NPC คือชื่อเรียก ของตัวประกอบในเกม เป็นตัวละครที่เดินอย่างไม่มีจุดหมายและไม่มีจุดเริ่มต้น ใช้ชีวิตวนลูป ไปตามผู้เขียนสร้าง และชีวิตผมก็เช่นกัน
ผม เกิดและโตมาในครอบครัวที่ไม่มีระเบียบ และวินัยทางการเงิน จึงทำให้การเป็นอยู่ของผมสุดโต่ง วันไหนมี ก็จะมีกินอย่างสุขสบาย แต่ถ้าวันไหนไม่มีนั่นคือหมายถึงอด
ในวัยเรียน ผมก็ใช้ชีวิตแบบ npc ทั่วไป คือ เรียนไม่เก่ง แต่ก็ไม่ได้แย่ เล่นกีฬาไม่เก่ง แต่ก็ไม่ได้แย่ ดำรงชีวิต แบบกลางๆ หรือทางสายกลางแบบชาวพุทธ ผมไม่เอาเปรียบใคร และไม่อยากให้ใครเอาเปรียบ นี่อาจเป็นอุปนิสัย ที่ทำให้ ชีวิต ผม หายนะในวัย 43 ปี ผมเรียนไปแบบไม่มีจุดหมาย เพราะสิ่งที่ผมฝัน คือการได้เป็น อาจารย์สอนศิลปะ ไม่ถูกนำมาประกอบอาชีพได้ ด้วยฐานะทางบ้านของผม หรือจะเปลี่ยน ไปเรียนช่างหลังจบม 3 ก็ทำไม่ได้ เพราะทางบ้านไม่สามารถส่งให้เรียนสายอาชีพได้ด้วยปัจจัย ผมจึงเรียนต่อ ไปโดยจ่ายค่าเทอมม 4 เทอมละ 1,400 บาท จนจบม 6 และด้วยความที่ผมบอกไปข้างต้น เป็นคนกลางๆ ผมจึงตัดสินใจ ออกมาหางานทำ เพราะเรียนไป ก็คงไม่จบ และหวังว่า ระหว่างที่ทำงาน จะส่งตัวเองเรียน ตามแบบฉบับ ที่เราเห็นกันมา ในประวัติ ของคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ที่เราดูกันในทีวี หลังจบม 6 ผมเข้าทำงานแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทประกอบเครื่องจักร ด้วยความที่ผมไม่ได้จบช่างมาจึงต้องขยันเป็นสองสามเท่า เพื่อให้ทันคนอื่น ผมจึงดูขยันในสายตาของผู้ใหญ่ และไปเข้าตาพี่ผู้ใหญ่คนนึง จึงชักชวนผมเข้าทำงานที่บริษัทใหญ่โตแห่งหนึ่ง ในฐานะช่างซ่อมบำรุง ชีวิต ผมตอนนี้ถือว่ามีความสุขมาก ได้ทำงาน ที่เราคิดว่ารักและผมทุ่มเท กับงาน จนหัวหน้ารัก แต่ก็ไม่ได้ดันเรา ให้เลื่อนตำแหน่ง เพราะมีระบบเส้นสาย การไม่เอาเปรียบใคร เป็นข้อเสียในการทำงาน ทุกสิ่งอย่างที่คิดว่าดี กับแย่ และชีวิตผมก็เล่นตลก ในระหว่างที่ผมกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว พ่อ ของผมอายุมากทำงานไม่ไหว ป่วย หลังจากนั้น ผมจึงต้องรับผิดชอบ ทุกอย่างแทนพ่อ ทั้งเรื่องน้องเรียน และค่าใช้จ่ายในบ้าน แม่ผมไม่ได้ทำงานอะไรเป็นแม่บ้าน ความหนักหนาทั้งหมดเลยตกมาที่ผม บวกกะต้องรักษาพ่อด้วย ผมจึงอุทิศทุกอย่าง เพื่อครอบครัว ช่วงไหน พ่อเข้าโรงพยาบาล ตรงกับต้องจ่ายค่าเทอมน้อง ผมต้องหาเงิน ทุกวิถีทาง ให้มันพอดำรงชีวิตไปได้ และเรื่องแฟน ผมล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะจะมีใครทนได้ กับการที่ผม ให้ทุกบาททุกสตางค์กับครอบครัว จนบางครั้งตัวผมไม่เหลืออะไร ทำงานตั้งแต่ 8 โมงถึง 4 ทุ่ม เพราะทำโอ เพื่อจะเอาเงินมาจ่าย ค่าต่างๆนานา ผมซื้อบ้าน ซื้อรถ แต่ผ่อนนะครับ รถซื้อเพราะว่าต้องขับรถพาพ่อไปหาหมอ เดือนละ 2 ครั้ง ผมใช้ชีวิตอย่างนี้ 10 ปี เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น ไม่ใช่เพราะผม เบื่อง่าย แต่เพราะไม่มีใครทนกับผมได้ ด้วยพฤติกรรม ที่ผมจะเห็นที่บ้านดีกว่าทุกสิ่ง แม้ผมจะไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดการพนันไม่ติดเพื่อน แต่ก็นั่นแหละครับ ผมติดครอบครัว
