ขอวิธีรับมือกับคนที่คิดเองเออเองเเละชอบเอาเรื่องในครอบครัวไปเล่าให้คนอื่นฟังหน่อยค่ะ

ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราเรียนอยู่ม.3 เราขึ้นรถประจำแล้ววันนั้นฝนตกพอเรากลับบ้านเพื่อนของเราที่นั่งข้างในก้ไม่เปียก แต่เราเปียกเพราะเรานั่งข้างนอกมันก้ปกติดี แต่พออีกวันแม่ก้มาพูดกับเราว่าสงสัยมันเอาไปบอกคนขับรถแน่เลย เราก้ถามว่าอ่ะไร ก้เพื่อนอ่ะนั่งข้างในไม่เปียกแต่นั่งข้างนอกเลยเปียกทั้งๆที่จ่ายค่ารถเท่ากัน เราก้เลยถามต่อว่าแล้วงัย แม่ก้บอกว่าป้าวแค่พูดให้ฟังเฉยๆว่ามันเอาไปบอกคนขับรถเเน่ๆเพราะมันนั่งข้างใน เราก้แบบไม่ใด้เข้าข้างเพื่อนน้ะ พอเราคิดยังงี้เราก้ถามว่ารู้ใด้ยังงัย เเม่ก้บอกว่ากูมองก้รุ้ กูเกิดมาก่อน เฮ้ย!แบบนี้ก้ใด้หรอรู้เองตรัสรู้เองไม่มีใครมาบอกสักคำก็รุ้เเล้ว มองตาแล้วรู้เลย สุดยอด!!  เราก้สวนแบบไม่คิดเลยว่าเก่งไปมั้งแค่นี้เองน้ะ เค้าก้โมโหล้ะ กูเกิดก่อนกูรู้ว่าอ่ะไรเป้นอ่ะไรอาบน้ำร้อนมาก่อน เราก้ไม่สนใจน้ะเดินเข้าห้องไปเลย พอออกมาก้ดูเหมือนจ่ะปกติ เราก้ไปล้างจาน จู่ๆก้เห้นแม่คุยกับลูกค้า(แม่ขายของ)เเล้วลูกค้าก้พูดว่า โอ้ยแบบนี้ไม่ใด้น้ะเป้นกรรมติดตัวไปจนตาย หู้วเจ้บจึ้ก! สรุปก้คือแม่เอาเรื่องภายในแบบนี้ ไปบอกคนอื่น!!! อาย+โกรธ ที่ต้องมารุ้ว่าที่เเม่คิดเองให้คำตอบเองเเล้วคิดว่าตัวเองถูกเสมอ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้แต่เกือบจ่ะทุกเรื่อง ไม่ไหวอ่ะ อาย เพราะพอเจอคนที่เเม่เล่าเล่าให้ฟังก้จ่ะถามแม่ว่า คนนี้นี้ใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ คนนี้ใช่มั้ยที่ทำแบบนุ้น
อยากให้แม่ร้ว่าการที่ถูก"แฉ"มันเป้นยังงัย หรือว่าเราจ่ะเอาเรื่องของเค้าไปบอกกับคนอื่นบ้าง หรือปล่อยดี (ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ)