ขอเล่าจุดเริ่มของปัญหาตั้งแต่แรกก่อนนะคะ เราเป็นลูกคนเดียวและมีพ่อแม่ ปู่ ย่า(เราไม่ค่อยสนิทกับปู่และย่าเลย และเรามีปัญหาส่วนตัวคือเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอะไรตรงๆกับครอบครัว) พ่อเราทำงานราชการ ส่วนแม่มีธุระกิจส่วนตัว ตอนนั้นปู่และย่าน่าจะอายุสัก70กว่าๆเราก็ไม่ค่อยแน่ใจ ทั้งคู่มีโรคประจำตัวปู่เราเดินไม่ค่อยได้ พอย้ายมาบ้านใหม่ย่าก็ดันเดินไม่ได้อีกคนแต่ยังดูแข็งแรงและถัดไปไหนมาไหนได้ ซึ่งตอนที่ปู่ของเรายังไม่เสีย พ่อเราจะเป็นคนดูแลทั้งปู่และย่าตลอดทุกครั้งที่อยู่บ้าน ส่วนมากปู่จะได้รับการดูแลมากกว่าเพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ ปู่กับย่าเราชอบทะเลาะ พูดแซะกัน และตอนกลางคืนเกือบทุกคืนย่าเรามักจะละเมอเสียงดังมากๆ แบบโวยวาย พูดไม่รู้เรื่อง แต่พอปู่เราเสีย เราก็เริ่มรู้สึกว่าย่าเริ่มละเมอหนักขึ้นตอนกลางคืน และก็ตามนิสัยของคนแก่ ที่เอาแต่ใจ ดื้อเหมือนเด็ก เวลาที่เราพักจากเรียนมาอยู่บ้านวันหยุด พ่อแม่ไปทำงาน ย่าจะชอบเรียกใช้เรา บางครั้งก็ตะโกน แล้วก็โวยวายให้เราไปเก็บผ้าทั้งๆที่เราไปดูแล้วแดดแรงมากด้วยซ้ำ พอเราบอกไปว่าแดดออกอยู่จะเก็บทำไม ย่าก็เถียงเราแล้วชอบบอกว่าเรารั้นเขา ซึ่งปกติเวลาที่ไม่มีใครอยู่บ้านแล้วมีแค่ย่า พ่อไปทำงานตามปกติบางครั้งก็รับงานเสริมจนกลับเย็น แต่พ่อจะเตรียมอาหารไว้ให้เช้า-เที่ยง และล็อคบ้านไว้ตลอด ย่าก็นั่งดูทีวีรื้อของในบ้านไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหามาก
จนมาถึงช่วงต้นปี ย่าเราเริ่มบ่นโอดโอยว่าป่วย หรืออะไรสักอย่างเราก็ไม่แน่ใจ จนทำให้วันต่อมาพ่อเราลาที่ทำงาน และอยู่ดูแลย่าทั้งวันจนหลายวันผ่านไปพ่ออก็เริ่มไม่ไปทำงานบ้าง และพาย่าไปหาหมอ หมอแนะนำให้ย่าผ่าตัดแต่ครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้วและย่าก็กลัวหมอ เลยไม่ได้ผ่าตัด เราก็ไม่แน่ใจ แต่ช่วงนั้นพ่อเราก็พอมีไปทำงานอยู่นะคะแต่รับงานเสริมน้อยลงเพราะต้องกลับมาดูแลย่า เราก็สังเกตุแล้วว่าย่าเราเริ่มงอแง ดื้อ เหมือนเด็กมากขึ้น มีหลงๆลืมๆบ้าง ยิ่งตอนกลางคืนบางวันก็ไม่นอนแล้วก็นั่งพูดคนเดียว ชอบพูดว่าคนมาบ้าน ญาติมาหาบ้าง บางทีก็นอนละเมอหนักมากๆ มันเริ่มมีปัญหามากขึ้น และเราก็ขึ้นมหาลัยแล้วพวกค่าใช้จ่ายก็มากขึ้น เพราะเราต้องไปอยู่หอ ช่วงที่เราอยู่หอแม่บอกว่าหลังๆมาพ่อแทบไม่ไปทำงานเลย ให้เหตุผลกับที่ทำงานว่าต้องดูแลย่าที่ป่วยและดูแลตัวเองไม่ได้ คือเราและแม่ก็ไม่ได้คิดว่าย่าจะเป็นหนักอะไรขนาดนั้น ย่าเราเริ่มไม่ไปเข้าห้องน้ำเองทำให้พ่อเราต้องซื้อแพมเพิ้นคนแก่ และคอยเปลี่ยนให้ทุกเช้า บ่าย เย็น และตื่นมาเปลี่ยนตอนกลางดึก ข้าวก็ต้องป้อนย่าตลอด3มื้อ ส่วนย่าก็เรียกหาแต่พ่อเราเหมือนเด็ก รื้อของทั่วบ้าน บางครั้งก็โวยวายตอนกลางคืน จนบางครั้งข้างบ้านก็มาถามว่าย่าเป็นอะไรรึป่าว และก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วจนถึงตอนนี้พ่อเราอยู่แต่ในบ้านดูแลแต่ย่า ไม่ไปทำงานเลยทั้งงานหลักและเสริม(แม่และเราไม่ได้มีส่วนที่ต้องดูแลย่าเพราะปัญหาส่วนตัว) ตอนนี้มีแค่แม่เราที่หาเงินอยู่ฝั่งเดียว และรายได้ก็ไม่ได้พอที่จะซับพอร์ตได้นาน เราก็เรียนมหาลัยอยู่และไม่สามารถทำงานพาร์ทไทม์ได้ และแม่ก็มองว่าย่าไม่ได้ถึงขั้นที่ต้องดูแล24ชม.ขนาดนั้น เพราะยังดูมีแรง พูดไปเรื่อย บางครั้งก็ยังตักข้าวเองได้ แถมถัดไปตามพื้นได้เหมือนเดิม พอแม่ถามพ่อมักจะให้เหตุผลว่าถ้าไปทำงานมาแล้วต้องกลับมาดูแลมันก็จะเหนื่อยอีก(อันนี้เราเห็นด้วยนิดหน่อย) แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้ก็กลัวจะเป็นแผลกดทับ ซึ่งแม่เราก็บอกเรื่องปัญหาให้ฟังตลอด ว่าย่าไม่เป็แผลกดทับหรอก แล้วหาเงินเข้าบ้านคนเดียวต้องดูแล4ชีวิตมันก็เหนื่อย พ่อก็ดูจะเป็นซึมเศร้าอยู่แต่กับย่า ไม่ได้ออกไปไหนเลย แม่เราพูดแบบนี้ให้เราฟังตลอด พอเราฟังทุกครั้งเราก็เครียดตามนะเพราะเราแคร์แม่กับพ่อมากมันเครียดถึงขั้นเราไปร้องไห้คนเดียว ปรึกษาchat GPT หาวิธีแก้ต่างๆ แม่ก็ชอบบอกให้เราคุยกับพ่อแล้วบอกให้เขาไปทำงานเพราะแม่พูดแล้วพ่อก็ให้เหตุผลเดิมๆ เราก็เคยพูด เคยถามพ่อแล้วแต่พ่อก็บอกว่าต้องดูย่า ที่ทำงานก็ไม่ว่าอะไร แต่เราว่ามัน8เดือนแล้วและย่าก็ยังอยู่ได้ และหลังๆมาเราก็เห็นว่าพ่อเราเงียบๆขึ้น ไม่ค่อยคุย ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็พยายามชวนพ่อคุยเท่าที่เราจะทำได้เพราะเราชวนคุยไม่เก่ง ไม่ได้กล้าขนาดนั้น เรารู้สึกว่าเราอ่อนไหวง่ายมากๆแค่จะชวนเขาคุย เราก็จุกอกและเหมือนจะร้องไห้เพราะเรานึกแต่ว่าเมื่อไหรพ่อเราจะกลับไปทำงานได้สักที เมื่อไหรย่าจะไม่รั้งพ่อ เราคิดแบบนี้ทุกวัน และยิ่งเวลาที่เราฟังปัญหาที่แม่เล่าทุกครั้ง เราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเราโดนไล่ออกรึป่าว เราพยายามคิดอยู่บ่อยๆว่าจะทำยังไงได้บ้างให้พ่อคิดได้ว่าควรจะกลับไปทำงาน เพราะเรากับแม่ก็คือครอบครัว เรารู้ว่าย่าก็คือแม่ของพ่อ แล้วเรากับแม่ล่ะ ทำไมเขาถึงไม่ได้คิดถึงตรงนี้ว่าควรจะไปทำงานแล้วหาเงินให้เรากับแม่บ้าง
เราเลยอยากได้คำปรึกษาจากคนอื่นดู เพราะเราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ เราอาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องหรือวกไปวนมาเพราะเราพยายามกลั้นอยู่ และเราก็อยากระบายมากๆเลยด้วย เราเคยระบายกับเพื่อนไปแล้วแต่ก็ไม่ได้คำตอบ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ
ขอคำปรึกษาปัญหาในครอบครัวและคนแก่หน่อยค่ะ
จนมาถึงช่วงต้นปี ย่าเราเริ่มบ่นโอดโอยว่าป่วย หรืออะไรสักอย่างเราก็ไม่แน่ใจ จนทำให้วันต่อมาพ่อเราลาที่ทำงาน และอยู่ดูแลย่าทั้งวันจนหลายวันผ่านไปพ่ออก็เริ่มไม่ไปทำงานบ้าง และพาย่าไปหาหมอ หมอแนะนำให้ย่าผ่าตัดแต่ครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้วและย่าก็กลัวหมอ เลยไม่ได้ผ่าตัด เราก็ไม่แน่ใจ แต่ช่วงนั้นพ่อเราก็พอมีไปทำงานอยู่นะคะแต่รับงานเสริมน้อยลงเพราะต้องกลับมาดูแลย่า เราก็สังเกตุแล้วว่าย่าเราเริ่มงอแง ดื้อ เหมือนเด็กมากขึ้น มีหลงๆลืมๆบ้าง ยิ่งตอนกลางคืนบางวันก็ไม่นอนแล้วก็นั่งพูดคนเดียว ชอบพูดว่าคนมาบ้าน ญาติมาหาบ้าง บางทีก็นอนละเมอหนักมากๆ มันเริ่มมีปัญหามากขึ้น และเราก็ขึ้นมหาลัยแล้วพวกค่าใช้จ่ายก็มากขึ้น เพราะเราต้องไปอยู่หอ ช่วงที่เราอยู่หอแม่บอกว่าหลังๆมาพ่อแทบไม่ไปทำงานเลย ให้เหตุผลกับที่ทำงานว่าต้องดูแลย่าที่ป่วยและดูแลตัวเองไม่ได้ คือเราและแม่ก็ไม่ได้คิดว่าย่าจะเป็นหนักอะไรขนาดนั้น ย่าเราเริ่มไม่ไปเข้าห้องน้ำเองทำให้พ่อเราต้องซื้อแพมเพิ้นคนแก่ และคอยเปลี่ยนให้ทุกเช้า บ่าย เย็น และตื่นมาเปลี่ยนตอนกลางดึก ข้าวก็ต้องป้อนย่าตลอด3มื้อ ส่วนย่าก็เรียกหาแต่พ่อเราเหมือนเด็ก รื้อของทั่วบ้าน บางครั้งก็โวยวายตอนกลางคืน จนบางครั้งข้างบ้านก็มาถามว่าย่าเป็นอะไรรึป่าว และก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วจนถึงตอนนี้พ่อเราอยู่แต่ในบ้านดูแลแต่ย่า ไม่ไปทำงานเลยทั้งงานหลักและเสริม(แม่และเราไม่ได้มีส่วนที่ต้องดูแลย่าเพราะปัญหาส่วนตัว) ตอนนี้มีแค่แม่เราที่หาเงินอยู่ฝั่งเดียว และรายได้ก็ไม่ได้พอที่จะซับพอร์ตได้นาน เราก็เรียนมหาลัยอยู่และไม่สามารถทำงานพาร์ทไทม์ได้ และแม่ก็มองว่าย่าไม่ได้ถึงขั้นที่ต้องดูแล24ชม.