และวันนั้นก็มาถึง วันที่พ่อผมจากไป บรรยากาศที่บ้านซึมเศร้าแต่ผมมีรอยยิ้มลึกๆในใจ หนึ่งคือพ่อผมจะได้ไม่ต้องทรมาน กับโลกที่แกเป็น 2 ผมจะได้ใช้ชีวิตอย่างที่ผมต้องการบ้าง เพราะน้องผมเรียนจบแล้วและมีงานทำ ชีวิตผมไปได้สวย 2 ปี แม่ผมกลับมาล้มป่วย อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดีหน่อย ที่มีน้องช่วยแบ่งเบา และ ก็ช่วยกัน ดูแลแม่ มา 10 ปี และแม่ก็จากไป แต่ก่อนแม่จากไป ผมรู้ลึกๆในใจว่าแม่จะอยู่กับเราอีกไม่นาน และไม่มีใครดูแลแม่ผมจึงตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานทั้งที่ทำงานมาร่วม 20 ปี ได้เงินลาออกมานิดหน่อย ผมพาแม่เที่ยวพาแกกินสิ่งที่แกอยากกินทำสิ่งที่แกอยากทำไปสิ่งที่แกอยากไป จนถึงวาระสุดท้าย หลังจากแม่เสีย ก็นั่นแหละครับ บรรยากาศซึมเศร้า แต่ผมก็ยิ้มในใจอีกครั้ง เหตุผลเดิมๆครับ ผมจะ ได้ใช้ชีวิตสักที
แต่กลับตรงกันข้ามครับ ผมรู้สึกว่างเปล่า ไม่มีความสุข ไม่มีความทุกข์ ไม่มีจุดหมาย ไม่มีความรัก ไม่มีความเกลียดชัง ไม่ได้อยากอยู่ ไม่ได้อยากตาย และด้วยนิสัยผม ที่ต้องดูแลที่บ้านตลอด ทำให้ผม เป็นคนไม่เข้าสังคม จะสำมะเลเทเมา ก็กลัวที่บ้านมีปัญหาต้องรีบกลับ เลยทำให้ผมเพื่อนน้อย และเพื่อนไม่ค่อยเข้าใจว่าผมเป็นอะไร หลังจากนี้ผมเคว้งสุดๆ ณตอนนี้ที่ผมเขียนบทความนี้ ผมยังไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองจะเอายังไงต่อไป หลังจากแม่เสียผมปล่อยบ้านยึด ผมขายรถเพื่อประทังชีวิต น้องที่เคยส่งเรียน ก็กลับไปใช้ชีวิตของเขา ตอนนี้ผมตัวคนเดียว ยืนเคว้งคว้งเดินเคว้งๆอยู่ถนนสักที่ ที่ไม่รู้ผู้สร้าง จะให้ผมเดินไปไหน มันว่างเปล่า มันโดดเดี่ยว และนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมได้ระบาย เพราะในชีวิตจริง ผมแทบจะคุยกับใครอย่างนี้ไม่ได้ ไม่รู้จะร้องไห้กับใคร ไม่รู้ จะยิ้มให้กับใคร อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว คิดเหมือนผมไหมครับ ว่าผมคือ NPC ของเกมๆนึง ของวงจรวงจรนึง ที่ไร้ที่มา และไร้ที่ไป หลังจากท่านอ่านบทความนี้แล้ว มีใครชี้แนะว่าผมควรทำยังไงต่อ ช่วยแนะนำทีนะครับ เพราะผมไร้ซึ่งเข็มทิศในชีวิต และผมล้มเหลว ไร้เงินไร้บ้าน พักอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ซึ่งก็ยังไม่รู้ ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน ผมไม่ได้อยากตาย และก็ไม่ได้อยากอยู่ เพียงแต่หวังว่า พระเอกในเกม จะเกิดอุบัติเหตุ ขับรถพุ่งชนผม หรืออาจจะโดน กระสุนลูกหลง ของฝั่งตัวร้ายในเกม สักวันหนึ่ง ผมหวังแค่นั้น
