จนมาถึงตอนนี้เรสก็ค้นพบว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราเป็นโรคทางจิตชนิดหนึ่งอย่างที่หมอบอกไว้จริงๆ เหตุเพราะเราเลือกที่จะเกิดไม่ได้จึงต้องอดทนกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เราคิดมาก เก็บกด และเกลียดตัวเองที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ไม่โดนใจใครสักที รู้สึกอยากตายมากเลยค่ะ เวลาหงุดหงิดตัวเองละอยากทำลายเข้าของให้สิ้นซาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม
เลยอยากจะมาขอความช่วยเหลือหน่อยค่ะ ว่าจะต้องทำยังไงกับปัญหาเหล่านี้ กลุ้มใจมากค่ะ เดี๋ยวลืมก็หาว่าโง่อีก...เบื่ออะไรแบบนี้
เกลียดตัวเองมากค่ะ ทำไงดีคะ
-ผู้ใหญ่ใช้ให้เอาอะไรก็หาไม่เจอ จับผิดๆถูกๆไปให้ ทั้งๆที่เราควรจะเจอตั้งแต่แรก เพราะบางอย่างใกล้จมูกแค่นี้เอง
-หูก็ฟังอะไรไม่ค่อยถนัดค่ะ ไม่รู้ว่ามาจากกรรมพันธ์ุไหม เพราะอาหนูก็เป็น ตอนนี้อายุ17ก็ยังฟังไม่ค่อยได้ความเท่าไหร่ เช่น มีอาจารย์คนหนึ่งเรียกให้ทำแบบนั้นแบบนี้ แต่บอกเพียงรอบเดียวก็เดินจากไปทำอย่างอื่น ไอ้เราก็ยืนทื่ออยู่กับที่เพราะฟังและประมวลคำได้ช้า
-ตาก็ไม่ดี หูก็ไม่ดี แล้วนี่ยังสติไม่ดีอีกค่ะ เป็นคนคิดช้าอะไรช้า จนบางทีคนที่ใจร้อนรีบๆก็จะอยู่กับเราไม่ได้เลยเพราะเราประมวลอะไรช้า ถ้ารีบก็จะเก้ๆกังๆกลายเป็นคนไม่เต็มบาทค่ะ(อันนี้ทุกคนก็ล้อเยอะ เพนาะอะไรเดี๋ยวอ่านต่อนะ) ตอนเป็นเด็กกว่านี้คิดอะไรได้ฉับๆเหมือนกัน ไม่รู้มาเบลอๆตั้งแต่ตอนไหนและที่สำคัญคือ
-ขี้ลืมค่ะ ขี้ลืมนี่คืออันดับต้นๆของชีวิตที่กำลังมีปัญหามาก ไม่รู้ว่าจะขี้ลืมอะไรนักหนายังไม่ถึงคราวชราวัยเลย จำนั่นจำนี่ เห็นนั่น ฟังนี่ ได้รับคำสั่ง หรือจะอะไรก็แล้วแต่ ผ่านมาแค่ไม่ถึง3นาที อ้าว!ลืมสนิท..
-ข้อนี้ก็สำคัญสำหรับสภาพจิตใจมากคือ เป็นคนบ้าบอ ทำอะไรเกินลิมิต(เพื่อนๆ และผู้ใหญ่บางคนต่างว่ากัน) ไม่รู้ว่าเราแย่ตรงไหนที่เราเกิดมาแล้วมันเป็นแบบนี้ทุกข้อที่กล่าวมา จริงๆไม่มีใครอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ที่กล่าวมาด้านบนหรอก มันทรมานจะตาย จะเป็นคนที่เขามองเราเป็นคนปกติบ้างเลยไม่ได้หรือไง
-เราเป็นคนอ่อนแอด้วย ไม่สู้คน ทั้งต่อปากต่อคำ แสดงกิริยามารยาทไม่งาม อะไรต่างๆที่ไม่สุภาพก็ไม่ทำ เพราะไม่นู้ว่าจะสร้างปัญหาให้ตัวเองทำไม
แต่ว่ากลายเป็นคนที่ทุกคนต่างรุมเร้าเราเสียเอง จนมาถึงตอนนี้เรสก็ค้นพบว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราเป็นโรคทางจิตชนิดหนึ่งอย่างที่หมอบอกไว้จริงๆ เหตุเพราะเราเลือกที่จะเกิดไม่ได้จึงต้องอดทนกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เราคิดมาก เก็บกด และเกลียดตัวเองที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ไม่โดนใจใครสักที รู้สึกอยากตายมากเลยค่ะ เวลาหงุดหงิดตัวเองละอยากทำลายเข้าของให้สิ้นซาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม
เลยอยากจะมาขอความช่วยเหลือหน่อยค่ะ ว่าจะต้องทำยังไงกับปัญหาเหล่านี้ กลุ้มใจมากค่ะ เดี๋ยวลืมก็หาว่าโง่อีก...เบื่ออะไรแบบนี้