เคยรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีอะไรจะรั้งให้อยู่ต่อไหมคะ

มันอาจจะเป็นความคิดหมกมุ่นแต่เราคิดเรื่องเกี่ยวตายมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว (คือตอนนี้เรียนจบทำงานมาได้สองสามปีแล้ว) เราสงสัยว่าจริงๆแล้วการที่คนเรามีชีวิตอยู่ต่อจะได้เจอเรื่องที่ดีกว่านี้จริงๆหรอคะ เราไม่ได้มีชีวิตที่แย่มาก คืออาจจะเคยลำบากเพราะพ่อแม่หย่ากันแล้วแม่ก็ทำงานเลี้ยงลูกสองคนตอนช่วงวัยรุ่นอาจจะไม่ได้อะไรเหมือนเพื่อนเท่าไหร่ต้องทำงานพิเศษควบไปด้วยแต่พอเริ่มทำงานชีวิตก็ดีขึ้นเรื่อยๆเริ่มมีบ้านเป็นของตัวเอง มีอะไรที่ชนชั้นกลางทั่วไปพอจะมี แต่คือเราก็ยังรู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเท่าไหร่นักยังรู้สึกเหมือนเดิมกับตอนที่ยังลำบาก เคยรู้สึกว่าต้องดิ้นรนเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นเลยขยันตั้งใจอ่านหนังสือสอบจนติดม.รัฐชื่อดังเรียนจบมาก็คิดว่าทำงานแล้วมีเงินก็จะมีความสุข แต่พอถึงตอนนี้จริงๆเราก็ไม่ได้แฮปปี้กับชีวิตเท่าไหร่นักในตอนนี้ เราไม่ได้อยากได้อะไรไปมากกว่านี้ในชีวิต ไม่มีคนรักแล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากมี มีเพื่อนแต่ก็ไม่ได้อะไรกันมากมายนัก กับที่บ้านก็คุยเรื่องบ่นอะไรไม่ค่อยได้ บางทีบ่นเรื่องที่ทำงานหรือความเครียดเขาก็มองว่าเราไม่อดทน หรือพูดเรื่องอื่นๆเขาก็ไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ ซึ่งก็เขาใจเพราะทุกคนก็มีปัญหาเลยไม่กลายเป็นคนไม่อยากเล่าอะไรให้ใครฟังเท่าไหร่นัก เพื่อนเราเคยแนะนำให้ลองหาอะไรมาติ่งไอดอลให้ชีวิตรู้สึกดีขึ้น ซึ่งจริงๆตอนติ่งไอดอลมันก็ช่วยแก้เครียดทำให้ลืมปัญหาที่ทำงานไปได้บ้าง แต่เราก็ยังรู้สึกอยู่ตลอดว่าจะมีชีวิตอยู่หรือไม่อยู่ต่อมันก็เหมือนกัน เราสงสัยว่าคนอื่นเป็นแบบนี้เหมือนกันไหม เหมือนไม่มีอะไรจะรั้งให้เรารู้สึกว่าอยากจะมีชีวิตต่อ การมีชีวิตต่อจะมีเรื่องดีๆรออยู่จริงรึเปล่า แต่ก็จะรู้สึกผิดที่จะตายเหมือนเรายังรู้สึกว่ามีหน้าที่ที่ต้องอยู่เพื่อรับผิดชอบครอบครัว บางทีก็คิดว่าถ้าที่บ้านอยู่ตัวแล้วก็คงจะไปจริงๆเหมือนกัน เพื่อนเราเคยบอกให้ลองหาเป้าหมายว่าอยากจะไปที่นู่นที่นี่สิเช่นไปต่างประเทศ อาจจะมีกำลังใจที่จะทำงานเก็บเงินมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อไปเที่ยวแต่เราก็รู้สึกว่าจะไปหรือไม่ไปสุดท้ายถ้าตายไปแล้วทุกอย่างจบมันก็ไม่มีความหมายอยู่ดี

ก็คิดว่ามาตั้งกระทู้แบบนี้คงโดนคนเข้ามาด่า แต่ก็แค่รู้สึกว่าอยากจะระบายความรู้สึกนี้กับอะไรสักอย่าง ถ้าเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกรำคาญก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