หรือผมคือ NPC
ผม เกิดและโตมาในครอบครัวที่ไม่มีระเบียบ และวินัยทางการเงิน จึงทำให้การเป็นอยู่ของผมสุดโต่ง วันไหนมี ก็จะมีกินอย่างสุขสบาย แต่ถ้าวันไหนไม่มีนั่นคือหมายถึงอด
ในวัยเรียน ผมก็ใช้ชีวิตแบบ npc ทั่วไป คือ เรียนไม่เก่ง แต่ก็ไม่ได้แย่ เล่นกีฬาไม่เก่ง แต่ก็ไม่ได้แย่ ดำรงชีวิต แบบกลางๆ หรือทางสายกลางแบบชาวพุทธ ผมไม่เอาเปรียบใคร และไม่อยากให้ใครเอาเปรียบ นี่อาจเป็นอุปนิสัย ที่ทำให้ ชีวิต ผม หายนะในวัย 43 ปี ผมเรียนไปแบบไม่มีจุดหมาย เพราะสิ่งที่ผมฝัน คือการได้เป็น อาจารย์สอนศิลปะ ไม่ถูกนำมาประกอบอาชีพได้ ด้วยฐานะทางบ้านของผม หรือจะเปลี่ยน ไปเรียนช่างหลังจบม 3 ก็ทำไม่ได้ เพราะทางบ้านไม่สามารถส่งให้เรียนสายอาชีพได้ด้วยปัจจัย ผมจึงเรียนต่อ ไปโดยจ่ายค่าเทอมม 4 เทอมละ 1,400 บาท จนจบม 6 และด้วยความที่ผมบอกไปข้างต้น เป็นคนกลางๆ ผมจึงตัดสินใจ ออกมาหางานทำ เพราะเรียนไป ก็คงไม่จบ และหวังว่า ระหว่างที่ทำงาน จะส่งตัวเองเรียน ตามแบบฉบับ ที่เราเห็นกันมา ในประวัติ ของคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ที่เราดูกันในทีวี หลังจบม 6 ผมเข้าทำงานแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทประกอบเครื่องจักร ด้วยความที่ผมไม่ได้จบช่างมาจึงต้องขยันเป็นสองสามเท่า เพื่อให้ทันคนอื่น ผมจึงดูขยันในสายตาของผู้ใหญ่ และไปเข้าตาพี่ผู้ใหญ่คนนึง จึงชักชวนผมเข้าทำงานที่บริษัทใหญ่โตแห่งหนึ่ง ในฐานะช่างซ่อมบำรุง ชีวิต ผมตอนนี้ถือว่ามีความสุขมาก ได้ทำงาน ที่เราคิดว่ารักและผมทุ่มเท กับงาน จนหัวหน้ารัก แต่ก็ไม่ได้ดันเรา ให้เลื่อนตำแหน่ง เพราะมีระบบเส้นสาย การไม่เอาเปรียบใคร เป็นข้อเสียในการทำงาน ทุกสิ่งอย่างที่คิดว่าดี กับแย่ และชีวิตผมก็เล่นตลก ในระหว่างที่ผมกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว พ่อ ของผมอายุมากทำงานไม่ไหว ป่วย หลังจากนั้น ผมจึงต้องรับผิดชอบ ทุกอย่างแทนพ่อ ทั้งเรื่องน้องเรียน และค่าใช้จ่ายในบ้าน แม่ผมไม่ได้ทำงานอะไรเป็นแม่บ้าน ความหนักหนาทั้งหมดเลยตกมาที่ผม บวกกะต้องรักษาพ่อด้วย ผมจึงอุทิศทุกอย่าง เพื่อครอบครัว ช่วงไหน พ่อเข้าโรงพยาบาล ตรงกับต้องจ่ายค่าเทอมน้อง ผมต้องหาเงิน ทุกวิถีทาง ให้มันพอดำรงชีวิตไปได้ และเรื่องแฟน ผมล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะจะมีใครทนได้ กับการที่ผม ให้ทุกบาททุกสตางค์กับครอบครัว จนบางครั้งตัวผมไม่เหลืออะไร ทำงานตั้งแต่ 8 โมงถึง 4 ทุ่ม เพราะทำโอ เพื่อจะเอาเงินมาจ่าย ค่าต่างๆนานา ผมซื้อบ้าน ซื้อรถ แต่ผ่อนนะครับ รถซื้อเพราะว่าต้องขับรถพาพ่อไปหาหมอ เดือนละ 2 ครั้ง ผมใช้ชีวิตอย่างนี้ 10 ปี เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น ไม่ใช่เพราะผม เบื่อง่าย แต่เพราะไม่มีใครทนกับผมได้ ด้วยพฤติกรรม ที่ผมจะเห็นที่บ้านดีกว่าทุกสิ่ง แม้ผมจะไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดการพนันไม่ติดเพื่อน แต่ก็นั่นแหละครับ ผมติดครอบครัว
