ตามกระทู้เลยค่ะ
ขอพูดถึงเพื่อนตอนเรียนมหา'ลัยนะคะ
คุณเคยรู้สึกแบบเรามั้ยคะ
ทำไมยิ่งโตขึ้น ยิ่งมีเพื่อนน้อยลง
ทั้งที่เมื่อก่อนก็เป็นนักกิจกรรมมาด้วยกัน
พอตอนเรียนก็เปิดห้อง ติวหนังสือกันก่อนสอบ
แต่พอโตขึ้น เพื่อนๆที่เคยเรียนห้องเดียวกัน
นอนหอพักห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน ไปยืนร้องเพลงเปิดหมวกมาด้วยกัน
เคยช่วยเผลือเกื้อกูลกันมาตลอด
กลับห่างหายกันไป (ทั้งที่ไม่ได้มีครอบคัวนะคะ)
และเราก็กลายเป็นแค่คน(เคย)รู้จักกันเท่านั้น
เข้าใจว่าเค้าคงมีสังคมใหม่ อย่างสังคมที่ทำงาน
แต่ก็มีนัดเจอเพื่อนๆวัยเรียนกันอยู่บ้าง
อย่างงานที่กำลังจะมีขึ้นคือ เค้ากำลังจะแต่งงาน
ก็บอกเพื่อนฝูกมากมายนะ// ยกเว้นเรา
....
จากเหตุการณ์นี้ เราควรพิจารณาตัวเองใช่มั้ย
หรือเราพิจารณามากไปจนเครียด
เอิ่มมมมมมม
...
แต่เราก็พยายาม หลอกตัวเอง นะ
ก็ให้คิดซะว่า ดีออก เราจะได้ไม่ต้องเปลืองตัง แต่งหน้า-ทำผม-ซื้อชุด, ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง ไหนจะค่าใส่ซองอีก ฯลฯ
ก็เค้าไม่บอกนิ จะให้ซื้อของขวัญ ใส่ซองไปยินดี มันก็แปลกๆอยู่นะ
(ทั้งที่ในใจก็ยินดีมากนะ อยากทวิดีโอเซอไฟรส์วันงานให้ด้วยซ้ำ)
....
แต่
บางทีก็แอบน้อยใจเหมือนกันนะ
ประเด็นอยู่ที่ว่า เราก็แค่เรียนจบไม่พร้อมพวกเค้า (เพราะอุบัติเหตุบางอย่าง)
สุดท้าย เราก็ค้นพบว่า 1 ปีที่ไม่ได้เจอกัน
เรากลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกเค้าไปเลย
----
เราไม่ควรเครียด/คิดมากขนาดนั้นใช่มั้ย
แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ
ทุกครั้งที่มีเพื่อนอีกคนมาถาม...
"เอ้าแก ไม่การ์ดจากยัย AAA ยัง..."
"นี่ๆ แกว่าบ้านยัย A มันอยู่ไกลไปป่ะ ชั่นจะขับรถไปไงดีอะ"
"เอ้อแก วันงานเราจะแต่งชุดไรดีอะ แกเตรียมชุดยัง "
... เราก็ได้แต่ตอบไปว่า ...
"อืม ฝากแสดงความยินดีกับมันด้วยนะ"
ถ้าเจอสถานการณ์ประมาณนี้ เพื่อนๆมีวิธิคิดบวก หรือจัดการกับ Mind set ของตัวเองยังไงบ้างคะ
*** หมายเหตุ: ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ ไม่ใช่แนวเพื่อนรัก-รักเพื่อนนะคะ
(((((((((( ขอบคุณทุกคำแนะนำนะคะ ))))))))))
มีใครรู้สึกว่าตัวเองมีเพื่อนน้อย เหมือนเราบ้าง
ขอพูดถึงเพื่อนตอนเรียนมหา'ลัยนะคะ
คุณเคยรู้สึกแบบเรามั้ยคะ
ทำไมยิ่งโตขึ้น ยิ่งมีเพื่อนน้อยลง
ทั้งที่เมื่อก่อนก็เป็นนักกิจกรรมมาด้วยกัน
พอตอนเรียนก็เปิดห้อง ติวหนังสือกันก่อนสอบ
แต่พอโตขึ้น เพื่อนๆที่เคยเรียนห้องเดียวกัน
นอนหอพักห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน ไปยืนร้องเพลงเปิดหมวกมาด้วยกัน
เคยช่วยเผลือเกื้อกูลกันมาตลอด
กลับห่างหายกันไป (ทั้งที่ไม่ได้มีครอบคัวนะคะ)
และเราก็กลายเป็นแค่คน(เคย)รู้จักกันเท่านั้น
เข้าใจว่าเค้าคงมีสังคมใหม่ อย่างสังคมที่ทำงาน
แต่ก็มีนัดเจอเพื่อนๆวัยเรียนกันอยู่บ้าง
อย่างงานที่กำลังจะมีขึ้นคือ เค้ากำลังจะแต่งงาน
ก็บอกเพื่อนฝูกมากมายนะ// ยกเว้นเรา
....
จากเหตุการณ์นี้ เราควรพิจารณาตัวเองใช่มั้ย
หรือเราพิจารณามากไปจนเครียด
เอิ่มมมมมมม
...
แต่เราก็พยายาม หลอกตัวเอง นะ
ก็ให้คิดซะว่า ดีออก เราจะได้ไม่ต้องเปลืองตัง แต่งหน้า-ทำผม-ซื้อชุด, ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง ไหนจะค่าใส่ซองอีก ฯลฯ
ก็เค้าไม่บอกนิ จะให้ซื้อของขวัญ ใส่ซองไปยินดี มันก็แปลกๆอยู่นะ
(ทั้งที่ในใจก็ยินดีมากนะ อยากทวิดีโอเซอไฟรส์วันงานให้ด้วยซ้ำ)
....
แต่
บางทีก็แอบน้อยใจเหมือนกันนะ
ประเด็นอยู่ที่ว่า เราก็แค่เรียนจบไม่พร้อมพวกเค้า (เพราะอุบัติเหตุบางอย่าง)
สุดท้าย เราก็ค้นพบว่า 1 ปีที่ไม่ได้เจอกัน
เรากลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกเค้าไปเลย
----
เราไม่ควรเครียด/คิดมากขนาดนั้นใช่มั้ย
แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ
ทุกครั้งที่มีเพื่อนอีกคนมาถาม...
"เอ้าแก ไม่การ์ดจากยัย AAA ยัง..."
"นี่ๆ แกว่าบ้านยัย A มันอยู่ไกลไปป่ะ ชั่นจะขับรถไปไงดีอะ"
"เอ้อแก วันงานเราจะแต่งชุดไรดีอะ แกเตรียมชุดยัง "
... เราก็ได้แต่ตอบไปว่า ...
"อืม ฝากแสดงความยินดีกับมันด้วยนะ"
ถ้าเจอสถานการณ์ประมาณนี้ เพื่อนๆมีวิธิคิดบวก หรือจัดการกับ Mind set ของตัวเองยังไงบ้างคะ
*** หมายเหตุ: ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ ไม่ใช่แนวเพื่อนรัก-รักเพื่อนนะคะ
(((((((((( ขอบคุณทุกคำแนะนำนะคะ ))))))))))