ขนาดนั้น เพราะยังดูมีแรง พูดไปเรื่อย บางครั้งก็ยังตักข้าวเองได้ แถมถัดไปตามพื้นได้เหมือนเดิม พอแม่ถามพ่อมักจะให้เหตุผลว่าถ้าไปทำงานมาแล้วต้องกลับมาดูแลมันก็จะเหนื่อยอีก(อันนี้เราเห็นด้วยนิดหน่อย) แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้ก็กลัวจะเป็นแผลกดทับ ซึ่งแม่เราก็บอกเรื่องปัญหาให้ฟังตลอด ว่าย่าไม่เป็แผลกดทับหรอก แล้วหาเงินเข้าบ้านคนเดียวต้องดูแล4ชีวิตมันก็เหนื่อย พ่อก็ดูจะเป็นซึมเศร้าอยู่แต่กับย่า ไม่ได้ออกไปไหนเลย แม่เราพูดแบบนี้ให้เราฟังตลอด พอเราฟังทุกครั้งเราก็เครียดตามนะเพราะเราแคร์แม่กับพ่อมากมันเครียดถึงขั้นเราไปร้องไห้คนเดียว ปรึกษาchat GPT หาวิธีแก้ต่างๆ แม่ก็ชอบบอกให้เราคุยกับพ่อแล้วบอกให้เขาไปทำงานเพราะแม่พูดแล้วพ่อก็ให้เหตุผลเดิมๆ เราก็เคยพูด เคยถามพ่อแล้วแต่พ่อก็บอกว่าต้องดูย่า ที่ทำงานก็ไม่ว่าอะไร แต่เราว่ามัน8เดือนแล้วและย่าก็ยังอยู่ได้ และหลังๆมาเราก็เห็นว่าพ่อเราเงียบๆขึ้น ไม่ค่อยคุย ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็พยายามชวนพ่อคุยเท่าที่เราจะทำได้เพราะเราชวนคุยไม่เก่ง ไม่ได้กล้าขนาดนั้น เรารู้สึกว่าเราอ่อนไหวง่ายมากๆแค่จะชวนเขาคุย เราก็จุกอกและเหมือนจะร้องไห้เพราะเรานึกแต่ว่าเมื่อไหรพ่อเราจะกลับไปทำงานได้สักที เมื่อไหรย่าจะไม่รั้งพ่อ เราคิดแบบนี้ทุกวัน และยิ่งเวลาที่เราฟังปัญหาที่แม่เล่าทุกครั้ง เราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเราโดนไล่ออกรึป่าว เราพยายามคิดอยู่บ่อยๆว่าจะทำยังไงได้บ้างให้พ่อคิดได้ว่าควรจะกลับไปทำงาน เพราะเรากับแม่ก็คือครอบครัว เรารู้ว่าย่าก็คือแม่ของพ่อ แล้วเรากับแม่ล่ะ ทำไมเขาถึงไม่ได้คิดถึงตรงนี้ว่าควรจะไปทำงานแล้วหาเงินให้เรากับแม่บ้าง
เราเลยอยากได้คำปรึกษาจากคนอื่นดู เพราะเราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ เราอาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องหรือวกไปวนมาเพราะเราพยายามกลั้นอยู่ และเราก็อยากระบายมากๆเลยด้วย เราเคยระบายกับเพื่อนไปแล้วแต่ก็ไม่ได้คำตอบ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