และวันนั้นก็มาถึง วันที่พ่อผมจากไป บรรยากาศที่บ้านซึมเศร้าแต่ผมมีรอยยิ้มลึกๆในใจ หนึ่งคือพ่อผมจะได้ไม่ต้องทรมาน กับโลกที่แกเป็น 2 ผมจะได้ใช้ชีวิตอย่างที่ผมต้องการบ้าง เพราะน้องผมเรียนจบแล้วและมีงานทำ ชีวิตผมไปได้สวย 2 ปี แม่ผมกลับมาล้มป่วย อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดีหน่อย ที่มีน้องช่วยแบ่งเบา และ ก็ช่วยกัน ดูแลแม่ มา 10 ปี และแม่ก็จากไป แต่ก่อนแม่จากไป ผมรู้ลึกๆในใจว่าแม่จะอยู่กับเราอีกไม่นาน และไม่มีใครดูแลแม่ผมจึงตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานทั้งที่ทำงานมาร่วม 20 ปี ได้เงินลาออกมานิดหน่อย ผมพาแม่เที่ยวพาแกกินสิ่งที่แกอยากกินทำสิ่งที่แกอยากทำไปสิ่งที่แกอยากไป จนถึงวาระสุดท้าย หลังจากแม่เสีย ก็นั่นแหละครับ บรรยากาศซึมเศร้า แต่ผมก็ยิ้มในใจอีกครั้ง เหตุผลเดิมๆครับ ผมจะ ได้ใช้ชีวิตสักที
แต่กลับตรงกันข้ามครับ ผมรู้สึกว่างเปล่า ไม่มีความสุข ไม่มีความทุกข์ ไม่มีจุดหมาย ไม่มีความรัก ไม่มีความเกลียดชัง ไม่ได้อยากอยู่ ไม่ได้อยากตาย และด้วยนิสัยผม ที่ต้องดูแลที่บ้านตลอด ทำให้ผม เป็นคนไม่เข้าสังคม จะสำมะเลเทเมา ก็กลัวที่บ้านมีปัญหาต้องรีบกลับ เลยทำให้ผมเพื่อนน้อย และเพื่อนไม่ค่อยเข้าใจว่าผมเป็นอะไร หลังจากนี้ผมเคว้งสุดๆ ณตอนนี้ที่ผมเขียนบทความนี้ ผมยังไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองจะเอายังไงต่อไป หลังจากแม่เสียผมปล่อยบ้านยึด ผมขายรถเพื่อประทังชีวิต น้องที่เคยส่งเรียน ก็กลับไปใช้ชีวิตของเขา ตอนนี้ผมตัวคนเดียว ยืนเคว้งคว้งเดินเคว้งๆอยู่ถนนสักที่ ที่ไม่รู้ผู้สร้าง จะให้ผมเดินไปไหน มันว่างเปล่า มันโดดเดี่ยว และนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมได้ระบาย เพราะในชีวิตจริง ผมแทบจะคุยกับใครอย่างนี้ไม่ได้ ไม่รู้จะร้องไห้กับใคร ไม่รู้ จะยิ้มให้กับใคร อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว คิดเหมือนผมไหมครับ ว่าผมคือ NPC ของเกมๆนึง ของวงจรวงจรนึง ที่ไร้ที่มา และไร้ที่ไป หลังจากท่านอ่านบทความนี้แล้ว มีใครชี้แนะว่าผมควรทำยังไงต่อ ช่วยแนะนำทีนะครับ เพราะผมไร้ซึ่งเข็มทิศในชีวิต และผมล้มเหลว ไร้เงินไร้บ้าน พักอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ซึ่งก็ยังไม่รู้ ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน ผมไม่ได้อยากตาย และก็ไม่ได้อยากอยู่ เพียงแต่หวังว่า พระเอกในเกม จะเกิดอุบัติเหตุ ขับรถพุ่งชนผม หรืออาจจะโดน กระสุนลูกหลง ของฝั่งตัวร้ายในเกม สักวันหนึ่ง ผมหวังแค่นั้น