เมื่อประมาณ4-5ปีที่แล้วเคยกลายเป็นครสวดมนต์หนักมากนั่งสมาธิทักคืนก่อนนอน เคยนั่งจนไม่รู้สึกว่าตัวเองหายใจ ไม่รู้สึกเมื่อย ไม่ชาแขนชาขา ทุกอย่างสงบนิ่งมาก เหมือนทุกอย่างกลายเป็นแสงสีขาวไปหมด ว่างสงบนิ่งมากไม่ได้คิดหรือได้ยินอะไรเคยนั่งจนเป็นแบบนั้น1-2ครั้ง จำได้ว่าเป็นยังงั้นเกือบสองชั่วโมง ปัจจุบันเลิกทำแล้วเพราะโดยนิสัยปกติเป็นคนหัวรั้น ใจร้อน ดื้อมาก เป็นคนสังคมชอบปาร์ตี้ แต่เมื่อช่วงนั้นที่ชอบสวดมนต์เพราะป่วยหนักถึงขั้นหมดที่พึ่งทางใจ เลยหาทางพึ่งทางใจ แต่ช่วงนั้นจำความรู้สึกได้ว่าถ้าเราตายไปก็ไม่เป็นไร สวดมนต์นั่งสมาธิแผ่เมตตาทุกวันจนไม่กลัวความตาย แต่พอหายดีนิสัยเสียเดิมๆก็กลับมาเลิกทำใช้ชีวิตเดิมๆ
(อย่าเพิ่งบ่น จขกท.กันจ้า รู้ว่าควรกลับไปทำต่อ)
สิ่งที่อยากรู้คือ ณ ตอนนั้นที่นั่งสมาธิไปจนถึงอาการแบบนั้นคือดีแล้วใช่หรือไม่ มันคืออาการอะไร
(ปล.เป็นคนไม่เชื่อเรื่อง ร่างทรง สิ่งลี้ลับงมงายที่เป็นข่าว ทุกอย่าง จะเชื่อในสิ่งที่รับรู้เองเห็นเอง
เคยนั่งสมาธิแล้วลืมหายใจ
(อย่าเพิ่งบ่น จขกท.กันจ้า รู้ว่าควรกลับไปทำต่อ)
สิ่งที่อยากรู้คือ ณ ตอนนั้นที่นั่งสมาธิไปจนถึงอาการแบบนั้นคือดีแล้วใช่หรือไม่ มันคืออาการอะไร
(ปล.เป็นคนไม่เชื่อเรื่อง ร่างทรง สิ่งลี้ลับงมงายที่เป็นข่าว ทุกอย่าง จะเชื่อในสิ่งที่รับรู้เองเห็นเอง