ดึกแล้ว....ผมนั่งเขียนเรื่องสั้นอยู่ บังเอิญเห็นรูปประจำตัวแฟนเพจที่คุ้นเคยคนนึงเปลี่ยนเป็นรูปเชือกแบบเงื่อนผูกคอตาย
ผมเข้ากล่องข้อความทันที เพิ่งเปลี่ยนได้ไม่นาน

เที่ยงคืนพอดี..พอมีเวลาคุยได้ ผมรีบส่งข้อความหา "เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมใช้รูปนี้ อยากเล่าให้ฟังมั้ย"

เธอตอบกลับมา :หนูท้อง เรียนก็ยังไม่จบ แฟนบอกเลิก เค้าบอกไม่ใช่ลูกเค้า ให้ไปเอาออก หนูไม่เคยยุ่งกับใคร อธิบายยังไงก็ไม่ฟัง  ไม่กล้าเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง พ่อดุมาก หนูไม่อยากอยู่แล้ว

ผมตอบกลับ: เล่าให้พ่อแม่ฟังนะครับ ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่ พี่รู้จักน้องผู้หญิงอยู่คนนึง เค้าท้อง แต่ก็ไปเรียนจนคลอด คลอดเสร็จแล้วก็กลับไปเรียนต่อ ถ้าน้องอายเพื่อนน้องดร็อปไว้ก่อนก็ได้ค่อยไปเรียนใหม่ มาถึงตอนนี้แล้วน้องต้องยอมรับความจริง กล้าที่จะปล่อยผู้ชายคนนั้นที่ทำลายชีวิตเราไปซะ
กล้าที่จะบอกใครว่าเราจะมีอีกหนึ่งชีวิต ที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา เป็นเรื่องน่ายินดีมากๆด้วยซ้ำไป เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เรากำหนดปัจจุบันได้ บอกพ่อกับแม่ซะนะครับ

เธอเงียบไปพักใหญ่...ส่งสติกเกอร์เป็นรูปคนร้องไห้กลับมา บอกว่าพ่อกับแม่รู้แล้วค่ะ หนูเขียนจดหมายบอกไว้ ร้องไห้กันใหญ่เลย พี่คะหนูทำผิดมาก
หนูเสียใจที่สุดเลย ฝากขอโทษพ่อกับแม่หนูด้วย ฝากบอกด้วยว่าหนูรักเค้ามาก...นะคะพี่
……………………………………………

ผมนั่งงงกับคำพูดเธออยู่นาน มองนาฬิกาเวลาจะตีหนึ่งแล้ว
รีบเขียนเรื่องต่อจนเสร็จ ปิดคอม วางความคิดทุกอย่างลงแล้วปิดไฟนอน

สายๆอีกวัน ผมเปิดเฟสน้องเค้าอีกรอบนึง อยากถามเหตุการณ์ว่าเป็นยังไงบ้าง แต่แล้วสิ่งที่เห็นก็ทำให้ช๊อคไปนาน
พี่ชายน้องเค้าเข้ามาโพสไว้ว่า "น้องเค้าผูกคอตายเสียชีวิตแล้วเมื่อคืน" ตอนประมาณห้าทุ่ม ศพตั้งสวดอภิธรรมที่ไหน เห็นคอมเมนต์ไว้อาลัยเต็มหน้าจอไปหมด ผมเลื่อนๆดูเวลาในกล่องข้อความที่คุยกับน้อง มันเที่ยงคืนแล้วนี่นา

ผมคุยกับใครกัน???

คืนนั้น...ผมไปยืนที่หน้าศาลาสวดศพเธอ  เดินเข้าไปหาหญิงชายวัยกลางคนคู่นึงที่เอามือปาดน้ำตาที่ไหลตลอดเวลา พร้อมข้อความที่เธอฝากฝังไว้

: หมายเหตุ เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น