จากที่ได้ติดตามมา 2 สัปดาห์ขอสรุปเป็นข้อๆ นะครับ
1. ไม่มีใครอยากแพ้หรอกครับ ทุกคนเหน็ดเหนื่อยทั้งการซ้อม การเดินทาง การแข่งขัน รวมถึงเวลาส่วนตัวที่หายไป ใครละไม่อยากชนะ ทำเต็มที่แล้วแพ้ตัวนักกีฬาเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ากองเชียร์หรอก แต่ต่างตรงที่รีบฟื้น รีบลืม เพื่อเตรียมแข่งนัดต่อไป ขณะที่กองเชียร์ปลอบใจตัวเองด้วยการไปดูหนัง ฟังเพลง กินเหล้า เดินห้าง แล้วมารอดูแมตท์ถัดไป แต่นักกีฬาทำไม่ได้
2.บางคนอาจลืมไปว่านักกีฬาเราตัวเล็กกว่าทุกชาติ ซึ่งทำให้เวลาลงแข่งเราจะเหนื่อยกว่า 2 เท่า ชาติอื่นเเค้าวิ่งแค่ก้าวเดียวก็ถึงลูกแล้ว ขณะที่เราต้องวิ่ง 2- 3 ก้าวกว่าจะทัน กระโดดทีนึงก็ต้องใช้พลังงานมากกว่า ขณะที่เค้าเขย่งตบได้เลย
3.ทำไมจมบล๊อกบ่อยๆ คนไม่เคยเล่นไม่รู้หรอกครับว่าการเจอคู่แข่งที่แตกต่างกันในแต่ละแมทย์ มันต้องใช้เวลาในการปรับระยะสายตา ความแรง ทิศทาง นัดก่อนหน้าตบผ่านง่าย ทำไมนัดนี้จมบล๊อก เรารู้รายละเอียดของคู่แข่งมากน้อยแค่ไหน ล่าสุดกับโปแลนด์ใช้คนที่สูง 199 กับ 200 กว่าขึ้นบล๊อก ซึ่งก็ไม่รู้อีกว่าจุดบล๊อกเค้าสูงแค่ไหน สไตล์การบล๊อกเป็นยังงัย นัดก่อนหน้าเคยตีที่ความสูงระดับนี้ผ่าน มาวันนี้อาจจะไม่ผ่าน มุมตีฉีกเหลือน้อยตีให้ตายยังงัยก็จมครับ กว่าจะปรับได้ต้องอาศัยเวลาและโอกาส ซึ่งบางแมตย์อาจจะไม่มี
4.การเจอผู้เล่นสูงใหญ่ตบหนัก ๆ นักกีฬาเราบอบช้ำมากนะครับ เมื่อวานเห็นไอจีคุณเนตร สาวคนไหนไม่ทราบแขนสองข้างเป็นรอยช้ำตลอดแขนเลย
ซึ่งเข้าใจว่าเกิดจากรับตบ หรือบล็อกลูกที่มีความรุนแรงติดต่อกันหลายๆ ครั้ง แต่ก้ไม่เคยเห็นใครออกมาบ่นหรือเรียกร้องความสงสาร เพราะเค้ารู้อยู่แล้วว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็ไม่ต้องมาเล่น แล้วคิดดูว่าเค้าต้องเจอลูกหนักๆ แบบนี้ไปอีก 9 เกมส์ที่เหลือ ต้องอดทนขนาดไหน กว่าจะจบคงต้องเข้าเฝือกแน่
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่าทุกคนล้วนต้องการทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดทั้งนั้น ไม่มีใครยอมเหนื่อยฟรีๆ หรอก เรามาเปลี่ยนคำตำหนิมาเป็นการให้กำลังใจเค้าดีกว่า ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น เพราะเราเชื่อว่าธงไตรรงค์บนหน้าอกมันค้ำคอเค้าอยู่ ขอเป็นอีก 1 กำลังใจให้ทีมงานวอลเลย์บอลสาวไทยทุกคนครับ
ให้กำลังใจนักวอลเลย์สาวทีมชาติทุกคน
1. ไม่มีใครอยากแพ้หรอกครับ ทุกคนเหน็ดเหนื่อยทั้งการซ้อม การเดินทาง การแข่งขัน รวมถึงเวลาส่วนตัวที่หายไป ใครละไม่อยากชนะ ทำเต็มที่แล้วแพ้ตัวนักกีฬาเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ากองเชียร์หรอก แต่ต่างตรงที่รีบฟื้น รีบลืม เพื่อเตรียมแข่งนัดต่อไป ขณะที่กองเชียร์ปลอบใจตัวเองด้วยการไปดูหนัง ฟังเพลง กินเหล้า เดินห้าง แล้วมารอดูแมตท์ถัดไป แต่นักกีฬาทำไม่ได้
2.บางคนอาจลืมไปว่านักกีฬาเราตัวเล็กกว่าทุกชาติ ซึ่งทำให้เวลาลงแข่งเราจะเหนื่อยกว่า 2 เท่า ชาติอื่นเเค้าวิ่งแค่ก้าวเดียวก็ถึงลูกแล้ว ขณะที่เราต้องวิ่ง 2- 3 ก้าวกว่าจะทัน กระโดดทีนึงก็ต้องใช้พลังงานมากกว่า ขณะที่เค้าเขย่งตบได้เลย
3.ทำไมจมบล๊อกบ่อยๆ คนไม่เคยเล่นไม่รู้หรอกครับว่าการเจอคู่แข่งที่แตกต่างกันในแต่ละแมทย์ มันต้องใช้เวลาในการปรับระยะสายตา ความแรง ทิศทาง นัดก่อนหน้าตบผ่านง่าย ทำไมนัดนี้จมบล๊อก เรารู้รายละเอียดของคู่แข่งมากน้อยแค่ไหน ล่าสุดกับโปแลนด์ใช้คนที่สูง 199 กับ 200 กว่าขึ้นบล๊อก ซึ่งก็ไม่รู้อีกว่าจุดบล๊อกเค้าสูงแค่ไหน สไตล์การบล๊อกเป็นยังงัย นัดก่อนหน้าเคยตีที่ความสูงระดับนี้ผ่าน มาวันนี้อาจจะไม่ผ่าน มุมตีฉีกเหลือน้อยตีให้ตายยังงัยก็จมครับ กว่าจะปรับได้ต้องอาศัยเวลาและโอกาส ซึ่งบางแมตย์อาจจะไม่มี
4.การเจอผู้เล่นสูงใหญ่ตบหนัก ๆ นักกีฬาเราบอบช้ำมากนะครับ เมื่อวานเห็นไอจีคุณเนตร สาวคนไหนไม่ทราบแขนสองข้างเป็นรอยช้ำตลอดแขนเลย
ซึ่งเข้าใจว่าเกิดจากรับตบ หรือบล็อกลูกที่มีความรุนแรงติดต่อกันหลายๆ ครั้ง แต่ก้ไม่เคยเห็นใครออกมาบ่นหรือเรียกร้องความสงสาร เพราะเค้ารู้อยู่แล้วว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็ไม่ต้องมาเล่น แล้วคิดดูว่าเค้าต้องเจอลูกหนักๆ แบบนี้ไปอีก 9 เกมส์ที่เหลือ ต้องอดทนขนาดไหน กว่าจะจบคงต้องเข้าเฝือกแน่
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่าทุกคนล้วนต้องการทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดทั้งนั้น ไม่มีใครยอมเหนื่อยฟรีๆ หรอก เรามาเปลี่ยนคำตำหนิมาเป็นการให้กำลังใจเค้าดีกว่า ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น เพราะเราเชื่อว่าธงไตรรงค์บนหน้าอกมันค้ำคอเค้าอยู่ ขอเป็นอีก 1 กำลังใจให้ทีมงานวอลเลย์บอลสาวไทยทุกคนครับ