ควรทำไง???
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าลูกเราเป็นเด็กผู้ชาย อายุ 1 ขวบ 11 เดือน เราเลี้ยงลูกด้วยตัวเองมาตลอด แฟนออกไปทำงาน พ่อแม่เราแยกทางกัน เราเลยออกมาอยู่ข้างนอกกับแฟน แม่แกคงสงสานเราเลยชวนมาอยู่ด้วย เพื่อจะช่วยเราดูลูกบ้าง ก่อนหน้านี้ลูกเราเป็นเด็กน่ารัก ร่าเริง ว่าง่าย มาตลอด. เรามักจะเอาลูกอยู่เสมอในเวลาที่ลูกอารมณ์ไม่ดี. มีตีบ้าง ดุบ้าง. แต่ทุกครั้งเราจะคุยกับแกเสมอว่าที่หนูทำมันผิดแม่ต้องลงโทษหนู โดยการขอตีมือเบาๆ. แล้วให้ลูกไหว้ขอโทษ เมื่อลูกทำ เราจะกอดลูกและปลอบเสมอ. และมันก็ได้ผลทุกครั้ง
จนเรามาอยู่กับแม่ เราเข้าใจนะว่าแกรักหลาน. เราก็รักลูกเราเหมือนกัน. เวลาลูกเราโวยวาย หรือโมโห แม่มักจะเรียกลูกเราแล้วเอาไปโอ๋ พาเดินเที่ยว แล้วพูดกับลูกเราเสมอว่า แม่มันตีน้องอีกแล้ว มาหายายมา. แม่จะทำแบบนี้ตลอด ไม่ว่าลูกเราจะกินจะนอนจะเที่ยวจะเล่น. หกล้ม หรืออะไรก็ตามแม่มักจะโอ๋
จนตอนนี้ลูกเราไม่เอาใครแล้วนอกจากยาย จนแม่เราไม่ได้ทำอะไร ถ้าวางลูกเราลง ลูกเราจะร้องโวยวายให้อุ้มตลอดเวลากลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ กะกิน จะนอน เล่น เที่ยว หกล้ม. ทุกอย่างลูกเราก็ร้องตลอด โมโหโวยวายตลอด
จนตอนนี้เราตัดสินใจพูดว่าให้แม่เลิกตามใจสักที. แล้วแม่ก็โกรธเราเรียบร้อยแล้ว บอกว่าไม่ยุ่งก็ได้ เลี้ยงเอาเองเลย. คือมันใช่ไหม เราพยายามให้ลูกเราเลิกร้องไม่มีเหตุผล แทนที่จะช่วยกันมาพูดแบบนี้คือเราผิดหรอ. เราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงให้โอเครกับลูกและแม่ของเรา
ลูกเอาแต่ใจตัวเอาโดยมียายค่อยเป็นผู้ตามใจ ใครมีปัญหานี้บ้างค่ะ??
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าลูกเราเป็นเด็กผู้ชาย อายุ 1 ขวบ 11 เดือน เราเลี้ยงลูกด้วยตัวเองมาตลอด แฟนออกไปทำงาน พ่อแม่เราแยกทางกัน เราเลยออกมาอยู่ข้างนอกกับแฟน แม่แกคงสงสานเราเลยชวนมาอยู่ด้วย เพื่อจะช่วยเราดูลูกบ้าง ก่อนหน้านี้ลูกเราเป็นเด็กน่ารัก ร่าเริง ว่าง่าย มาตลอด. เรามักจะเอาลูกอยู่เสมอในเวลาที่ลูกอารมณ์ไม่ดี. มีตีบ้าง ดุบ้าง. แต่ทุกครั้งเราจะคุยกับแกเสมอว่าที่หนูทำมันผิดแม่ต้องลงโทษหนู โดยการขอตีมือเบาๆ. แล้วให้ลูกไหว้ขอโทษ เมื่อลูกทำ เราจะกอดลูกและปลอบเสมอ. และมันก็ได้ผลทุกครั้ง
จนเรามาอยู่กับแม่ เราเข้าใจนะว่าแกรักหลาน. เราก็รักลูกเราเหมือนกัน. เวลาลูกเราโวยวาย หรือโมโห แม่มักจะเรียกลูกเราแล้วเอาไปโอ๋ พาเดินเที่ยว แล้วพูดกับลูกเราเสมอว่า แม่มันตีน้องอีกแล้ว มาหายายมา. แม่จะทำแบบนี้ตลอด ไม่ว่าลูกเราจะกินจะนอนจะเที่ยวจะเล่น. หกล้ม หรืออะไรก็ตามแม่มักจะโอ๋
จนตอนนี้ลูกเราไม่เอาใครแล้วนอกจากยาย จนแม่เราไม่ได้ทำอะไร ถ้าวางลูกเราลง ลูกเราจะร้องโวยวายให้อุ้มตลอดเวลากลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ กะกิน จะนอน เล่น เที่ยว หกล้ม. ทุกอย่างลูกเราก็ร้องตลอด โมโหโวยวายตลอด
จนตอนนี้เราตัดสินใจพูดว่าให้แม่เลิกตามใจสักที. แล้วแม่ก็โกรธเราเรียบร้อยแล้ว บอกว่าไม่ยุ่งก็ได้ เลี้ยงเอาเองเลย. คือมันใช่ไหม เราพยายามให้ลูกเราเลิกร้องไม่มีเหตุผล แทนที่จะช่วยกันมาพูดแบบนี้คือเราผิดหรอ. เราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงให้โอเครกับลูกและแม่ของเรา